Nat Pierce

Nat Pierce
	; Nat Pierce (1961)
Imię i nazwisko	Nathaniel Pierce; Blish jr
Data i miejsce urodzenia	16 lipca 1925 ; Somerville
Data i miejsce śmierci	10 czerwca 1992 ; Los Angeles
Instrumenty	fortepian
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Woody Herman, Count Basie, Frank Capp
	Zespoły
	The Woody Herman’s Third Herd; Nat Pierce and His Orchestra; The Capp-Pierce Juggernaut
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nathaniel Pierce Blish jr (ur. 16 lipca 1925 w Somerville, zm. 10 czerwca 1992 w Los Angeles)^[1] – amerykański muzyk jazzowy, pianista, kompozytor, aranżer i bandlider.

Życiorys

Studiował w New England Conservatory of Music (NEC) w Bostonie^[1]. Współpracował jako amator z lokalnymi zespołami. W latach 1949–1951 prowadził własny, niestały big-band, w którym grał saksofonista Charlie Mariano. W tym czasie podrzucał swoje aranżacje bandliderom Countowi Basiemu i Woody’emu Hermanowi, który w 1951 go zatrudnił. W The Third Herd pracował do 1955 jako pianista i aranżer^[1].

Osiadł w Nowym Jorku, gdzie działał jako „wolny strzelec”. Był wziętym aranżerem, pianistą studyjnym i okazjonalnym bandliderem. Współpracował z saksofonistami Rubym Braffem, Lesterem Youngiem, Colemanem Hawkinsem, trębaczem i bandliderem Quincym Jonesem, klarnecistą Pee Wee Russellem i wokalistką Ellą Fitzgerald^[2]. W 1957 uczestniczył w dwóch znaczących przedsięwzięciach: aranżował muzykę do cyklicznego programu telewizji CBS „The Sound of Jazz” oraz jako pianista w sekcji rytmicznej Basiego wziął udział w nagraniu pierwszego albumu supertria wokalnego Lambert, Hendricks & Ross Sing a Song of Basie^[1]. W latach 1957–1959 prowadził z przerwami własny big-band, w którym grali m.in. trębacz Buck Clayton, saksofonista Paul Quinichette i perkusista Gus Johnson^[2].

W 1961 powrócił do Hermana i sprawił, że podczas jego pobytu orkiestra odnotowała renesans artystyczny i komercyjny^[1]. Pełnił wówczas funkcje: głównego aranżera, „road managera” oraz łowcy talentów. W 1966 odszedł z big-bandu Hermana, żeby znów pracować na własną rękę. Aranżował repertuar dla m.in. Anity O’Day i Carmen McRae. Współpracował z zespołami Earla Hinesa, Louiego Bellsona i Billa Berry’ego, oraz ponownie wspierał Hermana. Okazjonalnie, w zastępstwie bandliderów prowadził orkiestry Basiego i Stana Kentona^[2].

W 1971 przeprowadził się do Los Angeles. Cztery lata później podjął współpracę z perkusistą Frankiem Cappem. W 1975 założył z nim big-band The Capp-Pierce Juggernaut, którego skład tworzyli najlepsi muzycy studyjni w Los Angeles. Orkiestra nagrała kilka płyt dla wytwórni Concord Jazz, m.in. z gościnnym udziałem takich gwiazd wokalistyki jazzowej, jak Joe Williams i Ernestine Anderson. Prowadził ją z przerwami aż do śmierci.

W 1977 pojawił się w epizodzie w filmie fabularnym Martina Scorsese New York, New York^[3]. Natomiast w 1980 odbył europejskie tournée jako członek formacji The Countsmen. Stale współpracował z wytwórnią Concord, nagrywając jako sideman m.in. z saksofonistą Scottem Hamiltonem i perkusistą Jakem Hanną^[1].

Zmarł wskutek komplikacji wywołanych infekcją przewodu pokarmowego^[2]. Miał 66 lat. Został pochowany na cmentarzu Inglewood Park w Los Angeles^[2].

Wybrana dyskografia

Jako lider lub współlider

1954
- The Nat Pierce–Dick Collins Nonet (Fantasy)
- Nat Pierce and the Herdsmen Featuring Dick Collins (Fantasy)
1957 Kansas City Memories – Nat Pierce and His Orchestra (Coral)
1962 Big Band at the Savoy – The Nat Pierce Orchestra Featuring Buck Clayton (RCA Victor)

The Jaggernaut

1977 Frankie Capp/Nat Pierce – Juggernaut (Concord Jazz)
1978 Live at the Century Plaza – The Capp/Pierce Juggernaut Featuring Joe Williams (Concord Jazz)
1982 Juggernaut Strikes Again! – The Capp/Pierce Orchestra Featuring Ernie Andrews (Concord Jazz)
1987 The Frank Capp/Nat Pierce Juggernaut Featuring Ernestine Anderson – Live at the Alley Cat (Concord Jazz)