Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
Escariche | |||
---|---|---|---|
| |||
Alministración | |||
País | España | ||
Autonomía | Castiella-La Mancha | ||
Provincia | provincia de Guadalaxara | ||
Tipu d'entidá | conceyu d'España | ||
Alcaldesa de Escariche (es) | María del Carmen Morerno Pérez | ||
Nome oficial | Escariche (es)[1] | ||
Códigu postal |
19119 | ||
Xeografía | |||
Coordenaes | 40°24′33″N 3°03′18″W / 40.409166666667°N 3.055°O | ||
Superficie | 30 km² | ||
Altitú | 788 m | ||
Llenda con | Loranca de Tajuña, Hontoba, Escopete, Pastrana, Yebra, Fuentenovilla y Pezuela de las Torres | ||
Demografía | |||
Población |
188 hab. (2023) - 113 homes (2019) - 72 muyeres (2019) | ||
Porcentaxe | 0% de provincia de Guadalaxara | ||
Densidá | 6,27 hab/km² | ||
Escariche ye un conceyu español de la provincia de Guadalaxara, na comunidá autónoma de Castiella-La Mancha. Tien un área de 30,09 km² con una población de 176 habitantes (INE 2016) y una densidá de 5,85 hab/km².
1991 | 1996 | 2001 | 2004 | 2008 | 2013 | 2015 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
243 | 220 | 207 | 217 | 208 | 188 | 187 |
La economía de Escariche basóse siempres en cultivu en toles sos formes. Caltuvo una industria del carboneo.[ensin referencies]
La ilesia de San Miguel ye obra de la segunda metá del sieglu XVI. Destaca la portada meridional, na que se destacar diversos elementos decorativos de tipu xeométricu. L'interior, d'una sola nave, amuesa dellos retablos, el principal del sieglu XVII, con pintures de Juan de Cerecedo realizaes ente 1576 y 1580, nes qu'apaecen diverses escenes de la vida de la Virxe. El llabor de talla deber al alcalaíno Miguel Sánchez, en redol a 1571.
Destaquen en Escariche dellos exemplares de cases rurales alcarreñes, grandes bistechos de madera, pisos baxos de sillarejo, tremes de madera nel pisu altu, etc. Dalgunos edificios son construyíos dafechu de sillería, con rexes y dalgún escudu heráldicu talláu en piedra, como por casu el de la cai principal. Tamién hai exemplares de rexes populares y otros trabayos de forxa artística.
Na parte alta del pueblu, y tres la ilesia parroquial, ta'l caserón de los Polu y Cortés, que fueron los señores de la villa. Ye d'obra de la segunda metá del sieglu XVI realizada en sillar y presenta murios llisos, namái derrotos por pequeñes y esporádiques ventanes, lo que-y confier al edificiu un aspeutu de fuercia y belicosidá non acorde yá cola dómina en que foi llevantáu. La puerta ye senciella con arquitrabes y rematada con un gran escudu. Esta casa foi utilizada, inda nel sieglu XVI, p'allugar el conventu de monxes que fundó'l segundu señor de la villa, y por ello construyóse aneja una ilesia de la qu'entá pueden trate leves restos, tresformaos en corte. En 1567 Nicolás Polu Cortés fixo escritura de fundación del conventu de monxes concepcionistas, donándoles pal mesmu parte de la so casa y llevantándoles aneja una ilesia. Traxo les primeres monxes del conventu concepcionista de Guadalaxara, y entraron aína a formar parte de la comunidá seis fíos del fundador. Duró esta institución hasta la desamortización de Mendizábal. L'interior güei ta habilitáu pa viviendes particulares.