Petar Pešić

Petar Pešić
Петар Пешић
	; Petar Pešić ok. 1912
	generał armii
Data i miejsce urodzenia	26 września 1871 ; Nisz
Data i miejsce śmierci	8 września 1944 ; Belgrad
	Przebieg służby
Lata służby	1894–1929, 1940–1941
Siły zbrojne	Królewskie Wojska Serbskie; Królewskie Wojska Jugosłowiańskie
Stanowiska	szef sztabu armii serbskiej
Główne wojny i bitwy	wojny bałkańskie,; I wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Petar Pešić (cyr. Петар Пешић; ur. 26 września 1871 w Niszu, zm. 8 września 1944 w Belgradzie^[1]) – serbski generał, minister obrony Królestwa SHS w latach 1922–1924.

Życiorys

Był synem kupca Todora Pešicia i Persidy. W 1889 rozpoczął naukę w szkole wojskowej. Po ukończeniu szkoły w 1892 otrzymał awans na porucznika artylerii^[1]. W 1897 został ordynansem króla Serbii, Milana Obrenovicia, a następnie Aleksandra Obrenovicia^[1]. W roku 1901 objął stanowisko szefa sztabu Dywizji Morawskiej. W 1903 został dowódcą 2 batalionu 7 pułku piechoty. W 1904 objął stanowisko szefa sztabu Dywizji Timockiej, w tym czasie prowadził wykłady z taktyki dla słuchaczy Akademii Wojskowej w Belgradzie^[1]. W latach 1904–1910 był dowódcą batalionu artylerii. W latach 1911–1912 w stopniu podpułkownika pełnił funkcję inspektora generalnego armii serbskiej.

Po wybuchu I wojny bałkańskiej mianowany zastępcą szefa sztabu I Armii. W 1912 negocjował umowę wojskową z Czarnogórą, a w 1913 układ wojskowy z Grecją, pozostając w Atenach jako attache wojskowy Królestwa Serbii^[1]. Po wybuchu I wojny światowej skierowany do Czarnogóry, gdzie objął funkcję zastępcy szefa sztabu armii czarnogórskiej, a po rezygnacji gen. Božidara Jankovicia kierował sztabem armii. Funkcję tę pełnił do 1916, kiedy powrócił do Serbii i otrzymał stanowisko zastępcy szefa sztabu armii serbskiej. W tym samym roku wyjechał do Francji, gdzie zabiegał o dostawy sprzętu wojskowego^[1].

W 1919 w stopniu generała pełnił funkcję szefa jugosłowiańskiej misji wojskowej skierowanej na paryską konferencję pokojową. Przez kilka miesięcy dowodził dywizją sawską, a w 8 grudnia 1921 otrzymał stanowisko szefa sztabu generalnego. W tym samym roku objął stanowisko szefa sztabu armii Królestwa SHS. W latach 1922–1924 stał na czele ministerstwa wojny. Funkcję szefa sztabu generalnego ponownie objął w 1924 i pełnił ją do 1928. W kwietniu 1929 przeszedł w stan spoczynku^[1].

W latach 1929–1930 pełnił służbę dyplomatyczną – początkowo w Belgii, a następnie w Czechosłowacji. W 1939 otrzymał godność senatora, a rok później ponownie stanął na czele ministerstwa wojny i marynarki, zastępując gen. Milana Nedicia^[1]. Był zwolennikiem współpracy jugosłowiańsko-niemieckiej. 27 marca 1941 ponownie przeszedł w stan spoczynku^[1]. Po niemieckiej agresji na Jugosławię wycofał się z polityki. Okres okupacji spędził w Belgradzie, zginął 6 września 1944 r. w czasie amerykańskiego bombardowania miasta. Pochowany na Nowym Cmentarzu (Novo Groblje) w Belgradzie^[1].

Był żonaty (żona Danica z d. Mostič była córką gen. Wasilija Mosticia)^[1].

Odznaczony Orderem św. Sawy III st., francuskim Orderem Legii Honorowej, a także rosyjskim Orderem Świętego Stanisława.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 219-222. ISBN 978-86-7403-206-0.

Bibliografia

Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 219-222. ISBN 978-86-7403-206-0.

[senatori-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Momčilo Pavlović: Senatori Kraljevine Jugoslavije. Biografski leksikon. Belgrad: 2016, s. 219-222. ISBN 978-86-7403-206-0.

[1]