Rugbywêreldbeker 2011

Rugbywêreldbeker 2011
Toernooibesonderhede
Gasheer Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland
Datums 9 September – 23 Oktober
Aantal nasies 20 (92 kwalifiseer)
Finale posisies
Kampioen  Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland
Naaswenner  Vlag van Frankryk Frankryk
Derde plek  Vlag van Australië Australië
Toernooistatistiek
Wedstryde 48
Bywoning 1 477 294 (gem. 30 777 per wedstryd)
Drieë 262 (gemiddeld 5.46 per wedstryd)
Meeste punte Vlag van Suid-Afrika Morné Steyn (62)[1]
Meeste drieë Vlag van Engeland Chris Ashton
Vlag van Frankryk Vincent Clerc (6 drieë elk)[2]
← 2007
2015 →

Die Rugbywêreldbeker 2011 (Engels: 2011 Rugby World Cup; Maori: Ipu o te Ao Whutupōro 2011) is van 9 September tot 23 Oktober 2011 in Nieu-Seeland beslis. Dit was die sewende rugbywêreldbekertoernooi van die vierjaarlikse rugbywêreldkampioenskap wat deur die Internasionale Rugbyraad (IRR; nou Wêreldrugby) aangebied word en die vierde in die Suidelike Halfrond. Nieu-Seeland het saam met Australië die eerste Rugbywêreldbeker 1987 gehuisves. Nieu-Seeland se bod om die toernooi aan te bied is in 2005 bo Japan en Suid-Afrika s’n verkies.

Die Webb Ellis-beker waarom meegeding is

Die toernooi se formaat van 2003 en 2007 het onveranderd gebly en 20 nasionale rugbyspanne het aan die Rugbywêreldbeker 2011 deelgeneem: die twaalf regstreekse kwalifiseerders van die 2007-toernooi (Argentinië, Australië, Engeland, Fidji, Frankryk, Ierland, Italië, Nieu-Seeland, Skotland, Suid-Afrika, Tonga en Wallis), saam met die agt beste spanne van die kwalifisering (Georgië, Japan, Kanada, Namibië, Roemenië, Rusland, Samoa en die Verenigde State). Tydens die Rugbywêreldbeker 2011 is 48 wedstryde gespeel, waaronder 40 tydens die groepfase en agt tydens die uitklopfase, insluitende die eindstryd. Die spanne is in vier groepe van vyf elk verdeel, waarvan elke span een keer teen al die ander spanne in die groep gespeel het. Die twee beste spanne van elke groep het hierna vir die kwarteindrondte gekwalifiseer, terwyl die drie beste spanne van elke groep – altesaam twaalf spanne – regstreeks vir die volgende Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland en Wallis gekwalifiseer het.

Voor die afskop van die Rugbywêreldbeker 2011 is Nieu-Seeland, Australië, Suid-Afrika, Engeland en Frankryk as gunstelinge op die titel beskou.[3][4] Die gasheer Nieu-Seeland het die eindstryd op Edenpark in Auckland teen Frankryk met 8–7 gewen en sodoende sy tweede wêreldtitel ná 1987 ingepalm. Dit is die derde keer wat die gasheer die rugbywêreldbekertoernooi kon wen, ná Nieu-Seeland in 1987 en Suid-Afrika in 1995. Daarbenewens het Nieu-Seeland die eerste rugbyland geword wat die rugbywêreldbekertitel vir beide mans en vroue op dieselfde tydstip gehou het, nadat die vrouespan die 2010-wêreldbekertoernooi kon wen. Edenpark het die eerste rugbystadion geword wat die rugbywêreldbekereindwedstryd vir meer as een keer – ná die 1987-toernooi – gehuisves het.[5] Australië het in die derde en Wallis in die vierde plek geëindig. Interessant genoeg het in die laaste vier wedstryde – die bronseindstryd en die eindstryd – dieselfde vier lande verskyn as tydens die erste Rugbywêreldbeker 1987, wat ook in Nieu-Seeland beslis is. Die verdedigende kampioen Suid-Afrika is in die kwarteindrondte deur Australië met 11–9 uitgeskakel. Namibië is ná vier nederlae reeds in die groepfase uitgeskakel. Die Russiese nasionale rugbyspan het vir die eerste keer aan ’n rugbywêreldbekertoernooi deelgeneem.

Die toernooi was die grootste sportgebeurtenis wat ooit in Nieu-Seeland aangebied is,[6] groter as die Rugbywêreldbeker 1987, Statebondspele 1990, Krieketwêreldbeker 1992, America's Cup 2003 en die toer van die Britse en Ierse Leeus na Nieu-Seeland in 2005.[7] Die organiseerders het 95 000 oorsese besoekers verwag wat na Nieu-Seeland vir die aangeleentheid sou reis.[8][9] Ná die toernooi is beraam dat sowat 133 200 toeriste Nieu-Seeland ten einde van die 2011-toernooi besoek het.[10] Met sowat 3,9 miljard televisiekykers wêreldwyd was die Rugbywêreldbeker 2011 een van die mees gesiene rugbywêreldbekertoernooi tot dusver. Altesaam is daar amper 1,5 miljoen kaartjies vir die 48 wedstryde verkoop, waarmee elke wedstryd gemiddeld 30 777 toeskouers gelok het;[11] die wedstryde het ’n bywoning van 87% gehad.[12]

Die wedstryde het op 9 September 2011 begin en is oor sewe weke geskeduleer. Die eindstryd het op Sondag, 23 Oktober 2011 op Edenpark in Auckland plaasgevind. Dié dag is gekies omdat dit op ’n lang naweek in Nieu-Seeland geval het (24 Oktober is werkersdag in Nieu-Seeland).[13] Daar is ’n 10-ure verskil in tyd tussen Nieu-Seeland en Suid-Afrika, gevolglik is al die wedstryde vroegoggend in Suid-Afrika gebeeldsend. Die Rugbywêreldbeker 2011 is tot dusver die toernooi met die minste geelkaarte sedert die instelling van die 10-minuut-tydstraf.[14]

Toewysing

[wysig | wysig bron]
Kaart van die kandidaatlande vir die Rugbywêreldbeker 2011
Vlae in die strate van Nieu-Seeland tydens die Rugbywêreldbeker 2011. Van links na regs: Die vlag van Skotland, ’n swart vlag met die silwervaring (kenteken van die Nieu-Seelandse nasionale span), die vlag van Australië en die vlag van die Ierse nasionale rugbyspan

Die wêreldbeheerliggaam Internasionale Rugbyraad het tot op 31 Januarie 2005 vir botte van belangstellende lande wat die Rugbywêreldbeker 2011 wou aanbied tyd gegee. Tot op hierdie datum was slegs ’n formele verklaring sonder gedetailleerde planne voldoende. Die tenderdokument vir die 2005-aansoekproses moes teen 13 Mei 2005 ingedien word.[15] Drie lande het aangebied om die Rugbywêreldbeker 2011 te huisves: Nieu-Seeland, Japan en Suid-Afrika.[16]

Nieu-Seeland het saam met Australië die eerste Rugbywêreldbeker 1987 aangebied en is oorspronklik saam met Australië as medegasheer van die Rugbywêreldbeker 2003 aangewys, maar ’n kontraktuele dispuut oor grondtekenregte tussen die Nieu-Seelandse Rugbyunie en die IRR het tot gevolg gehad dat Nieu-Seeland van sy gasheerregte ontneem en Australië as alleenlike gasheer aangewys is.[17] Nieu-Seeland sou oorspronklik 23 van die 48 wedstryde huisves, maar Nieu-Seeland se aandringing op die wysiging van die bepalings rakende stadionadvertensies was onaanvaarbaar vir die IRR.[18] Die Nieu-Seelandse Rugbyvoetbalunie het die bod in 2005 saam met die Nieu-Seelandse regering ingedien en onder andere beklemtoon dat Nieu-Seeland een van die min lande wêreldwyd is waar rugby die hoofsport is.[19] Nieu-Seeland se bod vir 2011 het planne ingesluit om Edenpark en ander stadions uit te brei en sodoende die kommersiële lewensvatbaarheid van die toernooi te verhoog. Vir Edenpark se opknapping is ook fasiliteite beplan vir ’n moontlike toekomstige Statebondspelebod deur Auckland.[20]

Japan wou die eerste Asiatiese land en daarmee buite die “tradisionele tuiste” van rugby word om ’n rugbywêreldbekertoernooi aan te bied. Al die vorige rugbywêreldbekertoernooie is afwisselend in lande van óf die destydse Drienasiesreeks (nou die Rugbykampioenskap) of die Sesnasiestoernooi gehou.[21] Japan het al oor die nodige infrastruktuur beskik, nadat dié land saam met Suid-Korea as gashere van die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 2002 opgetree het. In sy bod het die Japannese Rugbyvoetbalunie ook op Japan se ervaring as gasheer van groot toernooie soos die Olimpiese Somerspele 1964, Olimpiese Winterspele 1972 en Olimpiese Winterspele 1998 verwys.[22] Die Internasionale Rugbyraad was egter van mening dat Japan nie volle stadions sou kon waarborg nie.[23] Japan het later wel die Rugbywêreldbeker 2019 aangebied en kon met ’n 99% bywoning spog, die hoogste in die rugbywêreldbekergeskiedenis.[24]

Suid-Afrika het die Rugbywêreldbeker 1995 gehuisves en voor sy bodindiening die Krieketwêreldbeker 2003 aangebied.[25] Die Suid-Afrikaanse bod vir 2011, gelei deur die voormalige Springbokkaptein Francois Pienaar, het ’n sterk ondersteuning deur die nasionale regering geniet.[26] Intussen is die FIFA Sokker-Wêreldbekertoernooi in 2010 aan Suid-Afrika toegewys.[27] Tydens ’n parlementêre komitee op 19 Januarie 2005 het die South African Rugby Union hul voorneme aangekondig om stadions van die sokktertoernooi ook tydens die rugbytoernooi een jaar later te gebruik.[28]

Tydens die IRR-raadsvergadering op 17 November 2005 in Dublin is die Rugbywêreldbeker 2011 ná die IRR-inspeksies van elke gasheerland van die botte gedurende Junie en Julie 2005 aan Nieu-Seeland toegeken, bo Japan en Suid-Afrika.[29][30] Daarmee het dit ná die Rugbywêreldbeker 1995 in Suid-Afrika en die Rugbywêreldbeker 2003 in Australië die derde rugbywêreldbekertoernooi geword wat geheel en al in een land aangebied is. Daarbenewens het Nieu-Seeland in terme van bevolking die kleinste land ooit geword om ’n rugbywêreldbekertoernooi aan te bied. Die koste vir die aanbieding van die toernooi het sowat 310 miljoen NZD beloop. Die inkomste is op sowat 280 miljoen NZD beraam, met die Nieu-Seelandse regering en die Nieu-Seelandse rugbybeheerliggaam wat die tekort vergoed het.[31]

Deelnemers

[wysig | wysig bron]

Kwalifisering

[wysig | wysig bron]

Die IRR het dit aanvanklik oorweeg om die aantal spanne op 16 nasionale spanne (en daarmee 32 wedstryde) te reduseer, soos dit in 1995 laas die geval was. Die hoofrede was om ’n wanverhouding tussen die spanne met professionele en amateurspelers, waarvan party nie hul spelers kon betaal nie, te vermy. Die wêreldbeheerliggaam wou ná die Rugbywêreldbeker 2007 oor dié kwessie vergader en het ’n deeglike hersiening van die toernooi aangekondig.[32] In November 2008 is eindelik op 20 deelnemende spanne besluit. Die IRR se verteenwoordigers het agtergekom, dat baie van die spanne wat tydens die 2007-toernooi aanvanklik as “aanvullers” beskou is, die grootste entoesiasme onder die toeskouers ontketen het en dat baie wedstryde nie so eensydig was as wat dit eers gevrees is nie.[33]

Die drie beste spanne in elke groep van die Rugbywêreldbeker 2007 – Argentinië, Australië, Engeland, Fidji, Frankryk, Ierland, Italië, Nieu-Seeland, Skotland, Suid-Afrika, Tonga en Wallis – het almal regstreeks gekwalifiseer terwyl die res van die spanne moes kwalifiseer tydens ’n reeks kompetisies wat regoor die wêreld gehou is. Sewe van die twintig posisies wat in die toernooi beskikbaar was, is gevul deur streekskwalifiseerders, terwyl die oorblywende posisie deur heruitdunning gevul is. Die kwalifiseringstoernooi is in vyf streeksgroepe verdeel: Afrika, Amerikas, Asië, Europa en Oseanië. Twee plekke elk is vir die nasionale spanne van die Amerikas en Europa gereserveer en een elk vir Afrika, Asië en Oseanië. Die oorblywende plek is tydens ’n interkontinentale kwalifiseringsrondte beslis.[34] As die regstreekse klassifiseerders getel word, het 92 spanne in aanmerking gekom vir kwalifisering vir die finale toernooi in Nieu-Seeland.[35]

In Julie 2009 het Kanada as Amerikas 1 gekwalifiseer toe hulle die Verenigde State met ’n algehele telling van 47–30 verslaan het.[36] Een week later is Samoa bevestig as kwalifiseerder van Oseanië as Oseanië 1.[37] Amerikas 2 is in November gevul toe die Verenigde State Uruguay met ’n algehele telling van 54–28 geklop het.[38] In dieselfde maand het Namibië vir sy vierde agtereenvolgende rugbyêreldbekertoernooi gekwalifiseer toe die span Tunisië oor twee seksies geklop het.[39] In Maart 2010 het Georgië as Europa 1 gekwalifiseer en Rusland as Europa 2.[40] Twee maande later het Japan die enigste Asiatiese toekenning gewen.[41] Roemenië het deur heruitdunning gekwalifiseer nadat die span Uruguay met ’n algehele telling van 60–33 geklop het.[42]

Kwalifiserende spanne

[wysig | wysig bron]

Die volgende 20 spanne het vir die finale toernooi gekwalifiseer. Rusland, wat Portugal vervang het, is die enigste verandering in die 20-span-lys van die Rugbywêreldbeker 2007.

Spanne wat aan die kwalifiseringstoernooi deelgeneem en die wat regstreeks gekwalifiseer het; altesaam 92 spanne het deelgeneem.

   Afrika

   Amerikas

   Asië

   Europa

   Oseanië

   Nie deelgeneem nie

Uitslag van die kwalifisering:

   Gasheer

   Twaalf beste spanne van die 2007-toernooi

   Wenner van die plaaslike kwalifisering

   Versuim om te kwalifiseer

   Nie deelgeneem nie

Span Kwalifiseringmetode Verskynings by eindstryde Laaste verskyning Vorige beste prestasie Groep
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland Gasheer Sewende 2007 Kampioen (1987) A
Vlag van Argentinië Argentinië Regstreeks Sewende 2007 Derde plek (2007) B
Vlag van Australië Australië Sewende 2007 Kampioen (1991, 1999) C
Vlag van Engeland Engeland Sewende 2007 Kampioen (2003) B
Vlag van Fidji Fidji Sesde 2007 Kwarteindrondte (1987, 2007) D
Vlag van Frankryk Frankryk Sewende 2007 Naaswenner (1987, 1999) A
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland Sewende 2007 Kwarteindrondte (1987, 1991, 1995, 2003) C
Vlag van Italië Italië Sewende 2007 Groepfase (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007) C
Vlag van Skotland Skotland Sewende 2007 Vierde plek (1991) B
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika Vyfde 2007 Kampioen (1995, 2007) D
Vlag van Tonga Tonga Sesde 2007 Groepfase (1987, 1995, 1999, 2003, 2007) A
Vlag van Wallis Wallis Sewende 2007 Derde plek (1987) D
Vlag van Georgië Georgië Europa 1 Derde 2007 Groepfase (2003, 2007) B
Vlag van Japan Japan Asië 1 Sewende 2007 Groepfase (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007) A
Vlag van Kanada Kanada Amerikas 1 Sewende 2007 Kwarteindrondte (1991) A
Vlag van Namibië Namibië Afrika 1 Vierde 2007 Groepfase (1999, 2003, 2007) D
Vlag van Roemenië Roemenië Uitspeelwenner Sewende 2007 Groepfase (1987, 1991, 1995, 1999, 2003, 2007) B
Vlag van Rusland Rusland Europa 2 Eerste – Debuut C
Vlag van Samoa Samoa Oseanië 1 Sesde 2007 Kwarteindrondte (1991, 1995) D
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State Amerikas 2 Sesde 2007 Groepfase (1987, 1991, 1999, 2003, 2007) C

Stadions

[wysig | wysig bron]
’n Lugfoto van Lancasterpark in Christchurch ná die 2011-aardbewing

Die 13 stadions vir die Rugbywêreldbeker 2011 is op 12 Maart 2009 bevestig.[43] Van die stadions is met die oog op dié toernooi ten einde van meer kapasiteit opgeknap. Die regering het dit oorweeg om ’n wet goed te keur om die toestemmingsproses te omseil om toe te laat dat van die stadions se herontwikkeling betyds voltooi sou word.[44] Agt wedstryde is in Wellington aangebied, vier elk in Dunedin en North Shore City, drie elk in Hamilton, Invercargill, Nelson, Nieu-Plymouth en Rotorua, asook twee elk in Napier, Palmerston North en Whangarei.[45]

As gevolg van skade aan die Christchurchstadion en die ander fasiliteite in Christchurch, die land se tweede grootste stad, ná die aardbewings in Februarie 2011, het die verantwoordelike minister Murray McCully op 16 Maart die wedstryde se verskuiwing aangekondig. Die twee kwarteindwedstryde is na Auckland verskuif, terwyl die vyf groepwedstryde na ander stede verskuif is.[46]

Op 10 November 2006 het die Nieu-Seelandse regering planne vir die “Stadion Nieu-Seeland” in Auckland bekend gemaak. Volgens dié voorstel sou die nuwe stadion met 60 000 sitplekke aan die waterfront gebou word.[47] Ná protes deur die bevolking en ’n gebrek aan ondersteuning deur die Aucklandse Streekraad is die voorstel ten gunste van Edenpark se opknapping geskrap. Die herontwikkeling van Edenpark se suidelike en suidwestelike pawiljoens was gedurende 2010 klaar. Edenpark met ’n kapasiteit van 60 000 het die eindstryd, die bronseindstryd die twee halfeindstryde, twee kwarteindstryde en vyf groepwedstryde gehuisves.[48]

Die bouwerk aan Dunedin se Forsyth Barr-stadion (tydens die toernooi bekend as Otagostadion) was 'n bron van kommer aangesien dié projek in ’n nou tydraamwerk beplan is. Volgens ’n vorderingsverslag in April 2010 sou die projek betyds klaar wees voor die rugbywêreldbekertoernooi, hoewel daar ’n gemiddelde risiko was met sekere belangrike en potensieel skadelike bekommernisse.[49] As die projek nie betyds voltooi sou gewees het nie, sou organiseerders op Carisbrook as die rugsteunopsie teruggekeer het. Op 6 Augustus 2011 is die Forsyth Barr-stadion amptelik geopen.[50] Vervolgens is Dunedin se nuwe Forsyth Barr-stadion in Augustus 2011 voltooi en pleks van Carisbrook gebruik.[51]

Auckland, Noordeiland Wellington, Noordeiland Dunedin, Suideiland Auckland, Noordeiland
Edenpark Westpac Otago (voorheen Carisbrook) North Harbour
36°52′30″S 174°44′41″O / 36.87500°S 174.74472°O / -36.87500; 174.74472 (Edenparkstadion) 41°16′23″S 174°47′9″O / 41.27306°S 174.78583°O / -41.27306; 174.78583 (Westpacstadion) 45°52′9″S 170°31′28″O / 45.86917°S 170.52444°O / -45.86917; 170.52444 (Otagostadion) 36°43′37″S 174°42′6″O / 36.72694°S 174.70167°O / -36.72694; 174.70167 (North Harbour-stadion)
Kapasiteit: 60 000 Kapasiteit: 40 000 Kapasiteit: 30 000 Kapasiteit: 30 000
Hamilton, Noordeiland
Rotorua, Noordeiland
Waikatostadion Rotorua Int’l Stadion
37°46′52″S 175°16′6″O / 37.78111°S 175.26833°O / -37.78111; 175.26833 (Waikatostadion) 38°9′21″S 176°13′27″O / 38.15583°S 176.22417°O / -38.15583; 176.22417 (Rotorua Int’l Stadion)
Kapasiteit: 30 000 Kapasiteit: 26 000
Nieu-Plymouth, Noordeiland Nelson, Suideiland
Yarrowstadion Trafalgarpark
39°4′13″S 174°3′54″O / 39.07028°S 174.06500°O / -39.07028; 174.06500 (Yarrowstadion) 41°16′1″S 173°16′59″O / 41.26694°S 173.28306°O / -41.26694; 173.28306 (Trafalgarpark)
Kapasiteit: 26 000 Uitgebrei na 18 000
Invercargill, Suideiland Whangarei, Noordeiland Napier, Noordeiland Palmerston North, Noordeiland
Rugby Park Okarapark McLeanpark Arena Manawatu
46°25′1″S 168°21′46″O / 46.41694°S 168.36278°O / -46.41694; 168.36278 (Rugby Park-stadion) 35°43′56″S 174°19′44″O / 35.73222°S 174.32889°O / -35.73222; 174.32889 (Okarapark) 39°30′7″S 176°54′46″O / 39.50194°S 176.91278°O / -39.50194; 176.91278 (McLeanpark) 40°21′24″S 175°36′4″O / 40.35667°S 175.60111°O / -40.35667; 175.60111 (Arena Manawatu)
Kapasiteit: 17 000 Kapasiteit: 18 000 Uitgebrei na 15 000 Uitgebrei na 15 000

Formaat

[wysig | wysig bron]
’n Tradisionele Māori-waka word as deel van die vieringe rondom die Rugbywêreldbeker 2011 in die Aucklandse Viaduct-hawe geroei

Die Rugbywêreldbeker 2011 is oor 44 dae tussen 20 verskillende spanne oor 48 wedstryde beslis. Dit het op 9 September 2011 afgeskop op Edenpark met die openingswedstryd tussen die gasheer Nieu-Seeland en Tonga. Die toernooi het geëindig by dieselfde stadion op 23 Oktober met die eindstryd tussen Nieu-Seeland en Frankryk, waartydens die All Blacks die Webb Ellis-beker ingepalm het.

Kalender

[wysig | wysig bron]

Die volgende tabel dui die Rugbywêreldbeker 2011 se daaglikse program aan. ’n Rooi blokkie dui op beide die openings- en sluitingseremonie, ’n pers blokkie op wedstryde tydens die groepfase, ’n groen blokkie op wedstryde tydens die uitklopfase, ’n blou blokkie op die bronseindstryd en ’n geel blokkie op die eindstryd.

Aantal daaglikse wedstryde tydens die toernooi
Groepfase
September/Oktober 		Vr
9 		Sa
10 		So
11 		Ma
12 		Di
13 		Wo
14 		Do
15 		Vr
16 		Sa
17 		So
18 		Ma
19 		Di
20 		Wo
21 		Do
22 		Vr
23 		Sa
24 		So
25 		Ma
26 		Di
27 		Wo
28 		Do
29 		Vr
30 		Sa
1 		So
2
Seremonies OS
Groep A 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1
Groep B 2 1 1 1 1 1 1 1 1
Groep C 2 1 1 1 1 1 1 1 1
Groep D 1 1 1 1 1 1 1 1 1 1
Uitklopfase
Oktober 		Ma
3 		Di
4 		Wo
5 		Do
6 		Vr
7 		Sa
8 		So
9 		Ma
10 		Di
11 		Wo
12 		Do
13 		Vr
14 		Sa
15 		So
16 		Ma
17 		Di
18 		Wo
19 		Do
20 		Vr
21 		Sa
22 		So
23
Seremonies SS
Uitklopfase 2 2 1 1 1 1
Verklaring

   Seremonies

   Groepfase

   Uitklopfase

   Bronseindstryd

   Eindstryd

Groepe

[wysig | wysig bron]
Die loting vir die Rugbywêreldbeker 2011 het op 1 Desember 2008 by die Londense Tower Bridge plaasgevind
Stede in Nieu-Seeland waar wedstryde plaasvind het

Die eerste rondte, of die groepfase, het 20 lande wat in vier groepe van vyf spanne gedeel is met dieselfde formaat as wat in 2003 en 2007 gebruik is. Die regstreekse kwalifiseerders se plasing was vir die eerste keer gebaseer op hul posisie op die IRR-ranglys.[52] Aan die vier beste spanne van die Rugbywêreldbeker 2007 (Suid-Afrika, Engeland, Argentinië en Frankryk) is dus nie topgroepplekke toegeken nie, maar “die ranglys is nou baie goed gevestig en gee ons ’n geloofwaardige en bondige manier om spanne vir die trekking van die Rugbywêreldbekergroep te plaas”, het die destydse Rugbywêreldbeker Bpk-voorsitter Syd Millar gemeen.[53]

Die loting is op 1 Desember 2008, gedurende die kwalifisering, by die Londense Tower Bridge gehou en was gebaseer op die IRR-ranglys op dié dag,[54] ná die Noordelike Halfrond se 2008 eindjaarrugbytoetsreeks.[55]

Die lootstelsel van vorige rugbywêreldbekertoernooie is behou met die twaalf regstreekse kwalifiseerders uit 2007 wat op die lotingsdag aan hul onderskeie groepe toegewys is, gebaseer op hul plek op die IRR-ranglys op 1 Desember 2008:[56]

  • Groep 1: Die vier beste gekeurde spanne
  • Groep 2: Die vier naasbeste gekeurde spanne
  • Groep 3: Die vier laagste regstreekse kwalifiseerders

Die twee oorblywende groepe bestaan uit die agt bykomende spanne, met die toewysing in elke groep gebaseer op die vorige Rugbywêreldbekertoernooi:

  • Groep 4: Amerikas 1, Europa 1, Europa 2, Oseanië 1
  • Groep 5: Afrika 1, Amerikas 2, Asië 1 en uitspeelwedstrydwenner

Die groepe is soos volg (in hakies is die ranglysplasing vóór die loting):[57]

Groep 1 Groep 2 Groep 3 Groep 4 Groep 5

Die volledige groepe en plekke vir die toernooi is op 12 Maart 2009 aangekondig.[58] Ná die loting op 1 Desember 2008 lyk die groepe soos volg:[59]

Groep A Groep B Groep C Groep D

Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland[n 1][n 2]
Vlag van Frankryk Frankryk[n 1]
Vlag van Tonga Tonga[n 1]
Vlag van Kanada Kanada
Vlag van Japan Japan

Vlag van Argentinië Argentinië[n 1]
Vlag van Engeland Engeland[n 1]
Vlag van Skotland Skotland[n 1]
Vlag van Georgië Georgië
Vlag van Roemenië Roemenië

Vlag van Australië Australië[n 1]
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland[n 1]
Vlag van Italië Italië[n 1]
Vlag van Rusland Rusland
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State

Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika[n 1]
Vlag van Wallis Wallis[n 1]
Vlag van Fidji Fidji[n 1]
Vlag van Samoa Samoa
Vlag van Namibië Namibië

Groepfase

[wysig | wysig bron]
Virtuo, die amptelike rugbybal van die Rugbywêreldbeker 2011
Maoridanser voor die wedstryd tussen Suid-Afrika en Fidji

Soos in die rugbywêreldbekertoernooie van 2003 en 2007 is die 20 spanne wat vir die Rugbywêreldbeker 2011 gekwalifiseer het in vier groepe verdeel. Die groepe is verdeel van Groep A tot Groep D en elke groep het bestaan uit vyf spanne. Elke groep het drie regstreekse kwalifiseerders van die Rugbywêreldbeker 2007 bevat, met die ander twee plekke wat deur die kwalifiseringstelsel gevul is. Elke land het een keer teen elke ander span in sy groep gespeel: elke land het dus vier wedstryde tydens die groepfase gespeel.

Klassifisering binne elke groep was gegrond op die volgende puntestelsel:

  • vier wedstrydpunte vir ’n oorwinning;
  • twee vir ’n gelykopuitslag;
  • geen vir ’n nederlaag;
  • Een bonuspunt vir die druk van vier of meer drieë, of ’n nederlaag met sewe punte of minder.[60]

Bonuspunte wat bydra tot spanne se versamelde wedstrydpuntetelling is toegeken in elkeen van die volgende omstandighede (een wedstrydpunt vir elke geval):

  • ’n span druk vier of meer drieë (ongeag van die wedstryduitslag);
  • ’n span verloor met sewe punte (’n verdoelde drie) of minder.[60]

Aan die einde van die groepfase is die spanne gerangskik van die eerste na die vyfde posisie, gegrond op versamelde wedstrydpunte, met die twee beste spanne wat na die kwarteindrondte deurgedring het. As twee of meer spanne ewe veel punte behaal het, is ’n kriteriastelsel gebruik om te bepaal watter span ’n hoër rang gehad het. Die kriteriastelsel het berus op ’n gedetailleerde analise van die wedstryde waaraan die spanne deelgeneem het. As geen uitslag met die stelsel bereik kon word nie, is die span wat die hoër rang op die amptelike ranglys van die IRR gehad het (soos gepubliseer op 3 Oktober 2011) die hoër rang toegeken.[60]

Uitklopfase

[wysig | wysig bron]

Van die begin van dié fase af het die toernooi ’n uitklopformaat aangeneem wat uit agt wedstryde bestaan het: vier kwarteindstryde, twee halfeindstryde, ’n derdeplekwedstryd en die eindstryd.

Die wenner en naaswenner van elk van die groepe het na die uitklopfase deurgedring. Groepwenners het teen naaswenners in ander groepe in die kwarteindstryde gespeel, byvoorbeeld: die wenner van Groep A het teen die naaswenner van Groep B en die wenner van Groep B teen die naaswenner van Groep A gespeel. Spanne van dieselfde groep sou dus eers in óf die klein finale óf die eindstryd kon herontmoet het.

Elke wedstryd in die uitklopfase moes met ’n oorwinning vir een van die spanne eindig. As daar ná tagtig minute van gewone spel ’n gelykopuitslag was, is daar verder gespeel om te bepaal wie die wenner is. Aanvanklik is daar twee periodes van ekstra tyd gespeel, tien minute in elke rigting: as daar dan steeds geen wenner was nie, is daar vir tien minute gespeel in ’n uitklopformaat, waar die eerste span wat daarin geslaag het om punte aan te teken, gewen het. As daar steeds nie ’n wenner was ná 110 minute nie is die wenner bepaal deur ’n stelskopkompetisie.[60]

2011-effek op 2015-kwalifisering

[wysig | wysig bron]

Soos tydens die Rugbywêreldbeker 2007 het die drie beste spanne in elke groep regstreeks vir die volgende Rugbywêreldbeker 2015 in Engeland en Wallis gekwalifiseer. Hulle was Argentinië, Australië, Engeland, Frankryk, Ierland, Italië, Nieu-Seeland, Samoa, Skotland, Suid-Afrika, Tonga en Wallis.

Kaartjies en borgskappe

[wysig | wysig bron]
Amptelike 2011 Rugbywêreldbeker-winkel in Auckland
’n Emirates A380-800 adverteer vir die Rugbywêreldbeker 2011

Kaartjies vir die Rugbywêreldbeker 2011 is in drie fases verdeel. Die eerste-fase-kaartjies is in April 2010 vrygestel toe die wêreldwye publiek die geleentheid gebied is om verskeie kaartjiepakkette vir die groepfase, kwarteindrondte en die bronseindstryd aan te skaf. Aan die einde van 2010 is individuelle kaartjies vir alle wedstryde behalwe die halfeindrondte en die eindstryd vrygestel. Die oorblywende kaartjies is tydens die derde fase vrygestel: dié kaartjies was individuele kaartjies na die halfeindrondte en die eindstryd.[61] Aan die begin van Julie 2011 is daar aangekondig dat daar reeds 900 000 van die 1,35 miljoen kaartjies verkoop is.[62] Altesaam is daar 1,6 miljoen kaartjies verkoop, minder as die 2007-toernooi se 2,25 miljoen en die 2015-toernooi se 2,42 miljoen.[63]

Die wêreldwye vennote van die toernooi was Emirates, Mastercard en Heineken.[64] Gilbert het die rugbyballe vir die toernooi verskaf en die Virtuo-wedstrydbal is deurgaans in die toernooi gebruik. Dit sit Gilbert se betrokkenheid by rugbywêreldbekertoernooie voort nadat die maatskappy die Barbarian- (1995), Revolution- (1999), Xact- (2003) en Synergie-balle (2007) vir vorige toernooie verskaf het.[65] Saam met Gilbert was die amptelike verskaffers Russell McVeagh, Canterbury, KPMG, Coca-Cola, Dole en TAG Heuer.[66]

Betrokkenes

[wysig | wysig bron]

Wedstrydbeamptes

[wysig | wysig bron]

’n Paneel van tien skeidsregters en elf lynregters is vir die groepfase ingespan. Vir die uitkloprondte het die tien skeidsregters as skeidsregters, lynregters en televisieskeidsregters opgetree.[67]

Skeidsregters
Lynregters

Spanne

[wysig | wysig bron]

Elke land kon 30 spelers vir die toernooi kies. Die spanne moes teen 22 Augustus 2011 aan die Internasionale Rugbyraad voorgelê word.[68] Nadat die span voorgelê is, kon ’n beseerde speler vervang word, maar so ’n speler is nie toegelaat om weer by die span aan te sluit nie.

Wedstryde

[wysig | wysig bron]
Kwalifiseer vir die kwarteindrondte én regstreeks vir die Rugbywêreldbeker 2015.
Uit die toernooi geskakel, maar kwalifiseer regstreeks vir die Rugbywêreldbeker 2015.
Uit die toernooi geskakel én loop regstreekse kwalifisering vir die Rugbywêreldbeker 2015 mis.

Die wedstryde is in twee fases opgedeel, naamlik die groep- en die uitklopfase.

Groepfase

[wysig | wysig bron]

20 spanne het aan die groepfase deelgeneem. Die twee beste spanne in elke groep het na die uitklopfase deurgedring, terwyl die drie beste spanne regstreeks vir die volgende toernooi gekwalifiseer het.

Groep A

[wysig | wysig bron]
Wedstryd van 2 Oktober, Nieu-Seeland verslaan Kanada met 79–15
Wedstryd van 17 September, Suid-Afrika verslaan Fidji met 49–3
Span S W G V P v P t +/− D v BP P
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland 4 4 0 0 240 49 +191 34 4 20
Vlag van Frankryk Frankryk 4 2 0 2 124 96 +28 12 3 11
Vlag van Tonga Tonga 4 2 0 2 80 98 –18 7 1 9
Vlag van Kanada Kanada 4 1 1 2 82 168 –86 9 0 6
Vlag van Japan Japan 4 0 1 3 69 184 –115 8 0 2

Groep B

[wysig | wysig bron]
Wedstryd van 10 September, Engeland verslaan Argentinië met 13–9
Span S W G V P v P t +/− D v BP P
Vlag van Engeland Engeland 4 4 0 0 137 34 +103 18 2 18
Vlag van Argentinië Argentinië 4 3 0 1 90 40 +50 10 2 14
Vlag van Skotland Skotland 4 2 0 2 73 59 +14 4 3 11
Vlag van Georgië Georgië 4 1 0 3 48 90 –42 3 0 4
Vlag van Roemenië Roemenië 4 0 0 4 44 169 –125 3 0 0

Groep C

[wysig | wysig bron]
Wedstryd van 23 September, Australië verslaan die Verenigde State met 67–5
Span S W G V P v P t +/− D v BP P
Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland 4 4 0 0 135 34 +101 15 1 17
Vlag van Australië Australië 4 3 0 1 173 48 +125 25 3 15
Vlag van Italië Italië 4 2 0 2 92 95 –3 13 2 10
Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State 4 1 0 3 38 122 –84 4 0 4
Vlag van Rusland Rusland 4 0 0 4 57 196 –139 8 1 1

Groep D

[wysig | wysig bron]
Wedstryd van 30 September, Suid-Afrika verslaan Samoa met 13–5
Span S W G V P v P t +/− D v BP P
Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika 4 4 0 0 166 24 +142 21 2 18
Vlag van Wallis Wallis 4 3 0 1 180 34 +146 23 3 15
Vlag van Samoa Samoa 4 2 0 2 91 49 +42 10 2 10
Vlag van Fidji Fidji 4 1 0 3 59 167 –108 7 1 5
Vlag van Namibië Namibië 4 0 0 4 44 266 –222 5 0 0

Uitklopfase

[wysig | wysig bron]
Die All Blacks nadat hulle in 2011 as die wêreldkampioen gekroon is
Vieringe in Nieu-Seeland
Kwarteindrondte Halfeindrondte Finale
                   
8 Oktober – Wellington        
 Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland  10
15 Oktober – Auckland
 Vlag van Wallis Wallis  22  
 Vlag van Wallis Wallis  8
8 Oktober – Auckland
   Vlag van Frankryk Frankryk  9  
 Vlag van Engeland Engeland  12
23 Oktober – Auckland
 Vlag van Frankryk Frankryk  19  
 Vlag van Frankryk Frankryk  7
9 Oktober – Wellington
   Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland  8
 Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika  9
16 Oktober – Auckland
 Vlag van Australië Australië  11  
 Vlag van Australië Australië  6 Uitspeel om derde plek
9 Oktober – Auckland
   Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland  20   21 Oktober – Auckland
 Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland  33
   Vlag van Wallis Wallis  18
 Vlag van Argentinië Argentinië  10  
 Vlag van Australië Australië  21

Kwarteindrondte

[wysig | wysig bron]

Halfeindrondte

[wysig | wysig bron]

Bronseindstryd

[wysig | wysig bron]

Eindstryd

[wysig | wysig bron]


Rugbywêreldkampioen 2011
Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland

Statistiek

[wysig | wysig bron]

Finale puntestand

[wysig | wysig bron]

Hierdie tabel toon die finale puntestand van al 20 deelnemende nasionale rugbyspanne in die Rugbywêreldbeker 2011.[91]

Uitslag van die Rugbywêreldbeker 2011:

   Kampioen

   Naaswenner

   Derde plek

   Vierde plek

   Kwarteindrondte

   Groepfase

   Nie deelgeneem nie

Rang Span Groep S W G V P Drieë Doelskoppe Strafdoele Skepdoele
1 Vlag van Nieu-Seeland Nieu-Seeland A 7 7 0 0 301 40 25 15 2
2 Vlag van Frankryk Frankryk A 7 4 0 3 159 16 11 17 2
3 Vlag van Australië Australië C 7 5 0 2 211 28 19 9 2
4 Vlag van Wallis Wallis D 7 4 0 3 228 29 22 13 0
In die kwarteindrondte uitgeskakel
5 Vlag van Suid-Afrika Suid-Afrika D 5 4 0 1 175 21 20 9 1
6 Vlag van Engeland Engeland B 5 4 0 1 149 20 14 6 1
7 Ierse Rugbyvoetbalunie-vlag  Ierland C 5 4 0 1 145 16 13 12 1
8 Vlag van Argentinië Argentinië B 5 3 0 2 100 11 9 9 0
In die groepfase uitgeskakel
9 Vlag van Italië Italië C 4 2 0 2 92 13 6 5 0
10 Vlag van Samoa Samoa D 4 2 0 2 91 10 7 8 1
11 Vlag van Tonga Tonga A 4 2 0 2 80 7 6 11 0
12 Vlag van Skotland Skotland B 4 2 0 2 73 4 1 13 4
13 Vlag van Kanada Kanada A 4 1 1 2 82 9 5 7 2
14 Vlag van Fidji Fidji D 4 1 0 3 59 7 6 4 0
15 Vlag van Georgië Georgië B 4 1 0 3 48 3 3 9 0
16 Vlag van Verenigde State van Amerika Verenigde State C 4 1 0 3 38 4 3 4 0
17 Vlag van Japan Japan A 4 0 1 3 69 8 4 7 0
18 Vlag van Rusland Rusland C 4 0 0 4 57 8 4 2 1
19 Vlag van Roemenië Roemenië B 4 0 0 4 44 3 1 9 0
20 Vlag van Namibië Namibië D 4 0 0 4 44 5 2 2 3
Algeheel 48 2245 262 181 171 20

Meeste punte en drieë

[wysig | wysig bron]
Meeste punte aangeteken:[1]
Naam Punte
1 Vlag van Suid-Afrika Morné Steyn 62
2 Vlag van Australië James O’Connor 52
3 Vlag van Tonga Kurt Morath 45
4 Vlag van Ierland Ronan O’Gara 44
5 Vlag van Nieu-Seeland Piri Weepu 41
6 Vlag van Frankryk Dimitri Yachvili 39
7 Vlag van Frankryk Morgan Parra 37
8 Vlag van Nieu-Seeland Colin Slade 36
9 Vlag van Japan James Arlidge 34
10 Vlag van Frankryk Vincent Clerc 30
Vlag van Engeland Chris Ashton
Meeste drieë gedruk:[2]
Naam Drieë
1 Vlag van Engeland Chris Ashton 6
Vlag van Frankryk Vincent Clerc
3 Vlag van Australië Adam Ashley-Cooper 5
Vlag van Nieu-Seeland Israel Dagg
Vlag van Ierland Keith Earls
6 Vlag van Engeland Mark Cueto 4
Vlag van Fidji Vereniki Goneva
Vlag van Nieu-Seeland Zac Guildford
Vlag van Nieu-Seeland Richard Kahui
Vlag van Nieu-Seeland Jerome Kaino
Vlag van Wallis Scott Williams
Vlag van Nieu-Seeland Sonny Bill Williams

Sien ook

[wysig | wysig bron]
Rugbyportaal

Notas

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 Regstreekse kwalifiseerder (drie beste spanne van elke groep in 2007).
  2. ↑ Benewens regstreekse kwalifisering as gevolg van sy prestasie in 2007 is Nieu-Seeland die gasheer en sou die land op grond daarvan gekwalifiseer het.

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 (en) "Rugby World Cup 2011: Player Stats". rugbyworldcup.com. Besoek op 28 Oktober 2024.
  2. ↑ 2,0 2,1 (en) "Rugby World Cup 2011: Player Stats". rugbyworldcup.com. Besoek op 28 Oktober 2024.
  3. ↑ (en) Aidan Mackie (22 Augustus 2011). "2011 Rugby World Cup Predictions". Bleacher Report. Besoek op 28 Oktober 2024.
  4. ↑ (en) Shaun Edwards (5 November 2010). "How are the contenders shaping up for the 2011 Rugby World Cup?". The Guardian. Besoek op 28 Oktober 2024.
  5. ↑ (en) "Eden Park". ESPNscrum. Besoek op 28 Oktober 2024.
  6. ↑ (en) "Christchurch loses all RWC games". The New Zealand Herald. 16 Maart 2011. Besoek op 28 Oktober 2024.
  7. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011". New Zealand Ministry of Foreign Affairs and Trade. 26 September 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 10 Februarie 2013. Besoek op 10 Februarie 2013.
  8. ↑ (en) Owen Hembry (19 Augustus 2011). "Here come the Cup fans". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  9. ↑ (en) Adam Richardson (Augustus 2011). "No.1 The macroeconomic impact of the Rugby World Cup". Reserwebank van Nieu-Seeland. Besoek op 28 Oktober 2024.
  10. ↑ (en) "New Zealand's 2011 Rugby World Cup: A Tourism Perspective". Nieu-Seelandse Ministerie van Sake, Innovasie en Indiensneming. Besoek op 28 Oktober 2024.
  11. ↑ (en) "2011 Rugby World Cup in Review". Rugby Pass. Besoek op 28 Oktober 2024.
  12. ↑ (en) Steve J Jackson (September 2013). "Rugby World Cup 2011: Sport Mega-events between the Global and the Local". researchgate. Besoek op 28 Oktober 2024.
  13. ↑ (en) "Final date for RWC 2011 revealed". All Blacks. 24 Julie 2007. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 September 2007. Besoek op 30 September 2007.
  14. ↑ (en) Antoinette Muller (14 Oktober 2019). "Cards like Christmas: World Cup's red and yellow records". Rugby365. Besoek op 28 Oktober 2024.
  15. ↑ (en) "Trio target 2011 Rugby World Cup". BBC. 1 Februarie 2005. Besoek op 28 Oktober 2024.
  16. ↑ (en) "Three bids for 2011 World Cup". BBC. 13 Mei 2005. Besoek op 28 Oktober 2024.
  17. ↑ (en) "New Zealand loses Cup status". BBC. 8 Maart 2002. Besoek op 28 Oktober 2024.
  18. ↑ (en) "NZ loses Rugby World Cup". BBC. 18 April 2002. Besoek op 28 Oktober 2024.
  19. ↑ (en) Trevor Mallard (12 Mei 2005). "New Zealand launches bid for rugby world cup 2011". Nieu-Seelandse regering. Besoek op 28 Oktober 2024.
  20. ↑ (en) Helen Tunnah (11 Mei 2005). "World Cup bid hinges on Eden Park upgrade". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  21. ↑ (en) Andrew Baldock (23 September 2004). "Japan bid to host 2011 World Cup". Irish Examiner. Besoek op 28 Oktober 2024.
  22. ↑ (en) David Llewellyn (17 Oktober 2005). "Japan launches World Cup bid". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  23. ↑ (en) "Japan frustrated by 2011 decision". BBC. 17 November 2005. Besoek op 28 Oktober 2024.
  24. ↑ (en) "RWC 2019 delivers record economic, social and sporting outcomes for Japan". rugbyworldcup.com. 24 Junie 2020. Besoek op 28 Oktober 2024.
  25. ↑ (en) "South Africa confirm bid for 2011 World Cup". ABC. 18 April 2003. Besoek op 28 Oktober 2024.
  26. ↑ Andrew Hollely (18 Junie 2004). "'Dumb Dutchman' to lead SA's Rugby World Cup bid". Mail & Guardian. Besoek op 28 Oktober 2024.
  27. ↑ (en) "South Africa eyes Cup bid". BBC. 17 Mei 2004. Besoek op 28 Oktober 2024.
  28. ↑ (en) "SARFU on 2011 World Cup Bid: briefing". Parlementêre Moniteringsgroep. 19 Januarie 2005. Besoek op 28 Oktober 2024.
  29. ↑ (en) "New Zealand handed 2011 World Cup". BBC. 17 November 2005. Besoek op 28 Oktober 2024.
  30. ↑ (en) Gregor Paul (19 November 2005). "An anatomy of the World Cup vote". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  31. ↑ (en) "World Cup 2011 tickets won't come cheap". The New Zealand Herald. 24 Augustus 2007. Besoek op 28 Oktober 2024.
  32. ↑ (en) Paul Rees (7 Maart 2007). "World Cup may be cut to 16 teams to avoid mismatches". The Guardian. Besoek op 28 Oktober 2024.
  33. ↑ (en) "Twenty teams to compete at Rugby World 2011". rugbyworldcup.com. 1 Desember 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Julie 2010. Besoek op 26 Julie 2010.
  34. ↑ (en) "Qualifying changes for 2011 RWC". BBC. 10 Mei 2007. Besoek op 28 Oktober 2024.
  35. ↑ (en) "The road to Rugby World Cup 2011". Wêreldrugby. 31 Desember 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 30 Augustus 2014. Besoek op 30 Augustus 2014.
  36. ↑ (en) "Canada qualify for RWC". Eurosport. 12 Julie 2009. Besoek op 28 Oktober 2024.
  37. ↑ (en) "Samoa put 100 points on PNG". Planet Rugby. 12 Julie 2009. Besoek op 28 Oktober 2024.
  38. ↑ (en) "Eagles claim 2011 World Cup berth". BBC. 22 November 2009. Besoek op 28 Oktober 2024.
  39. ↑ (en) "2008–09 Africa Cup". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 28 Oktober 2024.
  40. ↑ (en) "European Nations Cup 2008/10 – Division 1". rugbyarchive.net. 2021. Besoek op 28 Oktober 2024.
  41. ↑ (en) "Japan seals 2011 Rugby World Cup spot". Stuff. 22 Mei 2010. Besoek op 28 Oktober 2024.
  42. ↑ (en) "Rugby World Cup – Qualifiers repechage". rugbyarchive.net. 2022. Besoek op 28 Oktober 2024.
  43. ↑ (en) "RWC 2011 fixtures and pool venues announced". rugbyworldcup.com. 12 Maart 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Maart 2012. Besoek op 13 Maart 2012.
  44. ↑ (en) Patrick Gower (12 Desember 2008). "Deadline fears for stadium". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  45. ↑ (en) Lesleigh Mudaly (30 Maart 2011). "World Cup changes confirmed". Rugby World. Besoek op 28 Oktober 2024.
  46. ↑ (en) "RWC press release on Christchurch matches". Television New Zealand. 16 Maart 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Maart 2011. Besoek op 19 Maart 2011.
  47. ↑ (en) Bernard Orsman (3 November 2006). "$700m waterfront stadium is Government's first choice [+audio]". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  48. ↑ (en) "It's Eden Park says disappointed Mallard". The New Zealand Herald. 27 November 2006. Besoek op 28 Oktober 2024.
  49. ↑ (en) "STADIUM STAKEHOLDERS GROUP REPORT", Athol Stephens, Dunedin City Council, Acting Chief Executive" (PDF). Dunedin Stadsraad. 26 April 2010. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 15 Mei 2010. Besoek op 15 Mei 2010.
  50. ↑ (en) David Loughrey (6 Augustus 2011). "Stadium opened amid celebrations". Otago Daily Times Online. Besoek op 28 Oktober 2024.
  51. ↑ (en) Mark Price (4 Maart 2009). "Carisbrook 'on track' for cup games". Otago Daily Times. Besoek op 28 Oktober 2024.
  52. ↑ (en) "IRB World Rankings used for RWC 2011 draw". Wêreldrugby. 22 Februarie 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 Februarie 2008. Besoek op 25 Februarie 2008.
  53. ↑ (en) "Rankings to determine RWC pools". BBC. 22 Februarie 2008. Besoek op 28 Oktober 2024.
  54. ↑ (en) "IRB World Rankings at 1 December 2008". Wêreldrugby. 1 Desember 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 November 2010. Besoek op 25 November 2010.
  55. ↑ (en) "IRB World Rankings used for RWC 2011 draw". Wêreldrugby. 22 Februarie 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 26 Februarie 2008. Besoek op 26 Februarie 2008.
  56. ↑ (en) "Rugby World Cup Draw Live". Ierse Rugbyvoetbalunie. 1 Desember 2008. Besoek op 28 Oktober 2024.
  57. ↑ (en) "Top three RWC Draw bands confirmed". rugbyworldcup.com. 30 November 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 1 Desember 2008. Besoek op 1 Desember 2008.
  58. ↑ (en) "RWC 2011 pools and match schedule". Wêreldrugby. 12 Maart 2009. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 16 Maart 2009. Besoek op 16 Maart 2009.
  59. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011 pools announced". rugbyworldcup.com. 1 Desember 2008. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Desember 2008. Besoek op 4 Desember 2008.
  60. ↑ 60,0 60,1 60,2 60,3 (en) "Tournament Rules". Wêreldrugby. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 9 Oktober 2014. Besoek op 9 Oktober 2014.
  61. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011 Ticket Prices Information Pack" (PDF). Stuff. Besoek op 28 Oktober 2024.
  62. ↑ (en) "RWC 2011 ticket sales hit £100m mark". Rugby World. 1 Julie 2011. Besoek op 28 Oktober 2024.
  63. ↑ (en) "Rugby World Cup 2015 hailed as commercial success". BBC. 21 Oktober 2015. Besoek op 28 Oktober 2024.
  64. ↑ (en) "Worldwide Partners". rugbyworldcup.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 29 Junie 2009. Besoek op 29 Junie 2009.
  65. ↑ (en) "Gilbert Rugby Memories". Gilbert. Besoek op 28 Oktober 2024.
  66. ↑ (en) "Tournament Suppliers". Wêreldrugby. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Oktober 2014. Besoek op 23 Oktober 2014.
  67. ↑ (en) "RWC 2011 Selection" (PDF). Wêreldrugby. 8 April 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike (PDF) op 1 November 2012. Besoek op 1 November 2012.
  68. ↑ (en) "Initial RWC squad named". Japannese Rugbyvoetbalunie. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Julie 2011. Besoek op 19 Julie 2011.
  69. ↑ 69,0 69,1 69,2 69,3 69,4 69,5 69,6 (en) "Statsguru / Test matches / Player records / Rugby World Cup / Tries scored: greater than or equal to 3". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 November 2018. Besoek op 3 November 2018.
  70. ↑ (en) Nicholas Jones (25 September 2011). "All Blacks: Richie grabs 100th test cap and thanks mum". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  71. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011 Pool A: Canada 23–23 Japan". BBC. 27 September 2011. Besoek op 28 Oktober 2024.
  72. ↑ 72,0 72,1 72,2 72,3 (en) James Standley (1 Oktober 2011). "Rugby World Cup 2011 Pool A: France 14–19 Tonga". BBC. Besoek op 28 Oktober 2024.
  73. ↑ (en) Tom Fordyce (1 Oktober 2011). "Rugby World Cup 2011: England 16–12 Scotland". BBC. Besoek op 28 Oktober 2024.
  74. ↑ 74,0 74,1 (en) "Rugby World Cup 2011: Argentina 25–7 Georgia". BBC. 2 Oktober 2011. Besoek op 28 Oktober 2024.
  75. ↑ (en) "Argentina 25–7 Georgia". RTÉ. 2 Oktober 2011. Besoek op 28 Oktober 2024.
  76. ↑ (en) Eddie Butler (15 September 2011). "USA survive brave challenge from Russia in Rugby World Cup". The Guardian. Besoek op 28 Oktober 2024.
  77. ↑ (en) "Rugby World Cup 2011: Australia 6–15 Ireland". BBC. 17 September 2011. Besoek op 28 Oktober 2024.
  78. ↑ (en) "Statsguru / Test matches / Player records / Rugby World Cup / Most individual drop goals in a match". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016. Besoek op 4 Maart 2016.
  79. ↑ (en) Jared Wright (9 September 2023). "WATCH: George Ford rockets over THREE drop goals in World Cup opener". Planet Rugby. Besoek op 28 Oktober 2024.
  80. ↑ (en) "Wales survive Samoa scare". rugbyworldcup.com. 18 September 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 September 2011. Besoek op 23 September 2011.
  81. ↑ 81,0 81,1 (af) "Rugby-wêreldbeker Bokke slag Namibië". Nuus24. 22 September 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 24 September 2011. Besoek op 24 September 2011.
  82. ↑ (en) "Youngest tryscorer". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Julie 2019. Besoek op 2 Julie 2019.
  83. ↑ (en) "Coach's rocket sparks record Welsh win". rugbyworldcup.com. 26 September 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 2 Oktober 2011. Besoek op 2 Oktober 2011.
  84. ↑ (en) "Tonga ends Rugby World Cup with win against Romania". AP News. 8 Oktober 2023. Besoek op 28 Oktober 2024.
  85. ↑ (en) Ben Dirs (30 September 2011). "Rugby World Cup 2011 Pool D: South Africa 13–5 Samoa". BBC. Besoek op 28 Oktober 2024.
  86. ↑ 86,0 86,1 (en) "Wales overpower misfiring Fiji". rugbyworldcup.com. 2 Oktober 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 4 Oktober 2011. Besoek op 4 Oktober 2011.
  87. ↑ (en) Paul Harper (10 Oktober 2011). "All Blacks: Muliaina's celebration cut out". The New Zealand Herald. Besoek op 28 Oktober 2024.
  88. ↑ (en) James Standley (15 Oktober 2011). "Rugby World Cup 2011: Wales v France as it happened". BBC. Besoek op 28 Oktober 2024.
  89. ↑ (en) Wayne Smith (19 Oktober 2011). "Lock Nathan Sharpe to play 100th Test for Wallabies, in World Cup play-off". The Australian. Besoek op 28 Oktober 2024.
  90. ↑ (en) "First for Juniors at RWC 2011". Wêreldrugby. 23 Oktober 2011. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 November 2011. Besoek op 3 November 2011.
  91. ↑ (en) "Rugby Union – Statsguru – Test matches – Team records". ESPNscrum. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Junie 2020. Besoek op 23 Junie 2020.

Verdere leesstof

[wysig | wysig bron]
  • (en) Lance Peatey (2011). In Pursuit of Bill: A Complete History of the Rugby World Cup. New Holland Publishers. ISBN 978-1-74257-191-1.

Eksterne skakels

[wysig | wysig bron]
Rugbywêreldbeker

Australië / Nieu-Seeland 1987 • Engeland / Frankryk / Ierland / Skotland / Wallis 1991 • Suid-Afrika 1995 • Engeland / Frankryk / Ierland / Skotland / Wallis 1999 • Australië 2003 • Frankryk 2007 • Nieu-Seeland 2011 • Engeland / Wallis 2015 • Japan 2019 • Frankryk 2023 • Australië 2027 • Verenigde State 2031