Osmund (biskup)

Osmund
Osmond
Biskup Salisbury
ilustracja
Kraj działania

Anglia

Miejsce urodzenia

Normandia

Data i miejsce śmierci

3 grudnia 1099
Salisbury

Miejsce pochówku

Katedra w Salisbury

Biskup
Okres sprawowania

3 czerwca 1078 – 3 grudnia 1099

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Salisbury

Sakra biskupia

3 czerwca 1078

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

3 czerwca 1078

Konsekrator

Lanfrank z Bec

Święty
Osmund (biskup)
Osmond
Biskup Salisbury
Ilustracja
Data śmierci

4 grudnia 1099

Kanonizacja

1457
przez Kaliksta III

Wspomnienie

4 grudnia

Patron

osób chorych psychicznych, sparaliżowanych, cierpiących na ból zęba

Osmund, nrm. Osmond, la. Osmundus (zm. 4 grudnia 1099) – normański hrabia Sées, Lord kanclerz, biskup i święty Kościoła katolickiego[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Osmund z pochodzenie był normańczykiem, niektóre źródła podają, iż był synem hrabiego Henryka Sées i Izabeli, przyrodniej siostry króla Wilhelma Zdobywcy. Towarzyszył Wilhelmowi podczas podboju Anglii i został przez niego uczyniony Lordem kanclerzem Anglii około roku 1070, był zaangażowany w wiele działań jako kanclerz m.in. jeden z kompilatorów Domesday Book. Niektóre źródła podają, że został kreowany księciem Dorset, ale nie używał tego tytułu[2]. W 1078 roku został wybrany przez Wilhelma i zatwierdzony na stanowisko biskup Salisbury przez papieża Grzegorza VII po śmierci poprzedniego biskupa Hermana. Został biskupem niedawno zreorganizowanej diecezji obejmującej hrabstwa: Dorset, Wiltshire i Berkshire. Nowa diecezja powstała podczas synodu londyńskiego z 1075 roku z połączenia diecezji Sherborne i Ramsbury. Nowa stolica biskupia została opisana przez Williama z Malmesbury jako twierdza, a nie jako miasto. Umiejscowione na wysokim wzgórzu, otoczone solidnym murem. Piotr z Blois opisuje zamek i kościół „arka przymierza zamknięta w świątyni Baala”. Biskup uważany jest za jednego z wychowawców króla Henryka I Beauclerca w 1080-1086[3]. Uczestniczył w zgromadzeniu Witenagemot z 1086 które zatwierdziło Domesday Book i przyjeło przysięgę wierności feudałów wobec władcy[4]. Osmund zmarł w nocy 3 grudnia 1099. Jego następcą po 8 latach wakatu został Roger z Salisbury protegowany króla Henryka I[5]. Został pochowany w Old Sarum, został ponownie pochowany w Salisbury 23 lipca 1457 roku w kaplica Matki Boskiej[6]. Miejsce pochówku zostało zniszczone przez króla Henryka VIII. Płyta nagrobna świętego znajdowała się w różnych miejscach katedry: w 1644 w centrum kaplicy Matki Boskiej, obecnie znajduje się w części najbardziej wysuniętej na wschód[7].

Był fundatorem kapituły katedralnej kanoników regularnych i szkołę dla duchownych. Zbierał rękopisy dla biblioteki katedralnej; był kopistą i introligatorem. Kanonizowany w 1457 przez papieża Kaliksta III[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Osmund / DEON.pl. DEON.pl. [dostęp 2015-04-11].
  2. ↑ Dorset, Earls, Marquesses and Dukes of, t. Volume 8, 1911 Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-11-07].
  3. ↑ Charles Warren Hollister, Henry I (The English Monarchs Series), 1 września 2003.
  4. ↑ Edward Augustus Freeman, The History of the Norman Conquest of England: Its Causes and Its Results, 1876.
  5. ↑ Edward J. Kealey, Roger of Salisbury, viceroy of England, 1972.
  6. ↑ http://salisbury.art.virginia.edu/cathedral.space%3Ftop=d1&sub=d585.html.
  7. ↑ Sources for Old Sarum [online], English Heritage [dostęp 2020-11-09].
  8. ↑ St. Osmund of Salisbury – Saints & Angels – Catholic Online. Catholic Online. [dostęp 2015-04-11]. (ang.).