Ludwika Jędrzejewiczowa

Ludwika Jędrzejewiczowa
Ilustracja
Imię i nazwisko urodzenia

Ludwika Chopin

Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1807
Warszawa

Data i miejsce śmierci

29 października 1855
Warszawa

Przyczyna śmierci

cholera

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

kompozytorka, pisarka

Miejsce zamieszkania

Warszawa

Narodowość

polska

Rodzice

Tekla Justyna Chopin, Mikołaj Chopin

Krewni i powinowaci

Fryderyk Chopin, Emilia Chopin, Izabella Barcińska (rodzeństwo)

Grób Ludwiki Jędrzejewicz na cmentarzu Powązkowskim

Ludwika Jędrzejewiczowa (ur. 6 kwietnia 1807 w Warszawie, zm. 29 października 1855 tamże) – polska kompozytorka i pisarka, najstarsza siostra Fryderyka Chopina.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Warszawie jako pierwsza córka Mikołaja Chopina i Justyny z Krzyżanowskich[1][2].

Pierwsze lekcje muzyki pobierała na pensji dla panien, prowadzonej przy Nowym Świecie przez Józefę Werbusz lub na pensji u Bogumiły Wiłuckiej. Uczyła się muzyki u Wojciecha Żywnego. Była najbardziej z rodzeństwa zżyta z Fryderykiem. Była jego powierniczką. Była autorką kilku mazurów, które jednak nie zachowały się. O jednym z nich Fryderyk pisał w liście do Jana Białobłockiego: „Ludwika zrobiła mazura doskonałego, jakiego Warszawa nie tańczyła”[1].

W 1829 wydała Podróż Józia z Warszawy do wód szląskich przez niego samego opisana, która jest opisem podróży do Kudowy i Dusznik. Później jej utwory pisarskie stały się bardziej dydaktyczne. W 1828 wraz z siostrą Emilią wydała powieść Ludwik i Emilka. Publikowała w prasie warszawskiej. Wraz z siostrą Izabellą napisała Pan Wojciech, czyli wzór pracy i oszczędności adresowane do rzemieślników. W 1848 Wiadomości krótkie z nauk przyrodzonych i niektóre najważniejsze wynalazki[1].

Po upadku powstania listopadowego działała w Związku Patriotycznego Dobroczynności Pań Polskich, a od 1848 w Warszawskim Towarzystwie Dobroczynności[1].

22 listopada 1832 poślubiła w Brochowie prawnika Józefa Kalasantego Jędrzejewicza. Po ślubie zamieszkali w domu Jędrzejewicza w Warszawie przy ul. Podwale nr hip. 526[3]. Mieli czworo dzieci: Henryka Bronisława (podpułkownika w powstaniu styczniowym), Ludwikę Magdalenę, Fryderyka Bolesława i Antoniego Żelisława (urzędnika Towarzystwa Kredytowego miasta Warszawy)[1][4][2].

Fryderyk Chopin pragnął, aby jego serce wróciło do Warszawy. Wolę tę spełniła Ludwika. W styczniu 1850 roku przewiozła potajemnie do Warszawy serce kompozytora, które potem trafiło do kościoła św. Krzyża[5].

Zmarła w czasie epidemii cholery w 1855 w swoim domu w Warszawie. 1 listopada 1855[6] pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 175-2-6/7)[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Piotr Mysłakowski, Andrzej Sikorski: Ludwika Jędrzejewiczowa. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2006-05. [dostęp 2017-03-04].
  2. ↑ a b Ludwika Jędrzejewiczowa [online], Baza Wiedzy Chopin 2010 [zarchiwizowane z adresu 2011-07-13].
  3. ↑ Piotr Mysłakowski: Warszawa Chopinów. Warszawa: Narodowy Instytut Fryderyka Chopina, 2012, s. 176. ISBN 978-83-61142-80-5.
  4. ↑ Piotr W. Kochański: Ludwika Jędrzejewicz (Chopin). Ogrody Wspomnień, 2009-12-04. [dostęp 2017-03-04].
  5. ↑ Mariusz Wrona: Fryderyk Chopin. Poeta fortepianu. Warszawa: Świat Książki, 2010, s. 298. ISBN 978-83-247-1831-3.
  6. ↑ Kurjer Warszawski, nr 289, 1855, s. 2
  7. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JĘDRZEJEWICZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-02].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]