Piotr Jermakow

Piotr Jermakow
Пётр Захарович Ермаков
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1884
gubernia permska

Data i miejsce śmierci

22 maja 1952
Swierdłowsk

Przebieg służby
Lata służby

1917–1934

Formacja

Czeka

Główne wojny i bitwy

rewolucja październikowa,
morderstwo carskiej rodziny

Piotr Zacharowicz Jermakow (ros. Пётр Захарович Ермаков, ur. 1 grudnia?/13 grudnia 1884 w guberni permskiej, zm. 22 maja 1952 w Swierdłowsku) – bolszewik, funkcjonariusz Czeki, jeden ze sprawców mordu na carskiej rodzinie z 1918.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Po ukończeniu szkoły pracował jako ślusarz w Jekaterynburgu, w 1905 przyłączył się do ruchu rewolucyjnego, w 1906 został członkiem SDPRR. Brał udział w zabójstwach przedstawicieli władz. W 1907 został postawiony przed sądem pod zarzutem zabicia żandarma, jednak został wypuszczony po tym gdy winę na siebie wziął inny bojownik partii bolszewickiej. W latach 1909–1912 za udział w rabunkach przebywał w areszcie i na zesłaniu w Wielsku, po zwolnieniu wrócił do Jekaterynburga. Po rewolucji lutowej 1917 sformował drużynę zajmującą się konfiskatami i przekazywaniem środków komitetowi bolszewickiemu, brał udział w rewolucji październikowej i potem w walce z wojskami atamana Dutowa w guberni orenburskiej, był ranny. W czerwcu 1918 uczestniczył w stłumieniu powstania w Jekaterynburgu i w Niewiansku, osobiście rozstrzeliwując ich uczestników.

Piotr Jermakow stojący w miejscu gdzie pochowano rodzinę Romanowów, 1920

W lipcu 1918 brał udział w mordowaniu członków carskiej rodziny; osobiście zabił wówczas cesarzową Aleksandrę i córki Mikołaja II Olgę i Anastazję, a także carską służącą Annę[1]. Później był dowódcą i komisarzem jednostek Armii Czerwonej w wojnie domowej, następnie funkcjonariuszem milicji i ochrony łagrów na Uralu, głównie w okolicach Jekaterynburga. Uczestniczył w rozstrzeliwaniu więźniów. W 1927 został naczelnikiem jednego z uralskich więzień[2]. Pracował w uralskim obwodowym zarządzie miejsc odosobnienia do grudnia 1934, gdy przeszedł na emeryturę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rozstrzeliwanie ludzi to nie taka prosta sprawa. Fragment książki „Romanowowie” Simona Sebaga Montefiore – Plus Minus – rp.pl [online], rp.pl [dostęp 2018-06-07] (pol.).
  2. ↑ Как сложилась судьба убийц семьи Николая II [online], ural.kp.ru [dostęp 2018-01-17] (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]