Abonuteikhos (Yunanca: Ἀβώνου τεῖχος Avónou tíchos,demonim: Αβωνοτειχίτης Avonotichítis), daha sonraları İonopolis (Ιωνόπολις Ionópolis; Türkçe: İnebolu), Küçük Asya'da, modern İnebolu'da antik bir şehir. Bölgede, antik bir Katolik episkopos makamı da bulunmaktadır.
Abonuteikhos ismi, "Abonu'nun duvarları" anlamına gelmektedir.[1] Sonradan alacağı Asklepios'un kardeşi İon'a ya da kentte daha önce bulunmuş İyonyalılara ithafen "İonopolis" ismi, "İon'un kenti" veya "İyonyalılar'ın kenti" anlamına gelmektedir.[2]
Şehir, tahminen MÖ. 3. yüzyılda Sinope’ye bağlı bir emperion olarak kurulmuştur. Günümüzde İnebolu’da olduğu bilinmesine rağmen ilçede antik şehre dair bir kalıntı bulunamamıştır.[3][4]
Abonuteikhos, Samsatlı Lukianos'un "Aleksandros ya da düzmece yalvaç" isimli eserinde hicvedilen, Glykon kültünün kurucusu Aleksandros'un doğum yeri olarak akıllarda kalan, Paphlagonya sahilinde bir şehirdi.[5]
Lukianos'a göre Aleksandros, MÖ. 64 yılında Roma hakimiyetine giren[6] şehrin adının Abonuteikhos'tan İonopolis'e çevrilmesini Roma imparatorundan istemiş ise de (muhtemelen Antoninus Pius[7] veya Marcus Aurelius[8]), imparatorun talebi kabul edip etmediği bilinmemektedir. Yine de şehre daha sonra İonopolis adı verildiğini biliyoruz.[5][9]
Kent, sadece Heraklialı Marcianus ve İeoriklis'in andığı isimlere değil, Antoninus ve Lucius Verus dönemlerine ait sikkelerden anlaşıldığı kadarıyla "Ionopoliton" ve (Grekçe: Ἰωνοπολιτῶν, Ionopoliton) yanı sıra "Abonoteichiton" (Grekçe: Ἀβωνοτειχιτῶν, Avonotichiton) isimlerine de sahip olduğu anlaşılmaktadır. Bunların dışında şehrin adının Abono, Aineboli, Neopoli gibi isimlerle anıldığına da rastlanılmaktadır.[10]
Günümüzde şehri içinde bulunduran İnebolu'nun ismi, "İonopolis" kelimesinin zaman içerisinde bozulmasıyla oluşmuş olmalıdır.[11][12][13][14]
Piskoposluk, Latin Katolik episkoposluğu adı altında, İonopolis'te (1929'dan 1971'e kadar Roma divanında -İtalyanca Gionopoli dışında- Jonopolis olarak yazıldı), sözde canlandırıldı. Hem en düşük (episkopal) hem de ara (arşiepiskopal) derecelerde bulunan aşağıdaki görevler, onlarca yıldır boştu:
Fahri Piskopos Wilhelm Hermann Ignaz Ferdinand von Wolf-Metternich zu Gracht (1720.09.16 - 1722.10.28).[29][30]
Fahri Başpiskopos James Gibbons (1877.05.29 - 1877.10.03), daha önce Adramyttium'un Fahri Piskoposu (1868.03.03 - 1872.07.30) ve Kuzey Karolina'nın Apostolik Vicar'ı (ABD) (1868.03.03 - 1877.05.20); aynı zamanda Richmond'ın Piskoposu (ABD) (1872.07.30 - 1877.05.29); Daha sonra Baltimore'da Başpiskopos yardımcısı (1921/03/24 - 1877/10/03), başarılı bir şekilde Baltimore Büyükşehir Başpiskoposluğu, (ABD) (1877/10/03 1877/05/29); Trastevere'deki S. Maria'nın Kardinali (1887/03/17 - 1921.03. 24), Kutsal Kardinaller Koleji'nin en iyi Protopriği (1920.12.07 - 1921.03.24).
Fahri Başpiskopos Francis Xavier Leray (1879.09.30 - 1883.12.28).
Fahri Piskopos Giacomo Daddi (1884.03.24-1897?).
Fahri Piskopos Andrea Cassato (1898.03.24 - 1913.05.01).
Fahri Piskopos Henri Doulcet, Passionistler (CP) (1913.06.03 - 1914.03.17); önceden Nikopol Piskoposu (Bulgaristan) (1895.01.07 - 1913.03.31); daha sonra Dioclea Fahri Başpiskoposu (1914.03.17 - 1916.07.27).
Fahri Bishop Joseph John Fox (1914.11.07 - 1915.03.14).
Fahri Piskopos Eugène-Louis-Marie Le Fer de la Motte (1935.07.08 - 1936.07.20).
Fahri Piskopos Johann Baptist Dietz (1936.07.25 - 1939.04.10), Fulda'da yardımcı Piskopos (Almanya) (1936.07.25 - 1939.04.10), daha sonra Fulda Piskoposu (1939.04.10 - 1958.10.24) daha sonra Cotrada'nın Fahri Başpiskoposu (1958.10.24 - 1959.12.10).
Abonuteikhoslu Aleksandros, şehirde Apollon'un oğlu Asklepios'un "yılan tanrı" halinde yeniden doğacağı iddiasını ortaya atarak peygamberliğini ilan etmiş ve şehirde, bu tanrıya sonradan vereceği isimle, Glykon kültünü kurmuştu.[35][36] Şehir, bu kültün kuruluşuna kadar silik bir geçmişe sahipti.
^Louis Vivien de Saint-Martin, Historical and geographical description of Asia Minor, including ancient times, the Middle Ages and modern times (A. Bertrand, 1845) syf. 43.
Cheynet, Jean-Claude; Sode, Claudia, (Ed.) (2003). Studies in Byzantine Sigillography (İngilizce). VIII. Walter de Gruyter. ISBN3110960087. 27 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2020.KB1 bakım: Editörler parametresini kullanan (link)
Price, Richards; Gaddis, Michael, (Ed.) (2005). The Acts of the Council of Chalcedon (İngilizce). I. Liverpool University Press. ISBN0853230390. 27 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Temmuz 2020.KB1 bakım: Editörler parametresini kullanan (link)
Yılmaz, Fatih (2015). Antikçağ'da Glykon Kültü. Akron: Eskiçağ Araştırmaları. IX. Arkeoloji ve Sanat Yayınları. ss. 157-222. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2020.