ZSU-37
 ZSU-37 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
6 |
| Historia | |
| Prototypy |
1944 |
| Produkcja |
1944–1948 |
| Egzemplarze |
ok. 300 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
2 silniki gaźnikowe, 6-cylindrowe GAZ 202 o mocy 140 KM |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
400 l |
| Pancerz |
grubość: 10–25 mm |
| Długość |
5,25 m |
| Szerokość |
2,745 m |
| Wysokość |
2,18 m |
| Prześwit |
0,30 m |
| Masa |
11 540 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
45 km/h (po drodze) |
| Zasięg pojazdu |
360 km (po drodze) |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 × armata przeciwlotnicza 61-K kal. 37 mm (zapas amunicji – 320 szt.) | |
| Wyposażenie | |
| 2 × pistolety maszynowe PPS | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
ZSU-37 (ros.: ЗСУ-37) – lekkie samobieżne działo przeciwlotnicze kalibru 37 mm konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej dowództwo Armii Czerwonej doszło do wniosku, że jednostki pancerne i zmotoryzowane nie mają odpowiedniej osłony przeciwlotniczej. Postanowiono opracować lekkie działo samobieżne wykorzystujące armatę automatyczną 61-K kal. 37 mm na lekko opancerzonym podwoziu gąsienicowym. Po wypróbowaniu całej gamy podwozi, zarówno półgąsienicowych jak gąsienicowych, za najodpowiedniejsze uznano podwozie działa samobieżnego SU-76 z odkrytym przedziałem bojowym.
Produkcja seryjna działa rozpoczęła się w marcu 1945 roku. Do końca wojny dostarczono do jednostek tylko 70 sztuk. Produkcję kontynuowano do 1948 roku, w sumie wyprodukowano ok. 300 pojazdów. Według etatów działa ZSU-37 miały znajdować się na wyposażeniu dywizji zmechanizowanych (8 dział) i pancernych (4 działa), a także na szczeblu armii zmechanizowanych (24 działa). Jednak pierwsze egzemplarze ZSU-37 dotarły do jednostek zbyt późno, by wziąć udział w działaniach bojowych. Zostały zaprezentowane podczas defilady z okazji zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie w czerwcu 1945 roku.
ZSU-37 zostały wycofane ze służby w pierwszej linii w połowie lat 50. XX wieku.
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]ZSU-37 był lekkim samobieżnym działem przeciwlotniczym zbudowanym z użyciem nieco zmodernizowanego podwozia działa SU-76M. Główne zmiany obejmowały tył kadłuba, który został zamknięty płytą pancerną oraz przedział bojowy, nakryty od góry płytą z łożyskiem oporowym, na którym osadzona była wieża z armatą 61-K. Wieża ta miała ściany grubości 15 mm i była otwarta od góry.
Napęd pojazdu stanowiły dwa sprzężone silniki gaźnikowe GAZ-202 o łącznej mocy 140 KM, nadające ZSU-37 maksymalną prędkość 45 km/h w jeździe po szosie.
Główne uzbrojenie ZSU-37 stanowiła armata przeciwlotnicza 61-K kalibru 37 mm w zmodyfikowanej wersji dostosowanej do montażu w pojazdach, o lufie długości 74 kalibrów, z zapasem amunicji wynoszącym 320 nabojów. Ręczny napęd obrotu wieży i mechanizmu podniesienia armaty utrudniał prowadzenie celnego ognia do nisko lecących celów powietrznych. Uzupełnienie uzbrojenia stanowiły dwa pistolety maszynowe PPS oraz broń osobista załogi.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Panow, V.P., Solarz, J.: Czołgi sowieckie 1938-1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1996. ISBN 83-86209-71-2.
- Janusz Magnuski. Przeciwlotnicze działo samobieżne ZSU-37. „Nowa Technika Wojskowa”, wrzesień 2004. ISSN 1230-1655.