Mikułowa

Mikułowa

wieś
Pałac w Mikułowej
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Powiat	zgorzelecki
Gmina	Sulików
Liczba ludności (2011)	272[2]
Strefa numeracyjna	75
Kod pocztowy	59-975[3]
Tablice rejestracyjne	DZG
SIMC	0192519
Położenie na mapie gminy Sulików Mikułowa
Położenie na mapie Polski Mikułowa
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Mikułowa
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego Mikułowa
51°04′49″N 15°06′30″E/51,080278 15,108333[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Mikułowa (niem. Nikolausdorf) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Sulików.

Położenie

Mikułowa to niewielka wieś o długości około 0,8 km, leżąca na Pogórzu Izerskim, na granicy Równiny Zgorzeleckiej i Wysoczyzny Siekierczyńskiej^[4]. Miejscowość leży przy starym trakcie łączącym Żytawę z Lubaniem^[4].

Podział administracyjny

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.

Historia

Początki Mikułowej nie są znane, wiadomo tylko, że została założona przez kolonistów niemieckich później niż sąsiednie wsie^[4]. Na początku XIX wieku miejscowość dzieliła się na dwie części: górną i dolną, w każdej z nich był folwark, a w Mikułowej Górnej powstał też pałac^[4]. W 1840 roku było tu 40 domów, szkoła ewangelicka z nauczycielem, młyn wodny, gospoda, 4 warsztaty bawełniane i 2 torfiarnie^[4]. W 1865 roku zbudowano linię kolejową ze Zgorzelca do Lubania i dworzec kolejowy (Mikułowa (stacja kolejowa)), co spowodowało znaczne zwiększenie liczby mieszkańców i pojawienie się przemysłu, między innymi powstała tu mleczarnia i cegielnia^[4].

W 1978 roku były tu 52 gospodarstwa rolne, w 1988 roku ich liczba zmalała do 22^[4].

Zabytki

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest^[5]:

• zespół pałacowy (nr 27)
  • pałac, powstał w drugiej połowie XVIII w. Przebudowano go i zmieniono mu wystrój w 1886 r. Przeszedł także rozbudowę w 1925 r.^[6] Jest neorenesansowy, zbudowany na planie czworoboku. Ma dwie kondygnacje z mieszkalnym poddaszem. Pokryty jest mansardowym dachem z lukarnami. We wnętrzu interesujące są zwłaszcza główny hol i reprezentacyjna klatka schodowa, noszące cechy neomanieryzmu niderlandzkiego. Do dzisiaj zachowały się także część stolarki neorenesansowej i witraż. Pałac kupiła prywatna osoba, która chce tu w przyszłości stworzyć ośrodek wypoczynkowy dla osób powyżej 50 roku życia^[6]
  • park, z XVIII–XX w.

Elektroenergetyka

W Mikułowej znajduje się oddana do eksploatacji w roku 1963 stacja elektroenergetyczna 400/220/110 kV Mikułowa (na zdj. poniżej), przez którą wychodzi energia elektryczna produkowana w elektrowni Turów^[4][7]. Stacja była pierwszą w Polsce rozdzielnią pracującą na napięcie 400 kV^[7]. W latach 2014–2020 została zmodernizowana i przebudowana^[8]. Instalacja słupowa starej linii Mikułowa–Czarna została zdemontowana w 2021 roku^[9].

Przypisy

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 80497
2. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 793 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
4. Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 34-36. ISBN 83-85773-61-4.
5. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 257. [dostęp 2012-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
6. Lucyna Róg, Pałac sprzedany za 800 tys. Będzie ośrodkiem wypoczynkowym. wroclaw.gazeta.pl. [dostęp 2013-08-30].
7. Budowa linii 400 kV Mikułowa-Czarna | Znaczenie inwestycji. [dostęp 2023-03-01].
8. Budowa linii 400 kV Mikułowa-Czarna | Najdłuższa linia 400 kV na Dolnym Śląsku gotowa. [dostęp 2023-03-01].
9. Budowa linii 400 kV Mikułowa-Czarna | Zakończono prace demontażowe. [dostęp 2023-03-01].

Bibliografia

• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia miejscowości