Lucky Millinder

Lucky Millinder
Ilustracja
Imię i nazwisko

Lucius Venable Millinder

Pseudonim

„Lucky”

Data i miejsce urodzenia

8 sierpnia 1910
Anniston

Data i miejsce śmierci

28 września 1966
Nowy Jork

Gatunki

jazz (swing), jump blues, rhythm and blues

Zawód

muzyk (bandlider, wokalista)

Wydawnictwo

Decca, King

Zespoły
The Mills Blue Rhythm Band
Lucky Millinder and His Orchestra
Multimedia w Wikimedia Commons

Lucius Venable Millinder, ps. „Lucky” (ur. 8 sierpnia 1910 w Anniston, zm. 28 września 1966 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański bandlider jazzowy i rhythm and bluesowy, oraz wokalista.

„Celluloid Improvisations”: „Szczęściarz” Millinder był jednym z najbardziej charyzmatycznych bandliderów. Postawił w swojej karierze na umiejętność komunikowania się z publicznością i przez dwie i pół dekady wygrywał[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Alabamy, ale wychował się w Chicago. Ukończył Wendell Phillips High School[3]. Miejska legenda głosi, że mając siedemnaście lat rozpowiadał w Chicago, iż jest synem milionera – showmana z Nowego Jorku[3]. W rezultacie za wielkie wynagrodzenie miał otrzymać pracę konferansjera w The Cotton Club w Cicero[3]. Faktem jednak jest, że pod koniec lat 20. występował w roli konferansjera oraz tancerza w wielu klubach i salach tanecznych Chicago[2].

Wg innej opowieści miejskiej pewnego razu gangster Al Capone przegrał dziesięć tysięcy dolarów w grze w kości, wtedy Lucius zaproponował mu, że potrze kostki na szczęście[3]. Następnie Capone wygrał pięćdziesiąt tysięcy i od razu nadał mu przydomek „Szczęściarz” („Lucky”)[3]. Ponadto w dowód wdzięczności miał mu kupić jego pierwszy zespół[3]. Naprawdę po raz pierwszy stanął na czele orkiestry w 1931 podczas tournée miejscowego RKO Theater. Przedstawiał się wówczas jako „Lucius Venable”, ale szybko zmienił nazwisko[1]. W 1932 przejął zespół Doca Crawforda w Harlemie. Rok później, po reorganizacji wyjechał z nim na kilka miesięcy do Europy, występując w Paryżu i Monte Carlo[2].

Po powrocie do Nowego Jorku przejął w 1934 The Mills Blue Rhythm Band, którą prowadził do 1938. Zespół regularnie występował w Cotton Clubie. Grali w niej wówczas m.in. Red Allen, Charlie Shavers, Harry „Sweets” Edison i puzonista J.C. Higginbotham. W 1940 założył orkiestrę, której siedzibą była słynna sala taneczna Savoy[2]. Jej gwiazdami byli: wokalistka i gitarzystka Rosetta Tharpe, pianista i organista Bill Doggett, Eddie „Lockjaw” Davis, saksofonista Tab Smith oraz przez krótki okres w 1942 Dizzy Gillespie[2]. Jeszcze z jego udziałem orkiestra nagrała antywojenny song When the Lights Go On Again (All Over the World), zaśpiewany przez Trevora Bacona. Utwór osiągnął pierwsze miejsce na liście R&B tygodnika „Billboard” oraz czternaste w zestawieniu „Hot 100”[4].

W połowie lat 40. orkiestra zaczęła skłaniać się ku rhythm and bluesowi, zachowując jednak jazzowe brzmienia. W 1944 zaangażował wokalistę bluesowego Wynonie’ego Harrisa, z którym orkiestra nagrała utwór Who Threw the Whiskey in the Well. Mająca premierę w 1945 piosenka stała się największym przebojem zespołu. Przez osiem tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu listy R&B „Billboardu”[4]. Osiągnęła także siódmą pozycję na liście „Hot 100”. Po odejściu Harrisa nagrał kolejny przebój Shorty's Got to Go, w którym sam śpiewał[4]. Niedługo potem, ale jeszcze w 1945 zatrudnił Ruth Brown, która jednak po miesiącu odeszła, rozpoczynając karierę solową. Ostatnim dużym przebojem orkiestry była piosenka I’m Waiting Just for You, śpiewana przez Annisteen Allen. W 1951 utwór dotarł do drugiego miejsca na billboardowej liście R&B i dziewiętnastego na „Hot 100”[4].

W 1954 na krótko objął orkiestrę nowojorskiego Apollo Theater. Rok później wycofał się życia estradowego. Ostatnich nagrań dokonał w 1960. Później zajął się działalnością wydawniczą. Przez pewien czas był także rzecznikiem wytwórni whiskey[2].

Zmarł w wieku 56. lat. Przez szereg lat zmagał się z chorobą wątroby. Został pochowany na Ferncliff Cemetery and Mausoleum w Hartsdale w stanie Nowy Jork[5].

Małżeństwa i dzieci

[edytuj | edytuj kod]

Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą małżonką została Sally z d. Nix[3]. Drugą wybranką była Vivian z d. Browington[3]. Miał dwoje dzieci: córkę – Tami i syna – Luciusa Leroya jra[3].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1980 Lucky Days 1941–1945 (MCA)
  • 1982 Let It Roll (MCA)
  • 1984 Shorty's Got to Go (Jukebox)
  • 1986 Let It Roll Again (Jukebox)
  • 2005 The Very Best of Lucky Millinder (King/Collectables)

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • 1986 Wprowadzony pośmiertnie do Jazzowego Panteonu Sław Alabamy (Alabama Jazz Hall of Fame)[6]
  • 1996 Wprowadzony pośmiertnie do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Lucky Millinder. allmusic.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f Lucky Millinder. jazz-on-film.com. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
  3. ↑ a b c d e f g h i Lucky Millinder. Big Band Library. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  4. ↑ a b c d Lucky Millinder and His Orchestra Top Songs. musicvf.com. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  5. ↑ Lucius LeRoy „Lucky” Millinder. Find a Grave. [dostęp 2024-08-24]. (ang.).
  6. ↑ Alabama Jazz Hall of Fame. Inductees. [dostęp 2024-08-28]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]