SM UC-27

Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UC-27 z 1916 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM UC-27

SM UC-56, okręt bliźniaczy UC-27
Klasa	okręt podwodny
Typ	UC II
Projekt	41
Historia
Stocznia	Vulcan, Hamburg
Położenie stępki	1915
Wodowanie	28 czerwca 1916
Kaiserliche Marine
Wejście do służby	25 lipca 1916
K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa	U-90
Wejście do służby	1917
Wycofanie ze służby	listopad 1918
Los okrętu	złomowany w 1921
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	400 ton 480 ton
Długość	49,4 m
Szerokość	5,22 m
Zanurzenie	3,68 m
Zanurzenie testowe	50 m
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
Materiał kadłuba	stal
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 500 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	11,6 węzła 6,7 w.
Zasięg	powierzchnia: 9250 Mm przy 7 w. zanurzenie: 55 Mm przy 4 w.
Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe	3 × 500 mm
Załoga	26

SM UC-27 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 28 czerwca 1916 roku w stoczni Vulcan w Hamburgu, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 25 lipca 1916 roku. Początkowo został włączony w skład Flotylli Bałtyckiej. Przebazowany w 1917 roku na Morze Śródziemne został nominalnie wcielony w skład Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine pod nazwą U-90, pływając w składzie Flotylli Pola(inne języki). W czasie służby operacyjnej okręt odbył 14 misji bojowych, w wyniku których zatonęło 55 statków o łącznej pojemności 75 451 BRT i trzy okręty o łącznej wyporności 830 ton, a dwa okręty o łącznej wyporności 16 804 ton zostały uszkodzone. SM UC-27 został poddany Francuzom 3 lutego 1919 roku w wyniku podpisania rozejmu w Compiègne, a następnie złomowany w 1921 roku.

Projekt i budowa

Sukcesy pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także niedostatki tej konstrukcji skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu okrętów podwodnych. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II^[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki, kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego (ze względu na powiększone rozmiary)^[1][2].

SM^[a] UC-27 zamówiony został 29 sierpnia 1915 roku jako dwunasta jednostka z I serii okrętów typu UC II (numer projektu 41, nadany przez Inspektorat U-Bootów^[3]), w ramach wojennego programu rozbudowy floty^[4][5] . Został zbudowany w stoczni Vulcan w Hamburgu jako jeden z 21 okrętów typu UC II zamówionych w tej wytwórni^[4][6][7]. Stocznia oszacowała czas budowy okrętu na 8 miesięcy^[4]. UC-27 otrzymał numer stoczniowy 66 (Werk 66)^[5] [8] . Stępkę okrętu położono w 1915 roku^[8] , został zwodowany 28 czerwca 1916 roku^[9][10]. Koszt budowy okrętu wyniósł 1 mln 727 tys. marek^[11].

Dane taktyczno-techniczne

SM UC-27 był średniej wielkości przybrzeżnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 49,4 metra^[b], szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,68 metra (wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,65 metra szerokości)^[13] . Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra^[13] . Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 400 ton^[c], a w zanurzeniu 480 ton^[6][10][12]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki, zlokalizowane przed kioskiem, w kiosku i w części rufowej, prowadzący do maszynowni^[14] . Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną^[14] . Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki Diesla MAN S6V23/34 o łącznej mocy 500 KM, a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 460 KM^[4][6][15]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)^[14] . Okręt osiągał prędkość 11,6 węzła na powierzchni i 6,7 węzła w zanurzeniu^[6][12]. Zasięg wynosił 9250 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym^[d] oraz 54 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą^[1][2]. Zbiorniki mieściły 63 tony paliwa^[2], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi^[4][16]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych^[14] . Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów^[13] [17], a czas zanurzenia 40 s^[18].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)^[2][19]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu (co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów)^[20][19]. Uzbrojenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 88 mm L/30, z zapasem amunicji wynoszącym 130 naboi^{[2][13] [21]}. Okręt wyposażony był w dwa peryskopy Zeissa: wachtowy i bojowy oraz radiostację z podnoszonym masztem o wysokości 10 metrów^[22][e]. Wyposażenie uzupełniała kotwica grzybkowa o masie 272 kg^[14] .

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy^[15][18].

Służba

1916 rok

SM UC-27 został wcielony do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej 25 lipca 1916 roku^[5] . Tego dnia dowództwo jednostki objął por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Karl Vesper, wcześniej dowodzący UC-4 i UB-31^[23] . Początkowo okręt został przydzielony do Flotylli Bałtyckiej, zatapiając podczas tego okresu służby cztery rosyjskie jednostki (a dwie zostały uszkodzone)^[24] . W dniach 1-7 i 22-30 października U-Boot, po przedarciu się przez zamykającą drogę do Zatoki Fińskiej rosyjską pozycję minowo-artyleryjską, postawił dwukrotnie po 18 min w wielu niewielkich zagrodach^[25]. 28 października nieopodal wyspy Osmussaar zatonął na minie niszczyciel „Kazaniec” o wyporności 580 ton (katastrofę przeżyło 5 oficerów i 29 marynarzy)^[26][27] , a 7 listopada w Zatoce Fińskiej na minie uszkodzenia rufy doznał nowy niszczyciel „Letun(inne języki)” (1260 t), na pokładzie którego zginęło pięciu marynarzy^[28][29] . 19 listopada nieopodal wyspy Gogland na postawioną przez UC-27 minę wszedł krążownik pancerny „Ruryk” o wyporności 15 544 ton, doznając poważnych uszkodzeń^[28][30] . Wybuch nastąpił pod dziobową wieżą artyleryjską, a do kadłuba wdarły się setki ton wody. Po zatrzymaniu jej napływu przez ekipy ratownicze, mając nieuszkodzony napęd okręt sam dopłynął do Kronsztadu, gdzie trafił do stoczni (naprawa trwała do lutego 1917 roku)^[31]. 22 listopada na minę wszedł również trałowiec „Fugas” (150 t), który zatonął u wybrzeży Finlandii ze stratą ośmiu członków załogi^[26][32] . Wreszcie, w dniach 18-21 grudnia na postawionych przez UC-27 minach zatonęły dwa parowce: „Buki” (4499 BRT), na pozycji 59°34′N 24°25′E/59,566667 24,416667^[28][33]  oraz „Skiftet” (336 BRT), który zatonął na pozycji 59°58′N 20°08′E/59,966667 20,133333 (na jego pokładzie śmierć poniosło 86 marynarzy)^[34] .

1917 rok

Z dniem 1 lutego 1917 roku, rozkazem szefa sztabu admiralicji niemieckiej z 12 stycznia tego roku, U-Booty należące do czterech flotylli Hochseeflotte, Flotylli Flandria i Flotylli Pola(inne języki) rozpoczęły nieograniczoną wojnę podwodną^[35][36].

8 lutego nowym dowódcą UC-27 został kpt. mar. (niem. Kapitänleutnant) Gerhard Schulz^[37] . Wiosną 1917 roku okręt otrzymał rozkaz udania się na Morze Śródziemne i w dniach 3–30 kwietnia odbył rejs Helgoland-Cattaro^[5] [38]. W drodze okręt 6 kwietnia w okolicy Orkadów zatopił ogniem artylerii dwa brytyjskie statki rybackie: „Narberth Castle” (168 BRT) i „Nestor” (176 BRT)^[24] [38]. Rejs na śródziemnomorski teatr działań wojennych obfitował w dalsze sukcesy – 12 kwietnia na południowy zachód od Irlandii został zatrzymany i zatopiony zbudowany w 1913 roku rosyjski żaglowiec „Ernst Sophie” (222 BRT), przewożący sól z Bristolu na Islandię (na pozycji 51°05′N 11°58′W/51,083333 -11,966667)^[39] [40]; następnego dnia został zatopiony pochodzący z 1904 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Kariba” (3697 BRT), płynący z Jawy przez Dakar do Falmouth z ładunkiem cukru, storpedowany bez ostrzeżenia na pozycji 48°30′N 11°28′W/48,500000 -11,466667 (na jego pokładzie zginęło 13 członków załogi)^{[41][42] [43]} . 15 kwietnia ofiarą UC-27 został kolejny statek – zbudowany w 1901 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Gretaston” o pojemności 3395 BRT, transportujący na trasie Huelva – Garston(inne języki) rudę miedzi. Storpedowany zatonął wraz z całą załogą (29 osób) na pozycji 43°08′N 11°32′W/43,133333 -11,533333^{[44][42] [45]} . 17 kwietnia nieopodal Lizbony okręt postawił dwie zagrody minowe^[46]. 18 kwietnia, 40 Mm na południowy wschód od Przylądka Świętego Wincentego został zatrzymany i zatopiony przy pomocy ładunków wybuchowych brytyjski szkuner „Thomas” (132 BRT), płynący z ładunkiem soli z Kadyksu^{[47][42] [48]} . Po przebyciu Cieśniny Gibraltarskiej UC-27 zatopił 26 kwietnia w okolicy półwyspu Cap Bon dwa włoskie żaglowce^[49]: bark „Augusta” (686 BRT), transportujący fosforany z Tunisu do Aleksandrii (na pozycji 37°22′N 11°31′E/37,366667 11,516667)^[50]  i szkuner „Gennarino” (248 BRT), również przewożący fosforany z Tunisu do Włoch, na pozycji 37°26′N 11°27′E/37,433333 11,450000^[51] .

UC-27 dotarł do Cattaro 30 kwietnia, gdzie włączono go w skład Flotylli Pola (niem. U-Flottille Pola)^[5] . Okręt nominalnie wcielono do K.u.K. Kriegsmarine pod nazwą U-90, jednak załoga pozostała niemiecka^[8] [52]. W dniach 16-19 czerwca 1917 roku okręt podczas misji u wybrzeży Tunezji zatopił aż 25 małych tunezyjskich i włoskich żaglowców o łącznej pojemności 1449 BRT^[24] . Spośród nich tonaż 100 ton przekraczały tylko cztery włoskie jednostki, utracone 18 czerwca: brygantyna „Bettina” (140 BRT), zatopiona na pozycji 35°17′N 11°10′E/35,283333 11,166667^[53] ; bryg „Bianca B.” (329 BRT), zatopiony na pozycji 35°18′N 11°19′E/35,300000 11,316667^[54] ; „Letizia C.” (136 BRT), zatopiona nieopodal Safakis^[55]  i „Paolina Aida” (250 BRT), zatopiona na pozycji 35°17′N 11°10′E/35,283333 11,166667^[56] . 20 czerwca załoga UC-27 zanotowała kolejny sukces, topiąc za pomocą torped zbudowany w 1904 roku brytyjski parowiec „Ruperra” (4232 BRT), który przewoził drobnicę na trasie Port Sudan – Londyn (statek zatonął bez strat w ludziach na pozycji 36°44′N 13°06′E/36,733333 13,100000)^[57] . Trzy dni później na postawionej nieopodal Safakis zagrodzie minowej zatonął mały francuski żaglowiec „Jules” (49 BRT)^[58] .

26 lipca 1917 roku UC-27 odniósł największy w swojej wojennej karierze sukces, topiąc zbudowany w 1905 roku duży uzbrojony brytyjski statek pasażerski „Mooltan” o pojemności 9621 BRT, płynący z Malty do Marsylii. Storpedowana bez ostrzeżenia jednostka zatonęła ze stratą dwóch ludzi na pozycji 37°56′N 8°34′E/37,933333 8,566667^[42] [59] . W dniach 6-7 sierpnia okręt zatopił małą tunezyjską łódź „El Kaddra Nr 53” (20 BRT) i zbudowany w 1902 roku włoski parowiec „Esemplare” (999 BRT), który zatonął na pozycji 35°00′N 11°37′E/35,000000 11,616667^[60] . 12 września na pozycji 41°17′N 5°50′E/41,283333 5,833333 doszło do storpedowania bez ostrzeżenia pochodzącego z 1902 roku uzbrojonego brytyjskiego parowca „Gibraltar” (3803 BRT), płynącego z ładunkiem drobnicy z Karaczi do Marsylii, w wyniku którego statek został zatopiony i stracił czterech członków załogi^[61] [62] . 16 września został zatrzymany i zatopiony w Zatoce Lwiej włoski żaglowiec „Annina Capano” (250 BRT), na pozycji 42°50′N 3°29′E/42,833333 3,483333^[63] . Następnego dnia załoga okrętu zatopiła w tej samej zatoce kolejne dwa włoskie żaglowce: „Eugenio D.” (99 BRT) i „Muccio” (137 BRT)^[64] [65] . Również 23 września UC-27 zanotował podwójny sukces, gdyż jego łupem padł mały hiszpański żaglowiec „Joaquina” (69 BRT), zatopiony 8 Mm od Cadaqués^[66]  oraz zbudowany w 1911 roku francuski statek pasażerski „Medie” (4770 BRT), przewożący amunicję z Malty do Marsylii, który zatonął storpedowany na pozycji 39°09′N 5°23′E/39,150000 5,383333^[67] .

Od 28 listopada 1917 roku do 14 stycznia 1918 roku dowódcą okrętu był kpt. mar. Wilhelm Canaris^{[68][69] [f]}. Podczas tego okresu UC-27 nie odniósł żadnych sukcesów^[24] .

1918 rok

Na początku 1918 roku niemieckie siły podwodne na Morzu Śródziemnym przeszły reorganizację, w wyniku której Flotylla Pola została podzielona na dwie części: I Flotylla w Poli (I. U-Flottille Mittelmeer) i II Flotylla w Cattaro (II. U-Flottille Mittelmeer), a UC-27 znalazł się w składzie tej drugiej^[5] [70]. 15 stycznia 1918 roku dowództwo okrętu objął por. mar. Otto Gerke^[71] . 26 lutego nowy dowódca odniósł swój pierwszy sukces, zatapiając w ataku torpedowym bez ostrzeżenia 10 Mm na południowy zachód od Pantellerii zbudowany w 1906 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Maltby” o pojemności 3977 BRT, płynący z ładunkiem węgla z Cardiff na Maltę (w katastrofie zginęło pięciu załogantów)^[61] [72] . Następnego dnia U-Boot zatopił pochodzący z 1899 roku duży brytyjski parowiec „Machaon” (6738 BRT), przewożący drobnicę na trasie Liverpool – Port Said. Statek zatonął na pozycji 38°40′N 10°35′E/38,666667 10,583333 bez strat w ludziach^[61] [73] . 28 lutego na jednej z postawionych u wybrzeży Tunezji min zatonął też mały francuski żaglowiec „Savoyarde” (50 BRT)^[74] . Kolejne sukcesy załogi UC-27 miały miejsce w marcu: 4 marca na pozycji 37°47′N 9°05′E/37,783333 9,083333 bez ostrzeżenia zatopiony został zbudowany w 1905 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Clan Macpherson” (4779 BRT), płynący z Malty do Koulun (śmierć poniosło 18 członków załogi)^[75] , a 8 marca zatonął storpedowany bez ostrzeżenia pochodzący z 1894 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Ayr” (3050 BRT), przewożący ładunek ołowiu, bawełny i jej nasion na trasie z Aleksandrii do Bizerty (na pozycji 36°23′N 13°45′E/36,383333 13,750000, bez strat ludzkich)^[61] [76] . 1 maja UC-27 zaatakował płynący w konwoju Aleksandria – Bizerta uzbrojony brytyjski parowiec „Matiana” o pojemności 5313 BRT (zbudowany w 1894 roku), transportujący bawełnę i jej nasiona, który został storpedowany bez ostrzeżenia nieopodal Tunisu i zatonął na pozycji 37°15′N 10°05′E/37,250000 10,083333 (nikt nie zginął)^[61] [77] .

13 sierpnia UC-27 zanotował kolejne zatopienie, torpedując 20 Mm na północny wschód od wyspy Galite(inne języki) w Tunezji płynący w konwoju GB-56 (Gibraltar – Bizerta) zbudowany w 1897 roku francuski parowiec „La Chaussade” (4494 BRT), na którego pokładzie zginęło czterech marynarzy^[78] . 23 sierpnia został storpedowany bez ostrzeżenia na pozycji 38°08′N 11°10′E/38,133333 11,166667 zbudowany w 1911 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Australian Transport” o pojemności 4784 BRT, płynący z Karaczi do Bizerty z ładunkiem pszenicy i cebuli (śmierć poniósł jeden załogant)^[61] [79] . Dwa dni później na pozycji 37°49′N 11°10′E/37,816667 11,166667 UC-27 zatopił w ataku torpedowym bez ostrzeżenia nowy, zbudowany w tym roku uzbrojony brytyjski parowiec „Willingtonia” (3228 BRT), transportujący węgiel z Barry na Korfu (na jego pokładzie zginęło 4 marynarzy)^[61] [80] .

W obliczu upadku Monarchii Austro-Węgierskiej 29 października 1918 roku UC-27 wypłynął w rejs do Niemiec^[5] [81]. Po dopłynięciu do ojczyzny, w myśl postanowień rozejmu w Compiègne został 3 lutego 1919 roku poddany Francuzom^[5] [8] . Ostatnią, już powojenną ofiarą U-Boota był francuski torpedowiec Nr 325, który wszedł na minę postawioną w okolicy Dżuzur Karkana. Jednostka ta zatonęła 22 stycznia 1919 roku wraz z 18 członkami załogi^[82] .

UC-27 został złomowany w Landerneau w 1921 roku^[5] [6].

Podsumowanie działalności bojowej

SM UC-27 wykonał łącznie 14 misji bojowych, podczas których za pomocą min, torped i ładunków wybuchowych zatopił 55 statków o łącznej pojemności 75 451 BRT i trzy okręty o łącznej wyporności 830 ton, a dwa okręty o łącznej wyporności 16 804 ton zostały uszkodzone^[24] . Na pokładach zatopionych i uszkodzonych jednostek zginęły co najmniej 242 osoby, w tym 86 na rosyjskim parowcu „Skiftet”^[34] [24] . Pełne zestawienie strat przedstawia poniższa tabela^[24] :

Data	Nazwa	Państwo	Tonaż[g]	Los jednostki
28 października 1916	„Kazaniec”	MW Imperium Rosyjskiego	580	zatopiony
7 listopada 1916	„Letun(inne języki)”	MW Imperium Rosyjskiego	1260	uszkodzony
19 listopada 1916	„Ruryk”	MW Imperium Rosyjskiego	15 544	uszkodzony
22 listopada 1916	„Fugas”	MW Imperium Rosyjskiego	150	zatopiony
18 grudnia 1916	„Buki”	Imperium Rosyjskie	4499	zatopiony
21 grudnia 1916	„Skiftet”	Imperium Rosyjskie	336	zatopiony
6 kwietnia 1917	„Narberth Castle”	Wielka Brytania	168	zatopiony
6 kwietnia 1917	„Nestor”	Wielka Brytania	176	zatopiony
12 kwietnia 1917	„Ernst Sophie”	Imperium Rosyjskie	222	zatopiony
13 kwietnia 1917	„Kariba”	Wielka Brytania	3697	zatopiony
15 kwietnia 1917	„Gretaston”	Wielka Brytania	3395	zatopiony
18 kwietnia 1917	„Thomas”	Wielka Brytania	132	zatopiony
26 kwietnia 1917	„Augusta”	Włochy	686	zatopiony
26 kwietnia 1917	„Gennarino”	Włochy	248	zatopiony
16 czerwca 1917	„Emsli”	Tunezja	31	zatopiony
16 czerwca 1917	„Kamouma”	Tunezja	18	zatopiony
16 czerwca 1917	„Kibira”	Tunezja	8	zatopiony
16 czerwca 1917	„Liberte”	Tunezja	12	zatopiony
16 czerwca 1917	„Metlaoni”	Tunezja	30	zatopiony
17 czerwca 1917	„Argentina”	Włochy	41	zatopiony
17 czerwca 1917	„Bell Angelina”	Włochy	14	zatopiony
17 czerwca 1917	„Giuseppe S.”	Włochy	20	zatopiony
17 czerwca 1917	„Luigina”	Włochy	19	zatopiony
17 czerwca 1917	„San Antonio V”	Włochy	23	zatopiony
18 czerwca 1917	„Bettina”	Włochy	140	zatopiony
18 czerwca 1917	„Bianca B.”	Włochy	329	zatopiony
18 czerwca 1917	„Letizia C.”	Włochy	136	zatopiony
18 czerwca 1917	„Marietta B.”	Włochy	52	zatopiony
18 czerwca 1917	„Paolina Aida”	Włochy	250	zatopiony
19 czerwca 1917	„Amalia”	Włochy	22	zatopiony
19 czerwca 1917	„Antonio Balbi”	Włochy	25	zatopiony
19 czerwca 1917	„Domenica Madre”	Włochy	51	zatopiony
19 czerwca 1917	„La Michelina”	Włochy	34	zatopiony
19 czerwca 1917	„Mistica Rosa”	Włochy	31	zatopiony
19 czerwca 1917	„Raffaelo”	Włochy	24	zatopiony
19 czerwca 1917	„Rosinella”	Włochy	27	zatopiony
19 czerwca 1917	„S. Vincenzo Ferrari P.”	Włochy	52	zatopiony
19 czerwca 1917	„San Antonio”	Włochy	28	zatopiony
19 czerwca 1917	„San Giovanni Battista”	Włochy	32	zatopiony
20 czerwca 1917	„Ruperra”	Wielka Brytania	4232	zatopiony
23 czerwca 1917	„Jules”	Francja	49	zatopiony
26 lipca 1917	„Mooltan”	Wielka Brytania	9621	zatopiony
6 sierpnia 1917	„El Kaddra Nr 53”	Tunezja	20	zatopiony
7 sierpnia 1917	„Esemplare”	Włochy	999	zatopiony
12 września 1917	„Gibraltar”	Wielka Brytania	3803	zatopiony
16 września 1917	„Annina Capano”	Włochy	250	zatopiony
17 września 1917	„Eugenio D.”	Włochy	99	zatopiony
17 września 1917	„Muccio”	Włochy	137	zatopiony
23 września 1917	„Joaquina”	Hiszpania	69	zatopiony
23 września 1917	„Medie”	Francja	4770	zatopiony
26 lutego 1918	„Maltby”	Wielka Brytania	3977	zatopiony
27 lutego 1918	„Machaon”	Wielka Brytania	6738	zatopiony
28 lutego 1918	„Savoyarde”	Francja	50	zatopiony
4 marca 1918	„Clan Macpherson”	Wielka Brytania	4779	zatopiony
8 marca 1918	„Ayr”	Wielka Brytania	3050	zatopiony
1 maja 1918	„Matiana”	Wielka Brytania	5313	zatopiony
13 sierpnia 1918	„La Chaussade”	Francja	4494	zatopiony
23 sierpnia 1918	„Australian Transport”	Wielka Brytania	4784	zatopiony
25 sierpnia 1918	„Willingtonia”	Wielka Brytania	3228	zatopiony
22 stycznia 1919	Nr 325	Marine nationale	100	zatopiony
RAZEM		zatopione:		58
		uszkodzone:		2

Uwagi

1. SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
2. Od 1917 roku: 51,12 metra^[6][12].
3. Wyporność jednostek niemieckich podano w tonach metrycznych, a dla statków handlowych podano pojemność w tonach rejestrowych brutto.
4. Opracowania znacznie różnią się wartościami zasięgu na powierzchni: Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że wynosił on 6910 mil morskich przy prędkości 7 węzłów, zaś Hutchinson 2001 ↓, s. 52 – 6430 Mm przy prędkości 7 węzłów.
5. Knott 2015 ↓  podaje, że okręt wyposażony był w trzy peryskopy.
6. M.in. późniejszy admirał i szef Abwehry od 1935 do 1944 roku.
7. Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto, a w przypadku okrętów podana jest wyporność w tonach standardowych (okręty brytyjskie) lub metrycznych (pozostałe).

Przypisy

1. Fontenoy 2007 ↓, s. 106.
2. Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
3. Rössler 1989 ↓, s. 50.
4. Rössler 1989 ↓, s. 53.
5. UC 27 ↓.
6. Möller i Brack 2004 ↓, s. 56.
7. Williamson 2016 ↓, s. 14.
8. Gogin ↓.
9. Fontenoy 2007 ↓, s. 105.
10. Hutchinson 2001 ↓, s. 53.
11. Gröner 1985 ↓, s. 58.
12. Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 564.
13. UC II ↓.
14. Knott 2015 ↓.
15. Perepeczko 2000 ↓, s. 246.
16. Perepeczko 2000 ↓, s. 247.
17. Showell 2006 ↓, s. 56.
18. Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
19. Holicki 2020 ↓, s. 92, 95.
20. Showell 2006 ↓, s. 57.
21. Moore 1990 ↓, s. 127.
22. Holicki 2020 ↓, s. 96.
23. Vesper ↓.
24. uboatsucc ↓.
25. Kosiarz 1979 ↓, s. 279-281.
26. Kosiarz 1979 ↓, s. 281.
27. Kazaniec ↓.
28. Kosiarz 1979 ↓, s. 282.
29. Letun ↓.
30. Ruryk ↓.
31. Kosiarz 1979 ↓, s. 282-283.
32. Fugas ↓.
33. Buki ↓.
34. Skiftet ↓.
35. Perepeczko 2000 ↓, s. 285.
36. Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 348.
37. Schulz ↓.
38. Perepeczko 2000 ↓, s. 320.
39. Sophie ↓.
40. Perepeczko 2000 ↓, s. 322.
41. Perepeczko 2000 ↓, s. 323.
42. Wwlossesbrms 2 ↓.
43. Kariba ↓.
44. Perepeczko 2000 ↓, s. 324.
45. Gretaston ↓.
46. Perepeczko 2000 ↓, s. 325.
47. Perepeczko 2000 ↓, s. 326.
48. Thomas ↓.
49. Perepeczko 2000 ↓, s. 330.
50. Augusta ↓.
51. Gennarino ↓.
52. Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 530.
53. Bettina ↓.
54. Bianca ↓.
55. Letizia ↓.
56. Aida ↓.
57. Ruperra ↓.
58. Jules ↓.
59. Mooltan ↓.
60. Esemplare ↓.
61. Wwlossesbrms 3 ↓.
62. Gibraltar ↓.
63. Annina ↓.
64. Eugenio ↓.
65. Muccio ↓.
66. Joaquina ↓.
67. Medie ↓.
68. Perepeczko 2000 ↓, s. 453.
69. Canaris ↓.
70. Perepeczko 2000 ↓, s. 407.
71. Gerke ↓.
72. Maltby ↓.
73. Machaon ↓.
74. Savoyarde ↓.
75. Macpherson ↓.
76. Ayr ↓.
77. Matiana ↓.
78. Chaussade ↓.
79. Australian ↓.
80. Willingtonia ↓.
81. Perepeczko 2000 ↓, s. 456-457.
82. Nr 325 ↓.

Bibliografia

• BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 2 of 3 - January-August 1917 in date order. naval-history.net. [dostęp 2018-11-04]. (ang.).
• BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 3 of 3 – September 1917-November 1918 in date order. naval-history.net. [dostęp 2018-11-04]. (ang.).
• Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
• Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
• Guðmundur Helgason: Annina Capano. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Augusta. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Australian Transport. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Ayr. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Bettina. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Bianca B.. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Buki. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Clan Macpherson. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Ernst Sophie. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Esemplare. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Eugenio D.. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Fugas. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Gennarino. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Gibraltar. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Gretaston. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Joaquina. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Jules. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Gerhard Schulz. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Karl Vesper. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Wilhelm Canaris. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kariba. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Kazanetz. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: La Chaussade. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Letizia C.. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Letun. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Machaon. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Maltby. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Matiana. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Medie. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Mooltan. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Muccio. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Torpilleur 325. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Otto Gerke. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Paolina Aida. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Ruperra. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Rurik. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Savoyarde. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 27. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Skiftet. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Thomas. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: UC 27. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: UC II. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Guðmundur Helgason: Willingtonia. uboat.net. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Wojciech Holicki. Niemieckie okręty podwodne typu UC II. Część I. „Technika Wojskowa Historia”. Nr specjalny 6, 2020. Magnum X. ISSN 2080-9743. 
• Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
• Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report. historicengland.org.uk. [dostęp 2018-11-03]. (ang.).
• Edmund Kosiarz: Pierwsza wojna światowa na Bałtyku. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979. ISBN 83-215-3234-9.
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
• Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
• Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
• Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
• Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.).
• Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.