David | |||||
---|---|---|---|---|---|
1003 edC - 970 edC ← Isbaal (es) - Salomón →
| |||||
Vida | |||||
Nacimientu | Belén[1], 1039 de edC[2] | ||||
Nacionalidá | Reinu d'Israel | ||||
Grupu étnicu | pueblu xudíu | ||||
Muerte | Xerusalén, 969 de edC[3] (69/70 años) | ||||
Sepultura |
Ciudad de David (es) Xerusalén | ||||
Causa de la muerte | causes naturales | ||||
Familia | |||||
Padre | Isaí | ||||
Madre | Nitzevet | ||||
Casáu con |
Betsabé (es) Haggith (es) Abital (en) Sulamita (es) Maacah (en) Ahinoam Egla (es) [4] Michal (es) Abigaíl (es) Abisag (es) | ||||
Pareyes | Abisag (es) | ||||
Fíos/es | |||||
Hermanos/es | |||||
Pueblu | Casa de David (es) | ||||
Estudios | |||||
Llingües falaes | hebréu bíblicu | ||||
Alumnu de | Samuel (es) | ||||
Profesor de | Ahías (es) | ||||
Oficiu | Pastor, gobernante, poeta, señor de la guerra (es) , instrumentalista, monarca | ||||
Participante
| |||||
Trabayos destacaos | Llibru de los Salmos | ||||
Instrumentu musical |
voz arpa | ||||
Santoral | |||||
29 d'avientu | |||||
Creencies | |||||
Relixón |
Yahwisme[11] xudaísmu | ||||
David (1039 de edC, Belén – 969 de edC, Xerusalén) foi un rei israelita, socesor del rei Saúl y el segundu monarca del Reinu d'Israel, llogrando unificar el so territoriu ya inclusive espandilo,[12] de manera d'entender les ciudaes de Xerusalén y Samaria, Petra, Zabah y Damascu.[13] La historia de David figura na Biblia, nos Llibros del profeta Samuel y nel Llibru de los Salmos.[14] David foi unu de los grandes gobernantes d'Israel y padre d'otru d'ellos, Salomón. Ye veneráu como rei y profeta nel xudaísmu, el cristianismu (católicos el 29 d'avientu) y l'islam.[15]
David ye consideráu como un rei xustu, valiente, apasionáu; guerreru, músicu y poeta, pero un rei, tamién, non exentu de pecaos. Atribúyese-y l'autoría de gran parte del Llibru de los Salmos. Aparentemente vivió ente los años 1040 y 966 e.C., reinó en Xudá ente'l 1010 y 1006 e.C. y sobre el reinu xuníu d'Israel ente l'añu 1006 y el 966 e.C..
Los Llibros de Samuel son la crónica principal de la so vida y el so reináu, siguiendo colos sos descendientes nel Llibru de los Reis. Caltuviéronse poques referencies arqueolóxiques, pero'l cercu de Tel Dan y el cercu de Mesha podríen determinar la esistencia, a mediaos del s. IX e.C., d'una dinastía real hebrea llamada «Casa de David». Amás d'esistir otres referencies nesti grabáu sobre la descendencia del rei David. Asina tamién, el costume de dexar xenealoxíes nes families hebrees facer apaecer en delles d'elles na mesma Biblia.
La vida de David ye importante pal xudaísmu, el cristianismu y l'islam. La so biografía básase cuasi puramente nos llibros de Samuel, onde lo describe amás como «roxu, de formosos güeyos, prudente y bien bella presencia.»[16]
David perteneció a la familia d'Isaí, de la tribu de Xudá. Según 1 Samuel 16:11 y 17:12, yera'l menor de los ocho fíos d'Isaí y, como yera costume nesos tiempos, el menor yera'l más retardáu y al que se-y daben les xeres pastoriles. Trés de los sos hermanos mayores fueron soldaos del rei Saúl. Samuel, el profeta, viaxó hasta Belén, por mandatu de Dios, pa buscar al nuevu «unxíu». Los candidatos -dixo Dios- teníen de ser de la familia de Isaí.
El rei Sául pecara al desobedecer a Dios mientres la batalla de Michmash, onde tenía de destruyir a tolos enemigos amalecitas y nun lo fixo. Por ello, Dios decidió retira-y la so bendición y unvió al profeta Samuel en busca d'un nuevu «unxíu», d'un nuevu rei pa Israel. El so destín yera Belén, onde vivía Jesé, un pastor colos sos fíos. Unu d'ellos yera l'escoyíu y Samuel, como profeta, tenía de saber cual. Pa evitar un castigu del rei Saúl, el profeta escusóse alegando que viaxaba pa realizar un sacrificiu. Una vegada en casa de Jesé, el profeta conoció a siete de los sos ocho fíos, pero nengunu foi l'unxíu. Cuando preguntó si faltaba dalgún, Jesé llamó al más pequeñu: David, y cuando'l profeta ver, supo que yera él. Ellí, delantre del so padre y hermanos mayores, unxólu como futuru rei d'Israel. Yera amás David, un home prudente y de bon paecer, roxu y de bon semblante.
David, cola gracia de Dios, foi nomáu músicu al cargu d'arpa y paxe d'armes. Estes xeres compaxinar col so trabayu como pregueru. Tan bonu yera tocando l'arpa qu'escuchando la melodía, Saúl relaxábase. El rei Saúl concedió-y el so vagar.
Israel, so les órdenes del rei Saúl, taba en guerra colos filisteos. Un xigante llamáu Goliat de Gat, de seis codos y un palmo d'estatura y miembru de les tropes de choque filistees (1 Sam 17:4), desafió al exércitu israelita mientres cuarenta díes, proponiendo qu'escoyeren al so meyor home pa face-y frente. En pallabres de Goliat, si él resultaba derrotáu y muertu pol israelita, los filisteos seríen esclavos d'Israel, pero si él vencía y mataba al escoyíu d'Israel, los israelites seríen esclavos de los filisteos (1 Sam 17:8-9). Los hebreos tarrecíen en gran manera a Goliat y afletábense del retu.
David, que'l so padre pidió-y que viaxara al campamentu pa saber cómo taben los sos hermanos mayores y lleva-yos daqué de comida, escuchó'l desafíu del xigante (1 Sam 17:23). Según la Biblia, la condición de pastor llevó a David a tar esmolecíu por defender a los sos fataos de los ataques de fieres selvaxes y, utilizando'l so talentu, coyó un cayado y una fonda. Con ello presentóse ante'l rei Saúl y propúnxose pa lluchar contra'l xigante. Con anunciar de Saúl, David vistir cola armadura del rei, pero al nun tar acostumáu a utilizala, desfacer d'ella y dirixióse al campu de batalla cola so fonda. Pel camín recoyó cinco piedres llises nun regueru y llantóse delantre del xigante Goliat. Ésti burllóse d'él y tuvo en menos al más nuevu de los fíos de Jesé que se presentaba pa tener un combate singular con él. Pero David proclamó:
"Tola Tierra va saber qu'hai Dios n'Israel. Y toa esta asamblea va saber que non pola espada nin pola llanza salva Yahveh, porque de Yahveh ye'l combate y apúrrevos nes nueses manes."David (1 Sam 17:46-47)
Y cola so fonda de boleo, David encualló-y una piedra na frente a Goliat y, cuando cayó, aprovechó pa corta-y la cabeza cola espada del propiu filistéu. La Biblia de Xerusalén señala que se comparó esti combate singular colos combates individuales de la Ilíada.[17] N'alusión a esti combate, la espresión fonda de David» simboliza que nun esiste enemigu refalgable por pequeñu que sía, si l'aciertu acompáñalu.[18] David vencedor de Goliat constitúi amás un símbolu del valor que tienen el tesón y la voluntá ferrial desenvueltes frente a un enemigu n'apariencia bien cimera.[19]
Dempués de vencer al xigante, David consiguió l'enfotu de los criaos y del pueblu, ganóse l'amistá de Jonatán y l'amor de Mical quien foi la so primer esposa y dambos yeren fíos de Saúl. Y, precisamente eso, produció los celos del rei Saúl, qu'ordenó prinda-y. David tuvo que fuxir al desiertu con un escuadrón de 200 guerreros lleales y convirtióse nel paladín de los primíos. Ellí aceptó la proteición del rei filistéu Aquis de Gat, enemigu d'Israel, y asitió a la so familia y los suyos na ciudá filistea de Siclag. Cuando Aquis dir a la guerra contra'l rei Saúl, David nun pudo acompaña-y porque los otros nobles nun confiaben nél.
Esta batalla, que tuvo llugar en Gilboá, acabó cola vida del rei Saúl y del so fíu Jonatán, amigu de David. La Casa de Saúl taba práuticamente anulada y David dirixir a la ciudá de Hebrón pa ser nomáu rei de Xudá. Pero los nortizos nun taben acordies con tal decisión y buscaron a un descendiente alloñáu del difuntu rei pa noma-y como socesor. L'escoyíu foi Isboset, al que nomaron rei. Ésti intentó ganase l'enfotu del reinu, pero dos caudiellos siguidores de David decidieron asesina-y na so propia casa. Cuando se presentaron ante'l rei David esperaben un pagu, pero atopar cola muerte. David nun tuvo acordies cola muerte del so enemigu y decidió executa-yos por asesinatu.
En Hebrón, el rei David nun consiguía l'enfotu de los nortizos y decidió que, pa xunir a les dolce tribus israelites, tenía de buscar una ciudá neutral onde gobernar. Sicasí, cola muerte del fíu del difuntu rei Saúl, los vieyos d'Israel averar a Hebrón manifestando llealtá a David, que daquella tenía 30 años.[21]
Esa ciudá neutral foi Jebus, que daquella nun taba en manes de la xente de Xudá nin en manes de los israelites del norte. Pero, taba ocupada polos jebuseos. Una vegada reconocíu polos líderes de toles tribus, David conquistó la fortaleza de Jebus y facer la so capital. Una ciudá que pasó a ser conocida como la Ciudá de David y, darréu, Xerusalén.
"Güesu y carne to somos"Líderes de les dolce tribus israelines al rei David (2 Sam 5:1-3)
El rei David yera'l líder d'una teocracia que pretendía instalar «el reinu de Dios na Tierra». Pela so parte, el rei Hiram de Tiru unvió mensaxeros a la capital y empezó a suministra-y a David, madera de cedru, carpinteros y arbañiles por que pudiera construyise la casa de David. Ésti quería construyir un templu pa Jehová, pero'l profeta Natan díxo-y, por orde de Dios, que'l templu tenía d'esperar una xeneración, pos se cometieren munchos crímenes. Sicasí, Dios fixo un pactu col rei David: la Casa de David nunca s'escastaría.
"El to tronu va ser establecíu pa siempres."Yahvé al rei David
David conquistó Soba, Aram (l'actual Siria), Edom y Moab (l'actual Xordania), según les tierres de los filisteos y d'otros territorios. En munchos casos esterminó gran parte de los sos habitantes cananeos.
Mientres el sitiu de Rabbah, el rei David decidió nun dir a la batalla y quedase en Xerusalén. Dempués d'un pigazu y dende la terraza, el rei reparó que, nuna casa vecina, una formosa muyer taba bañándose. David quedó prindáu d'ella y quixo saber quién yera: Betsabé, la muyer d'un soldáu hitita principal llamáu Urías que taba lluchando nel sitiu de Rabbah. Pero nin eso paró al rei. Dexar embarazada mientres el so home lluchaba nel sitiu y l'adulteriu de la muyer, n'Israel, yera penalizáu cola muerte. Con tal d'evitar esto, David pidió al so home que volviera del sitiu y face-y creer qu'él mesmu embarazara a la so muyer. Pero, nun lo consiguió. Urías negar a quedase en casa, cola so muyer, mientres los sos compañeros lluchaben na batalla.
El rei David, esmolecíu por perder a la muyer de la que taba namoráu, decidió camudar la so estratexa. Pidió al comandante del sitiu qu'asitiara al maríu nel llugar más difícil de la batalla, col enfotu de que morriera en combate. Asina, naide abarruntaría del adulteriu y el rei podría siguir con Betsabé. Urías morrió en combate y David cásase con ella y aportó a la so esposa preferida y ella llegó a amar con devoción.
El profeta alvirtió-y que Dios quitaría-y la tranquilidá y que-y unviaría aprovecimientos continues, que'l so reináu sería solmenáu, llenu de disturbios civiles violentos ya intrigues. Y tamién lu alvirtió qu'él nun morrería por haber dexáu embarazada a una muyer casada y ordenar la muerte del so home, pero que sí lo fadría'l fíu que diba nacer. El so fíu vivió siete díes, mientres los cualos el rei ayunó. Pero cuando morrió, el rei vistióse y volvió comer. Los sos sirvientes preguntáron-y por qué llamentóse cuando'l so fíu inda taba vivu, pero non cuando yá morriera.
"Mientres el neñu entá vivía, yo ayunaba y lloraba. Pensaba que seique'l Señor tendría compasión de mi y que'l neñu pudiera vivir. Pero agora que morrió, ¿por qué he de ayunar? ¿Voi Poder yo face-y volver? Yo voi a él, pero él nun va volver a mi."[22]Rey David, a los sos siervos
Tal como lo profetizara Natan, los errores del rei fueron la causa de diversos trestornos y aprovecimientos a la llamada Casa de David. Unu de los sos fíos, Absalón, remontóse escontra'l so padre y llegaron a lluchar pol derechu al tronu. Un día, Absalón quedó atrapáu pol so pelo nes cañes d'un carbayu y Joab, el comandante de tropes de David, clavó-y trés fleches y matólu (2 Samuel 18:14). Asina, toa una faición festexaba esa muerte como una victoria, pero, cuando la noticia de la victoria foi llevada al rei David, ésti nun s'allegró:
"¡Oh fíu mio, Absalón, fíu mio, fíu mio, Absalón! Morreríame en llugar de ti, Absalón, fíu mio, el mio fíu!".Rey David al saber la muerte del so fíu y rival.
Tou esi tiempu de conflictos deterioraron la imaxe de David y el so espíritu. Los apulmonamientos siguiríen, pos el so fíu Adonías tamién pretendía reinar. Naguó'l tronu del so padre, que yá había perdíu gran parte del so anterior prestíu.
El rei David, yá vieyu, taba postráu na cama y el so fíu Adonías aprovechó esti fechu pa proclamase rei. Betsabé y el profeta Natan, conociendo l'actitú contraria del nuevu, pidieron a David que nomara como herederu a otru de los sos fíos. Concretamente a Salomón. Ésti fuera escoyíu por Dios y esti alcuerdu ente David y la so muyer preferida namái concretaba los designios divinos.
"Nun arramar sangre [...] Nun buscar revanches y siguir los preceptos del Señor"Conseyu del rei David al so fíu y herederu al tronu Salomón
Tamién-y prometió siguir la llinia hereditaria nel tronu de Xudá per siempres. David morrió aproximao a los 70 años y foi soterráu en Ciudá de David, futura Xerusalén. Gobernó cuarenta años sobre Israel, siete en Hebron y trenta y tres en Xerusalén.[23]
Nel Xudaísmu, el reináu de David representa la formación d'un Estáu Xudíu coherente, cola so capital política y relixosa en Xerusalén y l'institución d'un llinaxe real que va rematar na Era mesiánica. La supuesta descendencia de David como fíu d'una conversa (Ruth) ye tomáu como prueba de la importancia de los conversos dientro del xudaísmu. El fechu de que Dios nun-y dexara construyir un templu perpetuu ye tomáu como prueba del imperativu de paz n'asuntos d'estáu. David ye tamién vistu como una figura tráxica; el so inescusable toma de Bathsheba, y la perda del so fíu son vistes como traxedies centrales nel xudaísmu.
Nota del Llibru de Rut: Booz casóse con Rut y fueron padres de Obed, que foi padre de Isaí y esti foi padre de David. Polo que Rut sería la bisagüela del Rei David.
Nel Cristianismu, David tien importancia como l'ancestru del Mesíes. Munches Profecíes del Antiguu Testamentu indicaben que'l Mesíes baxaría de la llinia de David; los Evanxelios de Mateo y Lucas tracen el llinaxe de Jesús hasta David pa completar esti requerimientu.
David ye tamién rellacionáu figurativamente con Cristu, la derrota de Goliat ye comparada cola forma en que Jesús venció a Satanás mientres taba na cruz. Más frecuentemente, David ye la figura del creyente Cristianu. Los salmos qu'escribió amuesen a un Cristianu que depende de Dios, tantu nos momentos d'adversidá, como nos de gloria y d'arrepentimientu.
Nel Corán, David ye conocíu como Dawud (داود), y ye consideráu unu de los profetes del islam, pa quien fueron revelaos por Alah los Salmos de «Zabur». Como nel xudaísmu, cúntase que David mató a Goliat (Jalut) llanzándo-y una piedra. La creencia xeneral diz que mientres el so reináu punxeron los cimientos de la Cúpula de la Roca. Los Musulmanes refuguen la descripción bíblica de David como un adúlteru y un asesín, por cuenta de la creencia islámica na infalibilidad y superioridá moral de los profetes.
Una inscripción atopada en Tel Dan de c. 850-835 e.C. contién la frase "de David" (ביתדוד). "Si la llectura de בית דוד [Casa de David] nel cercu de Tel Dan ye correuta... entós tenemos evidencia sólida de que nel sieglu IX enantes de Cristu del rei araméu consideráu'l fundador de la dinastía de Xudea como daquién llamáu דוד" [David].,[24] la Estela de Mesa de Moab, que data d'aproximao'l mesmu periodu, tamién puede contener el nome de David, anque la llectura ye incierta. Kenneth Kitchen propunxo que la inscripción de C. 945 e.C. na que faraón exipciu Sheshonq I fala de "les tierres altes de David", pero esta nun foi llargamente aceptada.[25]
La interpretación de la evidencia arqueolóxica sobre l'algame y la naturaleza de Xudá y Xerusalén nel sieglu 10 enantes de Cristu ye una tema d'intensu alderique. Israel Finkelstein y Zeev Herzog, de la Universidá de Tel Aviv, piensen que'l rexistru arqueolóxicu nun sofita la opinión de qu'Israel nesi momentu yera un estáu importante, sinón más bien un pequeñu reinu tribal.[26] Finkelstein diz nel so documental La Biblia desenterrada (2001): "Sobre la base de los estudios arqueolóxicos, Xudá caltúvose relativamente balera de población permanente, bien aisllaos y marxinaos hasta dempués de la hora prevista pa David y Salomón, ensin grandes centros urbanos y ensin xerarquía pronunciada de caseríos, aldegues y ciudaes.[27] Acordies con Zeev Herzog "la monarquía xunida de David y Salomón, que ye descrita pola Biblia como un poder rexonal, yera a lo sumo un pequeñu reinu tribal ".[28] Per otra parte William Dever, nel so ¿Qué fixeron los escritores bíblicos y que sabíen? sostién que la evidencia arqueolóxico y antropolóxico sofita'l rellatu bíblicu d'un Estáu de Xudea nel sieglu 10 enantes de Cristu.[29]
Restos de la Edá del Bronce y la Edá del Fierro de la Ciudá de David,[30] investigar estensamente nos años 1970 y 1980, so la direición de Yigael Shiloh de la Universidá Hebrea, pero nun s'afayaron pruebes significatives de la so ocupación mientres el sieglu 10 AC.[31] Nel añu 2005 Eilat Mazar atopó una estructura de grandes piedres que, según ella, corresponder col palaciu de David,[32] pero'l llugar ta contamináu y hasta la fecha foi imposible determinalo con precisión.[33] Nel restu del territoriu de Xudá y del Israel bíblicu, nun esisten inscripciones reales del sieglu 10 enantes de Cristu, nin evidencia d'una burocracia real (l'equivalente del sellu LMLK)[34] nin inscripciones qu'apurran pruebes al respeutu. Investigaciones alrodiu de la llocalización y cambeos nos patrones d'asentamientu de población demostraron qu'ente los sieglos 16 y 8 e.C., periodu qu'inclúi los reinos bíblicos de David y Salomón, la población de la rexón montascosa de Xudá nun yeren más qu'unes 5.000 persones, la mayoría d'ellos pastores errantes, cola zona urbanizada entera constando d'una ventena de pequeños pueblos.[35]
La evidencia bíblica de David provién d'I Samuel, II Samuel, y del llibru de les Cróniques (tamién dos llibros na tradición cristiana) -anque cuasi la metá de los salmos lleven por títulu «Salmu de David", estes amiestes son posteriores, una y bones nengún salmu puede atribuyise a David con certidume por cuenta de la falta d'evidencia arqueolóxica-,[36] sicasí, solo Samuel vuelve cuntar dende'l puntu de vista teolóxicos distintes, y contién poco, si non tola información disponible ellí, y la evidencia bíblica de David ye por tanto, depende cuasi puramente nel material conteníu nos capítulos dende I Samuel 16 a I Reis 2.
La cuestión de la historicidad de David conviértese asina na cuestión de la fecha, la integridá del testu, l'autoría y la fiabilidá del 1ᵉʳ y 2º Samuel. Desque Martin North formuló'l so analís de la tradición deuteronómica eruditos bíblicos aceptaron qu'estos dos llibros formen parte d'una historia continua d'Israel, compilados non enantes de finales del sieglu 7 e.C., anque cola incorporación d'obres anteriores y fragmentos. Los testos de Samuel sobre David "paecen ser oxetu de dos actos separaos de revisión editorial". Los escritores orixinales amuesen un sesgu en contra de Saúl, y en favor de David y Salomón. Munchos años dempués, los Deuteronomistas editaron el material de manera fayadiza a les sos creencies relixoses y mensaxe, col insertamientu de los informes y les anécdotes que reforzaben la doctrina monoteísta. Envalórase que dalgún material n'I y II Samuel, cuantimás lo tocante a les llistes de los funcionarios, seya bien antiguu, posiblemente inclusive date de la mesma dómina de David o Salomón. Estos documentos tuvieron probablemente en manes de los Deuteronomistas cuando s'empezó a compilar el material.[37]
Más allá d'esto, tola gama de posibles interpretaciones ta disponible; John Bright, nel so "History of Israel" toma los testos de Samuel pol so valor nominal, ente qu'eruditos como Thomas L. Thompson refuguen la historicidad de los testos bíblicos. El profesor Baruch Halpern representó a David como un vasallu de tola vida de Aquis, el rei filistéu de Gat,[38] Israel Finkelstein y Neil Asher Silberman identificaron como la seición más antigua y más fiable de Samuel aquellos capítulos que describen a David como'l líder carismáticu d'una banda de foraxíos que prinda Xerusalén y facer la so capital.[39] Steven McKenzie, profesor acomuñáu de la Biblia Hebrea del Rhodes College, de Memphis, Tennessee, y autor de "King David: A Biography", afirma la so creencia de que David realmente provenía d'una familia acomodada, foi "ambiciosu y despiadáu", y un tiranu qu'asesinó a los sos oponentes, incluyendo a los sos propios fíos.
La exultante vida y los fechos de David son oxetu d'estudios per parte de relixosos de tolos credos monoteístes.
Na Biblia, los Salmos de David, cuantimás el formosu Salmu 23 y l'intensu Salmu 51, dexen testimoniu de la naturaleza humana del rei, el so talentu pa la composición poética y la llírica.
Según Ruth 4: 18-22, David ye'l descendiente de la décima xeneración de Xudá, el cuartu fíu del patriarca Jacob (Israel). La llinia xenealóxica ye la siguiente: Xudá → Fares → Hezrón → Ram → Aminadab → Naasón → Salmon → Booz (l'home de Ruth) → Obed → Isaí → David.[40]
El Nuevu Testamentu describe na xenealoxía de Jesús a David y Adán, con tres bloques de catorce "xeneraciones" de cada ser igualmente esquemáticu. Nel mundu antiguu, cada lletra del alfabetu tenía un valor numbéricu, el valor pal nome de "David" ye de catorce años: de los catorce "xeneraciones", lo que sorraya l'ascendencia davídica de Cristu y de la so identidá como'l Mesíes esperáu.
David nació en Belén, nel territoriu de la Tribu de Xudá. El so padre llamábase Isai. La so madre nun se noma na Biblia, pero'l Talmud identificar como Nitzevet, fía de Adael. David tenía siete hermanos y yera'l menor de toos ellos. Tenía ocho esposes: Michal, la segunda fía de rei Saúl, Ahinoam de Jezreel, Abigaíl, la carmelita, enantes esposa del malváu Nabal, Maachâ, fía de Talmai, rei de Gesur, Haggith, Abital, Egla y Betsabé, enantes la esposa d'Urías l'hitita.
El Llibru de les Cróniques apurre la llista de los fíos que David tuvo coles sos varies esposes y concubines. En Hebrón, tuvo seis fíos (1Cróniques 3:1-3): Amnón, por aciu Ahinoam; Daniel, por Abigail; Absalón, por Maachâ; Adonías, por Haguit; Sefatías, por Abital y Itream, por Egla. Cola so esposa Betsabé, los sos fíos fueron: Samúa, Sobab, Nathan y Salomón. Los sos fíos nacíos en Xerusalén por otres madres inclúin: Ibhar, Elisúa, Elifelet, Noga, Nefeg, Jafía, Elisama y Eliada (2Samuel 5:14-16). Según 2Cróniques 11:18, Jerimot, que nun se menta en nengún de de les xenealoxíes, méntase como otru de los fíos de David. Según 2Samuel 9:11, David adoptó a Mefiboset, el fíu de Jonathan, el so cuñáu y el so meyor amigu.
David tamién tenía siquier una fía, Tamar fía de Maachâ, que foi violada por Amnón, el so mediohermanu. La so violación conduz a la muerte de Amnón (2Samuel 13:1-29). Absalón, hermanu de Tamar de la mesma madre, espera dos años, y dempués venga a la so hermana unviando a los sos criaos pa matar a Amnón nuna fiesta que preparara pa tolos fíos del rei (2Samuel 13).
Los siguientes son dalgunos de los nomes más notables que s'atribuyeron como parte de la descendencia de David:
El siguiente conxuntu presenta obres d'arte dedicaes a David; entamáu por orde cronolóxicu.
En 2009, NBC presentó la serie Kings, que se concibió espresamente como una moderna reinterpretación de la historia de David.
Ente los sieglos XV y XIX, los fabricantes de naipes franceses solíen asignar a cada figura la representación d'un personaxe históricu o mitolóxicu. Nesti casu, el rei David yera identificáu cola figura del rei de piques.[47]
Predecesor: Saúl |
DAVID Rei d'Israel —Reinu unificáu de Xudá ya Israel— 1010-966 e.C. |
Socesor: Salomón |