Imię i nazwisko |
Władimir Iwanowicz Riebikow |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
19 maja?/31 maja 1866 |
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Gatunki | |
Zawód |
Władimir Iwanowicz Riebikow (ros. Влади́мир Ива́нович Ре́биков; ur. 19 maja?/31 maja 1866 w Krasnojarsku, zm. 4 sierpnia 1920 w Jałcie[1][2]) – rosyjski kompozytor.
Studiował filologię na Uniwersytecie Moskiewskim[1], uczył się też w Konserwatorium Moskiewskim u Nikołaja Klenowskiego[2]. W latach 1891–1893 uczył się prywatnie w Berlinie u Karla Meyerbergera (teoria) i Theodora Müllera (fortepian)[1]. Od 1893 do 1896 roku przebywał w Odessie, następnie w latach 1896–1897 ponownie w Niemczech oraz Austrii[1]. W 1898 roku wyjechał do Kiszyniowa, gdzie zorganizował oddział Rosyjskiego Stowarzyszenia Muzycznego i liceum muzyczne[1][2]. Między 1906 a 1909 rokiem koncertował w Berlinie, Dreźnie, Lipsku, Pradze, Salzburgu, Neapolu, Sorrento, Wenecji, Rzymie, Palermo, Paryżu i Wiedniu[1]. W 1910 roku osiadł w Jałcie[1].
Początkowo pozostawał pod wpływem muzyki Czajkowskiego, w okresie dojrzałej twórczości zaczął jednak wykorzystywać możliwości całotonowej skali, zbliżając się do stylistyki Claude’a Debussy’ego[1][2]. Uprawiał głównie twórczość fortepianową i sceniczną[1]. Uważał, że muzyka powinna być środkiem wyrazu emocji i uczuć, sam swoje dzieła określał mianem „muzyczno-psychologicznych”[1]. W swoich utworach wykorzystywał teksty rosyjskich poetów symbolistów (Konstantin Balmont, Walerij Briusow), inspirował się malarstwem Arnolda Böcklina oraz filozofią Schopenhauera i Nietzschego[1].
(na podstawie materiałów źródłowych[1])