| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Max Seiffert (ur. 9 lutego 1868 w Beeskow, zm. 13 kwietnia 1948 w Szlezwiku[1][2]) – niemiecki muzykolog.
Studiował muzykologię u Philippa Spitty na Uniwersytecie Berlińskim[1][2], gdzie w 1891 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie dysertacji J.P. Sweelinck und seine direkten deutschen Schüler (wyd. Lipsk 1891)[2]. Od 1892 do 1927 roku kierował jako sekretarz serią wydawnictw źródłowych zabytków muzycznych „Denkmäler Deutscher Tonkunst”[1][2]. Od 1899 do 1900 roku wspólnie z Oscarem Fleischerem redagował „Zeitschrift der Internationalen Musikgesellschaft”[1]. W latach 1903–1914 był redaktorem naczelnym „Sammelbände der Internationalen Musikgesellschaft”[1][2]. Od 1918 do 1926 roku wraz z Johannesem Wolfem i Maxem Schneiderem redagował „Archiv für Musikwissenschaft”[1][2].
Od 1909 roku wykładał w Hochschule für Musik i Akademie für Kirchen- und Schulmusik w Berlinie[1][2]. Był współorganizatorem Fürstliches Institut für Musikforschung w Bückeburgu (1917)[1], od 1921 roku pełnił funkcję zastępcy jego dyrektora[1][2]. W 1935 roku jego staraniem instytucja ta została przeniesiona do Berlina i przemianowana na Staatliches Institut für Deutsche Musikforschung; Seiffert objął wówczas funkcję jej dyrektora, którą sprawował do 1942 roku[1][2]. W 1928 roku otrzymał tytuł doktora teologii honoris causa Uniwersytetu w Kilonii[1].
Był znawcą muzyki okresu baroku i wczesnego klasycyzmu, szczególnie kompozycji na instrumenty klawiszowe[1]. Zasłynął jako organizator naukowego edytorstwa źródeł[1], wydał m.in. dzieła Jana Pieterszoona Sweelincka (12 tomów, 1895–1901)[2].