Messier 100 | ||||
Messier 100 met sy komplekse spiraalarms. (Bron: ESO/VLT) | ||||
Soort stelsel | Spiraalsterrestelsel | |||
Sterrebeeld | Berenike se Hare | |||
Tipe | SAB(s)bc | |||
Waarnemingsdata (Epog J2000) | ||||
Regte klimming | 12h 22m 54,9s | |||
Deklinasie | +15º 19' 21" | |||
Skynmagnitude | 10,1 | |||
Besonderhede | ||||
Afstand (ligjaar) | 55 miljoen | |||
Skynbare grootte | 7′,4 × 6′,3 | |||
Rooiverskuiwing | 5,240 x 10−6 | |||
Kenmerke | Steruitbarstingstelsel | |||
Ander name | NGC 4321 | |||
|
Messier 100 of M100 (ook bekend as NGC 4321) is ’n spiraalsterrestelsel in die sterrebeeld Berenike se Hare. Dit is in 1781 deur Pierre Méchain ontdek saam met die Messier-voorwerpe M98 en M99, en Charles Messier het dit in dieselfde jaar in sy katalogus van komeetagtige voorwerpe opgeneem.
Dit is een van die grootste en helderste sterrestelsels in die Virgo-sterrestelselswerm. Dit is sowat 55 miljoen ligjare van die Aarde af[1] en het ’n deursnee van 160 000 ligjare. Dit was een van die eerste spiraalstelsels wat ontdek is.[2]
Messier 100 word beskou as ’n steruitbarsting-sterrestelsel,[3] waar nuwe sterre al minstens die afgelope 500 miljoen jaar gevorm word in ’n kring (gevorm deur die spiraalarms) van sowat 1 000 parsek.[4]
Soos by baie ander spiraalstelsels in die Virgo-swerm, is daar ’n afplatting van beide stervorming[5] en neutrale waterstof (waarvan M100 min het in vergelyking met soortgelyke stelsels)[6] in die sterrestelsel se skyf – ’n verskynsel wat veroorsaak word deur ’n interaksie met die binnekant van die Virgo-swerm.
Vyf supernovas is al in M100 waargeneem.[7] In Maart 1901 is die eerste een, die tipe I-supernova SN 1901B, ontdek[7][8] met ’n skynbare helderheid van 15,6 mag. SN 1914A is in Februarie/Maart 1914 gevind. Die tipe kon nie vasgestel word nie, maar dit het ’n skynbare helderheid van 15,7 mag gehad.[7][9] Nog ’n tipe I, SN 1959E, is van 21 Februarie tot 17 Junie 1960 gesien,[7][10] met die dofste magnitude van die vyf wat gevind is: 17,5. Op 15 April 1979 is die eerste tipe II-supernova in M100 gevind; maar SN 1979C het vinnig verdof.[7][11] Die laaste supernova is op 7 Februarie 2006 ontdek; SN 2006X het ’n magnitude van 15,3 gehad toe dit ontdek is. Twee weke later het dit verdof tot 17 mag.[7][12]
{{cite journal}}
: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)
{{cite journal}}
: AS1-onderhoud: meer as een naam (link)