Alexander Fleming (6 d'agostu de 1881, Lochfield (en) – 11 de marzu de 1955, Londres) foi un científicu británicu famosu por afayar la enzima antimicrobiana llamada lisozima. Tamién foi'l primeru en reparar los efeutos antibióticos de la penicilina llograos a partir del fungu Penicillium chrysogenum.
Alexander Fleming nació en Darvel, Escocia. Trabayó como médicu microbiólogu nel Hospital St. Mary de Londres hasta l'empiezu de la Primer Guerra Mundial. Nesti hospital trabayó nel Departamentu de Inoculaciones, dedicáu a la meyora y fabricación de vacunes o inyeiciones y sueros. Almorth Edward Wright, secretariu del Departamentu, espertó l'interés de Fleming por nuevu tratamientos pa les infeiciones.
Mientres la guerra foi médicu militar nos frentes de Francia y quedó impresionáu pola gran mortalidá causada poles firíes de metralla infestaes (por casu, cangrena gaseosa) nos hospitales de campaña. Rematada la guerra, tornó al Hospital St. Mary onde buscó intensamente un nuevu antisépticu qu'evitara la dura agonía provocada poles firíes infestaes.
Fleming foi empecipiáu nel Ritu Escocés Antiguu y Aceptáu en 1909, na loxa Nᵘ 2682 Santa María de Londres, y foi aponderáu al grau de maestru na loxa Misericordi, tamién de Londres, Nᵘ3286.[14]
La hestoria popular de que'l padre de Winston Churchill pagó polos estudios de Fleming, cuando'l padre de Fleming salvó la vida a Winston Churchill, ye falsa. Acordies cola biografía de Kevin Brown. Penicillin Man: Alexander Fleming and the Antibiotic Revolution[15] Fleming describió la hestoria al so colega y amigu Andre Gratia como una fábula estelante. Tampoco foi Fleming el que salvó la vida a Churchill mientres la Segunda Guerra Mundial. Este foi curáu utilizando otra melecina, llamáu Sulphapyridine, que yera conocíu entós pol nome de M&B 693 polos llaboratorios que lo desenvolvíen, May & Baker Ltd. Nuna entrevista radiofónica, posterior a la guerra, Churchill referir a la melecina que-y salvó la vida como "L'almirable M&B".[16]
Los dos descubrimientos de Alexander asocedieron nos años venti y anque fueron accidentales demuestren la gran capacidá d'observación ya intuición d'esti médicu escocés. Afayó la lisozima mientres les sos investigaciones d'un tratamientu a la cangrena gaseosa qu'abrasaba a los combatientes nes guerres; el descubrimientu asocedió dempués de que mucosidades, procedentes d'una tusida, cayeren sobre una placa de Petri na que crecía un cultivu bacterianu. Unos díes más tarde notó que les bacteries fueren destruyíes nel llugar onde se depositara'l fluyíu nasal.
El llaboratoriu de Fleming taba davezu desordenáu, lo que resultó una ventaya pal so siguiente descubrimientu. En setiembre de 1928, taba realizando dellos esperimentos nel so llaboratoriu y el día 22, al inspeicionar los sos cultivos enantes de destruyilos notó que la colonia d'un fungu creciera bonalmente, como un contaminante, nuna de les plaques de Petri semaes con Staphylococcus aureus. Fleming reparó más tarde les plaques y comprobó que les colonies bacterianes que s'atopaben alredor del fungu (más tarde identificáu como Penicillium notatum) yeren tresparentes por cuenta de una lisis bacteriana. Pa ser más exactos, Penicillium ye un moho que produz una sustancia natural con efeutos antibacterianos: la penicilina. La lisis significaba la muerte de les bacteries, y nel so casu, la de les bacteries patóxenes (Staphylococcus aureus) crecíes na placa. Anque él reconoció darréu la trescendencia d'esti afayu los sos colegues lo subestimaron. Fleming comunicó'l so descubrimientu sobre la penicilina nel British Journal of Experimental Pathology en 1929.
Fleming trabayó col fungu mientres un tiempu pero'l llogru y purificación de la penicilina a partir de los cultivos de Penicillium notatum resultaron difíciles y más apropiaos pa los químicos. La comunidá científica creyó que la penicilina namái sería útil pa tratar infeiciones banales y por ello nun-y punxo atención.
Sicasí, l'antibióticu espertó l'interés de los investigadores estauxunidenses mientres la Segunda Guerra Mundial, quien intentaben emular a la medicina militar alemana la cual disponía de les sulfamíes. Los químicos Ernst Boris Chain y Howard Walter Florey desenvolvieron n'Inglaterra un métodu de purificación de la penicilina que dexó la so síntesis y distribución comercial pal restu de la población, sicasí, esti país tenía la totalidá de les sos infraestructures industriales dedicaes a les necesidaes de la guerra. Por esti motivu, dambos investigadores allegaron a Estaos Xuníos a poner en marcha plantes de producción dedicaes puramente a la penicilina.
Fleming nun patentó'l so descubrimientu creyendo qu'asina sería más fácil l'espardimientu d'un antibióticu necesario pal tratamientu de les numberoses infeiciones qu'azotaben a la población. Polos sos descubrimientos, Fleming compartió'l Premiu Nobel en Fisioloxía o Medicina en 1945 xunto a Ernst Boris Chain y Howard Walter Florey.
Fleming foi miembru del Chelsea Arts Club, un club priváu p'artistes fundáu en 1891 por suxerencia del pintor James McNeil Whistler. Cúntase como anéudota que Fleming foi almitíu nel club dempués de realizar "pintures con xermes", pintures que consistíen en pincelar el llenzu con bacteries pigmentadas, que yeren invisibles mientres pintaba pero surdíen con intensos colores una vegada crecíes dempués de guarar el llenzu. Les especies bacterianes qu'utilizaba yeren:
Tando de xira por España, en 1948,[17] enferma la so esposa del mal qu'atayaría la so vida meses dempués. Con tou, sigue'l so trabayu nel Institutu del St. Mary (Saint Mary's College) que dirixe dende 1946. Ellí collabora una moza griega, la Dra. Voureka, pola que Fleming siente gran estima; cuando ésta torna al so país, Fleming, yá solo, vese arrastráu pola so alcordanza y va dir a por ella pa faela la so esposa en 1953.[18]
Alexander Fleming morrió en Londres en 1955 d'un ataque cardiacu. Foi soterráu como héroe nacional na cripta de la Catedral de San Pablo de Londres.
El so descubrimientu de la penicilina significó un cambéu drásticu pa la medicina moderna empecipiando la llamada «Yera de los antibióticos», otros investigadores posteriores apurrieron nuevos antibióticos, como la estreptomicina utilizada pal tratamientu de la tuberculosis, salvando millones de vides. L'apurra científicu de Fleming ye doble pos amás d'afayar una molécula química (penicilina) tamién atopó una molécula enzimática (lisozima) con actividá antibiótica. Les enzimes (ej. lisozima) y los péptidos antibióticos son componentes naturales de la inmunidá innata de los animales que podríen ser utilizaos con fines terapéuticos similares a la penicilina. Por esta razón Fleming pue ser consideráu como'l primeru n'afayar una enzima antimicrobiana.
Predecesor: Joseph Erlanger Herbert Spencer Gasser |
Premiu Nobel de Fisioloxía o Medicina 1945 |
Socesor: Hermann Joseph Muller |