![]() Strona tytułowa poematu Poly-Olbion | |
Autor | |
---|---|
Typ utworu | |
Wydanie oryginalne | |
Miejsce wydania | |
Język | |
Data wydania |
1612 |
Poly-Olbion – poemat opisowy angielskiego poety Michaela Draytona[1][2], opublikowany po raz pierwszy w 1612 i wydany w pełnej wersji 1622.
Utwór jest napisany parzyście rymowanym aleksandrynem[3], czyli dwunastozgłoskowym[1] jambicznym sześciostopowcem[4] ze średniówką po sylabie szóstej. Liczy około trzydziestu tysięcy wersów[3][5][6]. Forma poematu uchodzi za dość monotonną[3][7]. W przeciwieństwie do pentametru jambicznego sześciostopowiec - poza strofą spenserowską - jest używany w literaturze angielskiej bardzo rzadko. W XIX wieku posłużył się nim w poemacie Fifine at the Fair Robert Browning[8].
- To grace his goodly Queen, Tames presently proclaims,
- That all the Kentish Floods, resigning him their names,
- Should presently repaire unto his mighty Hall,
- And by the posting Tides, towards London sends to call
- Cleere Ravensburne (though small, remembred them among)
- At Detford entring. Whence as down she comes along,
- She Darent thither warnes: who calles her sister Cray,
- Which hasten to the Court with all the speed they may.
- And but that Medway then of Tames obtain'd such grace,
- Except her country Nymphes, that none should be in place,
- More Rivers from each part, had instantly been there,
- Then at their Marriage, first, by Spenser numbered were.
Poly-Olbion jest poematem opisowym, przedstawiającym geografię Anglii i Walii[5][9]. Zalicza się do najobszerniejszych dzieł wierszowanych, jakie kiedykolwiek napisano po angielsku[1]. Motywem organizującym opis jest przedstawianie rzek[3]. Prezentowanie topografii angielskich i walijskich hrabstw jest połączone z przywoływaniem dziejów Anglii i Walii, w tym także ich legend[1]. Jakkolwiek poemat należy do najważniejszych dzieł poezji angielskiej, nie cieszy się zainteresowaniem ze strony współczesnych czytelników[1]. Strona tytułowa oryginalnego wydania przedstawia upersonifikowaną Brytanię w sukni, pokrytej obrazami angielskich i walijskich rzek, jak również czterech wodzów, którzy w ciągu wieków zdobywali wyspę: Brutusa Trojańczyka, Juliusza Cezara, Hengesta i Wilhelma Zdobywcy[10]. Wśród historycznych opowieści przekazanych przez Draytona znalazła się też historia Robin Hooda[11]:
- In this our spacious Isle, I thinke there is not one,
- But he hath heard some talke of him and little Iohn;
- And to the end of time, the Tales shall ne’r be done,
- Of Scarlock, George a Greene, and Much the Millers sonne,
- Of Tuck the merry Frier, which many a Sermon made,
- In praise of Robin Hood, his Out-lawes, and their Trade[12].
Zobacz też: The Barons' Wars
Monografię eposu napisała Sara Trevisan[13]. Artykuły na jego temat pisali między innymi Stella P. Revard i William H. Moore. O formie wersyfikacyjnej utworu pisał Parker Duchemin[14].