Aplonis ulietensis | |||
(J. F. Gmelin, 1789) | |||
Akwarela (Georg Forster, 1774) | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
skworczyk wulkaniczny | ||
Synonimy | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
![]() |
Skworczyk wulkaniczny[3] (Aplonis ulietensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny szpakowatych (Sturnidae). Znany wyłącznie z wyspy Raiatea (Polinezja Francuska). Został odkryty w 1774, nie był już później notowany. Wymarły.
Po raz pierwszy gatunek opisał naukowo Johann Friedrich Gmelin w 1789. Skworczyk wulkaniczny znany jest z ilustracji akwarelą Georga Forstera z 1774 oraz opisów Johanna Reinholda Forstera i Lathama, które dotyczyły samicy odłowionej pod koniec maja 1774 na wyspie Raiatea podczas drugiej podróży Jamesa Cooka. Okaz ten zaginął; w momencie opisania go przez Lathama (1783) znajdował się w kolekcji Josepha Banksa[1]. Skworczyk wulkaniczny nie jest uznawany przez Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny[4]. Nie jest również uwzględniany w bazie Integrated Taxonomic Information System. Był przedmiotem systematycznych kontrowersji[1]. Richard Bowdler Sharpe znalazłszy nieoznakowany okaz w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie próbował go połączyć z ilustracją Forstera; później okazało się jednak, że jest to odrębny gatunek – skworczyk skromny (A. mavornata) pochodzący z Mauke[5].
Według Lathama długość ciała skworczyka wulkanicznego wynosiła około 22 cm (8,5 cala). Upierzenie było ogółem rdzawobrązowe, lotki miały popielate krawędzie. Spód ciała ochrowy. Ogon był popielaty, zaokrąglony, sterówki z brązowymi krawędziami. Nogi ciemnoszare. Język był na końcu rozwidlony, pokryty wypustkami. Dziób był szary. Według Lathama dziób miał na końcu wcięcie, nie wspomniał o tym jednak Forster i nie widać tego na jego ilustracji[1].
IUCN uznaje skworczyka wulkanicznego za gatunek wymarły (EX, Extinct)[6]. Nie był notowany po 1774. Andrew Garret prowadził poszukiwania w 1850, jednak wtedy ptaków nie było już na wyspie[1]. Za wymarcie odpowiadają najpewniej zawleczone na wyspę szczury[6].