Data i miejsce urodzenia |
7 czerwca 1852 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
4 grudnia 1924 |
Gubernator Australii Zachodniej | |
Okres |
od 9 kwietnia 1917 |
Poprzednik | |
Następca | |
Gubernator Tasmanii | |
Okres |
od 4 czerwca 1913 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
William Grey Ellison-Macartney (ur. 7 czerwca 1852 w Dublinie, zm. 4 grudnia 1924 w Londynie[1]) – brytyjski polityk, w latach 1885-1903 poseł do Izby Gmin, następnie gubernator Tasmanii (1913-1917) i gubernator Australii Zachodniej (1917-1920).
Był synem Johna Ellisona-Macartneya, posiadacza znaczących dóbr w Irlandii, a ponadto posła w latach 1874-1885. Ukończył Eton College, a następnie studia historyczne na University of Oxford[1]. W 1878 otrzymał prawo wykonywania zawodu adwokata[2]. W 1885 został wybrany do Izby Gmin jako kandydat Partii Konserwatywnej w okręgu wyborczym South Antrim. Już w następnym roku rozpoczął działania zmierzające do powstania w Izbie Gmin osobnej frakcji irlandzkich unionistów, środowiska blisko powiązanego z konserwatystami, lecz w sposób szczególny akcentującego swój sprzeciw wobec osłabiania więzów między Irlandią a Wielką Brytanią[1]. W latach 1895–1900 był wiceministrem w resorcie Admiralicji[1].
W 1903 zrezygnował z mandatu parlamentarnego i został wiceprezesem Mennicy Królewskiej[1]. W grudniu 1912 został powołany na urząd gubernatora Tasmanii, który formalnie objął w czerwcu kolejnego roku. W 1917 zakończył swoją kadencję w Hobart, ale wcześniej został już mianowany na analogiczne stanowisko w Perth[1].
W 1920 powrócił do Wielkiej Brytanii i przeszedł na emeryturę, w czasie której poświęcał się głównie działalności charytatywnej[1]. Zmarł w wieku 72 lat.
W 1912 otrzymał Order św. Michała i św. Jerzego klasy Rycerz Komandor[1], co pozwoliło mu dopisywać przed nazwiskiem tytuł Sir.