Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
9 września 1956 |
Data i miejsce śmierci |
11 lipca 2021 |
Profesor nauk humanistycznych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1984 |
Habilitacja |
1991 |
Profesura |
2004 |
Odznaczenia | |
Włodzimierz Wiktor Borodziej (ur. 9 września 1956 w Warszawie, zm. 11 lipca 2021[1] tamże[2]) – polski historyk, specjalizujący się w historii najnowszej, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny, w latach 1999–2002 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego.
Syn Wiktora (pracownika Departamentu I MSW)[3][4] oraz Łucji z domu Szargiel. Maturę zdał w gimnazjum w Wiedniu[3]. Studiował germanistykę i historię na Uniwersytecie Warszawskim, studia ukończył w 1979. W 1984 na tej samej uczelni uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie pracy pt. Terror i polityka. Policja niemiecka a polski ruch oporu w Generalnym Gubernatorstwie, napisanej pod kierunkiem profesora Mariana Wojciechowskiego. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1991 w oparciu o dorobek naukowy i rozprawę zatytułowaną Polska w stosunkach międzynarodowych 1945–1947. W 2004 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.
Zawodowo od 1979 był związany z Instytutem Historycznym UW, gdzie w 2004 doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego. Urlopowany w okresie 1991–1994 w związku z pełnieniem funkcji dyrektora generalnego w Kancelarii Sejmu. W latach 1999–2002 pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował również w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych jako redaktor naczelny serii Polskie Dokumenty Dyplomatyczne. Gościnnie wykładał na Uniwersytecie w Marburgu oraz Uniwersytecie w Jenie. Był przewodniczącym rady naukowej Centrum Badań Historycznych Polskiej Akademii Nauk w Berlinie, a także członkiem Komitetu Nauk Historycznych PAN. Pełnił funkcję przewodniczącego rady naukowej Domu Historii Europejskiej.
18 sierpnia 2021 został pochowany na cmentarzu w Pyrach[5].