Octotemnus glabriculus | |||
(Gyllenhal, 1827) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Nadrodzina | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Octotemnus glabriculus | ||
Synonimy | |||
|
Octotemnus glabriculus – gatunek chrząszcza z rodziny czerwikowatych.
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1827 roku przez Leonarda Gyllenhala pod nazwą Cis glabriculus. W 1847 roku J. Mellié przeniósł go do nowego rodzaju Octotemnus[1].
Chrząszcz o mniej więcej owalnym ciele długości od 1,5 do 1,8 mm, połyskującym, z wierzchu bardzo delikatnie punktowanym, porośniętym delikatnymi, odstającymi szczecinkami, najlepiej widocznymi na opadających częściach pokryw. Ubarwienie ma brązowe do czarnobrązowego z żółtymi, zwykle przyciemnionymi czułkami oraz żółtawymi odnóżami[2]. Czułki zbudowane z ośmiu członów, z których trzy ostatnie formują buławkę[2][3]. W przeciwieństwie do O. mandibularis aparat gębowy u samca ma żuwaczki pozbawione modyfikacji[2]. Przedpiersie jest wąskie i pozbawione wyrostka międzybiodrowego[2][3]. Między biodrami tylnej pary odnóży znajduje się na pierwszym sternicie odwłoka rombowata płytka przedłużająca się ku tyłowi w formie przypominającej kolec[2].
Owad rozmieszczony od nizin po niższe położenia górskie[4]. Chrząszcz saproksyliczny. Zarówno larwy, jak i postacie dorosłe zamieszkują owocnikach hub rosnących na drzewach liściastych, szczególnie bukach, dębach i brzozach. Bytują w przedstawicielach rodzajów wrośniak, gmatwek, blaszkowiec, włochatka i żagiew. Najczęściej przechodzą rozwój we wrośniaku garbatym[4][2].
Gatunek palearktyczny, w Europie znany z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Danii, Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Grecji oraz europejskiej części Rosji, w Azji zaś z anatolijskiej części Turcji, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, chińskiego Liaoningu oraz japońskich wysp Hokkaido i Honsiu[1]. Na północ wykracza zasięgiem daleko poza koło podbiegunowe w rejonie Półwyspu Fennoskandzkiego[4].