Aanval op Pearl Harbor

Aanval op Pearl Harbor
Deel van die Tweede Wêreldoorlog
Kaart van Oʻahu met Japannese vliegroetes
Datum 7 Desember 1941 Ligging Pearl Harbor in Hawaii 21°21′54″N 157°57′00″W / 21.36500°N 157.95000°W / 21.36500; -157.95000 Resultaat Japannese oorwinning
Strydende partye
Verenigde State	Japan
Bevelvoerders
Husband Kimmel Walter Short	Chūichi Nagumo Isoroku Yamamoto
Sterkte
8 slagskepe 6 kruisers 29 torpedojaers 9 duikbote 390 vliegtuie	6 vliegdekskepe 2 slagskepe 3 kruisers 9 torpedojaers 441 vliegtuie 6 duikbote
Ongevalle
2 403 man sterf 5 slagskepe gesink 3 beskadig 3 kruisers gesink 3 torpedojaers gesink 188 vliegtuie vernietig 155 vliegtuie beskadig	29 vliegtuie verlore 55 vlieëniers sterf 5 duikbote gesink 9 skubaduikers gedood 1 krygsgevangene (luitenant Kazuo Sakamaki)

Die aanval op Pearl Harbor^[1] was 'n voorkomende militêre verrassingsaanval^[2] deur die Japannese Keiserlike Vlootlugmag op die Verenigde State (destyds 'n neutrale land) teen die vlootbasis by Pearl Harbor in Oahu, 'n eiland van Hawaii, net voor 08:00, op Sondagoggend, 7 Desember 1941. Die aanval het die volgende dag tot die formele toetrede van die Verenigde State tot die Tweede Wêreldoorlog gelei. Die Japannese militêre leierskap het na die aanval verwys as die Hawaii Operasie en Operasie AI,^[3][4] en as Operasie Z tydens die beplanning daarvan.^[5]

Japan het die aanval as 'n voorkomende aksie bedoel om te voorkom dat die Amerikaanse Stille Oseaan-vloot inmeng met sy beplande militêre optrede in Suidoos-Asië teen oorsese gebiede van die Verenigde Koninkryk, Nederland en die Verenigde State. In die loop van sewe uur was daar gekoördineerde Japannese aanvalle op die Amerikaanse Filippyne, Guam en Wake-eiland en op die Britse Ryk in Malaya, Singapoer en Hong Kong.^[6]

Die aanval het omstreeks 07:48 Hawaiise tyd (18:18 GMT) begin.^[7] Die basis is aangeval deur 353 keiserlike Japannese vliegtuie (insluitend vegters, vlak- en duikbomaanvallers en torpedo-bomwerpers) in twee golwe, van ses vliegdekskepe geloods.^[8] Al agt Amerikaanse slagskepe is beskadig, insluitende vier wat gekelder is. Almal behalwe USS Arizona is later weer vlot gemaak, en ses is weer in diens geneem en het aan die oorlog deelgeneem. Die Japannese het ook drie kruisers, drie torpedojaers, 'n lugafweeropleidingskip en een mynlêer gesink of beskadig. Altesaam 188 Amerikaanse vliegtuie is vernietig; 2 403 Amerikaners is dood en 1 178 gewond.^[9] Belangrike basisinstallasies soos die kragstasie, droogdok, skeepswerf, instandhouding, en brandstof- en torpedoorbergingsfasiliteite, sowel as die duikbootkaaie en die hoofkwartiergebou (ook die tuiste van die intelligensie-afdeling) is nie aangeval nie. Japannese verliese was gering: 29 vliegtuie en vyf miniatuur-duikbote het verlore geraak, en 64 dienspligtiges is dood. Een Japannese matroos, Kazuo Sakamaki, is gevang.

Japan het later die dag (8 Desember in Tokio) 'n oorlogsverklaring teen die Verenigde State aangekondig, maar die verklaring is eers die volgende dag afgelewer. Die volgende dag, 8 Desember, verklaar die Kongres oorlog teen Japan. Op 11 Desember het Duitsland en Italië elk oorlog verklaar teen die VSA, wat geantwoord het met 'n oorlogsverklaring teen Duitsland en Italië.

Daar was talle historiese presedente vir die onaangekondigde militêre optrede deur Japan, maar die gebrek aan enige formele waarskuwing, veral terwyl vredesonderhandelinge nog steeds aan die gang was, het president Franklin D. Roosevelt daartoe gelei om na 7 Desember 1941 te verwys as "'n datum wat in berugtheid sal bestaan" ("a date which will live in infamy"). Omdat die aanval sonder 'n oorlogsverklaring en sonder uitdruklike waarskuwing plaasgevind het, is die aanval op Pearl Harbor later in die Tokio-verhore as 'n oorlogsmisdaad veroordeel.^[10][11]

Voor die oorlog in Asië begin het

Op 27 September 1940 het Duitsland, Japan en Italië 'n verdrag onderteken: die Driemoonthedeverdrag. Dit beskryf dat hulle mekaar se leidende posisie in die nuwe orde, die nuwe wêreld, soos hulle dit gesien het, sou ondersteun. Hulle het mekaar ook militêre steun belowe as een van hulle aangeval sou word.

Verdrae was al vantevore gesluit, maar dit was besonders omdat dit ekstra sekuriteit beteken as die Verenigde State van Amerika aan die Tweede Wêreldoorlog sou deelneem. Almal het gedink dat hierdie oorlog binnekort wêreldwyd sou versprei. Duitsland het Oostenryk en Sudetenland reeds in 1938 oorgeneem en Pole in September 1939 binnegeval. Die aanval op Pole het tot 'n reeks oorlogsverklarings gelei wat op 10 Mei 1940 tot die Duitse aanval in westelike rigting sou eskaleer.

In 1940, tydens die ontruiming van Duinkerken, het die Verenigde Koninkryk byna al sy militêre materiaal verloor en die aantal soldate het ook skerp gedaal. Na 'n versoek om hulp, het die Britte spoedig wesenlike steun van die Verenigde State ontvang. Dit dui duidelik aan wie se kant Amerika was, maar die land was nog steeds amptelik neutraal.

Waarom Japan die VSA aanval

In 1940 het Frankryk oorgegee, waarna Japan Indo-China, wat voorheen onder Franse beheer was, beset het. Siam (hedendaagse Thailand) is ook onder druk geplaas om die Japannese 'beskerming' te aanvaar. In antwoord daarop het Nederland en die Verenigde State hul olie-uitvoer gestaak. Die Amerikaners het egter meer gedoen: hulle het embargo's op skroot, staal en vliegtuigbrandstof opgelê. Hierdie beperkings het Japan afgesny van die hulpbronne wat hy benodig. Japan was bang om gesig te verloor weens hierdie maatreëls en die bevelvoerder van hul vloot het gesê: Oorlog of vrede is nou 'n kwessie van lewe of dood.

Ongeveer dieselfde tyd voel Japan deur die VSA bedreig omdat die VSA militêre toerusting aan die Verenigde Koninkryk (vir die stryd teen Duitsland) verskaf het, en dus indirek (via die verdrag) aan 'n Japannese vyand. Om homself te verdedig, het die VSA 'n basis in die Stille Oseaan benodig omdat ander basisse, wat naby Japan geleë was, te ver weg was om strategiese doelwitte na te streef en Japan in 'n kort tydjie te kon bereik. Hulle het ook magte benodig om hul posisie in die Filippyne te beskerm.

Die mees strategiese posisie vir 'n basis was Pearl Harbor, 'n hawe in Oahu, 'n eiland van Hawaii. Dit is hier waar die Amerikaners 'n groot vloot gehad het. Alhoewel dit sterk was, het dit nie alle skepe in die Stille Oseaan-vloot ingesluit nie, omdat baie vliegdekskepe en vliegtuie in die Atlantiese Oseaan in diens was.

Vir meer beskerming het die Amerikaners ook hul magte in die Filippyne uitgebrei om die Japannese te waarsku oor hul mag en teenwoordigheid in hierdie gebied. In Julie 1941 is Amerikaanse gewapende magte in die Filippyne weer uitgebrei, hierdie keer met B-17-bomwerpers. Die Amerikaners het gedink hierdie vliegtuie sal die Japannese afskrik om die Filippynse eilande aan te val.

Terselfdertyd was Japan in 'n slegte ekonomiese situasie en het gedink aan uitbreiding in die omliggende lande om die broodnodige geld uit kolonies te kry. Hulle wou eintlik die leidende nasie in Suidoos-Asië word, met 'n besondere belangstelling in Nederlands-Indië. Maar Japan wou ook al die Britse, Nederlandse, Franse en Portugese gebiede in die Verre Ooste oorheers. In werklikheid wou Japan die hele Stille Oseaan beheer, en dit was duidelik dat die teenwoordigheid van 'n Amerikaanse militêre basis in hierdie oseaan ongewens was.

In 1941 het die Japannese uit Nederland of ander Europese lande weinig gevrees, omdat hulle hulle reeds aan die Duitsers oorgegee het en/of nog besig was om hul land teen die Duitsers te verdedig. Die enigste mag wat Japan verhoed het om die Stille Oseaan te beheer, was die VSA. Japan kan 'n bedreiging vir die VSA inhou, en daarom was dit nie wenslik vir die Amerikaners dat die Japannese terselfdertyd so 'n groot gebied met soveel militêre mag moes beheer nie.

Die Amerikaanse verdediging, wat natuurlik die bedreiging van die Japannese besef het, het baie vlugte vanaf Pearl Harbor gemaak. Veral noord en noordwes is baie gepatrolleer. Hulle het tot 'n radius van ongeveer 560 km van die hawe af gevlieg. Weens 'n tekort aan vliegtuie het hierdie patrollies egter nie volle beskerming verleen nie.

Die hawe

Lugfoto van die Amerikaanse vlootbasis, Pearl Harbor, Oahu, Hawaii (VSA), in 'n suidwestelike rigting geneem op 30 Oktober 1941. Ford-eiland Vlootlughawe is in die middel, met die Pearl Harbor vlootwerksarea net anderkant dit, oorkant die kanaal. Die Amerikaanse weermag se Hickam lugveld is links bo in die middel.

Pearl Harbor is meer as 3 600 kilometer van San Francisco af en was gewild onder Amerikaanse matrose. As die vyand 'n skip in die hawe-ingang sou sink, was die basis onbruikbaar. Die vloot het drie uur nodig gehad om die oop see te bereik. Terwyl die vloot binne die hawe is, is hulle 'n aantreklike teiken, saam met al die voorrade en bergingsplekke. Dit sou egter miljoene dollars kos om die vloot ten volle te mobiliseer en te laat uitvaar. Geen bevelvoerder wou die risiko loop om so 'n bevel te gee nie.

Admiraal James Richardson, bevelvoerder van die basis in Mei 1940, het gevind dat die skepe in veilige hawens aan die Amerikaanse weskus hoort. Toe hy president Franklin D. Roosevelt met sy besware nader, is hy van sy pos onthef en vervang deur Admiraal Husband Kimmel.

Tydlyn tot 7 Desember 1941

Reeds op 16 Oktober 1941 was die Amerikaanse media bewus van die dreigende situasie. Hulle het aandag gegee aan hierdie bedreiging in hul nuusartikels. Die mense van Amerika voel egter heeltemal beskerm deur hul leër en gee min aandag aan die artikels. Henry Stimson, wat destyds 'n minister van verdediging was in Amerika, was deeglik bewus van die bedreiging, want in antwoord op die nuusartikels het hy gesê: "Dit is nou 'n tyd om te wag vir Japan om die eerste stap te neem, waarna ons hulle onmiddellik kan aanval."

Japan en Amerika het nog met mekaar onderhandel, maar dit het nie vlot verloop nie. Op 5 November is ses boodskappe onderskep dat die onderhandelinge met Amerika voor 25 November afgehandel moes wees.

Die leier van die Japanse oorlogsoperasie, Isoroku Yamamoto, wou beheer neem oor die hele Suidelike Stille Oseaan-streek en het daarom 'n strategie ontwikkel om Pearl Harbor, die Filippyne en alle ander nie-Japannese plekke in hierdie gebied tegelykertyd aan te val. Hy het sy plan hiervoor op 7 November voorgelê en die plan Z genoem.

Plan "Z"

Niemand in die Japannese vloot het Pearl Harbor beter geken as Yamamoto nie. 'n Kaart van die basis waarop hy allerhande notas gemaak het, het in sy kajuit op sy vlagskip Nagato gehang. Omdat alles op die basis met 'n vaste reëlmaat verloop, het hy geweet wanneer hy die grootste skeepskonsentrasie daar kon vind. Die verdediging teen aanvalsvliegtuie was onvoldoende en hy het geglo dat 'n lugaanval 'n groot kans op sukses het. Hy is geïnspireer deur Admiraal Heihachiro Togo en het sy plan na sy Z-sein tydens die Slag van Tsushima (1905) vernoem.

Hy het ook geweet dat op 11 November 1940, tydens 'n aanval op die Italiaanse vloot in Taranto, vier-en-twintig Britse vliegtuie drie slagskepe gesink het met slegs drie torpedos. Die Amerikaners het ook die belangrikheid van hierdie aanval erken, maar Admiraal Kimmel weier om anti-torpedonette in Pearl Habor te installeer omdat dit die vryheid van beweging van sy skepe sou belemmer.

Yamamoto het verkies om eerstens die slagskepe uit die konflik te stel omdat hy gedink het dit sou 'n harde slag vir die Amerikaners wees. Toe hy sy plan om Pearl Harbor aan te val met vliegtuie wat van vliegdekskepe opereer voorstel aan kaptein Minoru Genda, 'n spesialis in lugaanvalle, word hy aangeraai om eers op die Amerikaanse vliegdekskepe te fokus omdat hulle die grootste bedreiging vir die Japannese Keiserlike Vloot inhou.

Japan het twee van die grootste vliegdekskepe ter wêreld gehad: die Akagi (36 500 ton) wat 91 vliegtuie kon vervoer (groter as die Amerikaanse Lexington en Saratoga) en die 38 200 ton vliegdekskip Kaga. Saam met die Hiryu, Soryu, Zuikaku en Shokaku, het die Japannese Keiserlike Vloot ses vliegdekskepe gehad. Genda wou al ses van hulle gebruik vir die aanval (441 vliegtuie in totaal) saam met 'n voorwaartse mag van duikbote. Torpedo's is verkies omdat hulle kragtiger en akkurater as bomme is.

Alhoewel Yamamoto self die aanval wou lei, was dit nie moontlik nie omdat hy te veel ander verantwoordelikhede gehad het. Die keuse val op Chuichi Nagumo. Hy was nie 'n vliegtuigkenner nie, maar is aangestel weens sy senioriteit. Hy is oorweldig deur die reuse verantwoordelikheid van sy taak, maar het homself getroos met die gedagte dat die aanval moontlik nie sou voortgaan nie. Japan was immers nog nie in oorlog met die VSA nie. Boonop was die plan nog nie deur die Japannese opperbevel goedgekeur nie.

Twyfel oor die Plan Z

Keiser Hirohito is in die duister gehou deur sy ministers en generaals oor hul konkrete planne om die Amerikaanse basis in Pearl Harbor uit te skakel. Op 5 September 1941 het keiser Prins Konoe 'n oudiënsie toegestaan waarin hy met afgryse verneem het dat voorbereidings vir 'n oorlog voorrang geniet bo diplomasie. Hy het onmiddellik 'n paar senior offisiere, genl. Sugiyama en admiraal Nagano, ontbied om duidelikheid te gee. Hulle het hom verseker dat 'n diplomatieke oplossing steeds hul voorkeur was. Die volgende dag, tydens die keiserlike konferensie, is die saak weer aan die orde gestel. Toe hulle gevra word of voorbereidings vir 'n oorlog bo diplomasie verkies sou word, bly Sugiyama en Nagano stil en laat ander praat.

Toe gebeur daar iets wat byna nooit gebeur het nie. Die keiser, wat veronderstel was om die konferensie as voorsitter te lei en nie aktief aan die beraad deel te neem nie, het opgestaan en gesê:

"Ons is baie spyt dat die Opperbevel dit nie nodig geag het om die saak met ons uit te klaar nie."

Hy het 'n deel van 'n gedig aangehaal:

"Aangesien ons almal broers in hierdie wêreld is, waarom is die golwe en die wind so onrustig?"

Na hierdie ernstige oortreding van die keiserlike protokol was daar 'n minuut lange stilte waarin die teenwoordiges probeer om die onverwagte uitval met hul keiser te verwerk. Uiteindelik neem Admiraal Nagano die woord en verseker Hirohito van hul lojaliteit aan die keiser, dat hulle die belangrikheid van diplomasie erken en dat hulle baie jammer was om die keiser in hul optrede teleur te stel. Volgens Konoe het hulle die vergadering in 'n baie gespanne atmosfeer afgesluit.

Yamamoto het sy plan aan Genda en later aan die vloot voorgelê, maar in laasgenoemde het hy baie weerstand ontvang. Baie individue het gedink die plan is te omvattend. Yamamoto was daarvan oortuig dat Amerika, as daar 'n oorlog sou uitbreek, 'n verwoestende hou toegedien sou moes word, sodat Japan die Filippyne, Malakka en die Nederlands-Indiese Eilande ongehinderd sou kon beset voordat die Amerikaanse vloot kon herstel. Sy kollegas het steeds die beslissende mag van slagskepe aanvaar, waarvan Japan twee gehad het: die Yamato en die Musashi.

Tydlyn tot 7 Desember 1941 (vervolg)

Ondanks die besluit om Plan Z in werking te stel, het Japan steeds met Amerika onderhandel om te probeer om nie agterdog te wek nie. 'n Onderhandelingsvoorstel is toe op 10 November, aan die destydse Amerikaanse minister van buitelandse sake, Cordell Hull gestuur. Die Amerikaners het hierdie voorstel egter geïgnoreer en daarom, tien dae later, het Saber Kurusu, die Japannese onderhandelaar, 'n nuwe voorstel gemaak. Die sperdatum wat vir 25 November geskeduleer was, is ook tot 29 November uitgestel.

Weens die dreigende situasie het die Amerikaanse minister van Verdediging weereens 'n treffende verklaring gemaak: " Die vraag is hoe ons hulle moet maneuver in die posisie om die eerste skoot af te skiet, sonder om te veel gevaar en skade aan onsself te doen." Dit toon weereens dat Amerika deeglik bewus was van die bedreiging en ook oorlog wou hê, sonder om 'skuldig' te wees.

Roete gevolg deur die Japannese vloot na Pearl Harbor en terug

Die Japannese media het op 25 November berig dat 'n groot vloot die Japanse hawe verlaat het. Volgens hulle vaar dit deels na die Filippyne en deels na die straat van Formosa, die suidooste van China. In werklikheid het die vloot eers 'n dag later vertrek. Op daardie dag het Nagumo, die vise-admiraal van die Japannese vloot, die Baai van Hitokappu, aan die oostekant van Etorofu, verlaat met 6 vliegdekskepe, 423 vliegtuie, 2 slagskepe, 28 duikbote, 2 kruisers en 11 torpedojaers. Dit was duidelik dat die vliegdekskepe in hierdie vloot relatief oorverteenwoordig was, maar dit was logies, want die bedoeling was om met die vliegdekskepe aan te val. Die ander skepe se enigste taak was om hierdie kosbare oorlogsplatforms te beskerm. Daar is streng radiostilte tussen die skepe vanaf die vertrek gehandhaaf, sodat die Amerikaners hulle nie sou opmerk en opspoor nie.

In antwoord op die onderhandelingsvoorstel van Saber Kurusu op 20 November het Cordell Hull 'n teenvoorstel ingedien. Hierin het hy egter sulke hoë eise gestel dat dit reeds vooraf duidelik was dat Japan nie hierop sou reageer nie. Dit was nog 'n aanduiding dat Amerika probeer het om 'n oorlog te begin sonder om die eerste stap te neem. 'n Dag na Hull se voorstel het die Amerikaanse minister van oorlog, Henry L. Stimson, boodskappe aan die Stille Oseaan-vloot gestuur. Hy het gewaarsku teen moontlike vyandelike optrede van Japan.

Japan het gevoel dat daar ná die mislukking van diplomatieke pogings geen ander keuse as oorlog was nie. Nietemin het hulle nog met Amerika onderhandel om te laat blyk dat hulle steeds van voorneme was om die diplomatieke weg te volg.

Enkele individue binne die Amerikaanse regering wou hê dat nuwe waarskuwings oor 'n moontlike dreigende oorlog uitgestuur moes word, maar die leër se opperbevel het geweier omdat hul bang was dat dit 'n vals alarm sou wees. Tog is daar vanaf daardie tyd steeds aanduidings van 'n moontlike aanval gevind. Die FBI het byvoorbeeld 'n boodskap oor 'n dreigende oorlog onderskep, maar hierdie boodskap geïgnoreer omdat hulle nie paniek wou saai nie.

As gevolg van die al hoe duideliker dreigemente van oorlog, het die Amerikaanse vloot teen 5 Desember 1941 besluit om van sy skepe te ontplooi. Daarom is 'n vliegdekskip na Midway, noordwes van Hawaii, gestuur. Twee ander vliegdekskepe is na 'n ander gebied gestuur. Al hierdie skeepsbewegings het weer gewys dat Amerika bewus was van die bedreiging wat Japan inhou. Ondanks hierdie maatreëls, was magte by Pearl Harbor tog nie oplettend genoeg nie, soos later sou blyk.

Op 6 Desember ontsyfer 'n Amerikaanse telegrafis enkele Japannese boodskappe wat 'n paar dae gelede al onderskep is. In die ontsyferde berigte blyk dit duidelik vir hom dat daar aanduidings van oorlog was, maar sy toesighouer wou dit nie aanvaar nie. Inteendeel, hy eis dat die telegraafoperateur hierdie boodskappe moet ignoreer. Op 6 Desember het Hirohito, die destydse keiser van Japan, 'n boodskap van die Japannese Stille Oseaan-vloot ontvang. Hierdie boodskap is vinnig beantwoord.

7 Desember

Pearl Harbor aanval, 7 Desember 1941. Japanse vlootvliegtuie berei voor om van 'n vliegdekskip (waarskynlik Shokaku) af te vlieg om Pearl Harbor gedurende die oggend van 7 Desember 1941 aan te val. Die vliegtuig op die voorgrond is 'n "Zero" vegter, voor "Val"duikbomwerpers. Dit is waarskynlik die afstuur van die tweede aanvalgolf.

Op 7 Desember, 10:32 plaaslike tyd, het Franklin D. Roosevelt gelees dat Japan nie oorlog teen Amerika verklaar het nie, maar hy het tot die gevolgtrekking gekom dat verdere onderhandeling met Amerika nie meer nuttig sou wees nie. 'n Uur na hierdie boodskap het die president 'n onderskepte boodskap gelees waarin gesê word dat 'n amptelike oorlogsverklaring om 13:00 aan Amerika oorhandig moet word. Besonderhede oor die ligging en tyd van 'n aanval deur die Japannese magte is egter nie hierin genoem nie. In antwoord hierop het Marshall beveel dat die vloot van die Stille Oseaan ekstra waaksaam moet wees.

Terselfdertyd is 'n geheimsinnige Japannese duikboot opgemerk wat probeer het om Pearl Harbor binne te gaan. Die aanvanklike evaluasie was dat hierdie duikboot 'verlore' was, maar 'n meer logiese uiteensetting blyk te wees dat dit op soek was na die swak plekke in die Amerikaanse vloot en nog meer om uit te vind of dit enigsins voorbereid op oorlog was. Wat ook al die geval is, hierdie duikboot is rondom 12ː00 deur 'n torpedojaer aangeval en gesink. Die offisiere by Pearl Harbor was nie regtig bekommer oor hierdie vreemde duikboot nie en die voorval is baie laat by die hoofkantoor aangemeld.

Die Amerikaanse vlootskip USS West Virginia (BB-48) (links gesink) en USS Tennessee (BB-43) in rook gehul na die Japannese lugaanval op Pearl Harbor.

Op 12.02 is die eerste aanvalsgolf van Japannese vliegtuie deur 'n Amerikaanse radarstasie opgemerk. Dit was die vliegtuie wat omstreeks 11ː00 van die Japannese vliegdekskepe vertrek het. Om 12ː20 het nog 'n radar hierdie golf vliegtuie, nou nader aan die hawe, opgemerk. Die offisier in beheer het egter hierdie beeld geïgnoreer en niemand gewaarsku nie, waarskynlik omdat 'n aantal Amerikaanse B-17's op daardie dag sou opdaag. Eers om 12ː25 is Kimmel ingelig oor die voorval met die duikboot, maar daar is steeds geen stappe geneem om die basis te verdedig nie. Alle skepe was in die hawe geanker en het 'n uiters kwesbare teiken vir die naderende vliegtuie gevorm.

Om 12ː49 het die Japannese vlieëniers amptelike toestemming vir die aanval ontvang; die eerste Japannese aanvalsgolf het om 12ː55 Pearl Harbor vanuit die noordweste aangeval. Die tweede golf volg meer as 'n uur later, om 14:00. Hulle het die hawe vanuit die noordooste aangeval.

Omstreeks 14ː45 was van die 96 skepe in die hawe, 18 gesink of erg beskadig. Altesaam 188 van die 394 vliegtuie is vernietig en 159 ander is beskadig. Altesaam 2 402 soldate is dood as gevolg van hierdie aanval en 1 178 beseer. Die groot aantal sterftes is hoofsaaklik veroorsaak deur die sinking van die slagskip USS Arizona waarin 1 177 mense dood is.

Tydsverskil

Hierdie tydsperiode is gebaseer op die Amerikaanse tyd in die Verenigde State, Washington DC. Die Japannese aanval het omstreeks 7ː55 in Pearl Harbor, Oahu, Hawaii, so omstreeks 12ː55 uur in Washington begin. Dit is 'n tydsverskil van vyf uur.

Oorlogsverklaring van Nazi-Duitsland

Die feit dat Japan en Amerika nou oorlog begin voer, was die rede waarom Adolf Hitler op die vierde dag na die aanval oorlog teen die Amerikaners verklaar het. Die Verenigde State het dus weer betrokke geraak in 'n Europese oorlog (die eerste keer was die Eerste Wêreldoorlog), wat hulle eerder sou wou vermy.

Verwysings

1. Morison 2001, pp. 101, 120, 250
2. Worth, Roland H., Jr. (27 Januarie 2014). No Choice but War: The United States Embargo Against Japan and the Eruption of War in the Pacific. Jefferson, North Carolina: McFarland, Incorporated. ISBN 978-0786477524.
3. Prange, Gordon W., Goldstein, Donald, & Dillon, Katherine. The Pearl Harbor Papers (Brassey's, 2000), p. 17ff; Google Books entry on Prange et al.
4. For the Japanese designator of Oahu. Wilford, Timothy. "Decoding Pearl Harbor", in The Northern Mariner, XII, #1 (January 2002), p. 32fn81.
5. Fukudome, Shigeru, "Hawaii Operation". United States Naval Institute, Proceedings, 81 (Desember 1955), bl. 1315–1331
6. Gill, G. Hermon (1957). Royal Australian Navy 1939–1942. Australia in the War of 1939–1945. Series 2 – Navy. Vol. 1. Canberra: Australian War Memorial. p. 485. LCCN 58037940. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Mei 2009. Besoek op 16 Junie 2015.
7. Prange et al. 7 Desember 1941, bl. 174.
8. Parillo 2006, p. 288
9. "Pearl Harbor Facts". About (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 Februarie 2017. Besoek op 5 Oktober 2014.
10. Yuma Totani (1 April 2009). The Tokyo War Crimes Trial: The Pursuit of Justice in the Wake of World War II. Harvard University Asia Center. p. 57.
11. Stephen C. McCaffrey (22 September 2004). Understanding International Law. AuthorHouse. pp. 210–229.

Bronnelys

• Stinnett, Robert B. - Day of deceit, The truth about FDR and Pearl Harbor, Free Press, 2001.
• Van der Vat, Dan - Pearl Harbor, Dag der schande, 2001.
• Steven M. Gillon: Pearl Harbor: FDR Leads the Nation into War. Basic, New York 2011, ISBN 978-0-465-02139-0.
• Marcel Hartwig: Die traumatisierte Nation?: »Pearl Harbor« und »9/11« als kulturelle Erinnerungen. transcript, Bielefeld. 2011, ISBN 978-3-8376-1742-9.
• Peter Herde: Pearl Harbor, 7 Desember 1941. Der Ausbruch des Krieges zwischen Japan und den Vereinigten Staaten und die Ausweitung des europäischen Kriegs zum Zweiten Weltkrieg. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1980, ISBN 3-534-07555-2. (Weitere Auflagen)
• David Kahn: The Codebreakers. The Story of Secret Writing. Scribner, New York 1996, ISBN 0-684-83130-9.
• Craig Nelson: Pearl Harbor: From Infamy to Greatness. Weidenfeld & Nicolson, London 2016, ISBN 978-1-4746-0564-9.
• Gordon W. Prange u. a.: December 7, 1941. The Day the Japanese Attacked Pearl Harbor. McGraw Hill Books, New York 1991, ISBN 0-517-06658-0.
• Gordon W. Prange: At Dawn We Slept. The untold story of Pearl Harbor. Penguin Books, London 2001, ISBN 0-14-100508-4.
• Mark E. Stille: TORA! TORA! TORA! Pearl Harbor 1941 Osprey Publishing, Oxford 2011, ISBN 978-1-84908-509-0.

Eksterne skakels

Wikimedia Commons bevat media in verband met Pearl Harbor attack.

• Navy History Heritage Command Official Overview
• History.com Account With Video
• "Remembering Pearl Harbor:The USS Arizona Memorial", a National Park Service Teaching with Historic Places (TwHP) lesson plan
• Hawaii War Records Depository, Archives & Manuscripts Department, University of Hawaii at Manoa Library