Amanita ceciliae

Amanita ceciliae
Clasificación científica
Reinu: Fungi
División: Basidiomycota
Clas: Agaricomycetes
Orde: Agaricales
Familia: Amanitaceae
Xéneru: Amanita
Especie: A. ceciliae
(Berk. & Broome) Bas (1984)
Sinonimia
[1]
  • Agaricus ceciliae Berk. & Broome (1854)
  • Amanita inaurata Secr. (1833)
  • Amanitopsis ceciliae (Berk. & Broome) Wasser (1992)
  • Amanitopsis inaurata (Secr. ex Gillet) (1889)
Consultes
[editar datos en Wikidata]
Amanita ceciliae
Carauterístiques micolóxiques
 
Himeniu con llámines
 
 

El sombreru ye convexu

o esplanáu
 
Les llámines son llibres
 
El pie tien volva
 
Espores de color blancu
 
La ecoloxía ye micorriza
 
Comestibilidá: peligru
[editar datos en Wikidata]

Amanita Ceciliae ye un fungu que pertenez al xéneru de cogordes Amanita nel orde Agaricales. El so cuerpu de fructificación tien un pileu ("sombreru") que mide hasta 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye abuxáu a negru amarronáu, escuru nel centru y maciu escontra los sos cantos acanalaos. Cuando ta húmeda, ye llisa y pegañosa, la superficie del pileu presenta plaques ensin xuntar, fácilmente removibles, y el color gris carbón. El tueru ye blancu, con "pelos" llisos y algama hasta 18 cm y 4 cm d'espesura, estrechándose escontra la parte cimera. Na so parte inferior hai restos de volva en forma de "petrines" d'un delicáu texíu.

El fungu foi descritu per primer vegada en 1854 pol británicu Miles Berkeley y Christopher Broome. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae, un homenaxe a Cecilia Berkeley, esposa de Miles. En 1984, el micólogu holandés Cornelis Bas tresfirió la especie al xéneru Amanita, formáu'l nome aceptáu al sieglu XXI. A pesar de ser consideráu un fungu comestible, y el so sabor ye referíu como duce, munches publicaciones d'especialistes encamienten evitar comelo.

Na naturaleza, les cogordes pueden ser atopaes creciendo soles, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. La especie tien preferencia pelos suelos caliares. Ye un fungu micorrízico y desenvuélvese nos montes de caducifolies, pero tamién puede asoceder asociada coles coníferes. N'Europa, la so distribución ye bien amplia, a pesar de qu'escasamente s'atopa. N'América del Norte, vive principalmente en zones al este del ríu Mississippi y el so área de distribución estender a Texas y Méxicu. Amás del so área nativa nel continente americanu, A. ceciliae tamién s'atopa n'Asia.

Taxonomía

[editar | editar la fonte]

La especie Amanita ceciliae foi descrita científicamente per primer vegada por Miles Joseph Berkeley, un clérigu y botánicu inglés, y Christopher Edmund Broome, un micólogu británicu, en 1854. Nesi momentu, foi nomáu Agaricus ceciliae.[2][3] El nome Amanita inaurata, dau en 1833 pol micólogu suizu Louis Secretan, tamién foi utilizáu pa esta especie; pero, en 1978, el términu foi declaráu nomenclaturalmente incorreutu d'alcuerdu a reglar del Códigu Internacional de Nomenclatura Botánica.[4] Amás de Amanita inaurata, tamién son consideraos sinónimu Agaricus ceciliae, Amanitopsis inaurata y Amanitopsis ceciliae, esti postreru suxeríu por Wasser en 1992. El nome actual, Amanita ceciliae, foi dau en 1984 por Cornelis Bas, un micólogu holandés.[1][5]

El fungu foi clasificáu na seición Vaginatae, dientro del xéneru Amanita. Esta seición axunta cogordes con carauterístiques especiales, tales como l'ausencia d'un aniellu, y bien poques fíbulas nes bases de basidios.

N'idioma inglés, la especie ye denomada popularmente snakeskin grisette ("piel de culiebra").[6] Otru nome común ye strangulated amanita ("amanita esgañada", en traducción llibre), refiriéndose a la volva firmemente apertada.[7] El fungu ye conocíu inda como Cecilia's ringless amanita "amanita de Cecilia ensin aniellu", una referencia a Cecilia Berkeley, muyer de Berkeley Miles.[7][8] Este decidió rindir homenaxe a la so esposa "por rexistrar los servicios emprestaos a la Micoloxía al traviés de les sos diverses ilustraciones escelentes y d'otres maneres".[9][nota 1]

Descripción

[editar | editar la fonte]
Una coleición de Amanita ceciliae amosando la so coloración típica, topándose nos montes de Piacenza

El pileu (el "sombreru" de la cogorda) mide de 5 a 12 cm de diámetru, con un formatu que varia de convexu a planu. Ye respingado, tien un umbo baxu y un marxe de colores vivos. El so color ye gris a negru amarronáu, más escuru nel centru y más pálidu escontra'l marxe, que ye bastante estriáu. Xeneralmente llisa, de la superficie del pileu ye un pocu pegañosa cuando ta húmeda. Amás d'eso, carauterizar por tener reminiscentes de la volva en forma de plaques pocu xuntaes, llanudes y de color gris escuru, esvalixaes por ella. Estes pequeñes plaques pueden esaniciase fácilmente. El color del sombreru puede variar, y les cogordes de colores más pálidos son conocíos, por casu, como los tipos A. ceciliae f. escolora y A. ceciliae var. pallida. A. ceciliae var. royeri, atopada en Francia y descrita per primer vegada pol micólogu L. Maire, ye una variedá que tien el sombreru negru-grisáceso.[10][11]

Les llámines son blanques, apiladas y llibres d'adhesión al tueru. Elles pueden ser grueses, y son munches vegaes encruciaes.[12] La estipe ("el tueru") mide de 7-18 cm de llargu, y de 2 a 4 cm d'espesura, afilar escontra la parte cimera.[13] Ta llixeramente rellena (enllena con un texíu rizao) y col pasu del tiempu queda buecu. Ye de color blancu, con "pelos" blancos llisos, munches vegaes con un patrón de zigzag. El tueru nun tener aniellu y tien restos volva en forma de "petrines" de texíu blando, felpudu, y marrón o de color carbón de lleña, redolada a la base y dela parte inferior del tueru. La volva ye blanca a gris, argayadiza y delicada.[14] La carne ye blanca y nun camuda de color cuando se corta la cogorda. Anque'l cuerpu de fructificación nun tenga nengún golor carauterístico, tien un sabor duce.[15]

La impresión d'espores, téunica utilizada na identificación de fungos, A. ceciliae, como la mayoría d'otros Amanita, ye blancu. Les espores son esfériques y nun son amiloides. Miden 10,02 a 11,07 micrómetros (µm).[16] Delles grandes espores atópense comúnmente nun puñáu de tela de les laminuques. Les fíbules nun s'atopen nes bases de basidios.[17]

Especies similares

[editar | editar la fonte]

Amanita sinicoflava (qu'asocede n'América del Norte) ye una especie bastante similar, pero tien una volva en forma de sacu, a diferencia de A. ceciliae.[7] A. antillana, como'l so nome indicar, de les Antilles, ye práuticamente igual, pero tien espores elipsoidales en llugar d'esfériques.[18] Munches vegaes, A. ceciliae ye confundíu con A. borealisorora, que tien una amplia distribución n'América del Norte. A. borealisorora ye un nome provisional, y la especie entá nun foi publicada válidamente. Les espores d'A. ceciliae tienen gran semeyanza con A. cinctipes (atopada principalmente en Singapur), anque'l primeru forme espores más grandes. La decoloración na volva de A. colombiana (de Colombia, como'l so nome indicar) amuesa probablemente una rellación ente la cogorda y A. ceciliae.[19]

A. sorocula ye otra "doble". Esta especie mesoamericana y colombiana munches vegaes confundir con A. ceciliae, una y bones dambes cogordes tienen una volva con una estructura fráxil y llámines abuxaes.[20] La diferencia notable ye'l color mariellu fuerte del sombreru en cogordes A. ceciliae inmadures. A. sorocula inda nun foi válidamente publicáu, y, al sieglu XXI, ye un nome recién aceptáu.[21][22] La especie china A. liquii ye similar, pero'l sombreru de color mariellu-marrón, colloráu-marrón o verde-marrón de A. ceciliae son bien distintos de los sombreros marrón escuru de A. liquii. Amás, los restos de la volva de A. ceciliae converxen na base pa formar una zona en forma d'aniellu, al contrariu de A. liquii. Finalmente, los pigmentos celulares na banda manera en redol a les llámines y los remanescentes volvales son muncho más escuros en comparanza colos de A. ceciliae.[23][24]

Comestibilidad

[editar | editar la fonte]
Una cogorda nueva nel sur de los Apalaches.

Amanita ceciliae ye considerada una cogorda comestible y ye utilizada como alimentu, anque munchos guíes de campu encamienten evitar comelo.[8][16][25][26] Realizóse un estudiu de 16 fungos comestibles, pa determinar les sos composiciones químiques y actividaes antioxidantes. Ente estes especies, A. ceciliae y Pleurotus ostreatus fueron los dos cogordes que presentaron actividaes d'eliminación de los radicales más potentes.[27]

Ecoloxía, hábitat y distribución

[editar | editar la fonte]

Como la mayoría de les especies del xéneru Amanita, A. ceciliae ye una especie micorrizica, formando polo tanto una asociación simbiótica mutuamente beneficiosa con delles especies de plantes.[28] La ectomicorrízicas garanticen a la cogorda compuestos orgánicos importantes pa la so sobrevivencia procedentes de la fotosíntesis del vexetal; de la mesma, la planta beneficiar con un aumentu de l'absorción d'agua y nutrientes por cuenta de les hifes del fungu. La esistencia d'esta rellación ye un requisitu fundamental pa la sobrevivencia y crecedera fayadiza de ciertes especies d'árboles, como dellos tipos de coníferes.[29]

Los cuerpos de fructificación de A. ceciliae crecen solos, esvalixaos o en grupos, mientres el branu y la seronda. Los sos hábitats inclúin el monte caducifoliu templáu y los montes de coníferes. La especie tien preferencia por suelos neutros y caliares. De cutiu, el fungu crez en montes de caducifolios colos carpinos (Carpinus), carbayos (Quercus), falias (Fagus) y abeduriu (Betula), pero tamién puede asoceder, anque raramente, con coníferes: pinos (Pinus), abetos (Abies), píceas (Picea) y cedros (Cedrus).[11]

N'Europa, esta distribución d'esa especie fúngica ye bastante amplia, anque raramente seya atopada. N'América del Norte, ye atopada principalmente nes árees al este del ríu Mississippi, pero seta asemeyaos tamién asoceden nel suroeste y el noroeste del Pacíficu, y Texas (con una aparente asociación con pequeñ).[30] La so área de distribución estiéndese tamién al sur de Méxicu.[31] Na so área de distribución natural nel continente americanu, A. cecilia tamién foi atopada n'Asia. Estes rexones inclúin a Xapón,[32] Azad Caxmir ya Irán.[33][34] Hai especulaciones que les coleiciones estauxunidenses podríen ser d'una especie entá non descrita, distinta de la A. ceciliae europea.[14]

Notes

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Traducción llibre de: "to record the services which have been rendered to Mycology by many excellent illustrations and in other ways."

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 «Synonymy: Amanita ceciliae». Species Fungorum. CAB International. Consultáu'l 1 de payares de 2011.
  2. ↑ Jenkins, David T. (1986). Amanita of North America. Eureka: Mad River Press, páx. 74–5. ISBN 0-916422-55-0.
  3. ↑ Tulloss, R. Y. «Section Vaginatae». Amanitaceae.org. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2012.
  4. ↑ Miller, Orson K.; Laursen, Gary A.; Farr, David F. (1982). «Notes on Agaricales from Arctic Tundra in Alaska» (n'inglés). Mycologia 74 (4):  páxs. 576–91. doi:10.2307/3792745. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59350/0074/004/0576.htm. 
  5. ↑ « Amanita ceciliae f. royeri». MycoBankInternational Mycological Association. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  6. ↑ «Common names for Snakeskin Grisette (Amanita ceciliae)». Encyclopedia of Life. Consultáu'l 17 d'ochobre de 2012.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Roody, William C. (2003). Mushrooms of West Virginia and the Central Appalachians. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-9039-8.
  8. ↑ 8,0 8,1 Metzler, Susan; Metzler, Van; Miller Orson K. Jr. (1992). Texas Mushrooms: A Field Guide, 1ª, Austin: University of Texas Press, páx. 70. ISBN 0-292-75125-7.
  9. ↑ Berkeley, M. J.; Broome, C. Y. (1854). «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2 13 (77):  páxs. 396–407. doi:10.1080/03745485709496362. 
  10. ↑ « Amanita ceciliae f. royeri». International Mycological Association. MycoBank. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  11. ↑ 11,0 11,1 Fraiture, A. (1993). -yos Amanitopsis d'Europe (en francés). Jardin Botanique Nationale de Belgique, páx. 41–4. ISBN 90-72619-09-9.
  12. ↑ Berkeley, M. J.; Broome, C. Y. (1854). «XXXV.—Notices of British fungi». Journal of Natural History Series 2 13 (77):  páxs. 396–407. doi:10.1080/03745485709496362. 
  13. ↑ Snowarski, Marek. «Amanita ceciliae» (polacu). Fungi of Poland. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  14. ↑ 14,0 14,1 Kuo, Michael (Marzu de 2006). «Amanita ceciliae». MushroomExpert.Com Web site. Consultáu'l 1 d'ochobre de 2011.
  15. ↑ Pala, Shauket Ahmed; Wani, Abdul Hamid; Mir, Riyaz Ahmad (2012). «Diversity of macrofungal genus Russula and Amanita in Hirpora Wildlife Sanctuary, Southern Kashmir Himalayas». Biodiversitas 13 (2):  páxs. 65–71. ISSN 2085-4722. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Phillips, Roger. «Amanita ceciliae». Rogers Plants Ltd. Consultáu'l 1 d'ochobre de 2011.
  17. ↑ Tulloss, Rod Y. «Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas». Amanitaceae.org. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2012.
  18. ↑ Tulloss, R. Y.. «Amanita antillana». Amanitaceae.org. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  19. ↑ Tulloss, R. Y.. «Amanita colombiana». Amanitaceae.org. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  20. ↑ Tulloss, R. Y.; Ovrebo, C. L.; Halling, R. Y. (1992). Studies on Amanita (Amanitaceae) from Andean Colombia 66. Nueva York: New York Botanical Garden, páx. 19. ISBN 978-0-89327-371-2.
  21. ↑ Tulloss, Rod Y. «Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas». Amanitaceae.org. Consultáu'l 3 d'ochobre de 2012.
  22. ↑ Tulloss, R. Y.. «Amanita sorocula». Amanitaceae.org. Consultáu'l 21 d'ochobre de 2012.
  23. ↑ Yang, Z. L.; Weiß, M.; Oberwinkler, F. (2004). «New species of Amanita from the eastern Himalaya and adjacent regions». Mycologia 96 (3):  páxs. 636–46. ISSN 0027-5514. PMID 21148883. http://www.cybertruffle.org.uk/cyberliber/59350/0096/003/0636.htm. 
  24. ↑ Tulloss, R. Y.. «Amanita liquii». Amanitaceae.org. Consultáu'l 23 d'ochobre de 2012.
  25. ↑ Kibby, Geoffrey (1992). Mushrooms and Other Fungi. Nueva York: Smithmark Publications, páx. 87. ISBN 978-0-8317-6970-3. «Edible but best avoided.»
  26. ↑ Weber, Nancy S.; Smith, Alexander H.; Guravich, Dan (1985). A Field Guide To Southern Mushrooms. Ann Arbor: University of Michigan Press, páx. 147. ISBN 978-0-317-13507-7. «Reported to be edible, but not recommended.»
  27. ↑ Akata, Ilgaz; Ergonul, Bulent; Kalyoncu, Fatih (2012). «Chemical compositions and antioxidant activities of 16 wild edible mushroom species grown in Anatolia». International Journal of Pharmacology 8 (2):  páxs. 134–8. doi:10.3923/ijp.2012.134.138. ISSN 18117775. http://scialert.net/fulltext/?doi=ijp.2012.134.138. 
  28. ↑ Kuo M. (Xunu de 2013). «The Genus Amanita» (inglés). MushroomExpert.Com. Consultáu'l 21 de febreru de 2014.
  29. ↑ Giachina AJ, Oliviera VL, Castellanu MA, Trappe JM. (2000). «Ectomycorrhizal fungi in Eucalyptus and Pinus plantations in southern Brazil». Mycologia 92 (6):  páxs. 1166–77. doi:10.2307/3761484. 
  30. ↑ McKnight, Kent H.; McKnight, Vera B. (1998). «Gilled fungi (Agarics)», A Field Guide to Mushrooms, North America. Boston: Houghton Mifflin, páx. 226. ISBN 0-395-91090-0.
  31. ↑ Villanueva-Jimenez, Emmanuel; Villegas-Rios, Margarita; Cifuentes-Blanco, Joaquin; Lleón–Avendaño, Hugo (2006). «Diversidad del xéneru Amanita en dos árees con distinta condición silvícola en Ixtlán de Juárez, Oaxaca, Méxicu». Revista Mexicana de Biodiversidad 77 (1):  páxs. 17–22. ISSN 1870-3453. 
  32. ↑ Neda, Hitoshi; Sato, Hiroki (2008). «List of agaricoid fungi reported from subtropical area of Japan». Nippon Kingakukai Kaiho 49 (1):  páxs. 64–90. ISSN 0029-0289. 
  33. ↑ Gardezi, S. R. A; Ayub, N., Khan, S. M. (2002). «Mushrooms of Kashmir III». Pakistan Journal of Phytopathology 14 (1):  páxs. 23–31. ISSN 1019-763X. 
  34. ↑ Bahram, M; Asef, M. R., Zarre, Sh., Abbasi, M., Reidl, S. (2006). «Addition to the knowledge of Amanita (Agaricales, Pluteaceae) from Iran». Rostaniha 7 (2):  páxs. 107–19. ISSN 1608-4306. 

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]