Sheng Xuanhuai
| |||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Sheng Xuanhuai (ur. 4 listopada 1844 w Wujin w prow. Jiangsu, zm. 27 kwietnia 1916 w Szanghaju[1]) – chiński polityk i przedsiębiorca schyłkowego okresu Qing.
W młodości trzykrotnie bezskutecznie podchodził do egzaminów urzędniczych, w końcu otworzył sobie drogę do kariery zostając jednym z protegowanych Li Hongzhanga[2]. Był jednym z najbardziej aktywnych zwolenników industrializacji i modernizacji Chin. Z jego inicjatywy powstały m.in. pierwsza chińska fabryka produktów wełnianych w Szanghaju, liczne kopalnie oraz sieć linii kolejowych i połączeń telegraficznych[1][2][3]. Powołał do życia także pierwszy nowoczesny bank komercyjny w Chinach (1897) oraz dwie działające według wzorców zachodnich uczelnie wyższe, w Tiencinie i Szanghaju[2]. Podczas powstania bokserów znalazł się w obozie jego przeciwników, aktywnie tłumiących ruch powstańczy na południu Chin[2].
W 1911 roku wszedł do rządu, obejmując posadę ministra poczty i komunikacji. Jego projekt znacjonalizowania linii kolejowych wywołał gwałtowny opór społeczny i stał się bezpośrednią przyczyną rewolucji Xinhai, która doprowadziła do upadku monarchii[1][3]. Po obaleniu cesarstwa zbiegł do Japonii, powrócił do Chin w 1913 roku[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Sheng Xuanhuai, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2016-05-21] (ang.).
- ↑ a b c d R. Keith Schoppa: The Columbia Guide to Modern Chinese History. New York: Columbia University Press, 2000, s. 177. ISBN 0-231-11276-9.
- ↑ a b c Modern China. An Encyclopedia of History, Culture. edited by Wang Ke-wen. New York: Garland Publishing, 1998, s. 307-308. ISBN 0-8153-0720-9.