Oundle School

Oundle School
Independent school
Ilustracja
Oundle School,
widok z iglicy Kościoła Świętego Piotra
God Grant Grace
Państwo

 Wielka Brytania

Miejscowość

Oundle

Adres

Peterborough PE8 4GH

Data założenia

1556

Liczba uczniów

> 1100

Dyrektor

Sarah Kerr-Dineen

Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Oundle School”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, po prawej znajduje się punkt z opisem „Oundle School”
Położenie na mapie Northamptonshire
Mapa konturowa Northamptonshire, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Oundle School”
Ziemia52°28′55,85″N 0°28′08,76″W/52,482181 -0,469100
Strona internetowa

Oundle School – szkoła prywatna z internatem, działająca w Oundle (Northampton) prawdopodobnie od 1485 roku, od 1556 roku zarządzana i finansowana (z inicjatywy Sir Williama Laxtona) przez Grocers’ Company, uzyskująca wysokie pozycje w rankingach jakości nauczania, trzecia pod względem wielkości szkoła tego rodzaju w Anglii po Eton i Millfield w Street (Mendip) k. Glastonbury[1]. Poza staraniami o utrzymanie wysokiego poziomu naukowego absolwentów kadra szkoły dba o rozwój ich zdolności adaptacyjnych, inteligencji emocjonalnej i kultury osobistej[2][3].

W latach 1892–1922 dyrektorem szkoły był Frederick William Sanderson, konsekwentny reformator programów i metod nauczania[4] (zob. edukacja progresywistyczna), którego idee przedstawiono m.in. w książkach: „Sanderson Of Oundle”, biografia nazywana oficjalną (zbiór wspomnień 50. byłych uczniów, 1923)[5] i The Story of a Great Schoolmaster (H.G. Wells, 1924)[6].

Oundle School ukończył m.in. Richard Dawkins (uczeń w latach 1954–1959), autor eseju na temat reorganizacji szkoły przez F.W. Sandersona, opublikowanego pod tytułem The joy of living dangerously (2002)[7], pol. Radość niebezpiecznego życia (2014)[8]. Napisał m.in., że „cudownie sandersonowski feniks” powstaje z popiołów – w czasie wizyty w szkole spotkał uczniów i uczennice, którzy pracują w godzinach pozalekcyjnych budując np. samochody sportowe (w czasie trzech lat własnymi samochodami wyjechało do domów 15 absolwentów)[8][7]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Gavin Horgan (headmaster): Welcome to Millfield. [w:] Strona internetowa szkoły Millfield [on-line]. [dostęp 2019-09-03]. (ang.).
  2. ↑ Mrs Sarah Kerr-Dineen: Welcome from the Head. [w:] Strona internetowa Oundle School [on-line]. [dostęp 2019-09-02]. (ang.).
  3. ↑ Oundle. [w:] Guide to Independent Schools [on-line]. [dostęp 2019-09-02]. (ang.).
  4. ↑ Frederick Soddy. Edukacja w nowej erze. „Nature”. 105, s. 561, 1 lipca 1920. Nature Research. DOI: 10.1038/105561a0. ISSN 0028-0836. (ang.). 
  5. ↑ Sanderson Of Oundle. The Macmillan Company, 1928 (digit. 2004-05-04), s. 368 ss.
  6. ↑ H.G. Wells: The Story of a Great Schoolmaster. H.G. Wells Library, 22 Sept. 2016 (ed I 1924), s. 128 ss. ISBN 1-4733-3357-1. (A Project Gutenberg of Australia, eBook by Roy Glashan, Jun 2013); Chapter I. Sanderson the Man; Chapter II. The Modernisation of Oundle School; Chapter III. The Replacement of Competition by Group Work; Chapter IV. The Re-Establishment of Relations Between School and Reality; Chapter V. The Growth of Sanderson Shown in His Sermons and Scripture Lessons; Chapter VI. The War and Sanderson's Propaganda of Reconstruction; Chapter VII. The House of Vision And The School Chapel; Chapter VIII. The Last Lecture
  7. ↑ a b Richard Dawkins. The joy of living dangerously. „The Guardian”, 6 Jul 2002. Guardian News & Media Limited. ISSN 0261-3077. (ang.). 
  8. ↑ a b 1.8. Radość niebezpiecznego życia. W: Richard Dawkins: Kapłan diabła. Opowieści o nadziei, kłamstwie, nauce i miłości. Gliwice: Helion SA, 2014, s. 71–81. ISBN 978-83-246-7262-2.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]