Wsewołod Petriw

Wsewołod Petriw
Всеволод Миколайович Петрів
Ilustracja
generał-chorąży generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia?/14 stycznia 1883
Kijów, gubernia kijowska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

10 lipca 1948
Augsburg, amerykańska strefa okupacyjna Niemiec

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna ukraińsko-sowiecka,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Symona Petlury Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność”
Symon Petlura i Jewhen Petruszewycz odbierają meldunek płk. Wsewołoda Petrowa. Kamieniec Podolski 1 listopada 1919

Wsewołod Mykołajowycz Petriw, ukr. Всеволод Миколайович Петрів (ur. 2 stycznia?/14 stycznia 1883 w Kijowie, zm. 10 lipca 1948 w Augsburgu) – generał-chorąży armii URL, minister spraw wojskowych rządu URL, pedagog, autor wielu prac z historii wojskowości.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny wojskowych. Ukończył kijowski Korpus Kadetów w 1900, następnie Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu w 1902 i Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1910. W czasie I wojny światowej szef sztabu 7 turkiestańskiej dywizji strzelców, w randze pułkownika.

W czasie powstania URL formował hajdamacki pułk konny. Potem służył w Sztabie Generalnym URL, był inspektorem piechoty.

Był ministrem spraw wojskowych w rządzie Mazepy (27 sierpnia 1919 – 26 maja 1920).

W latach 1922–1923 był wykładowcą historii wojskowości na kursach oficerów URL internowanych w Kaliszu-Szczypiornie.

Od 1923 na emigracji w Pradze, był wykładowcą Ukraińskiego Instytutu Pedagogicznego im. Drahomanowa w Pradze.

W 1929 wstąpił do Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN), należał do zarządu organizacji.

W 1941 powołany do rządu Jarosława Stećki, faktycznie nie objął stanowiska. Od 1945 mieszkał w Augsburgu, tam zmarł. Był odznaczony Orderem Świętego Włodzimierza IV klasy, Orderem Świętej Anny III klasy i Orderem Świętego Stanisława II klasy, Szablą Świętego Jerzego.

Bibliografia, literatura, linki

[edytuj | edytuj kod]
  • Петрів Всеволод w: Dovidnyk z istorii Ukrainy, opr. Ihor Pidkova, Roman Shust, Kost Bondarenko; Lwów 1999, Wyd. Lvivskyi derzhavnyi universytet im. Ivana Franka i Vydavnyctvo Heneza, ISBN 978-966-504-237-2
  • Петрів Всеволод Миколайович w: Енциклопедія історії України: Т. 8. Редкол.: В. А. Смолій (голова) та ін. НАН України. Інститут історії України. - Київ 2011, Wyd. «Наукова думка». ISBN 966-00-0632-2