Mira Fuchrer
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1920 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 maja 1943 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
łączniczka |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Mira Fuchrer vel Fuchter (ur. 1920 w Warszawie, zm. 8 maja 1943 tamże[1]) – działaczka żydowskiego ruchu oporu w getcie warszawskim, członkini Żydowskiej Organizacji Bojowej, uczestniczka powstania w getcie warszawskim.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Działała w żydowskiej organizacji młodzieżowej Ha-Szomer Ha-Cair. Pod koniec 1939 roku wraz z Mordechajem Anielewiczem pojechała do Wilna. Oboje zostali parą. Do Warszawy Fuchrer wróciła w 1940 roku[1].
W getcie pracowała wraz z koleżankami Tową Frenkel i Rachelą Zylberberg w niewielkim zakładzie krawieckim. W 1942 jeździła do innych gett jako łączniczka[2] i kurierka[1]. Została członkiem Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB) w chwili jej powstania[1].
Wraz z dziesięcioma innymi bojownikaami ŻOB, w lutym 1943 roku uczestniczyła w udanym napadzie na kasę Judenratu przy ul. Nalewki 37. Grupa zdobyła ok. 100 tys. zł. Fuchrer wraz z Tosią Altman przeniosły rabunek do sztabu ŻOB[1].
W czasie powstania walczyła w tzw. getcie centralnym. 8 maja 1943 znalazła się wraz z Mordechajem Anielewiczem i grupą ok. 120 powstańców w bunkrze przy ul. Miłej 18. Kiedy bunkier został odkryty i otoczony przez Niemców, bojowcy nie chcieli się poddać. Po wezwaniu Arie Wilnera większość popełniła samobójstwo[3]. Według relacji Marka Edelmana, Anielewicz miał najpierw zastrzelić Fuchrer, następnie sam popełnić samobójstwo[1].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari – nadany przez prezydenta RP Bolesława Bieruta w 1948[4]
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W 2020, na 78. rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim, przy metrze Centrum osłonięto mural poświęcony kobietom walczącym w powstaniu. Została tam upamiętniona jako jedna z dziewięciu Żydówek[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Elżbieta Zawacka (red.): Słownik biograficzny kobiet odznaczonych orderem wojennym Virtuti Militari. Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2004, s. 187. ISBN 83-88693-03-4.
- ↑ Grupińska 2003 ↓, s. 65.
- ↑ Engelking i Leociak 2013 ↓, s. 807.
- ↑ Monitor Polski 1948, nr 43, poz. 192
- ↑ Poznaj bohaterki muralu. polin.pl. [dostęp 2023-04-18].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Barbara Engelking, Jacek Leociak: Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście. Warszawa: Stowarzyszenie Centrum Badań nad Zagładą Żydów, 2013, s. 807. ISBN 978-83-63444-27-3.
- Anka Grupińska: Odczytanie Listy. Opowieści o powstańcach żydowskich. Warszawa: Wydawnictwo Literackie, 2003, s. 65. ISBN 83-08-03314-8.
- Elżbieta Zawacka (red.): Słownik biograficzny kobiet odznaczonych orderem wojennym Virtuti Militari. Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2004, s. 187. ISBN 83-88693-03-4.