Ptolemeus-sterreswerm

Ptolemeus-sterreswerm
Messier 7 is in die middel van dié foto.
Messier 7 is in die middel van dié foto.
Soort stelsel Oop sterreswerm
Sterrebeeld Skerpioen
Messier-naam Messier 7
Tipe I,3,m (Trumpler), e (Shapley)[1]
Waarnemingsdata (Epog J2000)
Regte klimming 17h 53m 51,2s
Deklinasie -34º 47' 34"
Skynmagnitude 3,3
Besonderhede
Afstand (ligjaar) 980[2]
Ouderdom (jaar) 200 miljoen
Skynbare grootte  80′
Aantal sterre 80
Rooiverskuiwing  −47 x 10-6
(= blouverskuiwing)
Massa 735 M☉
Ander name NGC 6475
Portaal  Portaalicoon   Sterrekunde

Die Ptolemeus-sterreswerm (ook bekend as Messier 7 of NGC 6475) is ’n oop sterreswerm in die sterrebeeld Skerpioen. Dit is in 1746 deur Jean-Dominique Maraldi ontdek. Dit kan maklik met die blote oog gesien word, naby die angel van die Skerpioen.

M7 is sedert die antieke tyd bekend; dit is vir die eerste keer deur die 1ste-eeuse Grieks-Romeinse sterrekundige Ptolemeus waargeneem, wat dit in 130 n.C. as ’n newel beskryf het.[3] Die Italianer Giovanni Batista Hodierna het dit voor 1654 gesien en 30 sterre daarin getel. In 1764 het die Fransman Charles Messier dit as die sewende lid van sy katalogus van komeetagtige voorwerpe aangeteken.

Met ’n teleskoop kan sowat 80 sterre gesien word. Teen ’n afstand van 980 ligjare beteken dit die swerm is sowat 25 ligjare breed. Dit het ’n massa van sowat 735 sonmassas[4] en is sowat 200 miljoen jaar[2] oud. Die helderste ster het ’n magnitude van 5,6.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ "Messier 7 by SEDS". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 11 September 2007. Besoek op 11 Oktober 2012.
  2. ↑ 2,0 2,1 Villanova, S.; Carraro, G.; Saviane, I. (September 2009), "A spectroscopic study of the open cluster NGC 6475 (M 7). Chemical abundances from stars in the range Teff = 4500-10 000 K", Astronomy and Astrophysics 504 (3): 845–852, doi:10.1051/0004-6361/200811507, Bibcode: 2009A&A...504..845V 
  3. ↑ Jones, Kenneth Glyn (1991), Messier's Nebulae and Star Clusters, The Practical astronomy handbook series (2de ed.), Cambridge University Press, p. 1, ISBN 0-521-37079-5, http://books.google.com/books?id=SLEzPBn1i2gC&pg=PA1 
  4. ↑ Piskunov, A. E. et al. (Januarie 2008), "Tidal radii and masses of open clusters", Astronomy and Astrophysics 477 (1): 165–172, doi:10.1051/0004-6361:20078525, Bibcode: 2008A&A...477..165P 

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]