kaigun-chūjō (wiceadmirał) | |
Data i miejsce urodzenia |
24 września 1850 |
---|---|
Data śmierci |
24 października 1928 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
członek Izby Parów |
Odznaczenia | |
Tokioki Nashiba (jap. 梨羽 時起 Nashiba Tokioki; ur. 24 września 1850 w prefekturze Yamaguchi, zm. 24 października 1928) – admirał Cesarskiej Marynarki Japonii, dowódca eskadry w czasie wojny rosyjsko-japońskiej, baron i członek Izby Parów.
Początkowo pracował jako urzędnik kolejowy[1] w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i do marynarki wstąpił dopiero z początkiem lat 80. XIX w. W latach 80. służył na kilku jednostkach szkolnych[2], będąc zastępcą dowódcy kilku z nich. W 1888 promowany na komandora porucznika[1], trzy lata później został szefem szkolenia w Akademii Marynarki[2]. Pierwszą jednostką, którą dowodził była kanonierka „Akagi”, walczył na niej w czasie wojny chińsko-japońskiej[1]. W 1896 roku awansowany na komandora, dowodził kilkoma krążownikami, a następnie, w latach 1901–1902 objął komendę nad pancernikiem „Hatsuse”. Po awansie na kontradmirała w 1903 został komendantem stoczni marynarki w Kure[2].
W grudniu tego roku objął dowodzenie 1. dywizjonem pancerników 1. eskadry floty japońskiej[1] (i został jej faktycznym dowódcą; formalnie dowodził nią głównodowodzący flotą japońską adm. Tōgō[3]). Na czele okrętów eskadry atakował Port Artur: 10 marca i 22 marca poprowadził pancerniki „Fuji” i „Yashima” do ostrzału rosyjskiej bazy ponad Liaotungiem. Obronny ogień rosyjski okazał się celniejszy i Japończycy musieli się wycofać[4]. 15 maja, podczas kolejnej próby ostrzału jednostek rosyjskich, okręt flagowy Nashiby, „Hatsuse”, wpadł na minę i zatonął ze stratą 496 marynarzy. Nashibę i 394 członków załogi uratowano, ale – także na minie – zatonął też pancernik „Yashima”[5].
Nashiba przeniósł swoją flagę na „Shikishimę” i na niej wziął udział w bitwie na Morzu Żółtym[6]. Po upadku i kapitulacji twierdzy portarturskiej, został w styczniu 1905 mianowany jej komendantem[1]. Po wojnie, otrzymał w 1906 nominację wiceadmiralską[2], a rok później – tytuł barona[1]. Nie sprawował już żadnych stanowisk dowódczych[2]. Przeniesiony do rezerwy w 1907, od 1911 zasiadał w Izbie Parów[1].