Hunter miał pochodzenie austriacko-żydowskie i niemiecko-żydowskie[4]. Uczęszczał on do Glenville High School, gdzie później nauczał języka angielskiego i sztuk dramatycznych (także w Rawlings High School uczył tych przedmiotów)[4]. W trakcie II wojny światowej Hunter pracował w służbie wywiadu wojskowego Stanów Zjednoczonych. Po czasie spędzonym w amerykańskiej armii, wrócił on do pracy na stanowisku nauczyciela sztuk dramatycznych. Po tym jak jego uczniowie przesłali zdjęcie przedstawiające ich nauczyciela do studia filmowego Paramount Pictures, Hunter przeniósł się do Los Angeles. Właściciele Paramount nie zakontraktowali go, później jednak włodarze konkurencyjnego studia, Columbia Pictures, podpisali z nim umowę[5]. W wytwórni Columbia jedna z osób odpowiedzialnych za casting zmieniła jago nazwisko z „Martin Fuss” na „Ross Hunter”[4].
W latach 40. Hunter zagrał w wielu musicalach klasy B[5]. Kiedy jego kariera aktorska znalazła się w zastoju Hunter wrócił do nauczania w Ben Bard Dramatic School, gdzie oprócz sztuk dramatycznych uczył także logopedii[6]. Hunter nie pracował przy produkcji filmów i zadecydował, że wróci do prowadzenia interesów i skupi się na filmowej produkcji[5]. Pod koniec lat 40. Hunter zapisał się do Motion Picture Center Studio, gdzie szkolił się w produkcji filmowej. W 1951 roku Universal-International zatrudniło go jako przedstawiciela producenta (associate producer) filmu Flame of Araby (1951)[7], w którym wystąpili Jeff Chandler i Maureen O’Hara[8]. Podczas produkcji Hunter zaoszczędził 172 000 USD w filmowym budżecie, co zadowoliło kierownictwo Universalu, które postanowiło podnieść jego wynagrodzenie[5].
W 1953 roku Universal-International zatrudniło Huntera na stanowisku producenta personelu (staff producer[a]) uznając jego wcześniejsze działania w roli producenta i reżysera. W trakcie swojej kariery Hunter wyprodukował filmy z różnych gatunków, ale największy sukces zawdzięcza beztroskim komediom i musicalom oraz melodramatycznym „wyciskaczom łez”, w których ważnymi punktami były romans i splendor. Pierwszym jego sukcesem był remake z 1954 roku filmu Magnificent Obsession (1935), w którym wystąpili Rock Hudson i Jane Wyman. W 1959 roku Hunter zajął się produkcją przebojowej komedii Telefon towarzyski z Doris Day i Rockiem Hudsonem w obsadzie[3]. W trakcie kariery, Hunter regularnie współpracował z tymi samymi aktorami, m.in. z Doris Day, Rockiem Hudsonem (przyjaźnił się z nim), Debbie Reynolds (Tammy and the Bachelor, 1957), Sandrą Dee, Virginią Grey i Laną Turner[5]. Hunter stał się znany dzięki częstej produkcji remake’ów filmowych przebojów, m.in. Wspaniałej obsesji (1954), Poszukiwaczy złota (1955), My Man Godfrey (1957), Zwierciadła życia (1959), Bocznej ulicy (1961), Madame X (1966)[3].
Mimo że filmy Rossa Huntera były popularne wśród widzów, jego praca była głównie lekceważona przez krytyków. Hunter później powiedział: „Dałem publiczności to czego chcieli: szansę by mogli śnić, by mogli żyć nie swoim życiem, by zobaczyli piękne kobiety, klejnoty, olśniewające ciuchy, melodramat”[3]. W 1970 roku miał on duży przebój kinowy za sprawą filmu Port lotniczy (1970), za który był on nominowany do Oscara za najlepszy film[10]. W 1973 roku Hunter wyprodukował remake (1973) filmu Zagubiony horyzont (1937). Film okazał się komercyjną klapą, którego straty wyniosły 7 mln USD[8]. Był to ostatni pełnometrażowy film fabularny, który Hunter wyprodukował.
W 1974 roku zatrudniony został przez wytwórnię Paramount Pictures, gdzie zaczął produkować dla telewizji[11]. W 1977 roku nominowany był do nagrody Primetime Emmy, w kategorii Outstanding Limited Series[b], za produkcję (Arthur Hailey’s) The Moneychangers (nominowany był razem z długoletnim partnerem, Jacques’em Mapesem[12])[13]. Ostatnim projektem, który zrealizował był film telewizyjny The Best Place to Be (1979)[14].
W 1996 roku Hunter zmarł na chorobę nowotworową w szpitalu Century City Hospital w Los Angeles[5][3]. Pozostawił swojego długoletniego partnera, scenografa Jacques’a Mapesa, który był także jego partnerem w produkcji[15]. Mapes zmarł w 2002 roku[12]. Hunter został pochowany na cmentarzu Westwood Village Memorial Park Cemetery[2].
↑staff producer (producent personelu) odpowiedzialny jest za ogólną produkcję konkretnego projektu. W takim projekcie „producent personelu” może odpowiadać za wszystkie decyzje przy produkcji. Ma on za zadanie zapewnić najwyższą możliwą jakość projektu[9].
↑Od 1986 roku nazwa kategorii brzmi: Outstanding Miniseries.
↑Dialogue director/coach (reżyser dialogu) – osoba pomagająca uczyć aktora dykcji i modulacji głosu tak, aby jego mowa pasowała zarówno do postaci, jak i sytuacji.
↑ abSam Staggs: Born to Be Hurt: The Untold Story of Imitation of Life. St. Martin’s Press, 2010, s. 230. ISBN 0-312-37336-8. Cytat: In 1984, when Ross did an oral history with Ronald Davis, of Southern Methodist University, he attached this addendum to the legal agreements page, written in his own hand: ‘I’d like to set the record straight as to birth date – which is all over the place in 20 different versions. Born in Cleveland, Ohio-on May 6, 1929. Real name is Martin Terry Fuss.’ And yet, on his crypt in Westwood Memorial Park, the dates are 1920–1996.. (ang.).
↑ abBernard F. Dick: City of Dreams: The Making and Remaking of Universal Pictures. University Press of Kentucky, 1997, s. 154. ISBN 0-813-17004-4. (ang.).
↑David Shipman: Obituary: Ross Hunter. independent.co.uk, 13 marca 1996. [dostęp 2016-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 kwietnia 2013)]. (ang.).