Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy

Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy
Новосибирский государственный технический университет
Novosibirsk State Technical University
Ilustracja
budynek uniwersytetu
Dewiza

Docendo Discimus
Nauczając, uczymy się

Data założenia

1953

Państwo

 Rosja

Obwód

 nowosybirski

Adres

Nowosybirsk

Liczba pracowników
• naukowych


4000 (2011)[1]

Liczba studentów

24 500 (2011)[1]

Rektor

Nikolaj Pustowoj
(Николай Пустовой)

Położenie na mapie Nowosybirska
Mapa konturowa Nowosybirska, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy”
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego
Mapa konturowa obwodu nowosybirskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy”
Ziemia54°59′16,8″N 82°54′22,7″E/54,988000 82,906300
Strona internetowa

Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy (ros. Новосибирский государственный технический университет) – jeden z największych technicznych uniwersytetów w Federacji Rosyjskiej[2], utworzony w 1953 roku w Nowosybirsku jako Instytut Elektrotechniczny. Od 1992 roku uczelnia o statusie uniwersytetu.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki Uniwersytetu Technicznego podobne są do innej uczelni z tego samego miasta, Nowosybirskiego Uniwersytetu Państwowego. II wojna światowa w znaczącym stopniu wpłynęła na rozwój Nowosybirska. W mieście skoncentrowano wielkie zakłady przemysłowe, a liczba ludności podwoiła się. Sprawiło to, że zaczęło pojawiać się zapotrzebowanie na tworzenie wyższych uczelni, szczególnie o znaczeniu technicznym, które mogłyby dostarczać wyspecjalizowanej kadry pracowniczej dla przemysłu[3]. 19 sierpnia 1950 roku sowiecki przywódca Józef Stalin podpisał dekret o utworzeniu w Nowosybirsku Instytutu Elektrotechnicznego[4]. Pod budowę kompleksu budynków dla instytutu przeznaczono prawie 20 hektarów na lewym brzegu Obu. Po fazie przygotowawczej i budowie pierwszych obiektów, 1 września 1953 roku zainaugurowano działalność instytutu. Dzielił się wówczas on na dwa wydziały: Radiotechniczny i Elektromechaniczny. Naukę rozpoczęło 150 studentów, po 75 na każdym z wydziałów[4]. Kadra naukowa liczyła 11 pracowników naukowych i 7 pracowników technicznych[4]. W 1955 roku rektorem uczelni został Gieorgij Pawłowicz Łyszczyński, który miał kierować uczelnią aż do roku 1989. W 1974 roku został on doktorem honoris causa Politechniki Śląskiej[5]. Wkrótce uniwersytet nawiązał współpracę z innymi instytucjami naukowymi działającymi na terenie nowosybirskiego Akademgorodoku.

W 1964 roku otwarto pierwsze centrum komputerowe i zaczęto wdrażać wykorzystywanie komputerów oraz inżynierii komputerowej w procesach badawczo-edukacyjnych. Instytut nawiązał stosunki z uczelniami poza granicami Związku Sowieckiego: od 1968 roku ze wspomnianą Politechniką Śląską, a od 1972 roku z Wyższą Szkołą Techniczną (obecnie Uniwersytetem Technicznym) w Karl-Marx-Stadt (obecnie Chemnitz)[4]. Systematycznie rosła liczba studentów. W 1971 roku ich liczba wynosiła 12 913, a w 1980 roku już 15 610[4]. Już wówczas władze starały się o przekształcenie Instytutu Elektrotechnicznego w pełnoprawny uniwersytet, ale ich starania zawodziły[4]. Dopiero w kwietniu 1992 roku uczelnia spełniła wymogi władz, uzyskała certyfikat i została przekształcona w Nowosybirski Techniczny Uniwersytet Państwowy[4]. Jeszcze przed transformacją uczelni odbyły się pierwsze demokratyczne wybory rektora[6], którym został Anatolij Wostrikow. 17 listopada 2000 roku uniwersytet wizytował rosyjski prezydent Władimir Putin[7],

Uniwersytet obecnie

[edytuj | edytuj kod]
W 2000 r. uniwersytet odwiedził Władimir Putin.

18 września 2002 roku rektor Anatolij Wostrikow podpisał w Bolonii tzw. Magna Charta Universitatum, tym samym rozpoczynając wdrażanie na uniwersytecie tzw. procesu bolońskiego[8]. Od 2004 roku uniwersytet dysponuje nowoczesnym ośrodkiem sportowo-rekreacyjnym (tzw. Pałacem Sportu)[9]. Obecnie w skład uniwersyteckie kompleksu naukowego wchodzi 21 budynków o powierzchni 233,697 metrów kwadratowych[10]. Funkcję rektora od 2005 roku pełni Nikolaj Pustowoj. Biblioteka uniwersytecka gromadzi w swych zbiorach ponad milion pozycji, działa także muzeum uniwersyteckie[10]. Od początku swego istnienia uczelnię opuściło około 75 tysięcy absolwentów[10].

Poczet rektorów

[edytuj | edytuj kod]
  • Andriej Potużnyj (1953–1955)
  • Gieorgij Łyszczyński (1955–1990)
  • Anatolij Wostrikow (1990–2005)
  • Nikolaj Pustowoj (od 2005)

Wydziały

[edytuj | edytuj kod]
  • Wydział Automatyki i Inżynierii Komputerowej
  • Wydział Biznesu
  • Wydział Nauk Humanistycznych
  • Wydział Energetyki
  • Wydział Mechaniczno-Technologiczny
  • Wydział Radioelektroniczny
  • Wydział Fizyki
  • Wydział Matematyki Stosowanej i Informatyki
  • Wydział Mechatroniki i Automatyki
  • Wydział Prawa
  • Wydział Lotnictwa

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Ntsu.ru: Новосибирский государственный технический университет: Общие сведения. [dostęp 2012-05-12]. (ros.).
  2. ↑ Ntsu.ru: NSTU: Centre of International Education. [dostęp 2012-05-12]. (ang.).
  3. ↑ Seth A., Cold War Frontier: Building the Defense Complex in Novosibirsk, w: Engel J. A. (pod red.), Local Consequences of the Global Cold War, Stanford 2007, s. 143.
  4. ↑ a b c d e f g Nsu.ru: Новосибирский государственный технический университет: История НГТУ. [dostęp 2012-05-12]. (ros.).
  5. ↑ Polsl.pl: Doktorzy Honoris Causa Politechniki Śląskiej. [dostęp 2012-05-12]. (pol.).
  6. ↑ Nstu.ru: Новосибирский государственный технический университет: История НЭТИ-НГТУ, 1990. [dostęp 2012-05-16]. (ros.).
  7. ↑ Kremlin.ru: President Vladimir Putin visited Novosibirsk State Technical University. [dostęp 2012-05-16]. (ang.).
  8. ↑ Nstu.ru: Новосибирский государственный технический университет: История НЭТИ-НГТУ, 2002. [dostęp 2012-05-16]. (ros.).
  9. ↑ Nstu.ru: Новосибирский государственный технический университет: История НЭТИ-НГТУ, 2004. [dostęp 2012-05-16]. (ros.).
  10. ↑ a b c Nstu.ru: General Information about NSTU. [dostęp 2012-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-22)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]