Dzielnica Katowic | |
Osiedle Targowisko, Akademia Górnośląska, kaplica św. Huberta, detal domu przy ulicy Wojska Polskiego, kościół św. Jacka, osiedle Odrodzenia, gmach Zespołu Szkół Poligraficzno-Mechanicznych | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miasto | |
Zespół dzielnic |
południowy |
Data założenia |
1 stycznia 1992[1] |
Powierzchnia |
12,08 km² |
Wysokość |
270–300 m n.p.m. |
Populacja (31.12.2020) • liczba ludności |
|
• gęstość |
1852 os./km² |
Strefa numeracyjna |
32 |
Tablice rejestracyjne |
SK |
Położenie na mapie Katowic |
Piotrowice-Ochojec – dzielnica Katowic, położona w południowej części miasta, nad Kłodnicą, Ślepiotką i Mleczną. Na tę dzielnicę, obejmującą w części dawną gminę Piotrowice, składają się następujące części miasta: Piotrowice (w tym osiedla Odrodzenia i Targowisko), Ochojec, południowa część Zadola wraz z osiedlem Młodych, a także południowy fragment Brynowa w rejonie Centrum Przesiadkowego Brynów.
Początki Piotrowic, będącej dawniej jedną z najstarszych wsi na ziemi pszczyńskiej związane są z dawną wsią – Uniczowy, która w XV wieku rozpadła się na trzy osobne, w tym na Piotrowice. Początki samego Ochojca sięgają końcówki XVIII wieku, kiedy to osiedlono w jej rejonie pierwszych kmieci. Na początku XX wieku obszar Piotrowic-Ochojca zaczął nabierać charakteru podmiejskiego, a osiedlali się tutaj wówczas robotnicy pracujący w pobliskich zakładach przemysłowych. W 1907 roku założono tutaj fabrykę urządzeń i maszyn górniczych (późniejszy FAMUR), a w 1977 roku w Ochojcu otwarto szpital. Tereny Piotrowic i Ochojca w 1951 roku włączono do Katowic, dzielnicę Piotrowice-Ochojec powołano 1 stycznia 1992 roku.
Piotrowice-Ochojec jest dzielnicą wielofunkcyjną – poza funkcją mieszkaniową występują tutaj działalności związane z edukacją, opieką zdrowotną, usługami i handlem, szkolnictwem wyższym oraz przemysłem. Siedzibę ma tutaj grupa FAMUR, która stała się producentem maszyn górniczych ze spółkami na terenie całego świata. Dzielnica jest siedzibą uczelni wyższej – Akademii Górnośląskiej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach, placówek o zasięgu wojewódzkim – Zarządu Dróg Wojewódzkich w Katowicach, a także dużego kompleksu szpitalnego – Górnośląskiego Centrum Medycznego im. prof. Leszka Gieca Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.
Główną osią komunikacyjną dzielnicy jest droga krajowa nr 81 relacji Katowice – Skoczów, przebiegająca ulicą Kolejową i T. Kościuszki, wewnątrz dzielnicy ważniejszymi drogami są ulice gen. Z. Waltera-Jankego oraz Armii Krajowej. Przez dzielnicę przebiega kilka linii kolejowych, w tym magistralne, przy których położony jest przystanek osobowy Katowice Piotrowice. Piotrowice-Ochojec jest trzecią największą powierzchniowo i ludnościowo dzielnicą Katowic.
Piotrowice-Ochojec jest jedną z 22 dzielnic Katowic o numerze 19, będącą jednostką pomocniczą gminy. Znajduje się w grupie dzielnic południowych wraz z Murckami, Zarzeczem, Kostuchną i Podlesiem. Powierzchnia dzielnicy wynosi 12,08 km², co stanowi 7,33% powierzchni całego miasta[2]. Odległość do centrum Katowic z centrum dzielnicy wynosi około 7 km[3].
Piotrowice-Ochojec od północy graniczy z dzielnicami: Ligota-Panewniki, Brynów część wschodnia-Osiedle Zgrzebnioka i Osiedle Paderewskiego-Muchowiec, od wschodu z Giszowcem i Murckami, od południa z Kostuchną i Zarzeczem, a od zachodu z miastem Mikołów[4]. Granice dzielnicy przebiegają następująco:
Według podziału fizycznogeograficznego Jerzego Kondrackiego obszar Piotrowic-Ochojca położony jest w mezoregionie Wyżyna Katowicka (341.13), stanowiącym południową część makroregionu Wyżyna Śląska. Wyżyna Śląska jest fragmentem podprowincji Wyżyna Śląsko-Krakowska[7]. Pod względem krain historycznym dzielnica znajduje się we wschodniej części Górnego Śląska[8].
Tereny Piotrowic-Ochojca położone są w niecce górnośląskiej[9], a obszar ten ma budowę zrębową. Na przełomie dewonu i karbonu zostało zaburzone paleozoiczne podłoże Wyżyny Śląskiej poprzez utworzenie zapadliska, które w okresie karbonu zostało wypełnione przez zlepieńce, piaskowce i łupki ilaste zawierające pokłady węgla kamiennego[10]. Utwory z tego okresu budują podłoże dzielnicy jedynie we wschodniej jej części w rejonie rezerwatu przyrody „Ochojec” oraz niewielki fragment w strefie pomiędzy doliną Ślepiotki a ulicą Spółdzielczości[11]. Są to wychodnie warstw orzeskich (westfal B). Jest to potężna seria, składająca się przeważnie z łupków z wkładkami piaskowców, syderytów i przeszło 50 pokładami węgla kamiennego. Charakterystyczną cechą warstw orzeskich są kilkudziesięciometrowej miąższości ławice iłołupków nadających się do produkcji ceramiki budowlanej[10].
Na utworach karbońskich zalegają utwory triasowe. W dolnym triasie rozpoczynał się zalew morski, który trwał przez cały wapień muszlowy. Pozostawił on po sobie osady morskie wykształcone w postaci wapieni[10]. Z okresu dolnej części wapienia muszlowego pozostały nieco większe powierzchnie wapieni tzw. warstw gogolińskich o łącznej miąższości sięgającej 40 m. Utwory te występują najczęściej pod przykryciem utworów czwartorzędowych, stanowiąc na powierzchni niewielkie wyspy[12]. Pod utworami czwartorzędowymi w Piotrowicach-Ochojcu utwory triasowe ciągną się na obszarze pomiędzy ulicą Kolejową a ulicą Bażantów w rejonie Skotnicy. Obszar ten pośrodku rozdziela strefa występowania utworów karbońskich, a utwory triasowe tworzą piaskowce, mułowce i iłowce (warstwy świerklanieckie) oraz dolomity i margle wytworzone w triasie dolnym, a także wapienie, margle i dolomity (warstwy błotnickie i gogolińskie) z okresu triasu środkowego[11]. Powierzchniowo znajdują się tutaj dwie wyspy występowania warstw karchowickich (wapieni krystalicznych, białych i różowych) wykształconych w okresie wapienia muszlowego – w Ochojcu na północ od ulicy Odrodzenia i w Piotrowicach w rejonie ulicy Armii Krajowej na południe od rzeki Mlecznej[13].
W okresie trzeciorzędu utworzyły się główne rysy rzeźby terenu Piotrowic-Ochojca. Wówczas to dochodziło intensywnych procesów wietrzenia chemicznego i denudacji. Zasadnicze znaczenie dla rozwoju rzeźby miała w miocenie faza ruchów tetonicznych związanych z orogenezą alpejską. Spękaniu uległa wtedy płyta antyklinorium śląsko-krakowskiego, tworząc m.in. rów Kłodnicy zaczynający się na zachód od Ochojca i ciągnący się w kierunku zachodnim. Rowy, zapadliska i niskie zręby zostały pokryte osadami morza mioceńskiego[12]. Powierzchniowo zachowały się dwie niewielkie wyspy iłów i piasków słodkowodnych z tego okresu, a występują one w Piotrowicach w rejonie ulic Gołębiej i K. Kempy[13], pod utworami czwartorzędowymi utwory z miocenu budują większą część Piotrowic-Ochojca. Utwory te tworzą iły, mułki, piaski i piaskowce, a ciągną się na wschód od osiedla Odrodzenia, w rejonie ochojeckiego szpitala, na zachód od linii utworów triasowych, tj. za zachód od rejonów ulic: Wroniej, Szewskiej i Lechickiej, na także na północ od ulicy Kolejowej[11].
W czwartorzędzie obszar dzielnicy został prawdopodobnie pokryty przez lądolód skandynawski dwukrotnie: podczas najstarszego zlodowacenia Sanu (krakowskiego) oraz w okresie zlodowacenia Odry (środkowopolskiego). Osady po pierwszym zlodowaceniu zostały w większości usunięte w okresie interglacjału, a lądolód zlodowacenia Odry, który wkroczył na tereny Katowic od zachodu wzdłuż obniżenia Kłodnicy pozostawił po sobie gliny zwałowe występujące wzdłuż obniżeń dolinnych. Wody z topniejącego lodowca kierowały się obniżeniami dolinnymi na południowy wschód z doliny Kłodnicy do doliny Mlecznej i dalej do Wisły[12]. Piotrowice-Ochojec powierzchniowo budują głównie piaski i żwiry glacjalne z głazami na glinie zwałowej, a wyspowo występują także piaski i żwiry fluwioglacjalne oraz gliny zwałowe (te ostatnie głównie we wschodniej części dzielnicy)[13].
W trwającym współcześnie holocenie następują zjawiska niszczenia i wyprzątania pokryw osadów plejstoceńskich[14]. Osady rzeczne występują w dolinach rzek, m.in. w dolinach Mlecznej, Rowu Piotrowickiego i Ślepiotki, a także m.in. we wzdłuż ulicy St. Łętowskiego pośrodku osiedla Odrodzenia[13].
Gleby na terenie Piotrowic-Ochojca na ogół wykształciły się na podłożu piasków słabogliniastych[15]. Na tych utworach w zachodnich rejonach dzielnicy wykształciły się gleby bielicowe i rdzawe, w środkowych częściach powstały gleby płowe wytworzone z glin zwałowych oraz piasków naglinowych i naiłowych, wschodnie obszary budują gleby płowe wytworzone z piaskowców karbońskich, a także gleby antropogeniczne wytworzone z glin zwałowych[16]. Pod względem klasyfikacji bonitacyjnej gleb, w Piotrowicach występują przeważnie gleby niskich klas bonitacyjnych, głównie klasy V. Rzadziej występują tutaj grunty IV klasy bonitacyjnej[15].
Działalność człowieka doprowadziła do zmian właściwości gleb, a długotrwały rozwój urbanistyczny spowodował wytworzenie w dzielnicy gleb antropogenicznych[17]. Część gruntów podlega skutkom eksploatacji górniczej i jest skażona metalami ciężkimi[18]. Gleby w wielu przypadkach straciły swoją wartość użytkową w wyniku ich mechanicznego przekształcenia. Występują tutaj procesy niwelacji terenu, zwłaszcza w dolinach rzecznych pod przyszłe inwestycje, w wyniku których niszczone są profile glebowe oraz warstwa próchniczna gleby[15].
Dzielnica Piotrowice-Ochojec położona jest na Wyżynie Śląskiej[19], na Płaskowyżu Bytomsko-Katowickim, będącym częścią mezoregionu Wyżyna Katowicka (341.13)[20].
Pod względem jednostek morfologicznych Piotrowice-Ochojec położony jest w trzech jednostkach: na Płaskowyżu Murcek (południowa i wschodnia część dzielnicy), w Obniżeniu Górnej Mlecznej (rejon Kątów Piotrowickich oraz dolina Mlecznej) oraz w Rowie Kłodnicy (rejon Zadola i osiedla Młodych)[21]. Na Płaskowyżu Murcek znajduje się najwyżej położone rejony dzielnicy sięgające powyżej 300 m n.p.m. Położone są one wzdłuż granicy Piotrowic-Ochojca z Kostuchną i Murckami[22]. Teren przy Górnośląskim Centrum Medycznym w Katowicach wznosi się na wysokość około 297 m n.p.m. Obniżenie Górnej Mlecznej to miejsce, gdzie znajduje się jeden z najniżej położonych punktów dzielnicy, zlokalizowany w dolinie Mlecznej w pobliżu trójstyku granic Piotrowic-Ochojca, Zarzecza i Kostuchny. Obszar tam położony jest poniżej 270 m n.p.m.[22] Rzędna zwierciadła wody Mlecznej na wysokości ulicy Sępiej wynosi 268,1 m n.p.m. Rów Kłodnicy to obniżenie tektoniczne, odwaniane m.in. przez Ślepiotkę[23]. Środek Parku Zadole położony jest na wysokości 274,4 m n.p.m., a lustro wody Ślepiotki na wysokości kładki przy skwerze Nad Ślepiotką wynosi 265,6 m n.p.m. Różnica wysokości pomiędzy skrajnymi punktami dzielnicy wynosi około 30 metrów[22].
Na współczesną rzeźbę terenu Piotrowic-Ochojca główny wpływ miało zlodowacenie południowopolskie (Sanu) oraz maksymalny stadiał zlodowacenia środkowopolskiego (Odry), w ostatnim okresie zasadniczy wpływ wywarła także morfogenetyczna działalność człowieka związana z osadnictwem oraz górnictwem. Doprowadziło to do zniszczenia naturalnego podłoża oraz do tworzenia nowych form degradacji rzeźby[14]. Silniej zurbanizowany obszar dzielnicy stanowi także antropogeniczna powierzchnię zrównania[24].
Tereny Piotrowic-Ochojca położone są w dorzeczu Wisły (południowo-zachodnia część dzielnicy) i Odry (północna i wschodnia część dzielnicy). Przez dzielnicę przebiega dział wodny I rzędu rozdzielający oba dorzecza, biegnący od strony zachodniej w przybliżeniu równolegle wzdłuż ulicy T. Kościuszki, a dalej w rejonie ulic: A. Fredry, Jaworowej i Krynicznej, skąd w kierunku południowym granica biegnie do Kostuchny[25].
W dorzeczu Wisły tereny Piotrowic-Ochojca odwadnia Mleczna wraz z jej dopływami oraz Potok Leśny. Zlewnia Potoku Leśnego obejmuje północno-wschodni skrawek dzielnicy. Mleczna ma swoje źródło w pobliżu osiedla Odrodzenia, skąd płynie na zachód, równolegle do ulic: Wojska Polskiego, Niskiej i Barcelońskiej, gdzie w pobliżu tej trzeciej łączy się z jej dopływem – Rowem Piotrowickim. Dalej rzeka ta płynie na południe w kierunku Zarzecza[25].
Tereny dzielnicy w dorzeczu Odry położone są w zlewni Kłodnicy, której źródło jest na terenie dzielnicy, przy granicy z Giszowcem. Kłodnica przez Piotrowice-Ochojec płynie w północno-wschodniej części dzielnicy, w kierunku północno-zachodnim[25]. Do Kłodnicy wpływa kilka rzek i potoków płynących przez Piotrowice-Ochojec w kierunku północno-zachodnim: Ślepiotka i jej dopływ Rów Zielny oraz Rów Piotrowicki II. Ślepiotka płynie od strony południowo-zachodnim i przecina kolejno ulice: Ziołową, gen. Z. Waltera-Jankego i T. Kościuszki[25]. W dolinie rzeki przy ulicy gen. Z. Waltera-Jankego został ustanowiony skwer ks. W. Dekiela.
W zlewni Kłodnicy, nad Ślepiotką znajduje się jeden z większych zbiorników w Piotrowicach-Ochojcu, położony na granicy Piotrowic-Ochojca z Kostuchną – jest to zalewisko Ślepiotka. W zlewni Mlecznej, w rejonie skrzyżowania ulic Barcelońskiej i A. Grottgera znajdują się stawy Renata[25].
Warunki klimatyczne Piotrowic-Ochojca są zbliżone do klimatu dla całych Katowic. Jest on modyfikowany zarówno przez czynniki klimatotwórcze, jak i lokalne[23]. Na klimat dzielnicy w większym znaczeniu mają wpływy oceaniczne aniżeli wpływy kontynentalne, klimat modyfikowany jest przez docierające tu sporadycznie od południowego zachodu przez Bramę Morawską masy powietrza zwrotnikowego[26].
Średnia roczna temperatura w wieloleciu 1961–2005 dla stacji w nieodległym Muchowcu wynosiła 8,1 °C. Najcieplejszym miesiącem w badanym okresie był lipiec (17,8 °C), a najchłodniejszym styczeń (–2,2 °C). Średnie roczne usłonecznienie w latach 1966–2005 wynosiło 1474 godziny, a średnie zachmurzenie w tym samym okresie wynosiło 5,3[26]. Średnia roczna suma opadów w skali roku w okresie lat 1951–2005 wynosiła 713,8 mm. Średni czas zalegania pokrywy śnieżnej wynosi 60–70 dni, a okres wegetacyjny trwa średnio 200–220 dni[27]. W ciągu roku przeważają wiatry zachodnie i południowo-zachodnie (odpowiednio 20,7% i 20,4% wszystkich wiatrów), a najrzadziej wieje z północy (5,7%). Średnia prędkość wiatru wynosiła 2,4 m/s[28].
Klimat Piotrowic-Ochojca jest modyfikowany przez czynniki lokalne (topoklimat), zależny od pokrycia terenu, a także od położenia względem dolin rzecznych[29]. W dnach doliny Kłodnicy, Ślepiotki i częściowo Mlecznej panuje niekorzystny topoklimat zabudowanych den dolinnych. W czasie pogodnych nocy tworzą się zastoiska zimnego powietrza i możliwe są także lokalne przymrozki typu radiacyjno-adwekcyjnego. Na wyżej położonych terenach dzielnicy panują warunki średnio korzystne[13]. W obszarach zabudowy zwartej na lokalny klimat wpływ ma czynnik podgrzewania atmosfery na skutek działalności człowieka. Zwarte powierzchnie zabudowy, dróg i placów powodują podniesienie temperatury powietrza w przyziemnej warstwie atmosfery. Obszary te szybciej też tracą ciepło na skutek wypromieniowania w nocy, a brak wilgoci w powietrzu nie sprzyja dłuższemu zatrzymaniu ciepła[30].
Naturalna szata roślinna na terenie Piotrowic-Ochojca kształtowana się od czasu ostatnich zlodowaceń trwających 12–16 tys. lat temu, a w przeciągu 200 ostatnich lat została poddana silnej antropopresji[31]. Pierwotnie tereny dzielnicy porastały we wschodniej części grądy, w zachodniej bory[32]. Rozwój zwartej zabudowy doprowadził do prawie całkowitego zaniku elementów przyrody naturalnej[33], a południowo-zachodnia część miasta, w tym część Piotrowic-Ochojca, ma nadal charakter otwarty. Występują tutaj obszar miejsko-przemysłowe umiejscowione w krajobrazie rolniczo-leśnym, a z biegiem czasu następowała coraz silniejsza presja w kierunku zabudowy wolnych terenów[34]. Na siedliskach zurbanizowanych rozwinęły się m.in. zbiorowiska ruderalne, rozwijające się w dzielnicy przede wszystkim w siedliskach antropogenicznych terenów zabudowanych i na nieużytkach miejskich[33].
W południowych dzielnicach Katowic (Piotrowice-Ochojec, Kostuchna, Podlesie i Zarzecze) dominują przekształcone lasy mieszane, w których według danych z 2005 roku 41% składu gatunkowego drzew stanowią sosny. Kolejne dominujące drzewa to dęby (27%) i brzozy (22%). W obniżeniach terenu leśnego, w siedliskach wilgotnych dominuje olsza czarna, tworzące płaty lasu łęgowego. W runie charakterystyczną rośliną w tutejszych lasach jest czosnek niedźwiedzi, a ponadto występują tutaj stanowiska ciemiężycy zielonej, wawrzynka wilczełyka, kruszczyka szerokolistnego, kopytnika pospolitego, kruszyny pospolitej i kaliny koralowej[35]. Licznie rośnie tu m.in. skrzyp leśny, paprocie i trzmielina pospolita[35]. Występują tutaj także m.in. dwa gatunki grzybów – wachlarzowiec olbrzymi i sromotnik bezwstydny, które podlegały ochronie odpowiednio przed 2014 i 2004 rokiem[36].
Spośród fauny, w siedliskach wilgotnych występuje kilka gatunków płazów bezogonowych, mające w tej części Katowic dobrze warunki do życia i rozwoju. Miejsca te są siedliskami życia żab jeziorkowych, żab wodnych, żab trawnych czy ropuch szarych. W lasach gniazdują ptaki śpiewające, w tym m.in.: modliszki zwyczajne, bogatki, piecuszki i łozówki. Żyją tutaj także inne ptaki, jak: kowaliki, strzyżyki, rudziki, drozdy śpiewaki czy kosy. Tę część Katowic zamieszkują także ssaki – przede wszystkim gryzonie, ale też i gatunki większych ssaków (w tym jelenie czy dziki). Występują tutaj m.in.: jeże wschodnie, ryjówki aksamitne, zające szaraki, wiewiórki i łasice[36].
Na terenie Piotrowic-Ochojca znajduje się rezerwat przyrody „Ochojec”, ustanowiony w 1982 roku. Położony jest on w górnym biegu Ślepiotki, gdzie występuje jedno z nielicznych stanowisk liczydła górskiego oraz legowiska płazów[36]. W rezerwacie Ochojec występują tutaj również inne chronione i rzadkie rośliny, zwłaszcza charakterystyczne dla terenów torfowisk oraz obszarów zabagnionych i wodnych. Żyje tutaj również wiele gatunków zwierząt, w tym chronionych owadów, płazów i gadów[37].
W Piotrowicach-Ochojcu, w sąsiedztwie ulicy 73 Pułku Piechoty znajduje się jeszcze jeden obszar chroniony: zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Źródła Kłodnicy”, a łączna powierzchnia tego obszaru wynosi 100,4 ha. Obejmuje on fragmenty wiekowego lasu łęgowego z ponad stuletnimi okazami olszy oraz bogatego w rzadkie i chronione gatunki roślin runa leśnego. Koryta i rozlewiska Kłodnicy stanowią dogodne miejsce bytowania wielu gatunków płazów[38].
Dolina Ślepiotki na wielu odcinkach zachowała swoje walory naturalne. Skarpy i brzegi potoku są miejscem bytowania wielu gatunków roślin i zwierząt. Najwięcej walorów ma górny bieg Ślepiotki, położony powyżej rezerwatu „Ochojec”. Stawy i niewielkie oczka wodne w tamtym miejscu są miejscem rozwoju i rozrodu płazów. Stwierdzono tam też występowanie takich gadów, jak jaszczurka zwinka i żmija zygzakowata[39].
W Piotrowicach-Ochojcu brak jest większych zespołów zieleni urządzonej. Jedynym większym tego typu miejscem jest położony na granicy dzielnicy z Ligotą-Panewnikami Park Zadole[3].
Na obszarze dzielnicy przy ulicy A. Grottgera 10c znajduje się jedyny w Piotrowicach-Ochojcu pomnik przyrody – grusza pospolita, ustanowiona na mocy rozporządzenia z 27 lutego 1997 roku[38]. Drzewo to ma wysokość 8 m, obwód 232 cm i pierśnicę 74 cm[40].
Nazwa Piotrowice-Ochojec jest nazwą dwuczłonową, składającą się z nazw dwóch części Katowic, które wchodzą w skład dzielnicy: Piotrowic i Ochojca. Nazwa Piotrowice pochodzi przypuszczalnie od imienia sołtysa Piotra, który został wolnym sołtysem i otrzymał dziedziczną funkcję sołtysa[41].
Nazwę Ochojec językoznawcy tłumaczą jako zniekształconą nazwę od słowa ojciec[42]. Nazwa ta według Stefana Gierlotki jest etymologicznie ludową obocznością nazwy Ochodziec – przez przemianę głosową dźwięk dź przeszedł na j. Słowo ochodziec, a etymologicznie związany jest ze słowem ochodza, a te od chodzenia, dlatego też Ochodziec (Ochojec) znaczy obszar obchodzony[43].
Pierwsza historyczna wzmianka w dokumentach o terenach współczesnej dzielnicy Piotrowic-Ochojca datowana jest na rok 1287 i pochodzi z dokumentu wystawionego w Rybniku przez księcia raciborskiego Mieszka. Dokument ten wskazuje m.in. na las – Popowe Kąty, które znajdowały się na północ od Głębokiego Dołu i na wschód od szosy do Zarzecza, a las ten znajdował się rejonie Kątów Piotrowickich[44]. Piotrowice były jedną z najstarszych osad na ziemi pszczyńskiej, która wraz z Podlesiem i Zarzeczem tworzyła pierwotnie jedną wieś – Uniczowy. Wieś ta rozpadła się w XV wieku[45], a po usamodzielnieniu się Podlesia i Zarzecza, z pozostałych ziem powstały Piotrowice i folwark. Ziemie te należały do właścicieli ziemi pszczyńskiej – początkowo do dynastii Promnitzów, potem książąt Anhalt-Cöthen i Hochbergów[45]. Pierwsza wzmianka o sołectwie w Piotrowcach pochodzi z dokumentu z 1474 roku wystawionego dla sołtysa Petrowic-Uniczowa przez księcia opawskiego i raciborskiego Janusza (Hanusza)[41]. Dokument ten zatwierdzał wolnemu sołtysowi Piotrowi Ostrzeżonemu prawo do posiadania karczmy, młyna, stawików i gruntów[45].
Według urbarza pszczyńskiego z 1593 roku, w Piotrowicach mieszkało 10 kmieci, sołtys Maciej i 5 zagrodników. We wsi funkcjonował też należący do sołtysa młyn[46]. Od XVII wieku w rejonie Piotrowic czynne były już trzy młyny: na rzece Ślepiotce w rejonie późniejszego Ochojca, na tej samej rzece w rejonie Zadola oraz nad rzeką Mleczną w centrum Piotrowic[45]. Karczma w Piotrowicach poświadczona była już w 1629 roku, a w początkach XVIII wieku znajdowały się tutaj cztery tego typu obiekty[47].
W okresie wojny trzydziestoletniej nastąpił upadek gospodarczy terenów księstwa pszczyńskiego. Wielu mężczyzn zginęło w trakcie przemarszu wojsk, a ich synowie byli stamtąd uprowadzani. Wzrosła też liczba drobnych gospodarstw – zagrodniczych i chałupniczych[48]. W trakcie tej wojny, 28 sierpnia 1644 roku, doszło w rejonie Piotrowic do bitwy pomiędzy wojskami szwedzkimi a połączonymi siłami, zgromadzonymi w ramach układu księcia pszczyńskiego Zygfryda II Promnitza i biskupa krakowskiego Piotra Gembickiego. Koalicja antyszwedzka zebrała się pod Tychami. Jeden z dwóch hufców pod dowództwem Żogoły ruszył w stronę Piotrowic, atakując znajdujący się we wsi szwedzki obóz sztabowy. Wojska te wyparły Szwedów w kierunku Mikołowa[49]. Jeszcze w tym samym roku w rejonie dzisiejszej ulicy A. Grottgera 3 postawiono na mogiłach poległych żołnierzy kaplicę[50]. Po zniszczeniach z okresu wojny trzydziestoletniej od połowy XVII wieku nastąpił wzrost demograficzny rejonów Piotrowic-Ochojca, a wraz z tym wzrastała liczba gospodarstw[48]. W tym samym okresie, na terenach należących poprzednio do sołtysa Piotrowic, utworzono folwark zwany Ochojcem[45]. Początki Ochojca jako wsi sięgają końcówki XVIII wieku. W tym czasie na gruntach zlikwidowanego folwarku dominialnego książę pszczyński osiedlił trzech kmieci[51].
Do połowy XVIII wieku przez Piotrowice przebiegał stary trakt handlowy prowadzący od Mikołowa do Mysłowic (tzw. „furmaniec”), którym wożono m.in. sól z Wieliczki, a na granicy gminy Piotrowice, w Ochojcu, do XVII wieku pobierano na nim myto[45]. Na początku XIX wieku Ochojec i Piotrowice przecięła droga prowadząca z Murcek przez Zadole i Ligotę do Katowic[51].
W XIX wieku liczba mieszkańców Piotrowic przekroczyła liczbę 800 osób[52]. W 1830 roku wieś Piotrowice liczyła 42 domy i 751 mieszkańców. Wówczas mieszkali tu m.in.: nauczyciel i po dwóch kramarzy, karczmarzy i młynarzy[52]. W 1819[53] (bądź w 1818[52]) roku założono w Piotrowicach pierwszą szkołę, w której w latach 1847–1850 uczył Karol Miarka – pisarz i działacz narodowy. Starania o budowę nowej szkoły rozpoczęto w 1856 roku[52]. 28 czerwca 1885 roku doszło do pożaru, w którym spłonęła szkoła oraz kilka sąsiednich domów[54].
W pierwszej połowie XIX wieku nastąpił rozwój Ochojca, który nasilił się w drugiej połowie XIX wieku, kiedy to zaczęli osiedlać się tutaj chałupnicy. Osadnictwo to rozwijało się zarówno na terenach gminy Piotrowice i na obszarze dworskim[51]. W latach 1855–1907 w Ochojcu działały trzy duże wapienniki[55]. Pierwsza szkoła w Ochojcu powstała w 1910 roku i uczęszczało do niej początkowo 158 dzieci[55].
W XIX wieku nad Ślepiotką jako przysiółek Piotrowic na pograniczu Piotrowic-Ochojca i Ligoty-Panewnik zostało założone Zadole. Pierwsze gospodarstwa w Zadolu położone były wzdłuż obecnej linii kolejowej łączącej Ligotę z Piotrowicami[56]. Na początku XX wieku Piotrowice zaczęły nabierać charakteru osady podmiejskiej. Zamieszkiwali ją wówczas robotnicy pracujący w okolicznych zakładach przemysłowych. Wówczas też w samych Piotrowicach tworzyły się pierwsze zakłady przemysłowe[52]. W 1907 roku powstała tutaj fabryka urządzeń i maszyn górniczych (późniejszy FAMUR)[52]. W 1910 roku Piotrowice liczyły już około 3500 mieszkańców, z których część znalazła zatrudnienie w przemyśle i górnictwie[52].
19 lutego 1919 roku z inicjatywy Piotra Gierlotki oraz Karola Stabika powołano w Piotrowicach i Kostuchnie oddział Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska[57]. 18 czerwca 1919 roku zorganizowano w Piotrowicach spotkanie wszystkich komendantów Polskiej Organizacji Wojskowej powiatu pszczyńskiego. Uczestnicy spotkania domagali się wówczas rozpoczęcia powstania jeszcze w czerwcu 1919 roku[58]. Ponowne zebranie zorganizowano 12 sierpnia 1919 roku[59].
W dniu wybuchu I powstania śląskiego, 17 sierpnia 1919 roku powstańcy z Piotrowic zebrali się u miejscowego komendanta Piotra Gierlotki. Dołączyli do nich powstańcy z Kostuchny pod dowództwem Karola Stabika. Zadaniem grupy było rozbrojenie w Kostuchnie znajdującej się tam kompanii ciężkich karabinów maszynowych i baterii Grentschutzu. Oddział ten wycofał się do lasów w Czułowie, gdzie doszło do wymiany ognia pomiędzy oddziałami niemieckimi a powstańcami[60]. W Ochojcu w nocy z 17 na 18 sierpnia 1919 roku powstańcy pod dowództwem Jana Żychonia opanowała miejscowość i zajęła stację kolejową w Ligocie przerywając połączenie Katowic z Żorami[61]. Oddziały te także brały udział w walkach w Bogucicach i Dąbrówce Małej[55].
W nocy z 19 na 20 sierpnia 1920 roku doszło do wybuchu II powstania śląskiego. 20 sierpnia grupa powstańców z Piotrowic przeprowadziła atak w lesie przy szosie mikołowskiej na przejeżdżający tamtędy oddział policji Sipo. Doszło wówczas do strzelaniny, w wyniku czego zranieni zostali dwaj Niemcy i zabity został koń. W obawie przez odwetem powstańcy patrolowali teren pomiędzy Piotrowicami a Mikołowem[62].
W plebiscycie przeprowadzonym w 1921 roku 89% mieszkańców gminy Piotrowice oraz prawie wszyscy mieszkańcy obszaru dworskiego Piotrowice (58 przeciwko 1 głosowi[63]) opowiedzieli się za przyłączeniem Górnego Śląska do Polski[52]. Do trzeciego powstania śląskiego doszło w nocy z 2 na 3 maja 1921 roku[64]. Komendantem powstańców z Piotrowic był Piotr Gierlotka, a dowódcą kompanii Wilhelm Widuch. Kompania ta wchodziła w skład I Batalionu Pułku Pszczyńskiego. Powstańcy walczyli m.in. w Strzebniowie i pod Górą św. Anny. Tereny Piotrowic-Ochojca po powstaniach znalazły się w Polsce, w autonomicznym województwie śląskim[65].
W 1922 roku na pamiątkę przyłączenia części Górnego Śląska do Polski oraz dla uczczenia pamięci miejscowych powstańców rozbudowano kaplicę znajdującą się przy dzisiejszej ulicy A. Grottgera 3[66].
W latach międzywojennych Piotrowice-Ochojec przeżywały dalszy zintensyfikowany rozwój. Nowa zabudowa w tym czasie powstawała w rejonie ulic Armii Krajowej i gen. Z. Waltera-Jankego, a piotrowicka fabryka urządzeń i maszyn górniczych rozwijała swoją produkcję[67]. W latach międzywojennych wzrastała także liczba mieszkańców samego Ochojca – w 1928 roku osada ta liczyła 1400 osób, a w 1938 roku było ich 5102[55]. W 1930 roku w Piotrowicach został wzniesiony neobarokowy kościół, zastąpiony w latach 1974–1979 przez nową świątynie. Parafię rzymskokatolicką pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko erygowano 1 listopada 1936 roku[68].
Do 1936 roku powstało przedłużenie obecnej ulicy T. Kościuszki z obecnego skrzyżowania z ulicą Kolejową do Mikołowa, otaczając od północy zwartą zabudowę Piotrowic i Ochojca. Wybudowano wówczas m.in. trzy wiadukty kolejowe i most nad Ślepiotką. Trasa ta obciążyła dojazd do Piotrowic i Ochojca dzisiejszą ulicą Z. Waltera-Jankego[69]. W 1939 (bądź 1938[70]) roku w rejonie ulic B. Prusa i Leśnej w Ochojcu rozpoczęto budowę kościoła pod wezwaniem św. Jacka, który rok później został kościołem parafialnym rzymskokatolickiej parafii św. Jacka[55].
W pierwszych dniach II wojny światowej, 3 września 1939 roku oddziały Wehrmachtu weszły do Piotrowic od strony Mikołowa. W Ochojcu przy ulicy St. Worcella został tego samego dnia rozstrzelany Emil Wilczek[71]. W pierwszych dniach niemieckiej okupacji terenów Piotrowic-Ochojca władzę administracyjną przejęła armia. Na urzędach gmin zawisły flagi ze swastyką, a w Piotrowicach burmistrzem został Pawlas z Ochojca, a następnie Hans Janowski[71]. W październiku władzę na Górnym Śląsku przejęła administracja cywilna[72]. W czasie niemieckiej okupacji Piotrowic-Ochojca, na terenie Fabryki Kotłów Parowych w Ochojcu znajdował się obóz pracy, w którym przebywali Francuzi[73], a na terenie Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego w Piotrowicach obóz pracy, w którym okupanci trzymali Polaków, Rosjan i Ukraińców[67].
W 1942 roku w Piotrowicach i Ochojcu zaczęły powstawać tajne organizacje patriotyczne, które rząd w Londynie przyłączył do Armii Krajowej. W Piotrowicach przywódcą AK był Karol Kornas, w Ochojcu bracia Wiechułowie oraz Józef Skrzydło. Karol Kornas został aresztowany i stracony w Berlinie 17 lipca 1942 roku. Po nim przywódcą piotrowickiego AK został Alojzy Piecha[74]. Oddział partyzantów AK z Piotrowic 7 kwietnia 1944 roku zorganizował akcję odbicia z mysłowickiego więzienia por. Wacława „Nowiny” Stacherskiego – inspektora AK w Katowicach. Partyzanci wpadli w lesie pod Giszowcem w zasadzkę i zginęli w walce z okupantem[75].
W styczniu 1945 roku rozpoczęła się ofensywa wojsk Armii Czerwonej. Wstrzymano wówczas pracę elektrowni i zakładów przemysłowych w okolicy. 27 stycznia 1945 roku wysadzono dworzec kolejowy w Piotrowicach oraz uszkodzono urządzenia elektroenergetyczne zasilające rejony Piotrowic. Wojska niemieckie wycofywały się wówczas przez Kostuchnę w kierunku Tychów, a do Piotrowic wojska sowieckie wkroczyły od strony Ochojca oraz Ligoty. Resztki armii niemieckiej broniły się jeszcze obok stacji kolejowej. Wycofując się w kierunku Kostuchny wpadły one w ogień krzyżowy Armii Czerwonej. Podczas działań wojsk sowieckich pociski artyleryjskie zniszczyły w Piotrowicach wieżę kościelną oraz szkołę[76].
Ogółem w czasie II wojny światowej poległo 63 mieszkańców Piotrowic, z czego 46 w więzieniach i obozach koncentracyjnych (w tym bracia Wiechułowie)[67].
Po II wojnie światowej, w czasach Polski Ludowej nastąpił szybki rozwój Piotrowic-Ochojca[67]. Otwarto w Piotrowicach pierwszą szkołę średnią: Zespół Szkół Poligraficznych, rozbudowywała się „Piotrowicka Fabryka Maszyn” (późniejszy „Famur”), wzrastała liczba mieszkańców – zaraz po II wojnie światowej sięgała w całej gminie 10 tysięcy osób[68]. Ochojec do lat 50. XX wieku zachował charakter wiejski, chociaż większość tutejszych mieszkańców pracowało w okolicznych zakładach produkcyjnych[55]. W 1951 roku tereny obecnej dzielnicy Piotrowice-Ochojec włączono do Katowic[68]. Na początku lat 60. XX wieku w rejonie ulic Poziomkowej i Traktorzystów powstało osiedle Młodych[77]. W 1977 roku w Ochojcu przy ulicy Ziołowej otwarto Centralny Szpital Górniczy z 750 miejscami. W 1980 roku w na obszarze ulic Spokojnej i Tyskiej powstała pierwsza zabudowa mieszkalna osiedla Odrodzenia, które pierwotnie miała być częścią większego założenia architektoniczno-urbanistycznego przewidzianego na około 120 tys. osób[78]. Przy nim w 1980 roku utworzono parafię rzymskokatolicką pw. Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa[79]. W 1982 roku na części obszarów ochojeckich lasów ustanowiono rezerwat przyrody „Ochojec” celem ochrony stanowiska liczydła górskiego[73].
Po okresie transformacji ustrojowej w Polsce, 16 września 1991 roku Rada Miejska w Katowicach przyjęła uchwałę, na mocy której 1 stycznia 1992 roku podzielono Katowice na 22 pomocnicze jednostki samorządowe i 22 obszary ich działania. W tym czasie powołano także jednostkę samorządową nr 19 „Ochojec – Piotrowice”[80]. W tym czasie równolegle rozwijało się budownictwo indywidualne, a od lat 90. XX wieku także deweloperskie. Pod budowę domów jednorodzinnych i szeregowych zagospodarowano teren między ulicami A. Kostki-Napierskiego a Głuszców oraz przy ulicy K. Kornasa i ulicy ks. St. Wilczewskiego[68].
21 listopada 2001 roku oddano do użytku wiadukt nad ulicą Armii Krajowej, po którym odbywa się ruch pociągów. W latach 80. i 90. szlabany przed funkcjonującym wówczas przejazdem kolejowo-drogowym w Piotrowicach były opuszczone średnio 13–14 godzin na dobę, a czas oczekiwania samochodów przed przejazdem sięgał 50 i więcej minut[81]. 12 kwietnia 2021 roku z udziałem premiera Mateusza Morawieckiego i prezydenta Katowic Marcina Krupy oddano do użytku węzeł drogowy na skrzyżowaniu ulic T. Kościuszki i Armii Krajowej. Prace modernizacyjne rozpoczęto w 2018 roku, a w ramach tej inwestycji powstało dwupoziomowe skrzyżowanie ulic, z czego dołem poprowadzono ciąg drogi krajowej nr 81[82].
Okres/ l. osób |
przedprodukcyjny (0–18 lat) |
produkcyjny (18–60/65 lat) |
poprodukcyjny (pow. 60/65 lat) |
Razem |
---|---|---|---|---|
Ogółem | 3 591 | 1 4639 | 5 229 | 23 459 |
kobiety | 1 698 | 7 075 | 3 603 | 12 376 |
mężczyźni | 1 893 | 7 564 | 1 626 | 11 083 |
Wskaźnik feminizacji |
90 | 94 | 222 | 112 |
Jedne z pierwszych danych demograficznych rejonów Piotrowic-Ochojca sięgają XVI wieku[84]. Według urbarza pszczyńskiego z 1536 roku w Piotrowicach mieszkało 9 kmieci, 1 sołtys, a w 1593 roku 10 kmieci, sołtys Maciej i 5 zagrodników[46]. Okres względnej stabilizacji we wsiach ziem pszczyńskich na terenie współczesnych Katowic odzwierciedlają urbarze pszczyńskie z lat 1536, 1549, 1575 i 1593[48].
W okresie wojny trzydziestoletniej wielu mężczyzn zginęło w trakcie przemarszu wojsk, a ich synowie byli stamtąd uprowadzani[48]. W 1640 roku Piotrowice liczyły 12 kmieci, 1 sołtysa i 19 chałupników (w tym 4 poddanych sołtysa)[85]. Po zniszczeniach z okresu wojny trzydziestoletniej od połowy XVII wieku nastąpił wzrost demograficzny tych ziem[48].
Piotrowice w czasach nowożytnych były największą wsią na terenie obecnych południowych Katowic. Na początku XVIII wieku było tutaj 14 gospodarstw kmiecych i 25 zagrodniczych, a wieś łącznie liczyła około 250 osób[46] – w 1780 roku było ich łącznie 252[86]. W XIX wieku liczba ludności rejonów Piotrowic-Ochojca zaczęła szybciej wzrastać. W Piotrowicach w 1830 (lub 1840[52]) roku mieszkało 751 mieszkańców, a w 1900 roku było ich już 2101[87] (bądź 2053[52]). W Ochojcu w 1880 roku mieszkało 100 mieszkańców[51].
W 1906 rok w gminie Piotrowice, do której należał także Ochojec i północna część Kostuchny, mieszkało 2817 osób[88]. W 1934 roku w gminie Piotrowice mieszkało 8195 osób, w tym 86 ewangelików i 11 żydów[89]. Od tego czasu aż do wybuchu II wojny światowej w Piotrowicach budowano średnio ponad 200 domów, a w gminie osiedlała się ludność pochodząca przeważnie z Wielkopolski oraz z zagranicy[90]. W 1936 roku gmina Piotrowice wraz z Kostuchną i Ochojcem liczyła 8066 mieszkańców[67]. W Ochojcu w 1928 roku mieszkało 1400 osób, w 1935 roku 3933 osoby, a w 1938 roku 5102 osoby[55].
W 1980 roku w rejonie Piotrowic mieszkało około 12 tys. osób[68], a w Ochojcu 4675 osób[73]. Tereny dzielnicy Piotrowice-Ochojec w 1988 roku zamieszkiwało 27 368 osób. W tym czasie najwięcej żyło osób w przedziale lat 30-44 i 0-14, najmniej przedziale 60 lat i więcej[91]. Od czasu transformacji ustrojowo-gospodarczej w Polsce liczba ludności Piotrowic-Ochojca zaczęła maleć. W 2005 roku Piotrowice-Ochojec liczyły 25 471 mieszkańców[92], a pod koniec 2007 roku liczyły one 25 110 osób, co stanowiło wówczas 8,1% ludności miasta. Dzielnica ta była wówczas najludniejszą jednostką w zespole dzielnic południowych i trzecią spośród wszystkich dzielnic Katowic. Gęstość zaludnienia dzielnicy w tym czasie wynosiła 2078 osób/km² i była większa od średniej dla całego miasta wynoszącej wówczas 1916 osób/km²[2]. W tym czasie dominowały grupy osób w wieku 45-59 i 15–29 lat, a najmniej było w grupie 0–14 lat[91].
W 2010 roku w Piotrowicach-Ochojcu mieszkały 24 684 osoby, co stanowiło 8,0% mieszkańców Katowic[93]. W tym czasie udział osób w wieku przedprodukcyjnym wynosił 14,0%, w wieku produkcyjnym 67,6%, w wieku poprodukcyjnym 18,4%[94]. Według badań sondażowych przeprowadzonych w 2011 roku na grupie 94 mieszkańców dzielnicy, 44,7% ankietowych zadeklarowało narodowość polską, 21,3% narodowość śląską, 31,9% zarówno polską i śląską, a 2,1% inną[95]. Pod koniec 2013 roku liczba ludności dzielnicy wynosiła 24 111 osób[92], w tym 2920 osób w wieku do 14 lat[96] i 1853 osoby w wieku powyżej 75 lat[97].
Na współczesne trendy demograficzne Piotrowic-Ochojca wpływ ma bliskość terenów zielonych, niewielka powierzchnia terenów zdegradowanych i zniszczonych przez działalność przemysłową, stosunkowo nieduża intensywność zabudowy i dobre powiązania komunikacyjne z centrum miasta[98].
Na poniższym wykresie przedstawiono rozwój demograficzny wsi Piotrowice (lata 1629–1910), Piotrowic i Ochojca (lata 1931 i 1938) i Dzielnicy nr 19 Piotrowice-Ochojec (od 1988 roku):
Źródła danych: 1629[86]; 1780[86]; 1825[87]; 1840[86][99] (wg innego źródła[52] tyle samo mieszkańców było w 1830 roku); 1861[86]; 1871[87]; 1885[100] 1891[87]; 1900[87] (wg innego źródła[52] w 1900 roku mieszkały 2053 osoby); 1905[100] (według innego źródła[86] w gminie mieszkało wówczas 2931 osób); 1910[100] (według innego źródła[86] Piotrowice liczyły wówczas 3500 osób); 1931[86]; 1938[86]; 1988[101]; 1997[102]; 2005 (31 grudnia)[92]; 2010 (31 grudnia)[103]; 2015 (31 grudnia)[83]; 2020 (31 grudnia)[104].
Dzielnica nr 19 Piotrowice-Ochojec jest jedną z 22 dzielnic Katowic, stanowiących jednostkę pomocniczą gminy. Została powołana na mocy uchwały Rady Miejskiej w Katowicach jako jednostka samorządowa nr 19 Ochojec-Piotrowice w dniu 1 stycznia 1992 roku[80]. Według Uchwały nr XLVI/449/97 Rady Miejskiej Katowic z dnia 29 września 1997 roku Piotrowice-Ochojec jest statutową dzielnicą[6] w zespole dzielnic południowych[2]. Obowiązujący statut dzielnicy został ustanowiony na mocy Uchwały Nr XLI/909/21 Rady Miasta Katowice z 25 listopada 2021 roku. Zgodnie z przepisami statutu, organami dzielnicy jest Rada Dzielnicy oraz Zarząd Dzielnicy. Rada Dzielnicy składa się z 21 radnych wybieranych na pięcioletnią kadencję. Jest organem stanowiącym dzielnicy, do jej zadań należy m.in. występowania do organów miasta Katowice w sprawie wniosków mieszkańców dzielnicy w zakresie jej działania, inicjowanie i organizowanie obchodów okolicznościowych, imprez kulturalnych, sportowych czy rekreacyjnych, opiniowanie inicjatyw lokalnych czy też wnioskowanie w sprawach miasta dotyczących obszaru Piotrowic-Ochojca. Zarząd Dzielnicy jest organem wykonawczym dzielnicy. Przewodniczący Zarządu reprezentuje dzielnicę na zewnątrz, a do zadań Zarządu należy m.in. przyjmowanie wniosków mieszkańców dzielnicy, organizowanie i koordynowanie inicjatyw społecznych, informowanie mieszkańców o sprawach dzielnicy bądź też przygotowywanie projektów uchwał Rady Dzielnicy[105].
W Piotrowicach-Ochojcu funkcjonuje Rada oraz Zarząd Dzielnicy nr 19 Piotrowice-Ochojec. Swoją siedzibę ma w Filii „Piotrowice” Miejskiego Dom Kultury „Południe” w Katowicach przy ulicy gen. Z. Waltera-Jankego 136. Przewodniczącym Rady Dzielnicy pod koniec 2022 roku był Andrzej Dawidowski, a Przewodniczącą Zarządu Dzielnicy była wówczas Dorota Ostrowicz[106]. W trakcie kadencji 2016–2020 przedstawiciele Rady i Zarządu brali udział w szeregu spotkań roboczych we władzami miasta Katowice, edukacyjnych w wydarzeniach kulturalnych odbywających się na terenie dzielnicy. Reprezentowali oni dzielnicę podczas uroczystości miejskich i lokalnych, szkoleniach czy na sesjach Rady Miasta Katowice. Radni w tym czasie aktywni uczestniczyli w kolejnych edycjach katowickiego Budżetu Obywatelskiego i inicjatywach lokalnych[107].
W Piotrowicach-Ochojcu przy ulicy Kolejowej 54 siedzibę ma Konsulat Honorowy Republiki Łotewskiej w Katowicach[108].
Tereny dzielnicy w granicach politycznych Śląska znalazły się pod koniec XII lub na początku XIII wieku i początkowo chodziły prawdopodobnie w skład kasztelanii mikołowskiej, lecz jeszcze w XIII wieku na czoło zaczęła wysuwać się Pszczyna. W 1337 roku tereny dzielnicy wraz z księstwem raciborskim przeszły pod panowanie Mikołaja II z dynastii Przemyślidów opawskich[109]. W 1375 roku Jan – syn Mikołaja II przekazał zwierzchnictwo nad okręgami pszczyńskimi i mikołowskimi księciu opolskiemu Władysławowi II, który przez 1386 rokiem oddał Przemyślidom opawskim[109]. W późniejszych latach ziemia ta przechodziła na różne osoby[109].
W dokumencie wystawionym przez księcia Janusza Raciborskiego – ówczesnego władcę ziemi pszczyńskiej z w 1474 roku[41] wymieniony jest wolny sołtys Piotrowic Piotr Ostrzeżony. Zachowane dokumenty wskazują, iż wcześniej sołtysem Piotrowic był Mikołaj z Urbanowic, a kolejnymi: Mateusz (od 1549 roku), Maciej (od 1586 roku), Jurek (od 1620 roku) i Jan Wieczorek[45].
Na początku XVI wieku ziemiami pszczyńskimi zainteresowani byli przedstawiciele dwóch rodów mieszczańskich z Krakowa: Turzonowie i Salomonowie w związku z korzystnymi uwarunkowaniami tych terenów, tj. obecnością rud żelaza, kuźnic i łatwych do eksploatacji terenów leśnych. W 1517 roku Aleksy Thurzon nabył obszar pszczyński od Wacława II, który potem odstąpił teren bratu Janowi w 1525 roku. W 1527 roku tereny te uzyskały status państwa stanowego. W 1548 Jan Turzon sprzedał państwo pszczyńskie biskupowi wrocławskiemu Baltazarowi Promnitzowi i od tego czasu aż do 1763 roku ziemia pszczyńska była pod panowaniem Promnitzów, a potem rodu Anhalt-Cöthen[110]. Spadkobiercami po rodzie Anhaltów był ród Hochbergów. W 1847 roku po śmierci księcia Henryka von Anhalt-Cöthen majątek pszczyński przejął Jan Henryk X Hochberg[111].
Po 1742 roku, kiedy to tereny dzielnicy Piotrowice-Ochojec weszły w skład państwa pruskiego, na Górnym Śląsku utworzono powiaty. Obszary dzielnicy znalazły się w powiecie pszczyńskim[112]. 1 stycznia 1874 roku na Śląsku ustanowiono nowe jednostki administracyjne, zwane okręgami urzędowymi (niem. Amtsbezirk), obejmujących kilka gmin i obszarów dworskich[112]. W powiecie pszczyńskim utworzono m.in. Piotrowice (niem. Amtsbezirk Petrowitz) obejmujący gminy wiejskie Ligota i Piotrowice oraz obszar dworski Piotrowice. Pierwszy naczelnik okręgu urzędował w Mikołowie[113]. Do gminy Piotrowice prócz samej osady przynależała część Kostuchny w rejonie obecnej ulicy Szarych Szeregów, gmina sąsiadowała z obszarem dworskim Piotrowice, w której znajdował się m.in. przysiółek Ochojec, który nigdy nie był samodzielny administracyjnie[114].
W 1922 roku przyłączono do Polski m.in. obszar dzisiejszych Katowic wraz z dawną gminą Piotrowice, a niedługo po powstaniu autonomicznego województwa śląskiego przystąpiono do likwidacji obszarów dworskich na jej terenie. W powiecie pszczyńskim nastąpiło to 30 września 1924 roku (zlikwidowano wówczas m.in. obszar dworski Piotrowice), a w dniu następnym zlikwidowane obszary dworskie włączono do sąsiednich gmin[115].
Pierwotnie siedziba gminy znajdowała się na piotrowickim rynku, czyli w rejonie skrzyżowania ulic Armii Krajowej i gen. Z. Waltera-Jankego. W latach 30. XX wieku powstał plan budowy ratusza w Piotrowicach, a jego budowę przewidziano na terenie targowiska. Wybuch II wojny światowej w 1939 roku uniemożliwił realizację tych planów[116]. Na potrzeby piotrowickiego ratusza przystosowano budynek przy obecnej ulicy gen. Z. Waltera-Jankego 136. Budynek ten powstał w 1934 roku na gruncie kupionym od Jana Kozy, a inwestorem był aptekarz z Załęża. W tym budynku gmina urzędowała do czasu jej przyłączenia w granice Katowic[117].
W 1936 roku książę pszczyński Jan Henryk XV Hochberg spotkał się z wojewodą Michałem Grażyńskim celem uregulowania stosunków w państwem polskim, rok później oddał on część swoich terenów, a także zniesiono fideikomis pszczyński[118]. W tym samym roku gmina Piotrowice, obejmująca Piotrowice, Ochojec i część Kostuchny, liczyła w sumie 1200 ha powierzchni, z czego 400 ha stanowiły ziemie orne, 280 ha łąki, 319 ha lasy, a 1 ha stawy[67]. 1 kwietnia 1938 roku włączono do miasta Katowice parcele z terenu gmin Piotrowice i Panewniki, w tym okolice obecnej ulicy Kolejowej[119]. Decyzją Sejmu Śląskiego z dnia 7 marca 1939 roku, 1 kwietnia 1939[120] roku gminy Piotrowice i Panewniki wyłączono z powiatu pszczyńskiego[67] i włączono do powiatu katowickiego[120].
W pierwszych dniach niemieckiej okupacji Polski w czasie II wojny światowej władzę administracyjną w regionie przejęła armia. Na urzędach gmin zawisły flagi ze swastyką, a w Piotrowicach burmistrzem został Pawlas z Ochojca, a następnie Hans Janowski[71]. W październiku 1939 roku władzę na Górnym Śląsku przejęła administracja cywilna[72]. władze okupacyjne przywróciły nazewnictwa miejscowości według stanu z 1922 roku pozostawiając nieruszone wszelkie zmiany administracyjne, które nastąpiły do tej pory[119].
Po objęciu przez polskie władze terenów Górnego Śląska w 1945 roku przywrócono na terenie współczesnych Katowic stan prawny z 1 września 1939 roku, nie uznając przekształceń dokonanych przez niemieckie władze okupacyjne. Podjęto przygotowania do przekształcenia dotychczasowych wiejskich gmin jednostkowych w gminy zbiorowe[121]. Gmina Piotrowice znajdująca się wówczas w powiecie katowickim była dosyć silna i samowystarczalna finansowo, dlatego jej nie przekształcono[121].
1 kwietnia 1951 roku został zniesiony powiat katowicki, a gminę Piotrowice wraz z północną częścią obecnej Kostuchny włączono w granice miasta Katowice[121].
Najstarsze pieczęcie Zarzecza, Podlesia i Piotrowic pochodzą z 1723 roku i znane są z Katastru Karolińskiego, kolejne pochodzą z przełomu XVIII i XIX wieku[122]. Godła Piotrowic i Zarzecza zniknęły z użycia wraz z wycofaniem około 1866 roku mocno już zużytych XVIII-wiecznych tłoków, a w 1864 roku dla miejscowości powiatu pszczyńskiego wprowadzono pieczęcie napisowe[123]. Kres używania godeł gminnych przyniósł wybuch II wojny światowej – okupacyjne władze niemieckie wycofały polskie tłoki, zastępując je niemieckimi wykonanymi według jednego wzorca[123].
Historyczne godło Piotrowic ma charakter religijny – przedstawia ono świętego patrona, od którego imienia została urobiona nazwa osady[123]. Jest nim święty Piotr trzymający w prawej ręce rybę[124]. Godło to jest współcześnie wykorzystywane przez Radę Dzielnicy nr 19 Piotrowice-Ochojec[125].
Piotrowice-Ochojec jest dzielnicą wielofunkcyjną – poza funkcją mieszkaniową występują tutaj działalności związane z funkcją edukacyjną, opieką zdrowotną, usługami i handlem, szkolnictwem wyższym oraz przemysłem[126].
Funkcja handlowo-usługowa rozwinęła się przede wszystkim w ciągu ulic T. Kościuszki i Kolejowej. Znajdują się tam salony samochodowe, dyskonty handlowe oraz obiekty biurowe[127]. Swoje salony samochodowe według stanu z końca 2022 roku mają następujące marki: Toyota (ul. Kolejowa 54)[128], Cupra (ul. T. Kościuszki 215)[129], Mazda (ul. T. Kościuszki 215)[130], Hyundai (ul. T. Kościuszki 253)[131], Renault, Dacia, Isuzu (ul. T. Kościuszki 257)[132], Fiat, Jeep (ul. T. Kościuszki 261)[133] i Audi (ul. T. Kościuszki 328)[134].
W Piotrowicach-Ochojcu przy ulicy Armii Krajowej 51 swoją siedzibę ma grupa FAMUR, należąca do spółki akcyjnej TDJ. W skład grupy FAMUR wchodzi ponad 120 spółek i 5 zakładów produkcyjnych zlokalizowanych w różnych częściach świata. Jest to holding technologiczny dostarczający rozwiązania dla branż energetycznej, wydobywczej oraz transportowo-przeładunkowej[135].
Przy ulicy A. Asnyka 32 siedzibę ma spółka akcyjna Kolejowe Zakłady Automatyki, która prowadzi swoją działalność zakresie prac projektowych, robót budowlano-montażowych, systemów sterowania ruchem kolejowym i produkcji przemysłowej[136].
W dzielnicy wykształciły się także lokalne ośrodki usługowo-handlowe o znaczeniu podstawowym z dominacją handlu (w tym sklepów spożywczych) i usług podstawowych. Łącznie znajdują się tutaj trzy takie ośrodki: osiedle Odrodzenia (centralna część osiedla w rejonie ulicy St. Łętowskiego), Piotrowice (ulice: Armii Krajowej, gen. Z. Waltera-Jankego, A. Fredry i Policyjna) oraz Ochojec (ulice: gen. Z. Waltera-Jankego i B. Prusa)[137].
Jednym z większych placówek handlowo-usługowych w Piotrowicach-Ochojcu położonym przy ulicy Szewskiej jest Centrum Handlowe Manhattan, łączący w sobie funkcje handlowe, usługowe i biurowe. Jest to obiekt dwukondygnacyjny, w którym znajduje się 12 punktów handlowo-usługowych, a najemcami galerii w momencie otwarcia były m.in.: Rossmann, Pepco, Stokrotka, Media Expert i Kolporter. Część handlowa galerii zajmuje 2719 m², a biurowa 1695 m². Inwestorem galerii była firma DL Invest Group, a została oddana do użytku w II kwartale 2016 roku[138][139]. Poza tą galerią działają w dzielnicy także sklepy dyskontowe, jak np. Biedronka, Lidl, Lewiatan czy E.Leclerc, a także mniejsze osiedlowe sklepy i piekarnie[3].
Działalność rolnicza w Piotrowicach-Ochojcu jest w fazie zaniku, a większość gruntów ornych w dzielnicy pozostaje odłogowana[15].
Pod koniec 2013 roku w systemie REGON zarejestrowanych było 3388 podmiotów gospodarczych z siedzibą na obszarze Piotrowic-Ochojca, co stanowiło 7,4% wszystkich podmiotów na terenie całych Katowic[140]. Spośród wszystkich podmiotów 3214 z nich stanowiły mikrofirmy[141]. 31 grudnia 2013 roku liczba bezrobotnych zamieszkałych w dzielnicy wynosiła 605 osób, co stanowiło wówczas 2,5% wszystkich mieszkańców Piotrowic-Ochojca[142].
Na obszarze całych Katowic do końca XVIII wieku głównym źródłem utrzymania tutejszej ludności była gospodarka rolna oraz leśnictwo[47]. Tutejsze gleby były niskiej wydajności, dlatego uprawiano głównie zboża nie wymagające dobrej gleby, jak żyto, owies czy jęczmień[84]. Wsie w południowej części Katowic, w tym na terenie dzielnicy Piotrowice-Ochojec, utrzymywały się znacznym stopniu z gospodarki leśnej, gdzie znajdowały się rozległe lasy, które umożliwiały produkcję węgla drzewnego[84].
Pod koniec XVIII wieku na terenie współczesnych Katowic nastąpiła w coraz silniejszym stopniu industrializacja związana z powstawianiem kopalń węgla kamiennego[143]. Wówczas to w Piotrowicach mieszkały już osoby pracujące w kopalni węgla kamiennego. Oprócz Matusza Szołtysa w kopalni „Emanuelssegen” (późniejsze „Murcki”) zatrudnionych było 8 zagrodników z Piotrowic[144]. Prawdziwy rozwój przemysłu trwał od lat 30. XIX wieku, kiedy to dokonano uwłaszczenia chłopów, dzieli czemu mogli się oni swobodnie się przemieszczać i zasilić szeregi robotników przemysłowych[143]. W 1840 roku w południowych dzielnicach Katowic odsetek rolników wynosił około 85%, a z tej grupy większość osób miała niewielkie gospodarstwa, dlatego też była zmuszona szukać dodatkowych zajęć[145].
Ochojec zaczął się intensywnie rozwijać od XIX wieku wraz z poprowadzeniem przez tereny osady linii kolejowej. Osada ta stała się przede wszystkim miejscem sypialnym dla mieszkańców pracujących w pobliskich kopalniach i hutach[98], a 1855 roku na pograniczu Ochojca, Ligoty i Brynowa Towarzystwo Akcyjne Altsmanna postawiło trzy duże wapienniki według systemu Rumforda. Pracowały one do 1907 roku[55].
Pierwsze zakłady przemysłowe w Piotrowicach zaczęły powstawać na początku XX wieku. W 1907 roku powstał tutaj jeden z największych zakładów przemysłu metalowego – fabryka urządzeń i maszyn górniczych[146]. Zakład ten w latach międzywojennych przeżywał dalszy rozwój. W 1930 roku przemianowano go na Piotrowicką Fabrykę Maszyn, a zatrudniał on wówczas od 80 do 250 pracowników[67]. W okresie Polski Ludowej, w 1966 roku zakład ten przemianowano na FAMUR[147], a przez cały ten okres zakład rozwijał produkcję oraz powiększał się o nowe hale, magazyn i obiekty socjalne[68].
W 1921 roku w Piotrowicach za stacją kolejową od strony Mikołowa[148], w miejscu zakładu konstrukcji żelaznych „Elevator” założono Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego[146]. Po II wojnie światowej zakład ten przekształcono w Kolejowe Zakłady Zabezpieczenia Ruchu i Łączności w Katowicach[148]. 1 stycznia 1992 roku Kolejowe Zakłady Automatyki zostały wydzielone z grupy PKP i zostały przemianowane na Przedsiębiorstwo Automatyki Kolejowej, a w 2005 roku powstała spółka akcyjna. W I kwartale 2006 roku przedsiębiorstwo przemianowano na Kolejowe Zakłady Automatyki[149].
W 1924 roku w Ochojcu Paweł Ruda[150] założył Śląską Wytwórnię Części do Kotłów Parowych (późniejsze Zakłady Budowy Urządzeń Kotłowych), która w latach 30. XX wieku zatrudniała 50-55 robotników[55]. W 1929 roku uruchomiono w niej odlewnię żelaza, w 1950 roku zakład ten znacjonalizowano, przemianowując go na Zakłady Budowy Urządzeń Kotłowych[150]. Zakład miał siedzibę przy ulicy Fabrycznej 15, 30 stycznia 2004 roku został wykreślony z rejestru przedsiębiorców[151].
W Piotrowicach w 1962 roku powstała na targowisku giełda warzyw i owoców. Była to całodobowa hurtownia czynna do czasu rozpoczęcia budowy osiedla Targowisko[152].
W południowej części obecnej dzielnicy Piotrowice-Ochojec powstał szyb „Zygmunt” kopalni „Murcki”, znajdujący w sąsiedztwie osiedla Bażantowo i osiedla Odrodzenia. Szyb ten budowano w latach 1983–1990 jako szyb peryferyjny wentylacyjno-materiałowy o przekroju kołowym. W 1990 roku przerwano zbrojenie szybu, zachowując jego funkcję wentylacyjną. W 2009 roku postanowiono przeprowadzić modernizację szybu i przywrócić mu funkcję szybu wentylacyjno-materiałowego. W 2017 roku był on wykorzystywany przez kopalnię „Murcki-Staszic”[153].
Zaopatrzenie terenów Piotrowic-Ochojca w bieżącą wodę odbywa się przez zbiorniki sieciowe w Mikołowie i Murckach. Są one zasilane ze stacji uzdatniania wody w Dziećkowicach, Goczałkowicach-Zdroju i Kobiernicach[154]. Wody te są tłoczone do wspólnego systemu rozrządu Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągowego, skąd za pomocą systemu magistral wodociągowych i przyporządkowanej do nich sieci rozdzielczej Katowickich Wodociągów zaopatrywane są m.in. Piotrowice-Ochojec w wodę[155][156]. Wodociągi magistralne w dzielnicy ciągną się wzdłuż jej głównych ulic[157].
Pierwotnie w Piotrowicach-Ochojcu poziom wód gruntowych nie był głęboki, dlatego też były tu powszechne studnie przydomowe. W latach międzywojennych wybudowano na piotrowickim targowisku publiczną studnię z ręczną pompą, a podobna powstała także na piotrowickim rynku[158]. W 1937 roku położono w dzielnicy sieć wodociągową o średnicach 300–400 mm łączącą przepompownię Dąb przez Ligotę i Ochojec do Piotrowic, umożliwiając zaopatrywanie obecnych południowych dzielnic Katowic[159]. Rozbudowa lokalnej sieci wodociągowej nastąpiła jeszcze w czasie II wojny światowej[159] – w 1942 roku została wybudowana w Piotrowicach i Ochojcu sieć wodociągowa, która ciągnęła się wzdłuż dzisiejszej ulicy gen. Z. Waltera-Jankego. Magistralę tę poprowadzono z Katowic[74].
Eksploatacją sieci kanalizacji sanitarnej i ogólnospławnej w dzielnicy zajmuje się należący do Katowickich Wodociągów[160] Oddział Eksploatacji Sieci Kanalizacyjnej – Południe[161], kanalizacją deszczową zarządza Miejski Zarząd Ulic i Mostów w Katowicach[160]. Południowe dzielnice Katowic, w tym Piotrowice-Ochojec, są podłączone w głównej części do Oczyszczalni Ścieków Podlesie, z której oczyszczone ścieki wpływają do Mlecznej[160]. Część dzielnicy jest także obsługiwana przez Oczyszczalnię Ścieków Panewniki[162]. Sieć kanalizacyjna w Ochojcu, budowana przeważnie w latach 1929–1935, to kanały ogólnospławne[163]. W latach 1936–1937 wybudowano sieć kanalizacyjną wzdłuż ulicy gen. Z Waltera-Jankego od Ochojca w kierunku Mikołowa[158]. Sieć kanalizacyjna w dzielnicy została rozbudowana po II wojnie światowej, a w związku z tym budowano kolektory wzdłuż Kłodnicy i Ślepiotki do Oczyszczalni Ścieków Panewniki[164]. W latach 2004–2012 nastąpiło skanalizowanie znacznej części niskiej zabudowy tej części miasta[160].
Zaopatrzenie dzielnicy w energię elektryczną odbywa się poprzez sieć wysokich napięć 110 kV[165]. Sieć ta w Piotrowicach-Ochojcu okala zwartą zabudowę dzielnicy od wschodu, a jedna z nitek łączy się z położoną na terenie Kostuchny przy ulicy Bażantów stacją elektroenergetyczną „Piotrowice” o napięciu 110/20 kV[166]. W latach 1920–1922 zelektryfikowano Piotrowice i Ochojec, sieć elektroenergetyczną wybudowała wówczas firma Elektrownia Okręgowa Ligota[167].
Dzielnica zaopatrywana jest w gaz ziemny wysokometanowy. System zaopatrzenia Katowic w gaz nie posiada własnych źródeł zasilania, gaz jest dostarczany z układów o charakterze ogólnopolskim[168]. Gazyfikację Piotrowic rozpoczęto w 1961 roku – sieć gazową budowano od strony Ligoty wzdłuż ulicy Armii Krajowej. Do 1965 roku zgazyfikowano odcinek od Ligoty do przejazdu kolejowego w Piotrowicach[169], w 1967 roku odcinek od ulicy Armii Krajowej do piotrowickiego rynku i dalej w kierunku Mikołowa, w 1970 roku odcinek wzdłuż ulicy A. Fredry w kierunku Ochojca. W latach 80. XX wieku większość obszaru Piotrowic-Ochojca była już uzbrojona w sieć gazową[158].
Przez teren Piotrowic-Ochojca przechodzi droga krajowa nr 81 relacji Katowice – Mikołów – Żory – Skoczów; biegnie ulicami: 73 Pułku Piechoty – Kolejowa – T. Kościuszki aż do granicy z Mikołowem. Przez dzielnicę nie przebiegają drogi wojewódzkie[170].
Do ważniejszych ulic w ruchu wewnątrz dzielnicy należą następujące drogi[171]:
W transporcie indywidualnym w 2008 roku do najbardziej obciążonych ruchem dróg należały ulice: T. Kościuszki, gen. Z. Waltera-Jankego i Armii Krajowej[175]. W sieci miejskiego transportu zbiorowego najbardziej obciążone były w tym czasie ulice: Armii krajowej, gen. Z. Waltera-Jankego, Ziołowa i T. Kościuszki[176]. Wewnętrzny układ komunikacyjny dzielnicy, oparty na ulicach Armii Krajowej i gen. Z. Waltera-Jankego w godzinach porannych i popołudniowych jest przeciążony, co negatywnie wpływa na dostępność komunikacyjną dzielnicy. Piotrowice-Ochojec stanowi też dzielnicę tranzytową dla innych południowych dzielnic Katowic: Kostuchny, Podlesia i Zarzecza[127].
W powiązaniach wewnętrznych pomiędzy poszczególnymi mikrorejonami Katowic, Piotrowice i Kostuchna mają dobre powiązania ze Śródmieściem za pomocą ulicy T. Kościuszki, która zapewnia dużą bezpośredniość, lecz brak jest alternatywnej do niej drogi[177]. Z innymi rejonami Katowic Piotrowice i Kostuchna najlepsze powiązania ma z Ligotą i Brynowem oraz Murckami i Giszowcem, a najsłabsze z Bogucicami i Pniakami oraz Józefowcem i Koszutką[178].
W Piotrowicach-Ochojcu przy ulicy Lechickiej 24 siedzibę ma Zarząd Dróg Wojewódzkich w Katowicach, będący samorządową jednostką organizacyjną województwa śląskiego, która zarządza drogami wojewódzkimi województwa śląskiego położonymi poza granicami miast na prawach powiatu[179].
Przez Piotrowice-Ochojec według stanu z końca 2022 roku przebiegają bądź przebiegały następujące linie kolejowe:
W Piotrowicach w rejonie ulic Armii Krajowej i A. Asnyka znajduje się przystanek osobowy Katowice Piotrowice, położony w ciągu dwóch linii kolejowych: 139 (7,75 km osi) i 140 (1,66 km osi). Wyposażony jest on w dwa perony (łącznie trzy krawędzie peronowe) z wiatami. Budynek dworca kolejowego na przystanku został zaadaptowany na inne cele, a kasy biletowe zlikwidowano[189]. Na przystanku tym według rozkładu ważnego w okresie od 11 grudnia 2022 roku do 11 marca 2023 roku zatrzymywały się wyłącznie pociągi spółki Koleje Śląskie. Głównymi kierunkami połączeń w tym czasie były stacje i przystanki: Chałupki, Częstochowa, Katowice, Oświęcim, Racibórz, Sosnowiec Główny, Tychy Lodowisko, Wisła Głębce, Zwardoń i Żywiec[190].
W Ochojcu przy ulicy gen. Z Waltera-Jankego na wysokości skrzyżowania z ulicą Fabryczną znajduje się posterunek odgałęźny Katowice Ochojec, będący w przeszłości także przystankiem osobowym. Przecinają się tutaj dwie linie kolejowe: nr 142 (1,84 km osi) i 653 (1,92 km osi). Przystanek składał się on dawniej z dwóch peronów – łącznie dwa krawędzie peronowe. Dworzec kolejowy został zaadaptowany do innych celów. Ruch pasażerski na nim został zawieszony w 2000 roku[191].
Pierwsza linia kolejowa w Piotrowicach-Ochojcu wybudowało Towarzystwo Kolei Górnośląskiej, a była to linia prowadząca do kopalni „Emanuelssegen” (późniejsza kopalnia „Murcki”) w Murckach z Katowic przez Ligotę i Ochojec (współczesna linia kolejowa nr 142). Linię tę otwarto 1 grudnia 1852 roku i została wydzierżawiona raciborskiej Kolei Wilhelma[192]. Spółka ta zrealizowała za to linię kolejową z Nędzy przez Rybnik, Mikołów, Piotrowice do Ligoty, przez co połączono ją z liniami Kolei Górnośląskiej. Odcinek pomiędzy Mikołowem a Ligotą (obecna linia kolejowa nr 140) oddano do użytku 20 grudnia 1858 roku (bądź 30 kwietnia 1856 roku[182]), a przystanek kolejowy w Piotrowicach dopiero w 1895 roku[192] (bądź w 1894[189]). Przystanek ten posiadał jeden peron do czasu przemianowania go na stację handlową IV klasy w 1912 roku, kiedy to oddano do użytku łącznik do stacji Tychy[189]. Znajdował się wówczas po wschodniej stronie obecnej ulicy Armii Krajowej, przy peronie postawiono budynek dróżnika[54]. Koleje na terenie całych Prus zostały w 1884 roku upaństwowione, w tym wszystkie linie kolejowe na terenie dzielnicy[193]. W ramach rozbudowy sieci kolejowej, 2 listopada 1912 roku oddano do użytku trasę kolejową Ligota – Piotrowice – Podlesie – Tychy (obecną linię kolejową nr 139). Linia ta znacznie skróciła drogę z Katowic w kierunku Pszczyny[193].
W okresie międzywojennym, w 1923 roku w Piotrowicach otwarto warsztaty naprawy taboru[194], a w 1932 roku w Ochojcu oddano do użytku przystanek kolejowy na obecnej linii kolejowej nr 142. Zatrzymywały się tam pociągi osobowe łączące Katowice i Tychy przez Murcki i Kostuchnę. Przystanek ten zamknięto w 1995 (bądź 2000) roku wraz z likwidacją nierentownych połączeń kolejowych[195]
W czasie II wojny światowej, w celach militarnych powstał drugi tor na trasie Ligota – Tychy[194]. W czasach Polski Ludowej przeprowadzono szereg inwestycji modernizacyjnych sieci w rejonie Piotrowic-Ochojca. 4 marca 1961 roku linię nr 142 Katowice Ligota – Katowice Ochojec – Tychy zelektryfikowano[183], w 1963 roku linię nr 139 na odcinku Katowice – Katowice Piotrowice – Bielsko-Biała Główna przebudowano na dwa tory, a także zelektryfikowano[181], w 1977 roku zelektryfikowano trasę nr 140 Katowice Ligota – Katowice Piotrowice – Mikołów[196].
Największy ruch pociągów przez Piotrowice-Ochojec odbywał się pod koniec lat 80. XX wieku. W latach 90. XX wieku liczba połączeń zmalała kosztem wzrostu udziału transportu samochodowego[81]. W latach 1999–2001 roku w ciągu ulicy Armii krajowej wybudowano tunel pod torami kolejowymi, gdyż istniejący w tym miejscu przejazd kolejowy był niewydolny[197].
Kasę biletową w Piotrowicach zlikwidowano w latach 2000., a sam dworzec kolejowy z biegiem czasu został zaniedbany. Po 2010 roku budynek dworca kolejowego na przystanku Katowice Piotrowice został wyremontowany, działał w nim Teatr Żelazny[189]. Teatr w budynku zaczął działać w 2014 roku[198], w sierpniu 2022 roku podjęto decyzję o przeniesieniu teatru na Załęże[199].
Sieć infrastruktury rowerowej na terenie Piotrowic-Ochojca koncentruje się w ciągu części głównych i ważniejszych ulic dzielnicy. Sieć ta według docelowej sieci tras rowerowych opublikowanej przez Urząd Miasta Katowice jest w stanie z końca 2022 roku częściowo rozwinięta – brakującymi fragmentami są m.in. trasy okalające zurbanizowaną część dzielnicy od wschodu i ciąg rowerowy w ciągu ulicy B. Prusa. Drogi w zurbanizowanej części Piotrowic-Ochojca są przewidziane jako trasy o funkcji transportowej, a drogi w lasach mają funkcję rekreacyjną[200][201].
Pod koniec 2022 roku na terenie Piotrowic-Ochojca istniały następujące rodzaje dróg rowerowych:
W Piotrowicach-Ochojcu funkcjonuje również część miejskiej sieci wypożyczalni rowerów miejskich – Metrorower[202], który zastąpił system City by bike[203] firmy Nextbike[204]. Według stanu z końca 2022 roku funkcjonowały tutaj łącznie 4 stacje City by bike: Armii Krajowej/Jankego, Łętowskiego – S.P. nr 27, Piotrowice V L.O. i Ligota Wczasowa[203].
Organizatorem miejskiego transportu zbiorowego na terenie Piotrowic-Ochojca jest Zarząd Transportu Metropolitalnego (ZTM), który przejął obowiązki od poprzednich organizatorów 1 stycznia 2019 roku[205]. Transport zbiorowy w granicach dzielnicy realizowany jest zarówno w formie połączeń autobusowych, którego głównym operatorem połączeń w dzielnicy jest PKM Katowice, jak i też przez tramwaje obsługiwane przez spółkę Tramwaje Śląskie[206].
Na terenie Piotrowic-Ochojca, według stanu z końca 2022 roku autobusy kursują głównymi ulicami dzielnicy, łącząc poszczególne jej części z innymi dzielnicami Katowic i miastami Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii. W tym czasie z czterostanowiskowego przystanku Piotrowice Skrzyżowanie kursowało 12 linii autobusowych, w tym jedna nocna. Z przystanku Ochojec Sadowa linii było 9 (w tym jedna nocna), a z przystanku Osiedle Odrodzenia Radockiego 2 (w tym jedna nocna)[207]. Najważniejsze przystanki autobusowe na terenie Piotrowic-Ochojca to: Piotrowice Tyska, Osiedle Odrodzenia Radockiego, Ochojec Szpital, Piotrowice Skrzyżowanie i Piotrowice Dworzec PKP[3].
Sieć tramwajowa w Piotrowcach-Ochojcu obejmuje wyłącznie Centrum Przesiadkowe Brynów wraz z krótkim odcinkiem torowiska w kierunku Śródmieścia Katowic. Położony jest on przy ulicy T. Kościuszki, w pobliżu granicy Piotrowic-Ochojca z dzielnicą Brynów część wschodnia-Osiedle Zgrzebnioka. Jedyny autobusowo-tramwajowy przystanek w dzielnicy – Brynów Centrum Przesiadkowe, znajduje się w miejscu dawnego przystanku Katowice Brynów Pętla[208]. Według stanu z końca 2022 roku odjeżdżały z niego wówczas 4 linie tramwajowe, które kursowały w kierunku Śródmieścia, Zawodzia, Koszutki i Wełnowca-Józefowca. Średnio co godzinę w dni robocze kursowało z tego przystanku wówczas 16 par połączeń tramwajowych[207].
Połączenia autobusowe w rejonie Piotrowic-Ochojca pojawiły się już w latach międzywojennych. 16 grudnia 1938 roku Śląskie Linie Autobusowe zainaugurowały regularne połączenie autobusowe na trasie Katowice – Ochojec – Piotrowice – Kostuchna. Początkowo kursowały tą trasą trzy autobusy na dobę w dni powszechne i pięć w niedziele[120]. Początki przechodzącej przez dzielnicę trasy tramwajowej sięgają 18 września 1947 roku, kiedy to w tym dniu oddano do użytku przedłużenie trasy tramwajowej z Parku im. T. Kościuszki do Brynowa o długości 2,1 km. Pętla tramwajowa w miejscu mijanki końcowej powstała w 1969 roku[209]. 16 lutego 2018 roku rozpoczęto prace przygotowawcze związane z budową centrum przesiadkowego na terenie brynowskiej pętli tramwajowej[208]. 8 grudnia 2020 roku Centrum Przesiadkowe Brynów zostało oddane do użytku[210].
Dzielnica Piotrowice-Ochojec składa się z dwóch części, tj. Piotrowic i Ochojca. Obie te części stanowią zwarty kompleks charakteryzujący się zbliżonym poziomem i sposobem zainwestowania, co jest wynikiem wspólnego rodowodu historycznego[126]. Na zabudowę mieszkalną dzielnicy składają się budynki o różnej intensywności zabudowy i powstałe w różnym okresie historycznym. Budynki jednorodzinne oraz wielorodzinne do 3-4 kondygnacji, powstałe głównie w okresie międzywojennym, zlokalizowane są głównie w pasmach ulic: gen. Z. Waltera-Jankego, Szewskiej, Spokojnej, B. Prusa, Odrodzenia, Zbożowej, Marmurowej i Armii Krajowej[127]. Zabudowa wielorodzinna (w tym czterokondygnacyjna i wyższa) z lat 70. i 80. XX wieku zlokalizowana jest w rejonie ulicy Głogowskiej (osiedle Targowisko) oraz w ramach zwartego kompleksu budynków wielorodzinnych osiedla Odrodzenia. Fragmenty XIX-wiecznej zabudowy zachowały się m.in. w rejonie ulicy Wojska Polskiego, a w ciągu ulicy gen. Z. Waltera-Jankego oraz Armii Krajowej zachowała się zabudowa z początku XX wieku[127].
Pierwsze domy w Piotrowicach powstały w dolinie rzeki Mlecznej, a historyczne centrum osady wyznaczają ulice: Kasztanowa, Świerkowa i Wojska Polskiego[211]. Budynki we wsi wznoszono w osi wschód-zachód, co było podyktowane przepływającą w tym rejonie Mleczną[172]. Układ morfologiczny Piotrowic i Ochojca do 1754 roku charakteryzował się obecnością zwartej zabudowy wiejskiej w Piotrowicach, w Ochojcu i Zadolu znajdowały się młyny. Wokół wsi były pola uprawne, a pozostała część terenów dzisiejszych Piotrowic-Ochojca była zalesiona. Na rzekach znajdowały się liczne stawy (tzw. rybniki)[212]. Osadnictwo Piotrowic w XVIII i XIX wieku miało charakter skupiony[213].
Tradycyjne budownictwo mieszkalne z XVIII i XIX wieku w rejonie Piotrowic-Ochojca było na ogół drewniane o konstrukcji zrębowej z dwutraktowym układem wnętrza. Sień budynku budowano w środkowej osi budynków[211]. Dachy domostw początkowo kryto strzechą, a obok domów drewnianych stawiono także budynki murowane z cegły lub kamienia. Dachy tych drugich budynków kryto dachówką[211]. Drewniana zabudowa zaczęła ustępować murowanej przede wszystkim od połowy XIX wieku, po wprowadzeniu w życie administracyjnego zakazu budowy z drewna celem lepszej ochrony przeciwpożarowej. Murowano tutaj przede wszystkim z cegły, a w rejonie Piotrowic i Podlesia używano do budowy także kamienia wapiennego jako budulca uzupełniającego[214].
W pierwszej połowie XIX wieku w rejonie mostu na Ślepiotce znajdował się niewielki staw, a obok niego młyn istniejący już w 1736 roku. Za rzeką, w kierunku północno-wschodnim znajdował się Ochojec z domami jednorodzinnymi otoczony przez gęste lasy[174]. Również w pierwszej połowie XIX wieku centrum Piotrowic przesunęło się w rejon krzyżowania ulic Armii Krajowej i gen. Z. Waltera-Jankego[172], a w 1830 roku osada liczyła łącznie 42 domy[52]. Od II połowy XIX wieku nowa zabudowa zaczęła powstawać wzdłuż obecnej ulicy Armii Krajowej pomiędzy Piotrowicami, Kostuchną i Podlesiem. Budowano wówczas niewielkie domy mieszkalne dla robotników kopalń i hut oraz nowe murowane domy chłopskie[172].
W drugiej połowie XIX wieku zabudowa współczesnej dzielnicy koncentrowała się głównie w Piotrowicach i częściowo nad rzeką Ślepiotką[174]. W 1851 roku zarząd dób księcia pszczyńskiego rozpoczął działania na rzecz zbudowania nowej drogi z Mikołowa do Katowic przez Piotrowice. Budowa ta rozpoczęła się w 1879 roku, a w 1880 roku doprowadzono ją do granic powiatu pszczyńskiego na Kłodnicy. Obecnie w jej śladzie biegnie ulica Z. Waltera-Jankego, a droga ta otoczyła główną zabudowę Piotrowic od północy. Na początku XX wieku przy obecnej ulicy gen. Z Waltera-Jankego stało tylko kilka domów. Działki wzdłuż tej ulicy zaczęto dość szybko rozbudowywać w późniejszym czasie. Na mapie z 1914 roku istniały już budynki w rejonie skrzyżowania z obecną ulicą Armii Krajowej w Piotrowcach i w rejonie skrzyżowania z ulicą B. Prusa w Ochojcu[215].
Do najstarszych budynków, powstałych przed XX wiekiem, należą pojedyncze obiekty w różnych częściach dzielnicy, położonych przy ulicach: gen. Z. Waltera-Jankego 28, 76, 183 i 216, Leśnej 18, Wojska Polskiego 48, Załogowej 1, Grottgera 28, Kostki-Napierskiego 15 i K. Kornasa 26[216]. Najstarszym z nich, istniejącym pod koniec 2022 roku budynkiem[117] jest pochodzący z przełomu XIX i XX wieku wiejski dom mieszkalny przy ulicy Załogowej 1[217].
Na początku XX wieku w rejonie Piotrowic wraz ze wzrostem ludności zaczęto budować domy wielokondygnacyjne, murowane i otynkowane[211]. W Ochojcu nowe domy w tym czasie powstawały przy drodze prowadzącej do Murcek w rejonie ulic Ziołowej i Zakątek (dawna kolonia Kamionka-Thor)[51]. Według mapy z 1902 roku na południe od ulicy Kolejowej działały niewielkie kamieniołomy po obydwu stronach obecnej ulicy gen. Z. Waltera-Jankego, a w rejonie Ochojca nad Ślepiotką znajdowało się kilka domów[215]. W tym samym okresie powstała też główna część zabudowy Zadola[56].
|
Domy na wiejskich terenach Ochojca, Piotrowic, Podlesia, Kostuchny i Zarzecza na początku XX wieku i w latach międzywojennych dysponowały skromną liczbą pomieszczeń – najczęściej posiadały sień, kuchnię i izbę (czasem dwie)[218].
W okresie międzywojennym Piotrowice-Ochojec intensywnie się rozwijało pod względem urbanistyczno-architektonicznym. W samych Piotrowicach nowa zabudowa powstała wzdłuż dzisiejszych ulic Armii Krajowej i gen. Z. Waltera-Jankego[67]. W rejonie obecnej ulicy Armii Krajowej powstały domy jedno- lub kilkurodzinne, często z przylegającymi budynkami gospodarczymi i ogródkami[197]. W latach międzywojennych przy skrzyżowaniu obecnych ulic Armii Krajowej i gen. Z. Waltera-Jankego powstał tzw. „rynek”[215]. Następowała też ekspansja osadnictwa wiejskiego na zewnątrz istniejących wsi. Stopniowo wkraczała zabudowa rozproszona pomiędzy Piotrowicami, Zarzeczem, Podlesiem a Kostuchną[219]. Najwięcej istniejących obiektów powstałych w latach 1900–1922 znajduje się w historycznym centrum Piotrowic (rejon ulic: A. Grottgera, gen. Z. Waltera-Jankego, ks. St. Wilczewskiego i Wojska Polskiego) i Ochojca (rejon skrzyżowania ulic W. Prusa i gen. Z. Waltera-Jankego)[216].
Przy ulicy A. Asnyka 32, na terenach Kolejowych Zakładów Automatyki znajdują się dawne budynki przemysłowe Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego, w tym wieża ciśnień. Zabudowa ta powstała w latach międzywojennych[220], z czego dla samej wieży procedurę jej budowy wszczęto w grudniu 1927 roku[221]. Wieża ta pozostaje nieużytkowana[222].
Kościół pw. św. Jacka w Ochojcu znajdujący się przy ulicy Leśnej 14 zaczęto budować w 1938 roku, a rok później budowę tę przerwano. Zgodę na dokończenie budowy parafia uzyskała dopiero 7 grudnia 1970 roku. Zdecydowano się wówczas na nową koncepcję dokończenia rozbudowy, którą opracował architekt Mieczysław Król. Powiększoną świątynie poświęcił 15 czerwca bp Herbert Bednorz. Obecna ochojecka świątynia jest kościołem halowym, z kaplicami i salkami w bocznych częściach. Prezbiterium kościoła urządzono według posoborowych dyspozycji[46].
W latach 1945–1989 zmieniał się charakter Piotrowic i Ochojca na typowo miejski, a wraz z tym zagospodarowano tereny dzielnicy pod osiedla mieszkaniowe. Miejscowości te w tym okresie się zasymilowały, tereny między Ligotą a Zadolem przekształciły się w obszary przemysłowe i kolejowe[219]. W czasach Polski Ludowej Piotrowice rozwijało się koncentrycznie wokół centrum osady i na wschód[223]. W Ochojcu powstało szereg własnościowych domów jednorodzinnych[73].
Pierwsze bloki mieszkalne w Piotrowicach-Ochojcu zaczęto stawiać w drugiej połowie lat 60. XX wieku pomiędzy ulicą T. Kościuszki a ulicą Żurawią[224] (tzw. osiedle Kolejowe). W latach 60. powstawała też zabudowa przy ulicach gen. Z. Waltera-Jankego i A. Kostki-Napierskiego[68]. Na początku lat 60. XX wieku powstało w rejonie ulic Poziomowej i Traktorzystów przy przystanku osobowym Katowice Piotrowice osiedle domów jednorodzinnych – osiedle Młodych[77]. Składa się ono z bliźniaczych domów jednorodzinnych[225].
W latach 1974–1979 przy ulicy A. Fredry 26 został wzniesiony rzymskokatolicki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko. Powstał on według projektu inż. Karola Gierlotki i Franciszka Klimka[68], a nowy kościół zastąpił tymczasową świątynię poświęconą 26 października 1930 roku. Jest to budynek dwuskrzydłowy, wybudowany na planie kąta prostego. Ołtarz główny usytuowany jest skośnie do naw[226]. Pod koniec 1977 roku oddano do użytku gmach ochojeckiego szpitala przy ulicy Ziołowej. Dziesięciopiętrowy budynek główny oraz pawilony zaprojektował inżynier architekt K. Przygoda[73].
W czasach Polski Ludowej Wydział Architektury wspólnie z KW PZPR wykonał plany wyburzenia istniejących piotrowickich domów celem budowy nowoczesnego centrum Katowic. W odpowiedzi na te zamierzenia powstały miejscowe komitety, które czyniły starania na rzecz zaniechania realizacji tych planów. W 1982 roku odstąpiono od planów wyburzeń, lecz mimo tego w tym okresie zrównano z ziemią wiele domów w rejonie Piotrowic-Ochojca. Najwięcej z nich przeprowadzono przy targowisku i w Skotnicy, gdzie powstało kolejno osiedle Targowisko i osiedle Odrodzenia[224]. W marcu 1977 roku[227] przy ulicy A. Fredry i Z. Waltera-Jankego rozpoczęto budowę osiedla mieszkaniowego według projektu inż. Zygmunta Fagasa[68], składającego się z kilku bloków mieszkalnych. Osiedle to zostało przez mieszkańców nazwane osiedlem Targowisko z uwagi na to, iż bloki te powstały w miejscu dawnego gminnego bazaru[215]. Na początku lat 80. XX wieku na pograniczu Piotrowic i Kostuchny, w rejonie ulic: Tyska, St. Łętowskiego, A. Kostki-Napierskiego i M. Radockiego rozpoczęto budowę osiedla Odrodzenia zaprojektowanego przez wrocławski zespół architektów przy współpracy z katowickim „Inwestprojektem”[68]. Prace budowlane przy osiedlu rozpoczęto w 1979 roku. Było ono fragmentem założenia architektoniczno-urbanistycznego z końca lat 70. XX wieku, przewidujący budowę dużego zespołu osiedli mieszkaniowych na 120 tysięcy osób[228].
Z inicjatywy Wojewódzkiej Spółdzielni Mieszkaniowej w Katowicach podjęto decyzję o powołaniu spółdzielni dla południowych dzielnic Katowic[224]. 22 grudnia 1979 roku zarejestrowano w Sądzie Rejonowym w Katowicach Spółdzielnię Mieszkaniową „Silesia”[228].
Po 1989 roku w architekturze i urbanistyce wszystkich południowych dzielnic Katowic zaznacza się trend budowy nowej zabudowy mieszkaniowej, głównie domów jednorodzinnych i szeregowych oraz osiedli mieszanych. Powstaje tutaj najwięcej deweloperskich osiedli mieszankowych w Katowicach. Nowa zabudowa harmonizuje z dotychczasową zabudową dzielnicy zwłaszcza pod względem wysokości zabudowy[229].
Wraz z rozwojem osadnictwa w południowych dzielnicach Katowic widoczny jest także niedorozwój dróg w stosunku do rozwijającego się tutaj budownictwa mieszkaniowego[230]. Dodatkowo lokalizacja wielu osiedli na południu, na niezagospodarowanych dotychczas terenach wymusza stawianie tutaj obiektów usługowo-handlowych, kulturalnych i rozrywkowych. Największym tego typu obiektem jest położona nieopodal, na pograniczu dzielnic Ligota-Panewniki i Piotrowice-Ochojec Galeria Libero[231], której budowę ukończono w 2018 roku[232].
W latach 1989–2011 w granicach dzielnicy Piotrowice-Ochojec powstały m.in. następujące inwestycje mieszkaniowe:
Przy ulicy M. Radockiego 251 na osiedlu Odrodzenia znajduje się kościół pw. Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Został on wybudowany w latach 1988–2004 według projektu Jacka Leśko i Barbary Rowińskiej[236]. W architekturze świątyni ostre linie akcentowane przez widoczne elementy konstrukcyjne są skontrastowane przez owalną mensę i falisty kształt podstawy ołtarza[237].
29 maja 2015 roku Rada Miasta Katowice uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla obszaru Subcentrum Południe, obejmującego tereny na granicy Piotrowic-Ochojca i Ligoty-Panewnik w rejonie skrzyżowania ulic T. Kościuszki i Kolejowej[238]. Plan ten miał na celu przyciągnąć w tym rejonie nowe inwestycje mieszkaniowe i usługowe na dawnych terenach produkcyjno-fabrycznych, a także miał być przygotowaniem do dużych inwestycji komunikacyjnych w tym rejonie[239]. Na tym obszarze powstało Centrum Przesiadkowe Brynów[208], pod koniec 2022 roku w granicach dzielnicy Piotrowice-Ochojec ukończono bądź w realizacji były dwie inwestycje mieszkaniowe:
Na obszarze Piotrowic-Ochojca znajdują się następujące obiekty objęte ochroną na podstawie ustaleń miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego:
Na terenie Piotrowic-Ochojca występują następujące strefy ochrony konserwatorskiej bądź obszary postulowane do ochrony:
W Piotrowicach-Ochojcu znajdują się następujące kaplice, miejsca pamięci i pomniki:
|
Dzielnica Piotrowice-Ochojec charakteryzuje się stosunkowo dużym, bo około 50% udziałem terenów mieszkalnych[98]. Koncentrują się tutaj także tereny usług reprezentowane przez duże kompleksy usług zdrowia i nauki[261], a także tereny produkcyjno-usługowe. Lasy zajmują 41% powierzchni dzielnicy[262]. W Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Katowice miasto podzielono na jednostki urbanistyczne, w tym jednostkę Piotrowice-Ochojec obejmującą główną część dzielnicy[263]. Powierzchnia jednostki wynosi 776,65 ha i pod względem stanu faktycznego struktury użytkowania terenu w 2008 roku przeważały tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (144,86 ha), tereny usług (73,68), tereny komunikacji (86,57 ha), wolne tereny budowlane (76,68) i lasy (261,35 ha). Najmniej było terenów infrastruktury technicznej (7,78 ha), terenów rolnych (7,75 ha), terenów wód (3,73 ha) i nieużytków (0,12 ha)[264].
Udział powierzchni zabudowanej w powierzchni terenów dzielnicy (działek) Piotrowice-Ochojec w 2007 roku wynosił 20%, wskaźnik intensywności zabudowy netto 0,34, średnia liczba kondygnacji wynosiła wówczas w dzielnicy 1,7. Dla samego osiedla Odrodzenia te trzy czynniki wynoszą odpowiednio 19%, 1,0 i 5,2[265].
W lipcu 2009 roku 24,56% powierzchni jednostki urbanistycznej Piotrowice-Ochojec było objętych miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego[266].
Według stanu z końca 2022 roku na terenie Piotrowic-Ochojca swoją siedzibę miały następujące placówki oświatowo-wychowawcze:
Początki szkolnictwa w Piotrowicach-Ochojcu sięgają 1765 roku, gdy na terenie Prus zaczęła obowiązywać ustawa o powszechnym obowiązku szkolnym[297]. W wyniku tej reformy do szkoły w Mikołowie przydzielono m.in. wsie Piotrowice, Zarzecze i Podlesie[143]. 18 czerwca 1810 roku inspektor szkolny Nygo z Mysłowic podjął decyzję o założeniu w Piotrowicach szkoły[298]. 19 lutego 1819[299][297] (bądź w 1818[52] lub 1829[256]) roku otwarto w Piotrowicach pierwszy budynek szkolny przy skrzyżowaniu ulic Wojska Polskiego i Armii Krajowej, a jej pierwszym nauczycielem został Antoni Hartmann[299]. Do szkoły tej uczęszczali także uczniowie z Ochojca[55].
W piotrowickiej szkole 1 lipca 1847 roku pracę zaczynał nauczyciel Karol Miarka, a nauczał on w niej do maja 1850 roku[300]. W 1856 roku rozpoczęto starania o budowę nowej piotrowickiej szkoły[52]. W 1865 roku dobudowano piętro oraz mieszkanie dla nauczyciela[299], a w tym czasie 1/3 wszystkich uczących się dzieci była pochodzenia niemieckiego[301]. Również w tym samym roku, 28 czerwca doszło do pożaru, w którym spalił się budynek szkoły oraz kilka innych domów[54]. Pożary pojawiły się także w latach 1896 i 1901[54], z czego drugi z nich strawił budynek szkolny, jednocześnie kończąc jej działalność[256]. Jeszcze w 1901 roku przy piotrowickim rynku w rejonie ulicy Armii Krajowej rozpoczęto budowę budynku nowej szkoły, a nauczanie w nowej szkole rozpoczęto rok później. Pierwszym kierownikiem nowej placówki został Józef Glettnik. W 1908 roku do szkoły uczęszczało 462 dzieci, w tym dwóch niemieckojęzycznych[302].
Pierwszą szkołę w Ochojcu po wielu staraniach[55] otwarto 10 sierpnia 1910 roku[303]. Naukę w niej rozpoczęło 153 (bądź 158[55]) dzieci. Placówka ta była wówczas szkoła czteroklasową, a jej kierownikiem została nauczycielka Widera[304]. Budynek szkolny posiadał dwie izby lekcyjne, a zajęcia odbywały się w języku niemieckim[303].
12 stycznia 1919 roku powołano w Piotrowicach Polską Radę Ludową, która domagała się wprowadzenia nauki w piotrowickich szkołach w języku polskim[57]. Naukę po niemiecku prowadzono na tym terenie do 1922 roku, nauczanie po polsku zainaugurowano 4 września 1922 rok[305].
Z uwagi na wzrost liczby mieszkańców Piotrowic[301] w 1929 roku rozpoczęto prace budowlane nad gmachem nowej szkoły powszechnej przy obecnej ulicy gen. Z. Waltera-Jankego. Nauczanie w niej rozpoczęto 7 grudnia 1931 roku, a w styczniu 1936 roku szkołę rozdzielono na dwie części: na Szkołę Powszechną nr 1 Piotrowicach dla chłopców, z wejściem od strony południowej i Szkołę Powszechną nr 2 w Piotrowicach dla dziewcząt, z wejściem od północy. W szkole nr 1 uczyło się 507 chłopców, do szkoły nr 2 chodziło 428 dziewcząt. W tym samym roku gmach szkoły rozbudowano w kierunku północnym. Szkołę tę scalono w 1953 roku, tworząc Szkołę Podstawową nr 28 w Katowicach[306].
W czasie II wojny światowej, po reorganizacji szkolnictwa rozpoczęto w lutym 1940 roku nauczanie uczniów w języku niemieckim[307]. Po wyzwoleniu terenów Piotrowic i Ochojca z niemieckiej okupacji, 17 lutego 1945 roku w Piotrowicach odbyła się konferencja dla nauczycieli powiatów katowickiego i pszczyńskiego, którzy wrócili do zawodu po wojnie. Trzy dni później nowy rok szkolny zainaugurowano mszą świętą. Naukę rozpoczęło wówczas 528 uczniów, a kierownikiem piotrowickiej szkoły został Ludwik Mrzyk[308].
W latach 1948–1950 rozbudowano ochojecką szkołę podstawową[73], a kamień węgielny pod jej rozbudowę położono 19 września 1948 roku[303]. W 1954 roku Szkołę Podstawową w Ochojcu przekształcono w rozwojową Szkołę Ogólnokształcącą Stopnia Podstawowego i Licealnego nr 8. Uczęszczała do niego młodzież zarówno z Ochojca, jak i też z Piotrowic, Brynowa, Ligoty, Murcek, Podlesia i też z centrum Katowic[309].
W Piotrowicach w 1952 roku została założona Zasadnicza Szkoła Zawodowa, która od 1978 roku działa jako Zespół Szkół Poligraficzno-Mechanicznych, a w późniejszym czasie nadano jej imię Armii Krajowej[258]. W 1957 roku zaadaptowano do celów szkolnych drewniane baraki pod lasem, a w ramach budowy tysiąca szkół na Tysiąclecie Państwa Polskiego w styczniu 1960 roku otwarto nową „tysiąclatkę” jako Szkołę Podstawowa nr 32 w Katowicach przy ulicy M. Sobańskiego 86. Pierwszym jej kierownikiem został Józef Iwanicki[310].
W związku z powojennym wyżem demograficznym, w ramch programu „Szkoły tysiąclecia” zaplanowano budowę szkoły podstawowej w Ochojcu. Szkołę Podstawową nr 56 powołano jeszcze podczas prac budowlanych 1 września 1960 roku, jej pierwszym kierownikiem został Karol Spyra[311]. Oficjalnego otwarcia szkoły dokonał sekretarz PZPR Edward Ochab 26 lutego 1961 roku[311].
W związku z obchodami Tysiąclecia Państwa Polskiego Ministerstwo Oświaty poleciło nadać lepszym szkołom imiona bojowników o wolność, wyzwolenia społeczne itp. Z tego też powodu 21 marca 1962 roku Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącemu nr 8 nadano imię Władysława Broniewskiego[309]. Dwa lata później, 31 sierpnia 1964 roku wraz z odejściem klas podstawowych do nowego gmachu ochojecką szkołę przemianowano na V Liceum Ogólnokształcące im. Wł. Broniewskiego w Katowicach[303].
Piotrowicka Fabryka Maszyn FAMUR koło piotrowickiego cmentarza w 1969 roku wybudowała szkołę zawodową i technikum, które kształciły kadry techniczne dla potrzeb zakładu[312].
1 września 1986 roku na osiedlu Odrodzenia rozpoczęto nauczanie w nowej Szkole Podstawowej nr 27 w Katowicach przy ulicy St. Łętowskiego 18[313]. W tym czasie do szkoły uczęszczało prawie 800 uczniów w 34 oddziałach, a w roku szkolnym 1992/1993 było ich łącznie 1919. Szkole 28 kwietnia 1998 roku nadano imię prof. Władysława Szafera[314].
Na bazie utworzonego 15 maja 1991 roku Górnośląskiego Prywatnego College’u Ekonomicznego[315], powstałego w budynku byłego hotelu robotniczego FAMUR-u[316], 15 czerwca 1994 roku[315] została założona Górnośląska Wyższa Szkoła Handlowa im. W. Korfantego w Katowicach. Prowadziła ona wówczas studia I stopnia na kierunkach Zarządzanie i Marketing oraz Turystyka i Rekreacja[317]. W 1997 roku uczelnia uzyskała uprawnienia do prowadzenia studiów II stopnia[317]. W 2002 roku GWSH utworzyła Wydział Zamiejscowy GWSH w Żorach, w 2009 roku Wydział Zagraniczny GWSH w Wiedniu, w 2013 roku Wydział Zagraniczny GWSH w Ostrawie[315]. W 2005 roku Wydział Zarządzania otrzymał uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk ekonomicznych[318], a 28 listopada 2016 roku jako pierwsza niepubliczna uczelnia w województwie śląskim otrzymała uprawnienia do nadawania stopnia doktora habilitowanego nauk ekonomicznych w dyscyplinie nauki o zarządzaniu[315]. 1 czerwca 2022 roku uczelnia zmieniła swoją nazwę na Akademia Górnośląska im. W. Korfantego w Katowicach[315].
W wyniku reformy edukacji, we wrześniu 1999 roku Szkołę Podstawową nr 56 przekształcono w Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 19 liczący wówczas 19 oddziałów szkoły podstawowej i 9 oddziałów gimnazjum[311], a Szkołę Podstawową nr 28 przekształcono w Gimnazjum nr 20[301]. W roku szkolnym 2004/2005, wraz z likwidacją szkoły podstawowej w miejsce ZSO nr 19 powstało Gimnazjum nr 19, które nadano imię Henryka Sławika 22 maja 2009 roku[311]. W związku z kolejną reformą systemu oświaty, 1 września 2017 roku Gimnazjum nr 19 im. H. Sławika przekształcono w Szkołę Podstawową nr 56 im. H. Sławika[311], Gimnazjum nr 20 z powrotem zmieniono na Szkołę Podstawową nr 28[301]. Ochojecką Szkołę Podstawową nr 56 w 2019 roku połączono z V Ogólnokształcącym im. Wł. Broniewskiego, tworząc Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 2 w Katowicach[311].
Piotrowice-Ochojec według współczynnika przestępczości w 2007 roku należało do jednych z bezpieczniejszych dzielnic Katowic (16. miejsce na 22 dzielnice Katowic), który w tym czasie wynosił 1,97 przestępstw na 100 mieszkańców dzielnicy (średnia dla całych Katowic w tym czasie to 3,08). Wskaźnik ten był niższy niż w 2004 roku, kiedy to wynosił 3,11 przestępstw na 100 mieszkańców[319]. W 2011 roku 77,6% ankietowanych mieszkańców dzielnicy zadeklarowało, że czuje się bezpiecznie w swojej okolicy, 21,3% było przeciwnego zdania, a 1,1% ankietowanych nie miało jednoznacznej opinii na ten temat[320]. W 2013 roku w Piotrowicach-Ochojcu doszło do 472 przestępstw, co stanowiło wówczas 2,0 tego typu aktów na 100 mieszkańców dzielnicy[321]. Wśród nich 13 przestępstw to były rozboje[322], a 33 były wybrykami chuligańskimi[323].
W Piotrowicach-Ochojcu przy ulicy Policyjnej 7 znajduje się Komisariat IV Komendy Miejskiej Policji w Katowicach[324]. Komisariat ten swoim zasięgiem obejmuje południowe oraz środkowe dzielnice Katowic[325]. Przy ulicy gen. Z. Waltera-Jankego 276 funkcjonuje Szkoła Policji w Katowicach[324].
Pierwsza siedziba policji na terenie późniejszej dzielnicy Piotrowice-Ochojec powstała w 1906 roku w budynku piotrowickiego urzędu gminy[88]. Nowy gmach dla policji zaczęto budować przy dzisiejszej ulicy Policyjnej 7 w 1939 roku, a jego oddanie do użytku nastąpiło w czasie niemieckiej okupacji na początku 1940 roku. Po II wojnie światowej umieszczono w gmachu Dzielnicowy Komisariat Milicji Obywatelskiej[326].
W 1961 roku w Piotrowicach dla utworzonej szkoły milicyjnej przystosowano baraki po tymczasowej szkole podstawowej. W latach 60. XX wieku dla Milicji Obywatelskiej wybudowano nowoczesne obiekty szkolne z basenem kąpielowym i strzelnicą. W obiektach tych w latach 70. XX wieku skoszarowano oddział ZOMO, w późniejszym okresie jednostki specjalne Policji[169]. W pomieszczeniach po zlikwidowanym ZOMO oraz oddziale antyterrorystycznym Policji 8 lutego 1999 roku otwarto Szkołę Policyjną[327].
W Piotrowicach-Ochojcu przy ulicy T. Kościuszki 189 remizę ma Jednostka Ratowniczo-Gaśnicza nr 2 Komendy Miejskiej Państwowej Straży Pożarnej w Katowicach. Jednostka ta stanowi także specjalistyczną grupę ratownictwa chemicznego i ekologicznego[328]. Obejmuje swoim zasięgiem południową część Katowic. Jednostka ta pod koniec 2020 roku zatrudniała 84 strażaków, którzy na wyposażeniu mają 8 pojazdów ratowniczo-gaśniczych[329].
Ochotnicza straż pożarna w Piotrowicach została powołana już w 1904 (bądź w 1900[172]). Remiza strażacka znajdowała się wówczas przy obecnej ulicy Armii Krajowej (róg z ulicą Kasztanową[172]) i wyposażona była w konny wóz strażacki, sikawki, węże i drabiny. Konie do akcji udostępniali pobliscy gospodarze[330]. Remiza zyskała samochodowy wóz strażacki dopiero podczas II wojny światowej[331]. Po wojnie sprzęt strażacki przeniesiono do pomieszczeń byłego warsztatu stolarskiego przy ulicy A. Fredry przed targowiskiem. W tym czasie OSP swoją ochroną obejmował obszar całej gminy[332]. Po włączeniu Piotrowic do Katowic ochroną przeciwpożarową zajmowała się Zawodowa Straż Pożarna w Katowicach[333]. Nową remizę strażacką Zawodowej Straży Pożarnej oddano do użytku w 1986 roku przy ulicy T. Kościuszki[313]. Funkcjonowanie jednostki w nowej remizie rozpoczęło się rok później[329].
Pierwsze placówki ochrony zdrowotnej w Piotrowicach-Ochojcu powstały w latach międzywojennych. Przy obecnej ulicy Armii Krajowej 73 dr Zygmunt Pressler w 1933 roku otworzył praktykę lekarską, a leczeniem objął mieszkańców zamieszkujących Ochojec, Piotrowice i Podlesie. Jego żona Alina była stomatologiem[334]. Po przyłączeniu Piotrowic do Katowic, w 1951 roku budynek obok kina przy ulicy gen. Z. Waltera-Jankego przystosowano do na miejską przychodnię lekarską[335].
Wojewódzka Rada Narodowa w 1968 roku podjęła decyzję o budowie w Ochojcu nowego szpitala, a całość inwestycji sfinansowało Ministerstwo Górnictwa i Energetyki[335]. Otwarcie szpitala odbyło się w 1977 roku[336], a dokonał tego I sekretarz KC PZPR Edward Gierek[335]. Centralny Szpital Górniczy wyposażono w 750 łóżek[73]. Rok później obok tego szpitala z inicjatywy prof. Leszka Gieca rozpoczęto budowę Śląskiego Ośrodka Kardiologii, którego otwarcie nastąpiło w lutym 1986 roku. Od 2000 roku placówki te funkcjonowały łącznie jako Samodzielny Publiczny Szpital Kliniczny nr 7 Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach Górnośląskie Centrum Medyczne[337], składający się z dwóch części: Specjalistycznego Szpitala Wieloprofilowego i Górnośląskiego Ośrodka Kardiologii[336]. Obecne Górnośląskie Centrum Medyczne im. prof. Leszka Gieca Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach znajduje się przy ulicy Ziołowej 45/47. Szpital ten jest publicznym zakładem opieki zdrowotnej, a organem tworzącym Szpital jest Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach[338].
Przy ulicy A. Fredry 22 w dniu 1 września 1988 roku oddano do użytku duża przychodnię lekarską, a wraz z ambulatorium powstała także apteka[313][335]. Pod koniec 2022 roku działał tam Ośrodek Medyczny Tommed, w którym funkcjonowały poradnie podstawowej opieki zdrowotnej, poradnie specjalistyczne, szpital oraz apteka[339].
Przy ulicy Krynicznej 15 w Piotrowicach-Ochojcu siedzibę ma Śląska Izba Aptekarska[340].
W Piotrowicach-Ochojcu przy ulicy St. Łętowskiego 6a działa Terenowy Punkt Pomocy Społecznej nr 8, obejmujący on swoim zasięgiem tereny Piotrowic, Ochojca, Zarzecza, Kostuchny, Murcek, Podlesia i osiedla Ptasiego[341].
Działa tutaj szereg instytucji kultury, pzede wszystkim w celu wychowania, edukacji i upowszechniania kultury funkcjonuje tu placówka miejskiego domu kultury – Filia „Piotrowice” Miejskiego Domu Kultury „Południe” w Katowicach[324]. Do innych placówek kultury z siedzibą w Piotrowicach-Ochojcu należą m.in.: filie nr 9[342] i 10[343] Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach, teatr i klub muzyczny Old Timers Garage[344] czy prywatne Muzeum Najmniejszych Książek Świata Zygmunta Szkocnego[345].
Polskie życie kulturalne w Piotrowicach-Ochojcu rozwijało się już przed I wojną światową[52], a w Piotrowicach żywa była tradycja typowa dla śląskiej wsi. Obchodzono wówczas takie święta ludowe, jak sobótkę czy topienie marzanny[52]. W Piotrowicach założono filię Towarzystwa Czytelni Ludowych oraz Towarzystwo Śpiewu „Jutrzenka”, których organizatorem był górnik Ludwik Widuch[52]. Miejscem spotkań plenerowych i koncertów było Zadole, będące wówczas przysiółkiem Piotrowic[52]. Tam też w latach 1909–1914 odbyło się pięć zjazdów polskich towarzystw śpiewaczy z Górnego Śląska, należących do Związku Śląskich Kół Śpiewaczych. Związek ten był właścicielem parceli, na którym w 1964 roku w Parku Zadole położonym na pograniczu Piotrowic-Ochojca i Ligoty-Panewnik powstał amfiteatr[56].
W Ochojcu 19 stycznia 1919 roku z inicjatywy Augustyna Ostarka i Antoniego Matysioka powołano 63-osobowy chór „Słowik”[57], który działał do 1968 roku[346]. Czynne było w Ochojcu także kino[55].
W okresie międzywojnia w dzisiejszych Piotrowicach-Ochojcu ożywiła się działalność kulturalna. W 1935 roku w Piotrowicach nastąpiła reorganizacja chóru mieszanego „Jutrzenka”, w ramach której powstał chór męski „Hejnał”[67]. W okresie międzywojennym biblioteka mieściła się przy starej szkole na piotrowickim rynku, po przeniesieniu Urzędu Stanu Cywilnego do Pałacu Ślubów w Katowicach, w latach 70. XX wieku miejsce po urzędzie zajęła filia Miejskiej Biblioteki Publicznej w Katowicach. Druga piotrowicka biblioteka powstała w 1984 roku na osiedlu Odrodzenia przy ulicy M. Radockiego 70a[347].
W 1933 roku w budynku przy obecnej ulicy gen. Z. Waltera-Jankego 132 zaczęło działać kino „Metropol”, działające w latach 1938–1991 jako „Piast”[215]. Projekcje filmowe w latach międzywojennych odbywały się codziennie, w czasie II wojny światowej frekwencja była większa niż przed wojną. W latach 1970–1971 przeprowadzono remont kina, zmieniając położenie ekranu na przeciwną stronę i wymieniając krzesła dla widowni. Od 1988 roku wyświetlano tam filmy video, a popularyzacje tego nośnika spowodowała zmniejszenie popularności kina[348]. W pomieszczeniach dawnej sali kinowej Zygmunt Grządziel wraz z synem Adamem zorganizowali prywatne muzeum starych samochodów, a w swych zbiorach zgromadzili wiele unikatowych pojazdów[349]. Obecnie działa tutaj teatr i klub muzyczny Old Timers Garage. Odbywają się tutaj koncerty, spektakle teatralne, recitale, projekcje filmowe oraz spotkania autorskie[344].
W 1964 roku w Piotrowicach przy piotrowickim kościele ks. Waldemar Dekiel założył dziewczęcy chór liturgiczny[152]. W tym samym roku, 8 lipca zmarł Roman Pająk. Był on malarzem malującym głównie pejzaże oraz motywy sakralne, a jego obrazy i freski znajdują się w kościołach na terenie całej Europy oraz w zbiorach prywatnych[350]. Z Piotrowicami związany był też artysta grafik Stefan Suberlak[316].
Przy ulicy Traktorzystów 5 działa Muzeum Najmniejszych Książek Świata Zygmunta Szkocnego. Jego założycielem był Zygmunt Szkocny, żyjący w latach 1911–2003. Miniatury książek pisał ręcznie, otrzymali je m.in. papież Jan Paweł II czy politycy Ronald Reagan i Michaił Gorbaczow. W 1994 roku otrzymał on certyfikat Guinessa za pisanie najmniejszych książek na świecie[351].
Na początku XXI wieku w całych Katowicach działało 13 chórów zrzeszonych w Polskim Związku Chórów i Orkiestr, w tym piotrowickie: Chór Liturgiczny Dziecięco-Młodzieżowy przy parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko, chór kameralny „Fermata” i Chór Mieszany „Modus Vivendi”[352].
Uchwałą Rady Miasta Katowice w 2000 roku został założony Miejski Dom Kultury „Południe” w Katowicach. Jego główna siedziba mieści się w dzielnicy Kostuchna, przy ulicy T. Boya-Żeleńskiego, a cztery jej filie znajdują się w dzielnicach: Piotrowice-Ochojec, Murcki, Zarzecze i Podlesie[353]. Filia w Piotrowicach-Ochojcu powstała w tym samym roku wyremontowanym budynku po dawnej przychodni, w której mieściła się wcześniej siedziba gminy Piotrowice[353]. W domu tym organizowane są wszelkiego rodzaju działalności dla dzieci, młodzieży i dorosłych, w tym: taneczne, plastyczne, akrobatyki, nauki gier na instrumentach czy wszelkiego rodzaju warsztaty[354].
W 2011 roku został założony Teatr Żelazny. Pierwotnie swoją siedzibę miał w gmachu dworca kolejowego na stacji kolejowej Katowice Ligota, a w 2014 roku teatr ten przeniósł się do budynku dawnego dworca kolejowego na przystanku osobowym Katowice Piotrowice przy ulicy Armii Krajowej 40. Pierwszym premierowym spektaklem w Piotrowicach był monodram Ciało Obce w wykonaniu Piotra Wiśniewskiego, następnym sztuka Diwa z udziałem Małgorzaty Bogdańskiej i Edyty Herbuś. Teatr ten odwiedziło szereg największych twórców polskiego teatru, w tym m.in.: Olgierd Łukaszewicz, Joanna Szczepkowska, Artur Barciś i Krzysztof Globisz[355]. Z uwagi na fatalny stan techniczny piotrowickiej siedziby teatru[198] od 28 lipca 2022 roku Teatr Żelazny swoje spektakle zaczął organizować w siedzibie głównej MDK „Południe” w Katowicach przy ulicy T. Boya-Żeleńskiego 83[356].
W Piotrowicach-Ochojcu według stanu z końca 2022 roku swoją siedzibę miały następujące wspólnoty religijne:
Pierwotnie rzymskokatoliccy wierni z terenów Piotrowic-Ochojca przynależeli do położonej dawniej w diecezji krakowskiej parafii w Mikołowie, będącej częścią dekanatu pszczyńskiego od połowy XIV wieku[361]. Powstała w 1222 roku parafia św. Wojciecha w Mikołowie obejmowała m.in. tereny Podlesia, Piotrowic, Panewnik, Ligoty i Zarzecza[362]. Pierwsze plany budowy kościoła rzymskokatolickiego w Piotrowicach pojawiły się w 1870 roku. W tym czasie zamierzono także utworzyć parafię obejmującą Piotrowice, Kostuchnę, Ochojec, Murcki i Podlesie[363]. Od stycznia 1914 roku duszpasterstwo nad wiernymi z Ochojca, Piotrowic i części Kostuchny przejęli ojcowie franciszkanie z Panewnik[362]. Próby postawienia kościoła w Piotrowicach były prowadzone także od 1898 roku, lecz dopiero w 1930 roku stanął tutaj pierwszy budynek kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa. Kurację ustanowiono 1 maja 1931 roku, a parafię 1 listopada 1936 roku[362]. Nowo powstała wspólnota parafialna obejmowała także wiernych z Ochojca[364]. Przy piotrowickiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko działają siostry służebniczki Najświętszej Maryi Panny. Zakupiły one dom przy ulicy Jastrzębiej 16, w którym 7 maja 1932 roku urządziły klasztor. Zakonnice posługują jako katechetki i zachrystianki[365].
W 1938 roku na potrzeby parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w rejonie skrzyżowania ulic Armii Krajowej i Głuszców założono cmentarz[197]. Przedtem zmarłych z Piotrowic grzebano na cmentarzu w Mikołowie. W 2010 roku wybudowano przykościelny dom pogrzebowy, a wraz z tym zamknięto kaplicę cmentarną. Cmentarz ten ma około 1,44 ha powierzchni[366].
Wierni z Ochojca zostali w powstałej w 1931 roku kuracji piotrowickiej jedynie przez pięć lat[364]. Z racji wzrostu liczebności mieszkańców Ochojca zorganizowali pod przewodnictwem Emanuela Sojki Komitet Budowy Kościoła w Ochojcu[367]. Parafia św. Jacka w Katowicach powstała tego samego dnia co Komitet Budowy Kościoła w Ochojcu jako kuracja wydzielona z piotrowickiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa, do rangi parafii podniesiono ją 15 marca 1958 roku[47].
Na osiedlu Odrodzenia została ustanowiona parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa, powstała 1 stycznia 1990 roku. Objęła ona tereny wyłączone z piotrowickiej i ochojeckiej parafii[368]. Jej powstanie wiązało się z budową w latach 70. i 80. osiedla Odrodzenia. Piotrowicka parafia otrzymała zadanie budowy nowej świątyni[368]. Zezwolenie na budowę kościoła przy ulicy M. Radockiego 251 uzyskano dopiero 18 grudnia 1987 roku. W 1988 roku powstała tymczasowa kaplica[369], a nowy kościół parafialny został poświęcony 7 czerwca 2004 roku przez abpa Damiana Zimonia[236].
Wierni rzymskokatoliccy z rejonu Zadola i osiedla Młodych przynależą do znajdującej się na terenie dzielnicy Ligota-Panewniki parafii Matki bożej Różańcowej[370]. Parafię tę erygowano 19 sierpnia 1984 roku[371].
Początki działalności sportowo-rekreacyjnej na terenie dzielnicy Piotrowice-Ochojec sięgają przełomu XIX i XX wieku. W 1899 roku w Zadolu rozpoczęto budowę parku leśnego na podstawie projektu Roberta Güskera z Ligoty. Zaprojektowano wówczas budynki wypoczynkowe oraz koncertowe, ogrody oraz urządzenia do rekreacji wodnej na stawach przy Ślepiotce[372].
W 1918[373], kwietniu 1919[57] bądź w 1920[374] roku w Piotrowicach i Kostuchnie założono gniazdo Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, które przynależało do okręgu mikołowskiego. Prezesem piotrowickiego „Sokoła” został Jan Materla, a instruktorem ćwiczeń Alojzy Zdziebło[57]. Towarzystwo organizowało ćwiczenia na świeżym powietrzu, wycieczki i marsze, a w ramach działalności oświatowej wygłaszano referaty i szkolenia w języku polskim[58].
Pierwsze boisko do piłki nożnej w Piotrowicach-Ochojcu powstało w Gaci, w rejonie obecnej ulicy Wspólnej. W latach 20. i 30. XX wieku organizowano tam mecze piłkarskie, a w miarę wzrostu zainteresowania tą dyscypliną zdecydowano o budowie bardziej reprezentacyjnego boiska, które powstało w Skotnicy. Zostało one poświęcone przez ks. Muzę 21 sierpnia 1932 roku. Boisko to jednak okazało się niefunkcjonalne z uwagi na podmokły teren, na którym je zbudowano. Obecnie w jego miejscu, przy ulicy A. Kostki-Napierskiego znajdują się ogródki działkowe[375].
W 1934 roku została założona pierwsza ochojecka organizacja sportowa – RKS „Iskra” Ochojec. Prowadziła ona sekcję piłki nożnej, a bazę i większość kadry przekazała Oddziałowi Młodzieży Powstańczej w Ochojcu[376]. W 1935 roku powstało nowe boisko do piłki nożnej przy Piotrowickiej Fabryce Maszyn, w miejscu obecnego budynku nowej dyrekcji i hali FAMUR-u[375].
W okresie międzywojennym w Piotrowicach-Ochojcu organizowano wyścigi motocyklowe, które odbywały się w niedziele. Trasa rajdu prowadziła z Piotrowic do Mikołowa. W latach 50. XX wieku wyścigi te organizowano ulicami Piotrowic[375]. Łącznie w latach międzywojennych w Piotrowicach działało 13 organizacji sportowych, a w Ochojcu jedna[377].
W okresie II wojny światowej działalność sportowa w Piotrowicach i Ochojcu była zakazana, mecze piłkarskie zawieszone. Zaraz po II wojnie światowej na Targowisku powstało kolejne boisko, którym właścicielem była gmina Piotrowice[375].
Przy Piotrowickiej Fabryce Maszyn Górniczych 16 maja 1946 roku został założony Klub Sportowy „Górnik” Piotrowice. W 1959 roku liczył on 61 członków, a 5 lutego 1958 roku połączono go z GKS-em „Rozwój” Katowice. W klubie tym prowadzono sekcje: piłki nożnej, koszykówki mężczyzn, motocyklową, siatkówki kobiet i mężczyzn, tenisa stołowego oraz zapaśniczą. Klub posiadał boisko przy ulicy Wczasowej[378].
Przy piotrowickim przystanku kolejowym w 1947 roku został założony Klub Sportowy „Kolejarz” Piotrowice. Działał on do 1962 roku prowadząc sekcje hokeja na lodzie, lekkoatletyczną, piłki nożnej, piłki ręcznej, kolarską, siatkówki kobiet, strzelecką i tenisa stołowego. Dwa medale Mistrzostw Polski w lekkoatletyce zdobyła zawodniczka klubu Maria Ilwicka (Piątkowska) – 1. miejsce w pięcioboju w 1954 roku i 3. miejsce w biegu na 100 metrów w 1954 roku[379].
W czasach Polski Ludowej co kilka lat przez dzielnicę przejeżdżał także kolarski Wyścig Pokoju. Dwóch mieszkańców Piotrowic brało udział w igrzyskach olimpijskich: Wanda Kaczmarczyk w Rzymie 1960 roku (florecistka) oraz Henryk Nielaba w Tokio w 1964 roku (szpadzista)[375]. W latach 60. XX wieku przy szkole milicyjnej powstała pływalnia oraz strzelnica sportowa. W obiektach tych działał klub strzelecki i sportowy[375].
Przy ulicy J. Baranowicza 8 działa szkolny klub narciarski „Alpino” Katowice. Został on założony w 2005 roku. prowadzi on sekcje: narciarską, nart wodnych, pływacką, skatingu, łyżworolek, snowboardu, tenisa ziemnego i żeglarską[380]. W 2007 roku w Piotrowicach działało łącznie 8 klubów sportowych, a w Ochojcu żaden[381].
Na osiedlu Odrodzenia, przy skrzyżowaniu ulicy M. Radockiego i ulicy Biedronek w 2019 roku został otwarty Wodny Plac Zabaw Biedronki. Zarządzany jest on przez katowicki MOSiR i wyposażony jest on w baseny, brodzik, zjeżdżalnie, jacuzzi, dwa punkty gastronomiczne oraz boisko do gry w siatkówkę i badmintona[382].
Przy ulicy A. Asnyka 27 znajduje się stadion sportowy. Jest on przystosowany do organizacji meczów piłki nożnej, a także posiada bieżnię lekkoatletyczną, a obok niego znajduje się boisko do baseballa, boisko treningowe, sala sportowa, korty tenisowe i lodowisko. 28 listopada 2022 roku cały kompleks sportowy po przebudowie został oddany do użytku. W tym czasie był on boiskiem dla piłkarzy Rozwoju Katowice, a boisko do baseballa użytkuje Baseballowy Klub Sportowy Rawa Katowice[383]. BKS Rawa Katowice został założony 10 września 2006 roku, a siedzibę ma przy ulicy M. Radockiego 162/8[384].
Przez teren Piotrowic-Ochojca przechodzą następujące szlaki turystyczne:
W ramach projektu „Rowerem po Śląsku” wydzielono na terenie miasta szlaki rowerowe, z czego na obszarze dzielnicy Piotrowice-Ochojec przecinają się następujące z nich[391]: