Data i miejsce urodzenia |
5 marca 1949 | |||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 sierpnia 1992 | |||||||||||||||||||||
Wzrost |
165 cm | |||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Odznaczenia | ||||||||||||||||||||||
Leszek Błażyński (ur. 5 marca 1949 w Ełku, zm. 6 sierpnia 1992 w Katowicach) – polski bokser wagi muszej, mechanik.
Dwukrotny brązowy medalista olimpijski z Monachium (1972) i Montrealu (1976). Mistrz Europy – Halle 1977) i wicemistrz (Madryt 1971), uczestnik Mistrzostw Europy Belgrad 1973 i Mistrzostw Świata 1978 (waga kogucia); dwukrotny mistrz Polski (1971, 1973) i trzykrotny wicemistrz 1969 (waga papierowa), 1972 i 1980; i 11-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych.
Zawodnik klubów: Mazur Ełk (1964–1969), BBTS Włókniarz Bielsko-Biała (1969–1974) i Szombierek Bytom (1976–1983)
Łącznie stoczył 317 walk (282 zwycięstwa, 4 remisy, 31 porażek).
Został odznaczony m.in. Złotym, Srebrnym i Brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe, Złotym Krzyżem Zasługi (1972)[1], Krzyżem Kawalerskim Order Odrodzenia Polski (1976).
Po zakończeniu kariery sportowej był trenerem bokserskim, okazjonalnie zajmował się też dziennikarstwem, a nawet występował w kabarecie (razem z Władysławem Komarem) i pojawił się w telewizji jako wokalista jazzowy. Mieszkał w katowickim Kokocińcu[2].
6 sierpnia 1992 w Katowicach popełnił samobójstwo. Przyczyną była ciężka depresja po niedawnej śmierci żony[3][4]. Został pochowany 11 sierpnia 1992 na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Katowicach przy ul. Murckowskiej[3].