Dennis Brain

Dennis Brain (17 Mei 1921 – 1 September 1957) was 'n Britse virtuoos horingspeler wat daarmee gekrediteer word dat hy die horing as 'n solo klassieke instrument by die na-oorlogse Britse publiek gepopulariseer het. Met die samewerking van Herbert von Karajan en die Philharmonia Orchestra het hy opnames van Mozart se horingconcertos gemaak wat as die definitiewe weergawes van die werke beskou word.

Musikale loopbaan

[wysig | wysig bron]

Vroeë jare

[wysig | wysig bron]
Brain se A model 90 horing, wat in die ongeluk beskadig is en gerestoureer is deur Paxman Musikale Instrumente en nou uitgestal word by die Koninklike Akademie van Musiek

Brain was teen 'n vroeë ouderdom toegelaat om elke Saterdag oggend 'n paar note op sy vader se horing te blaas. Aubrey Brain was van die oortuiging dat studente nie die horing moet bestudeer tot hul latere tienerjare nie, wanneer die tande ten volle ontwikkel is. Gedurende hierdie jare het Brain die klavier en orrel studeer. Dit was slegs op die ouderdom van vyftien jaar dat Brain vanaf St Paul's School (Londen) na die Koninklike Akademie van Musiek oorgeplaas is om die horing te bestudeer onder sy vader se leiding.[1] Terwyl hy daar was het hy met sy klavierstudies onder Max Pirani voortgegaan en wat die orrel betref onder G. D. Cunningham.

Brain het sy eerste uitvoering op 6 Oktober 1938 gemaak. Hy het tweede horing gespeel onder sy vader saam met die Busch Kamermusiek spelers by Queen's Hall. Hulle het Johann Sebastian Bach se Brandenburg Concerto No. 1 uitgevoer. Brain se eerste opname was Mozart se Divertimento in D majeur, K.334 wat hy in Februarie 1939 saam met die Léner Kwartet opgeneem het. Hy het weer tweede horing onder sy vader gespeel.

Brain was op die ouderdom van 21 aangestel in die eerste horing posisie in die Nasionale Simfonieorkes. Dit het egter nie lank gehou nie aangesien hy gou daarna saam met sy broer opgeroep is om tydens die Tweede Wêreldoorlog te veg.[2] Beide broers het aangesluit by die Musiekgroep van die Britse Lugmag. Toe die lugmag se Simfonieorkes gevorm was het Brain daarby aangesluit. Die orkes het op 'n toer van welwillendheid van die Verenigde State gegaan. Gedurende die toer het 'n aantal orkes-dirigente vir Brain uitgenooi om na die oorlog by hulle aan te sluit, insluitende Leopold Stokowski van die Philadelphia Simfonieorkes.

In 1943 het Brain se solo-loopbaan werklik koers gekry toe Benjamin Britten sy Serenade vir Tenoor, Horing en Strykinstrumente vir Peter Pears en Brain geskryf het. 'n Februarie 1944 opname van die Beethoven Horingsonate onthul 'n twee-en-twintigjarige Dennis Brain van buitengewone liriese virtuositeit, vloeibaarheid en musikale instink, en wat daartoe in staat is om op moeitelose wyse te speel.

Brain het oorspronklik 'n Franse instrument, 'n Raoux suier-klep horing, soortgelyk aan die wat deur sy vader gebruik is, bespeel. Hierdie tipe instrument beskik oor 'n besondere vloeibare toon en 'n fyn legato, maar bring 'n minder robuuste klank voort as die Duits-vervaardigde instrumente wat in algemene gebruik begin raak het. Brain het in 1951 oorgeskakel na 'n Alexander enkel B-mol instrument, maar het gekla dat "hulle wil hê dat ek die heeltyd die regte note moet speel!" Die Alexander het oor 'n persoonlike en spesiaal geboude loodpyp beskik wat nouer was as die gewone instrument.

Latere jare

[wysig | wysig bron]

Teen 1945 was Brain die mees gesogste horingspeler in Engeland;[3] Hy was maar slegs vier-en-twintig jaar oud. Sy vader het homself beseer tydens 'n val en die meeste van sy stamina om te speel verloor. Na die oorlog het Walter Legge en Thomas Beecham respektiewelik die Philharmonia en die Koninklike Filharmoniese Orkes gestig.[2] Brain het in beide orkeste die posisie van hoof horingspeler gevul. Saam met Jack Brymer (klarinettis), Gwydion Brooke (fagot), Richard Walton (trompet), Terence MacDonagh (hobo), en Gerald Jackson (fluit) was hy 'n lid van die "koninklike familie" van blaasinstrumentaliste van die Koninklike Filharmoniese Orkes. Hy het later gevind dat hy nie genoeg tyd tot sy beskikking het om beide poste te vul nie, en gevolglik uit die Koninklike Filharmoniese Orkes bedank.

Brain het sy belangstelling in die verwaarloosde area van kamermusiek herwin en saam met sy broer in 1946 'n blaasinstrumentkwintet gevorm. Hierdie groep het uiteindelik geweldig gegroei en tot in Duitsland, Italië en Oostenryk getoer. Brain het ook 'n trio gestig saam met die pianis Wilfrid Parry en die violis Jean Pougnet. Die trio het tweemaal in Skotland getoer en het planne gemaak om tydens die winter van 1957 in Australië te toer. Brain het vlugtig 'n kamerensemble bymekaargebring wat bestaan het uit sy vriende, sodat hy musiek kon dirigeer. In November 1953, onder die leiding van Herbert von Karajan, en begelei deur die Philharmonia Orkes, het Brain die Mozart Horingconcertos Nos. 1–4 vir EMI opgeneem.[4] In Julie 1954, weer onder leiding van Karajan, het Brain die orrel-deel tydens 'n opname van die Paasfees-himne van Pietro Mascagni se Cavalleria rusticana opgeneem.

Hy het ook saam met Karl Haas (dirigent) se Londense Barok-ensemble gespeel, beide in opnames (van noemenswaardige belang, te wete Dittersdorf se Partita in D, Dvořák se Serenade in D mineur vir Blaasinstrumente, Op. 44, en Händel se Aria vir twee horings, hobos en fagot)[5] en in konsert. Brain het 'n radio program getiteld The Early Horn in 1955 geproduseer. Daarin plaas hy klem op die belang van die speler oor die instrument, wat betref die voortbring van die perfekte toon. Hy het sy humoristiese kant gewys deur 'n horingconcerto van Leopold Mozart te speel met 'n tuinslang tydens 'n Gerard Hoffnung musiekfees in 1956. Hy het die tuinslang tot lengte gesny met tuingereedskap ten einde die beste toonhoogte te verkry. Brain was berug vir sy sorgloosheid; sy instrument was vir baie jare 'n Frans-vervaardigde horing met 'n indrukwekkende verskeidenheid van duike. Benjamin Britten het een partituur onderteken met "Vir Dennis – ingeval hy die ander een verloor". Maar Thomas Beecham het Brain as 'n "wonderkind" beskryf[6] en Noël Goodin het hom gekarakteriseer as "die genie wat die horing getem het"; sy oudmodiese en verwaarloosde instrument was dieselfde instrument wat gehoor kan word op baie klassieke opnames van die tyd. Dennis Brain het verskeie jare in Hampstead by 37 Frognal gewoon.

Afsterwe

[wysig | wysig bron]
Brain se graf in Londen

Brain is op 1 September 1957 op die jong ouderdom van ses-en-dertig jaar oorlede terwyl hy besig was om huis toe te ry na 'n uitvoering van Tsjaikofski se Simfonie No. 6, Pathetique met die Philharmonia onder Eugene Ormandy tydens die Edinburgh-fees.[7][8] Hy het sy Triumph TR2 sportmotor van die pad af gery in 'n boom in op die A1 weg teenoor die noordelike hek van die Hatfield Aerodrome (De Havilland Vliegtuigfabriek) by Hatfield. Brain was bekend as 'n entoesias van vinnige motors en was daarvoor bekend dat hy die Autocar tydskrif op sy bladmusiek-staander gehou het terwyl hy die Mozart concertos uit sy geheue uit gedurende opname-sessies gespeel het.[1] Hy was geskeduleer vir 'n opname-sessie van Strauss se Capriccio opera saam met die dirigent Wolfgang Sawallisch die volgende oggend in Londen.[9]

Hy was begrawe in die Hampstead Begraafplaas te Londen. Sy kopsteen is gegraveer met 'n passasie van Hindemith se Declamation seksie uit sy Horingconcerto:[10]

My call transforms
The hall to autumn-tinted groves
What is into what
Has been....

Een van sy gunsteling horinginstrumente (deur Alexander van Mainz: 'n enkel B-moll horing met 'n F uitbreiding as 'n verstelskyfie) was erg beskadig tydens die noodlottige ongeluk. Dit is sedertdien gerestoureer deur Paxman Brothers of London en is op openbare uitstalling in die York Gate Collections by die Koninklike Akademie van Musiek, Londen.[11]

Werke wat deels danksy Brain 'n herlewing ondervind het

[wysig | wysig bron]

Brain het saam met Karajan gewerk om opnames van die vier Mozart horing concertos te maak. Die werke word nou as die basis van die solo horing repertorium beskou. Die concertos was oorspronklik geskryf vir Joseph Leutgeb, 'n Weense speler van die natuurlike horing. Brain het sy vaardighede m.b.t. komposisie getoon toe hy die cadenzas vir die eerste en derde concertos vir sy opnames gekomponeer het. Brain het ook die twee Richard Strauss horing concertos gewild gemaak. Hy was die derde persoon om in 1948 in die openbaar die Horingconcerto No. 2 van Strauss saam met die Weense Filharmoniese Orkes uit te voer. In 1951 het Brain die eerste persoon in die moderne tyd geword om Joseph Haydn se Horingconcerto No. 1 te speel.

Erfenis

[wysig | wysig bron]

Die prag van Brain se musiek en die tragedie van sy dood het die publieke verbeelding gaande gehad soos geen Britse horingspeler voor hom of na hom kon doen nie. Horingspelers beskik oor die algemeen nie oor die verbysterende profiel waaroor die groot violiste beskik nie, alhoewel die hoof-horingspeler oor die algemeen, wat betref vergoeding, slegs minder as die leier van 'n orkes verdien, aangesien die horing wat betref die moeilikheidsgraad van die speel daarvan, berug is as 'n moeilike instrument om te bespeel. Giovanni Punto het vir Beethoven geïnspireer om vir die horing te skryf; Brain het op sy beurt vir Benjamin Britten, Malcolm Arnold en Michael Tippett geïnspireer. Hy het die klassieke horing repertorium gepopulariseer, en sy vlugtige loopbaan het saamgeval met 'n renaissance van Engelse klassieke uitvoering en komposisie. Soos sy tydgenoot, James Galway, het hy die oorskakeling van orkes tot die van solis gemaak, en sy dood het sy status as musikale legende verder aangehelp. Opnames van die 1950s is steeds beskikbaar, en baie beskou steeds die Brain / Karajan opnames (gemaak in Londen in 1953) as die definitiewe weergawe van die Mozart horingconcertos.

Brain was beide 'n begaafde horingspeler en 'n figuur in die populêre kultuur; van sy opnames van die Mozart concertos tot die ietwat belaglike speel van die tuinslang (in perfekte toonhoogte) in een van Gerard Hoffnung se surrealistiese musikale extravaganzas. Sy Mozart opnames het Flanders and Swann se Ill Wind geïnspireer, en sy klassieke spel het toekomstige generasies van horingspelers geïnspireer.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 jasper.rees. "I Found My Horn special: The Art of Dennis Brain | Classical music reviews, news & interviews | The Arts Desk". www.theartsdesk.com. Besoek op 9 Oktober 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Legge, Walter (November 1957). "Dennis Brain – Obituary". Gramophone (in Engels). Gramophone. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 17 Junie 2018. Besoek op 9 Oktober 2015.
  3. ↑ "Dennis Brain (1921–1957) – IHS Online". www.hornsociety.org (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Februarie 2019. Besoek op 9 Oktober 2015.
  4. ↑ "Dennis Brain: Fanfare for the horn-player who blew up a storm". Telegraph.co.uk (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 April 2019. Besoek op 9 Oktober 2015.
  5. ↑ The Unfamiliar Dennis Brain
  6. ↑ Harold Rutland, Musical Times, 1957
  7. ↑ Raymond Leppard on Music: An Anthology of Critical and Personal Writings by Raymond Leppard, Thomas P. Lewis
  8. ↑ Usher Hall bookings
  9. ↑ Liner notes from Dennis Brain spielt Mozart, Beethoven, Schumann und Dukas, Dacapo
  10. ↑ [1]
  11. ↑ Royal Academy of Music's description[dooie skakel]

Bronne

[wysig | wysig bron]

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]