Leucoagaricus rubrotinctus

Leucoagaricus rubrotinctus
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

pieczarkowate

Rodzaj

pieczareczka

Gatunek

Leucoagaricus rubrotinctus

Nazwa systematyczna
Leucoagaricus rubrotinctus (Peck) Singer
Sydowia 2(1-6): 36 (1948)
Multimedia w Wikimedia Commons

Leucoagaricus rubrotinctus (Peck) Singer – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Leucoagaricus, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1891 r. Charles Horton Peck nadając mu nazwę Lepiota rubrotincta. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Rolf Singer w 1948 r.[1] Synonimy:

  • Agaricus rubrotinctus Peck 1884
  • Lepiota rubrotincta Peck 1891[2].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 3–6 cm, początkowo jajowaty, później szeroko wypukły z płytkim garbem, lub całkiem płaski. Brzeg bez prążkowania, ale u starszych okazów czasami popękany. Powierzchnia sucha, różowa do różowawo-pomarańczowej lub pomarańczowo-brązowej, z ciemniejszym środkiem, pokryta różowawo-brązowymi lub czerwono-brązowymi, promienistymi włókienka i łuski na tle od białawego do bladobrązowego lub pomarańczowego. Środek wyraźnie ciemniejszy, czerwonawo-brązowy[3].

Blaszki

Wolne, ze sporadycznie występującymi międzyblaszkami, miękkie, białe i nie zmieniające barwy po uszkodzeniu[3].

Trzon

Wysokość 3–10 cm, grubość 0,5–1 cm; cylindryczny lub z maczugowatą podstawą. Powierzchnia sucha, naga z białym pierścieniem, często mającym pomarańczowo-brązowy lub czerwono-brązowybrzeg. Podstawa z białą grzybnią[3].

Miąższ

Biały, nie zmieniający barwy po uszkodzeniu, bez wyraźnego zapachu i smaku[3].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki 6–9 × 4–5 µm, elipsoidalne lub nieco nieregularne, gładkie, grubościenne, w KOH szkliste, w odczynniku Melzera dekstrynoidalne. Cheilocystydy liczne i ciasno upakowane, 30–50 × 5–10 µm, cylindryczne lub czasami półkoliste lub wrzecionowate, gładkie, w KOH szkliste, cienkościenne. Pleurocystyd brak. Skórka kapelusza typu trichoderma, zbudowana z gładkich, w KOH szklistych, bezsprzążkowych strzępek o szerokości 5–10 µm z cylindrycznymi komórkami końcowymi o zwężonych wierzchołkach[3].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Leucoagaricus rubrotinctus występuje na niektórych wyspach i wszystkich kontynentach poza Antarktydą. Najwięcej stanowisk podano w Ameryce Północnej[4]. Brak go w opracowaniu Władysława Wojewody z 2003 roku[5], ale podano jego stanowiska w późniejszych latach[6].

Grzyb saprotroficzny. Występuje samotnie, w rozproszeniu lub gromadnie w lasach liściastych lub iglastych, czasami także na pryzmach kompostu[3].

Jest grzybem jadalnym[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-05-07] (ang.).
  2. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-05-07].
  3. ↑ a b c d e f Michael Kuo, Leucoagaricus rubrotinctus [online], Mushroom Expert [dostęp 2023-05-07].
  4. ↑ Występowanie Leucoagaricus rubrotinctus na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2023-05-07].
  5. ↑ Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  6. ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-05-07].
  7. ↑ Leucoagaricus rubrotinctus red-eyed parasol, red-tinged parasol [online], Burke Herbarium Image Collection [dostęp 2023-05-07].