Inicjatorem i głównym redaktorem słownika był Filip Sulimierski – redaktor „Wędrowca”, magister nauk fizyczno-matematycznych b. Szkoły Głównej Warszawskiej[2]. Razem z nim współredagowali dzieło Bronisław Chlebowski – magister nauk filologiczno-historycznych b. Szkoły Głównej Warszawskiej oraz Władysław Walewski – ziemianin, kandydat nauk dyplomatycznych Uniwersytetu Dorpackiego. Praca została opublikowana w dużym stopniu dzięki funduszom Witolda Zglenickiego uzyskanym za pośrednictwem Kasy Mianowskiego. Poszczególne tomy ukazywały się w latach 1880–1902 i były dostępne w prenumeracie pod postacią szczupłych zeszytów, których kilkanaście składało się na każdy tom.
Dzieło to, wydane pod tytułem pozwalającym uniknąć ingerencji cenzury carskiej, stanowi opis prawie wszystkich miejscowości z terenów, które obejmowała pierwsza Rzeczpospolita w swych największych historycznych granicach. W ten sposób hasła obejmują zarówno regiony, miasta, wsie i osady, jak i rzeki, jeziora i szczyty górskie. Zakres geograficzny Słownika obejmuje Królestwo Polskie (Kongresówka), rosyjskie gubernie nadbałtyckie, zachodnie i część południowych, terytorium Prus Zachodnich i Wschodnich, ziemie Wielkiego Księstwa Poznańskiego oraz Śląska pruskiego i austriackiego, Pomorze Zachodnie, Galicję, Morawy, części ziem słowackich przynależne do Węgier, a także obszar Bukowiny. Hasła zawierają położenie geograficzne i administracyjne, dane statystyczno-demograficzne (w tym często wyznaniowe) oraz wiele informacji o szkołach, przemyśle i handlu, transporcie, rolnictwie. Często wiedza ta jest wzbogacona o krótki rys historyczny, nazwiska kolejnych właścicieli i urzędników (państwowych, samorządowych i wyznaniowych) lub znanych mieszkańców. Całość jest wzbogacona o cenną bibliografię.
Niektóre opisy zawierają także współrzędne geograficzne z dokładnością do stopni i minut, ale uwaga – długość geograficzna jest liczona od południka przechodzącego przez wyspę El Hierro (łacińska nazwa Ferro) położoną 17°39′46″ na zachód od południka Greenwich. W związku z tym od podanej w Słowniku wartości długości geograficznej należy odjąć ok. 17°40′, aby otrzymać położenie w notacji obecnie stosowanej.
[potrzebny przypis]
Redaktorzy postawili przed sobą zadanie połączenia w całość danych pochodzących z trzech zaborów. Wykorzystywali do tego dane urzędowe, a także nadsyłane od amatorów lokalnej historii angażujących się dobrowolnie lub odpłatnie. Ich wkład w tworzenie dzieła jest znaczny i to redaktorzy Słownika bardzo mocno podkreślają we wstępie do Słownika. Materiały, które przysyłali do redakcji z wielu miejscowości, odznaczają się niejednolitą wartością merytoryczną.
Sporym utrudnieniem dla redaktorów Słownika były podziały administracyjne i różnice w metodach statystyki urzędowej spotykane na byłych obszarach Rzeczypospolitej. Uniemożliwiły one jednolite opisanie haseł[3].
Już z chwilą wydania dzieło to stanowiło wyjątkowo cenny – na skalę światową – przykład pracy encyklopedycznej. Z czasem coraz bardziej doceniano ogrom pracy redaktorskiej i wydawniczej. W latach 1975–1977 nakładem Wydawnictw Artystycznych i Filmowych wydano, wykonany techniką fotooffsetową, reprint w limitowanej, numerowanej serii 800 egzemplarzy. Współcześnie Słownik jest jednym z głównych źródeł do prac nad XIX wiekiem dla wielu nauk, takich jak geografia historyczna, genealogia, kulturoznawstwo, etnologia. Wiele wydawnictw kartograficznych po 1989 roku ustaliło w oparciu o Słownik nazwy kresowe mniejszych miejscowości. W 1995 roku wydano indeks nazwisk do Słownika. Następnie pojawiły się wydania na CD-ROM oraz w Internecie.
Lista bezinteresownych stałych i okresowych współpracowników redakcji Słownika została sporządzona w oparciu o informacje zamieszczone w przedmowie do pierwszej części dzieła[3], napisanej przez Filipa Sulimierskiego 20 listopada 1879, oraz w sporządzonym w czerwcu 1897 zakończeniu tomu 14, w którym redaktorzy Słownika dodali, że ogólnie w pracy nad Słownikiem uczestniczyło przeszło 150 osób[4].
Lista współpracowników sporządzona przez Zygmunta Paruckiego uzupełnia listę Słownika o kilkanaście osób, a także hierarchizuje autorów artykułów[5]. Zygmunt Parucki wymienia tylko 38 nazwisk, a Słownik geograficzny 80. Nazwiska oznaczone gwiazdką „*” podaje również Słownik.
1. Wacław Nałkowski – zamieścił w Słowniku artykuł „Obszar geograficzny Polski historycznej” oraz artykuły o Dnieprze i Dźwinie,
2. Eugeniusz Romer* ze Lwowa – pracował w końcowym okresie wydawania Słownika. Dostarczył wiele notatek o niektórych dolinach, szczytach i potokach w Karpatach (Waksmundzka Dolina, Walecka Dolina, Walecki Potok, Wapienna Góra i in.),
6. Józef Franciszek Bliziński* – znany autor dramatyczny, przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Dostarczył opisy poszczególnych rzek, strumieni i potoków, zwłaszcza na obszarze Kielecczyzny.
7. Jan Chorąży* – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Sporządzał opisy miejscowości w powiecie konińskim i tureckim.
8. Michał Witanowski* – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Autor monografii Łęczycy, Kłodawy i Piotrkowa. Opracował szereg miejscowości w okolicach Łęczycy, Łowicza, Łodzi i Kielecczyzny.
9. Romuald Oczykowski* – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Opracował niektóre miejscowości w Łowickim, np. Walewice nad Bzurą, Gzinka, pow. łowicki.
10. Al. Palmirski* – stały współpracownik redakcji Słownika. Opracował m.in. Chmielnik, Chmielów, Chocimów (pow. opatowski), Chociszewo (pow. kolski), Gozdowo (Sierpc).
11. W. Winkler – opracował miejscowości znajdujące się w powiecie wieluńskim
12. Stanisław Majerski* (lub St. Majewski) – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Opracował m.in. miasta: Woronce (dopływ Bystrzycy), Wiejski Potok.
13. Robert Przegaliński* – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Opracował miejscowości w powiecie janowskim.
14. R. Bruhl – opisał miejscowości podwarszawskie.
16. Maurycy Maciszewski* (1847-1917) – nauczyciel historii i geografii, stały współpracownik redakcji Słownika. Opracował m.in. Kraków, Nowy Sącz, Myślenice, Rzeszów, Krosno, Kolbuszową, Łańcut, Mielce i in.
17. Ludwik Dziedzicki* (1844-1903)[6] – profesor ze Lwowa, stały współpracownik redakcji Słownika. Opracował artykuły o Przemyślu i Rudkach, Wołczkowcach, Wołczuchach, Olesku.
18. Edmund Callier* – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Opracował główny artykuł o Wielkim Księstwie Poznańskim oraz miejscowości w porządku alfabetycznym od M do W.
19. Maksymilian Studniarski* (1828-1889) – starszy nauczyciel geografii w Poznaniu. Przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Opracował miejscowości w porządku alfabetycznym od A do M.
20. Władysław Łebiński* (1840-1907) – działacz polityczny, społecznik, dziennikarz, powstaniec styczniowy, przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Opracował artykuły rozpoczynające się od litery W. Pochowany na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.
24. Walerian Heck* (lub Hech) – nauczyciel historii i geografii w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, autor historycznej mapy Polski. Przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika.
25. Filip Sulimierski – opisał wiele miejscowości w pierwszych tomach Słownika.
26. Alfons Parczewski – opisał niektóre miejscowości na Dolnym Śląsku.
27. Edward Rulikowski* z guberni kijowskiej – historyk, archeolog, etnograf, członek Komisji Antropologicznej Akademii Umiejętności w Krakowie, a także członek Komisji Archeograficznej w Kijowie. Urodził się w 1825 w Motowidłówce na Ukrainie w zamożnej rodzinie ziemiańskiej. W 1880 Rulikowski podjął stałą współpracę z redakcją Słownika geograficznego. Dla tego wydawnictwa opisał szereg miejscowości na Ukrainie i Białorusi. Zmarł w roku 1900[7].
28. Aleksander Jelski*, obywatel guberni mińskiej, stały współpracownik redakcji Słownika. Dostarczał dane z Polesia i Białorusi.
29. Gustaw Manteuffel* (1832-1916) z Rygi – baron, historyk i etnolog polski. Ze znanej inflancko-pomorskiej rodziny Manteufflów. Badacz dziejów Inflant polskich. Przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika. Dostarczał dane z Łotwy i Estonii.
44. Emilia Dobrzańska urodziła się w Rożenku i była wychowywana w dworku należącym do rodziny jej ojca Franciszka Karczewskiego. Uczęszczała na pensję sióstr Emilii i Felicji Krzywickich, działającej od 1856 w gmachu przy ulicy Kaliskiej (obecnie Słowackiego 11) w Piotrkowie. Gdy w 1881 kurator Apuchtin zamknął szkołę dla dziewcząt, jeszcze w tym samym roku zorganizowała na jej miejsce czteroklasową szkołę żeńską. Funkcjonowanie tej placówki od samego początku budziło trwogę władz zaborczych i w konsekwencji doprowadziło do jej zamknięcia po dwóch latach działalności. W 1883 pod pretekstem utworzenia stancji dla dziewcząt Dobrzańska zorganizowała prężnie działający zakład wychowawczy dla dziewcząt, w którym odbywało się ich tajne nauczanie[9].
45. Stanisław Eliasz-Radzikowski (1869-1935) – syn Walerego, lekarz, z zamiłowania badacz historii oraz folkloru Tatr i Podhala
69. Henryk Müldner – literat z Krakowa, autor takich pozycji: Kąpiele Schwarzenberg, węgierski Gräfenberg na Spiżu: wspomnienia z podróży odbytéj w lecie 1878 r., Warszawa: Gebethner i Wolff, 1879; Szkice z podróży po Słowacyi: z dodaniem krótkiego przewodnika, Kraków 1877; Bibliografia karpacka, „Pamiętnik Towarzystwa Tatrzańskiego”, tom I, rok 1876
70. Adam Napieralski – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika
71. J.J. Ossowski z Czerwonej (pod Ełkiem)
72. ks. Ostaszewski – stały współpracownik redakcji Słownika
83. Adam Rzążewski (1844-1885) – historyk literatury i publicysta. Urodził się 3 listopada 1844 w Cieleśnicy na Podlasiu. W 1862 ukończył Gimnazjum Lubelskie. Do roku 1869 studiował historię i filozofię w Warszawskiej Szkole Głównej. Osiadł następnie na wsi i zajął się gospodarstwem. Zmuszony do wyjazdu za granicę przebywał w Paryżu i pod pseudonimem Aër prowadził działalność literacką jako krytyk studiów literackich oraz korespondent i współpracownik różnych pism polskich. Autor wielu rozpraw, powieści, nowel i poematów. Zmarł 8 listopada 1885 w Paryżu.
84. Jan Sembrzycki – przez dłuższy czas stale pracował dla redakcji Słownika
85. hrabia Józef Skarbek z Osięcin w pow. nieszawskim
86. Stanisław Skrzyński
87. Edward Slaski (błędnie Śląski) z Janowa Lubelskiego
88. Tytus Sopodźko (lub Sopoćko) (1845-1896) – obywatel z gub. mińskiej
89. Gustaw Szpilewski z Białegostoku
90. Aleksander Tyszyński (1811-1880) – krytyk literacki; współzałożyciel (1841) i współredaktor „Biblioteki Warszawskiej”; 1866–1869 wykładowca Szkoły Głównej; od 1873 członek Akademii Umiejętności; przedstawiciel krytyki romantycznej (m.in. w zbeletryzowanym traktacie filozoficzno-estetycznym Amerykanka w Polsce), ewoluował ku programowi pozytywistycznemu.
wyd. pod red. F. Sulimierskiego, B. Chlebowskiego, J. Krzywickiego i W. Walewskiego: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. 1-15. Warszawa: 1880-1902.brak strony w książce
T. I Aa – Dereneczna, 1880, 960 s.
T. II Derenek – Gżack, 1881, 943 s.
T. III Haag – Kępy, 1882, 960 s.
T. IV Kęs – Kutno, 1883, 963 s.
T. V Kutowa Wola – Malczyce, 1884, 960 s.
T. VI Malczyce – Netreba, 1885, 960 s.
T. VII Netrebka – Perepiat, 1886, 960 s.
T. VIII Perepiatycha – Pożajście, 1887, 960 s.
T. IX Pożajście – Ruksze, 1888, 960 s.
T. X Rukszenice – Sochaczew, 1889, 960 s.
T. XI Sochaczew – Szlubowska Wola, 1890, 960 s.
T. XII Szlurpkiszki – Warłynka, 1892, 960 s.
T. XIII Warmbrun – Worowo, 1893, 960 s.
T. XIV Worowo – Żyżyn, 1895, 930, 8 s.
T. XV, cz. 1 Abablewo – Januszowo, 1900, 640 s.
T. XV, cz. 2 Januszpol – Żyżkowo, Aleksin – Wola Justowska, 1902, 741, [2] s.
Nazwy niektórych jednostek administracyjnych[edytuj | edytuj kod]
Słownik odwołuje się do nazw powiatów według poniższego spisu. Podział regionalny oraz pisownia według skorowidzu[10].
↑Stanisław Urbańczyk: Słowniki i encyklopedie. Ich rodzaje i użyteczność. Kraków–Katowice: Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego; Wydawnictwo Katowickie przy Fundacji dla Wspierania Śląskiej Humanistyki, 1991, s. 46.
↑Zob. http://dir.icm.edu.pl/pl/Slownik_geograficzny/Tom_XIV/937 i Z. Parucki, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego jako źródło do badań rozmieszczenia sił wytwórczych kapitalizmu w Polsce, „Dokumentacja Geograficzna” 1955, z. 5, s. 16.
↑Więcej informacji można znaleźć w Biuletynie okolicznościowym wydanym z okazji 150-lecia istnienia II Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Piotrkowie Trybunalskim (1856–2006).
E. Callier, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, Ateneum, Warszawa 1880 (marzec)
A.W., Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, Biblioteka Warszawska, Warszawa 1880 (listopad), s. 313
W. Sabowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, Przewodnik Naukowy i Literacki, Lwów 1881
E. Callier, Uwagi krytyczne nad słownikiem geograficznym Królestwa Polskiego, Poznań 1882
B. Korwin, Pomnikowe dzieło, s. 665, „Wędrowiec” 1897, nr 34
S. Czarnecki, Dawny i nowy słownik geograficzny ziem polskich, Warszawa 1934
Z. Parucki, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego jako źródło do badań rozmieszczenia sił wytwórczych kapitalizmu w Polsce, „Dokumentacja Geograficzna” 1955, z. 5