Rafał Królikowski

Rafał Królikowski
Ilustracja
Rafał Królikowski (2015)
Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1966
Zduńska Wola

Zawód

aktor teatralny i filmowy

Współmałżonek

Dorota Mirska

Lata aktywności

od 1991

Zespół artystyczny
Teatr Kamienica
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Rafał Królikowski (ur. 27 grudnia 1966 w Zduńskiej Woli) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Zduńskiej Woli jako drugie z trojga dzieci pary nauczycieli – Jadwigi i Jana Królikowskich[1]. Praprababka Teresa Królikowska (z domu Breier; 1840–1886) w połowie XIX wieku przybyła z Czech do Zduńskiej Woli[2]. Jego ojciec działał też społecznie w szkolnych klubach sportowych, przez 19 lat był prezesem zarządu miejskiego SKS[1]. Miał starszego brata Pawła (1961-2020), który ukończył wcześniej szkołę teatralną we Wrocławiu i został zawodowym aktorem, oraz młodszą siostrę Anitę (ur. 1975)[1]. Od dziecka wykazywał zainteresowania aktorsko-teatralne. Chodził wraz z bratem na zajęcia teatralne do Miejskiego Domu Kultury w Zduńskiej Woli. Uczęszczał do zduńskowolskiej Szkoły Podstawowej nr 9[1]. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące i Studium-Kulturalno-Oświatowe[3]. Po maturze zdawał najpierw do łódzkiej PWSTiF, potem krakowskiej PWST, zanim dostał się do warszawskiej PWST, którą ukończył w 1992.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]
Odcisk dłoni aktora w Alei Gwiazd w Międzyzdrojach

Za rolę Isidora w spektaklu dyplomowym Carla Goldoniego Awantura w Chioggi (1992) dostał nagrodę jury i nagrodę publiczności na X Ogólnopolskim Przeglądzie Spektakli Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi. Po debiucie jako ostatni konferansjer w sztuce Janusza Wiśniewskiego Życie jest cudem (1992) z Zespołem Janusza Wiśniewskiego, związał się z warszawskim Teatrem Powszechnym im. Zygmunta Hübnera (1992-2007), gdzie występował w przedstawieniach Agnieszki Glińskiej, Krystyny Jandy, Władysława Kowalskiego, Anny Augustynowicz czy Piotra Cieplaka. Za rolę drugoplanową Bartleya w przedstawieniu Martina McDonagha Kaleka z Inishmaan (1999) otrzymał nagrodę im. Jacka Woszczerowicza na XXXIX Kaliskich Spotkaniach Teatralnych oraz nagrodę Feliksa Warszawskiego (1999). Występował gościnnie w teatrach warszawskich: „Scena Prezentacje” (1995–1996), Warszawskiej Operze Kameralnej (1997), Polskim (1997–1998, 2013), Studio Buffo (2009–2011), Bajka (2009), Kamienica (2012), Narodowym Centrum Kultury (2013), Capitol (2014), 6. piętro (2015), Dramatycznym (2015) i Muzycznym „Roma” (2019)[4].

Jego debiutancką rolą ekranową był podchorąży Marcin w filmie wojennym Andrzeja Wajdy Pierścionek z orłem w koronie (1992). W 1993 odebrał Nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego. Kreacja diabła Balana w kostiumowym filmie fantastycznym Krzysztofa Gradowskiego Dzieje mistrza Twardowskiego (1995) przyniosła mu nagrodę jury dziecięcego za najlepszą rolę męską na Festiwalu Filmowym dla Dzieci i Młodzieży w Poznaniu. Przełomem w jego ekranowej karierze było spotkanie z Tomaszem Koneckim i Andrzejem Saramonowiczem. W ich debiutanckiej komedii Pół serio (2000) zagrał aż siedem ról, za które zdobył nagrodę pozaregulaminową za najlepszą rolę komediową na 25. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych, a w następnej czarnej komedii Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza Ciało (2003) wystąpił w roli nieboszczyka. Wziął udział w teledysku zespołu T.Love do piosenki „Luźny Yanek” (2002), która pochodzi z komedii Juliusza Machulskiego Superprodukcja (2002), w której zagrał znanego krytyka filmowego, Yanka Drzazgę.

Telewidzom stał się znany z seriali takich jak Na dobre i na złe (2000, 2001), M jak miłość (2001), Tango z aniołem (2005–2006), Egzamin z życia (2005–2007), Niania (2007–2008) jako brat Maksa Skalskiego (Tomasz Kot) i Teraz albo nigdy! (2008).

Był na okładkach magazynów takich jak „Film” (w kwietniu 1993), „Mój Pies” (w maju 2004 i w kwietniu 2008), „Logo” (w lutym 2011), „Tele Tydzień” (we wrześniu 2011), „Gentleman” (w październiku 2011), „Dobry Tydzień” (w maju 2016) i „Let’s fly” (w grudniu 2020)[5].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 1995 poślubił Dorotę Mirską, byłą dziennikarkę „Twojego Stylu”. Mają dwóch synów: Piotra (ur. 1998) i Michała (ur. 2002).

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Dubbing

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Anna Gronczewska: Królikowscy ze Zduńskiej Woli. „Dziennik Łódzki”, 6 marca 2020. [dostęp 2021-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-09)]. (pol.).
  2. ↑ Genealogy: Teresa Królikowska [online], Geni [dostęp 2020-03-03] (ang.).
  3. ↑ Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 14, 7 kwietnia 2016, s. 16-17
  4. ↑ Maciej Łukomski: Rafał Królikowski: Zawsze szukam roli, która będzie dla mnie wyzwaniem. Strefa LifeStyle. [dostęp 2021-08-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-09)]. (pol.).
  5. ↑ Rafał Królikowski Magazines. FamousFix. [dostęp 2021-08-10]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]