Safia Farhat

Safia Farhat
‏صفية فرحات‎
Data i miejsce urodzenia

1924
Radis

Data śmierci

7 lutego 2004

Narodowość

tunezyjska

Dziedzina sztuki

malarstwo, wzornictwo, ceramika

Safia Farhat (صفية فرحات) z domu Foudhaili (ur. 1924 w Radis, zm. 7 lutego 2004) – tunezyjska artystka, nauczycielka akademicka i działaczka na rzecz praw kobiet, pionierka sztuk wizualnych w Tunezji. Jest ceniona za wprowadzenie w swoim kraju nowoczesnej tapiserii[1], a także ze swojego wkładu w dziedzinach projektowania, malarstwa, ceramiki, tapicerki i sztuki dekoracyjnej, przy wykorzystywaniu różnych materiałów, takich jak stemple, ceramika, witraże i tapiserie[2]. Farhat założyła także pierwszy arabsko-afrykański magazyn feministyczny „Faiza”[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodzona w Radis w 1924 r., kształciła się we Francji i Tunezji, w tym w Instytucie Sztuk Pięknych w Tunisie[4].

W Tunezji została zapamiętana jako twórczyni nowoczesnej tapiserii. Odegrała kluczową rolę w tworzeniu współpracy między artystami i rzemieślnikami z państwowego przemysłu rzemieślniczego w okresie socjalizmu tunezyjskiego[1]. Jej rola jako pierwszej kobiety i pierwszej tunezyjskiej dyrektor postkolonialnej Szkoły Sztuk Pięknych w Tunisie pomogła zmienić kolonialną, zdominowaną przez mężczyzn kulturę szkoły na taką, która przyjęła i stworzyła pokolenie artystek i nauczycielek[1].

W 1949 r. uczestniczyła w ruchu artystycznym École de Tunis (szkoła w Tunisie), jako jedyna kobieta związana z grupą[1]. W 1959 roku założyła magazyn „Faiza”, pierwszy tunezyjski magazyn kobiecy po odzyskaniu przez kraj niepodległości[2]. Przyczyniła się do reformy i przeglądu nauczania sztuki i była pierwszą tunezyjską dyrektorką Szkoły Sztuk Pięknych w Tunisie, w której uczyła pod koniec lat pięćdziesiątych. Pełniła funkcję dyrektora Instytutu Sztuk Pięknych w Tunisie od 1966 r.[1], kierując jego nową Szkołą Architektury[4].

Zaprojektowała tunezyjskie znaczki pocztowe. W 1980 roku wydano dwa – z Koronką Czebkowską i metaloplastyką. Farhat była odpowiedzialna za jeden z nich[5].

Przyczyniła się do powstania Tunezyjskiego Stowarzyszenia Demokratycznych Kobiet i była aktywistką w obronie praw kobiet. Była również związana z Association des peintres et amateurs de'art en Tunisie (jako prezeska); Zin (jako współzałożycielka, asystentka dekoracji) i Centre des Arts Vivants w Rades (jako założycielka od 1981, wraz z mężem, Ammarem Farhat), które przekazali później państwu tunezyjskiemu[2]. Farhat tworzyła dzieła sztuki w różnych formach, w tym barwione szkło, rysunki, obrazy, płaskorzeźby, freski, a zwłaszcza dekoracyjne tapiserie. Zmarła w 2004 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e "Professor first to document Tunisia's postcolonial monumental artwork", The University of Kansas, 9 października 2015.
  2. ↑ a b c Andrea Khalil, Gender, Women and the Arab Spring, Routledge, 14 kwietnia 2016, ISBN 978-1-317-59916-6 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
  3. ↑ Patricia M.E. Lorcin, Todd Shepard, French Mediterraneans: Transnational and Imperial Histories, U of Nebraska Press, maj 2016, ISBN 978-0-8032-8875-1 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
  4. ↑ a b International Educational and Cultural Exchange, U.S. Advisory Commission on International Educational and Cultural Affairs., 1973 [dostęp 2021-04-26] (ang.).
  5. ↑ s, On the Internet: Tunisian Chebka Lace [online], LaceNews, 30 grudnia 2010 [dostęp 2021-04-26] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Advisory Commission (1973). International Educational and Cultural Exchange. Advisory Commission on International Communication, Cultural Educational Affairs.
  • African Studies Center at UCLA (1968). African Arts: Arts D'Afrique. African Studies Center, University of California, Los Angeles.
  • Khalil, Andrea (14 April 2016). Gender, Women and the Arab Spring. Routledge. ISBN 978-1-317-59916-6.
  • Lorcin, Patricia M. E.; Shepard, Todd (1 May 2016). French Mediterraneans: Transnational and Imperial Histories. U of Nebraska Press. ISBN 978-0-8032-8875-1.