Alfonsu X de Castiella (23 de payares de 1221, Toledo – 4 d'abril de 1284, Sevilla), llamáu «el Sabiu», foi rei de Castiella, Llión y Galicia ente 1252 y 1284, tres el Tratáu de Tordehumos.
A la muerte del so padre, Fernandu III «el Santu», volvió a entamar la ofensiva escontra los musulmanes, y ocupó Xerez (1253), afaró'l puertu de Rabat, Salé (1260) y conquistó Cádiz (c. 1262). En 1264, tuvo que faer frente a una importante revuelta de los mudéxares de Murcia y el valle del Guadalquivir. Como fíu de Beatriz de Suabia, aspiró al tronu del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, proyeutu al que dedicó más de la metá del so reináu ensin llograr ésitu dalgunu. Los últimos años del so reináu fueron especialmente aveseos, darréu del conflictu socesoriu provocáu pola muerte prematura del so primoxénitu, Fernando de la Cerda, y la minoridá de los sos fíos, lo qu'acabó na rebelión abierta del infante Sancho y gran parte de la nobleza y les ciudaes del reinu. Alfonsu morrió en Sevilla mientres esta revuelta, non ensin enantes desheredar al so fíu Sanchu.
Llevó una activa y beneficiosa política económica, reformando la moneda y la facienda, concediendo numberoses feries y reconociendo al Honráu Conseyu de la Mesta.
Tamién ye reconocíu pola obra lliteraria, científica, histórica y xurídica fecha pol so escritoriu real. Alfonsu X patrocinó, supervisó y, davezu, participó cola so propia escritura y en collaboración con un conxuntu d'inteleutuales llatinos, hebreos ya islámicos conocíu como Escuela de Traductores de Toledo, na composición d'una inxente obra lliteraria qu'empecipia en bona midida la prosa en castellán.
En 1935, reconózse-y como astrónomu nomando nel so honor al cráter llunar «Alphonsus».[6]