Đorđe Simić

Đorđe Simić
Ђорђе Симић
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 lutego 1843
Belgrad

Data i miejsce śmierci

11 października 1921
Zemun

Premier Serbii
Okres

od 24 stycznia 1894
do 3 kwietnia 1894

Przynależność polityczna

Narodowa Partia Radykalna

Poprzednik

Sava Grujić

Następca

Svetomir Nikolajević

Premier Serbii
Okres

od 27 grudnia 1896
do 19 października 1897

Poprzednik

Stojan Novaković

Następca

Vladan Đorđević

Minister finansów
Okres

od 1894
do 1894

Poprzednik

Mihailo Vujić

Następca

Čedomilj Mijatović

Minister spraw zagranicznych
Okres

od 1896
do 1897

Poprzednik

Stojan Novaković

Następca

Vladan Đorđević

Đorđe Simić (cyr. Ђорђе Симић; ur. 28 lutego 1843 w Belgradzie, zm. 11 października 1921 w Zemunie[1]) – serbski polityk i dyplomata, premier Królestwa Serbii (1894, 1896-1897), minister spraw zagranicznych Serbii (1894, 1896-1897), minister finansów Serbii (1894).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stojana Simicia, polityka i kupca[1]. Po ukończeniu liceum w Belgradzie w 1861 rozpoczął studia filozoficzne w Berlinie, a w 1863 przeniósł się na uniwersytet w Heidelbergu[1]. W latach 1864–1866 kontynuował naukę na paryskiej Sorbonie. Po powrocie do kraju podjął pracę urzędnika w ministerstwie spraw zagranicznych[1]. Był związany politycznie z Narodową Partią Radykalną. W roku 1867 objął kierownictwo wydziału politycznego ministerstwa. W latach 1882–1884 pełnił funkcję konsula generalnego Serbii w Sofii, w latach 1887-1890 ambasadora pełnomocnego i nadzwyczajnego w Petersburgu, zaś w latach 1890-1894 ambasadora w Wiedniu[1]. Dzięki jego staraniom udało się przywrócić eksport bydła z Serbii do Austro-Węgier[1]. W 1894 po raz pierwszy stanął na czele rządu i pełnił je przez trzy miesiące, w tym czasie kierował także resortem spraw zagranicznych. Opozycja, głównie związana z Narodową Partią Radykalną uznawała utworzenie rządu Simicia za przykład bezprawnego działania króla, który miał powołać rząd niezgodnie z zasadami konstytucji z 1888[2].

Powodem dymisji rządu w kwietniu 1894 był konflikt Simicia z królem Aleksandrem I. Sukcesem Simicia był wzrost wpływów serbskich w Macedonii - w Skopju mógł działać biskup serbskiego kościoła prawosławnego, w tym czasie powstały także w Macedonii szkoły serbskie[1].

W 1900 Simić objął stanowisko ministra Serbii w Rzymie, a następnie senatora i członka Rady Państwa[1]. W latach 1903–1906 kierował poselstwem serbskim w Stambule, a w latach 1906-1912 poselstwem w Wiedniu.

Đorđe Simić należał do grona założycieli Serbskiego Czerwonego Krzyża, przez wiele lat przewodniczył tej organizacji[1]. Był tłumaczem na język serbski jednej z prac Benjamina Constanta (Principes de Politique Applicable a Tous Les Gouvernements).

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był czterokrotnie żonaty. W 1867 ożenił się z księżną Jeleną, córka księcia Aleksandra Karadziordziewicia, która zmarła w tym samym roku. Po raz drugi ożenił się w 1869 (żona Julka Pržić)[1]. Miał z nią troje dzieci. Trzecią żoną Simicia była Jelena z d. Tadić, a ostatnią Leopoldina z d. Kumal.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j Ђорђе Симић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-10]. (serb.).
  2. Miroslav Pesić. Криза парламентарног система у Краљевини Србији од 1892. до 1894. године. „Историјски часопис”, s. 426–427, 2017. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Ђорђе Симић. srpskaenciklopedija.org. [dostęp 2021-12-10]. (serb.).
  • Ana Stolić: Đorđe Simić. Poslednji Srpski Diplomata XIX Veka. Beograd: Istorijski Institut, 2003. ISBN 978-86-7743-032-0.