| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Renato de Grandis (ur. 24 października 1927 w Wenecji[1][2], zm. 2 grudnia 2008) – włoski kompozytor.
Kształcił się w Wenecji w zakresie teorii i kompozycji u Gian Francesca Malipiera i Bruno Maderny[1][2]. W latach 1951–1953 był uczestnikiem kursów mistrzowskich Goffredo Petrassiego i Paula van Kempena w Accademia Chigiana w Sienie[1]. W 1957 roku zdał w Rzymie egzamin państwowy z teorii muzyki i muzykologii, w tym samym roku założył w Wenecji Nuova Camerata Musicale[1]. Był uczestnikiem Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie[1]. Prowadził badania nad twórczością swojego dalekiego przodka, Vincenzo de Grandisa (1631–1708), opracował i wydał jego utwory[1]. W 1960 roku otrzymał stypendium naukowe UNESCO[1].
W 1987 roku zainteresował się teozofią, dla której porzucił całkowicie twórczość muzyczną[3].
Początkowo tworzył w stylu umiarkowanie modernistycznym, po 1956 roku pod wpływem Bruno Maderny zaczął stosować dodekafonię i serializm w duchu radykalnego języka dźwiękowego szkoły darmsztadzkiej, nie przyjmując jednak jej dogmatycznych założeń teoretycznych[1]. Wypracował indywidualny, pluralistyczny styl, łączący w sobie nawiązania do muzyki dawnej z nowymi środkami takimi jak aleatoryzm[1]. Stosował wyszukaną kolorystycznie warstwę instrumentalną, uzyskiwaną często przez specyficznie dobierane instrumentarium (np. harmonijka ustna, mandola, bogaty zestaw perkusji)[1]. Posługiwał się techniką polichóralną, zagęszczając wielogłową polifonię niekiedy do brzmień klasterowych[1]. W utworach scenicznych, do których sam pisał libretta, nawiązywał do tradycji włoskiej muzyki ludowej[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])