Ryszard Bakst
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Wydawnictwo |
Polskie Nagrania „Muza”, EMI, Columbia Records, Westminster |
| Odznaczenia | |
 
| |
Ryszard Bakst (ur. 4 kwietnia 1926 w Warszawie, zm. 25 marca 1999 w Manchesterze) – polski pianista i pedagog; laureat VI nagrody na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1949).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Młodość i wykształcenie
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w żydowskiej rodzinie o muzycznych tradycjach, a na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat. W latach 1932–1939 uczęszczał do Konserwatorium Warszawskiego[1].
W czasie II wojny światowej stracił część rodziny, a sam został wywieziony do Swierdłowska, gdzie ukończył szkołę średnią. W latach 1944–1947 studiował w Konserwatorium Moskiewskim. Po ukończeniu studiów powrócił do Polski i rozpoczął pracę pedagogiczną. Zaczął też dawać liczne koncerty. Na przestrzeni lat jego nauczycielami byli m.in. Józef Turczyński, Abram Lufer, Heinrich Neuhaus i Zbigniew Drzewiecki[2].
W 1949 wystąpił na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie otrzymał VI nagrodę[3]. Jego występy wysoko oceniał m.in. Wawrzyniec Żuławski[2].
Międzynarodowa kariera
[edytuj | edytuj kod]Po konkursowym sukcesie występował w wielu krajach Europy, Ameryki Północnej i Azji[1]. Prowadził też działalność pedagogiczną – był profesorem fortepianu na uczelniach we Wrocławiu (1950–1953) i w Warszawie (1953–1968)[4]. Ponadto należał do Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków (w latach 1966–1968 prezes Oddziału Warszawskiego)[1].
W 1968 po antysemickiej nagonce, będącej efektem wydarzeń marcowych, wyemigrował do Wielkiej Brytanii. Tam kontynuował działalność koncertową oraz prowadził klasę fortepianu w Royal Manchester College of Music, a później Royal Northern College of Music w Manchesterze (1969–1999). W 1973 przyczynił się do odsłonięcia w hallu College'u pomnika Fryderyka Chopina dłuta Ludwiki Nitschowej. Był też pomysłodawcą organizowania kursów mistrzowskich dla młodych pianistów w Dusznikach[4].
W 1990 był jednym z jurorów podczas XII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie[4].
Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960)[1] i Złotym Krzyżem Zasługi[5].
Po śmierci
[edytuj | edytuj kod]Zmarł 25 marca 1999 w Manchesterze. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera HIII-7-16)[6]. Dla upamiętnienia jego imienia w Royal Northern College of Music w Manchesterze ufundowano nagrodę dla najzdolniejszych uczniów szkoły (Ryszard Bakst memorial prize)[4]. W 2013 nazwa nagrody została zmieniona na RNCM prize for Chopin po tym jak kilka kobiet oskarżyło nieżyjącego pianistę o molestowanie seksualne[7].
Repertuar i dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Dysponował bogatym repertuarem, w którym znajdowały się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Ludwiga van Beethovena, Roberta Schumanna, Felixa Mendelssohna, Ignacego Jana Paderewskiego, Aleksandra Skriabina, Juliusza Zarębskiego, Arthura Honeggera, Dmitrija Kabalewskiego, Dmitrija Szostakowicza, Dariusa Milhauda i Aarona Coplanda[8].
Nagrał wiele płyt gramofonowych dla wytwórni Polskie Nagrania „Muza”, EMI, Columbia Records i Westminster[1][9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Małgorzata Kosińska: Ryszard Bakst. culture.pl, październik 2007. [dostęp 2015-01-05]. (pol.).
- ↑ a b Dybowski 2005 ↓, s. 167.
- ↑ Wysocki 1987 ↓, s. 59.
- ↑ a b c d Dybowski 2005 ↓, s. 169.
- ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 30. ISBN 83-223-2073-6.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Helen Pidd: Music school renames prize after teacher is accused of sexual abuse. theguardian.com, 23 lutego 2013. [dostęp 2016-04-20]. (ang.).
- ↑ Dybowski 2005 ↓, s. 167–169.
- ↑ Ryszard Bakst – Discography. discogs.com. [dostęp 2016-04-20]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 167–169. ISBN 83-910515-1-X.
- Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.