Data i miejsce urodzenia |
4 sierpnia 1941 | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Obywatelstwo | ||||||||||||||||
Kategoria wagowa |
półśrednia | |||||||||||||||
Bilans walk zawodowych | ||||||||||||||||
Liczba walk |
1 | |||||||||||||||
Zwycięstwa |
1 | |||||||||||||||
Przez nokauty |
0 | |||||||||||||||
Porażki |
0 | |||||||||||||||
Remisy |
0 | |||||||||||||||
Nieodbyte |
0 | |||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
|
Quincey Daniels (ur. 4 sierpnia 1941 w Biloxi[1]) – amerykański bokser, medalista olimpijski.
W 1959 zdobył mistrzostwo Stanów Zjednoczonych (AAU) w kategorii lekkiej (do 60 kg)[1]. Walcząc w wadze lekkopółśredniej (do 63,5 kg), zdobył brązowy medal letnich igrzysk olimpijskich w Rzymie, przegrywając w półfinale z późniejszym mistrzem Bohumilem Němečkiem z Czechosłowacji[1]. Wywalczył brązowy medal w tej samej kategorii na igrzyskach panamerykańskich w 1963 w São Paulo[2].
W 1965 stoczył swą jedyną walkę zawodową (zwycięską).