Islla de Gorea

Islla de Gorea
Patrimoniu de la Humanidá — UNESCO
	Vista de la islla.
Llugar	Senegal
Criterios	Cultural: vi
Referencia	26
Inscripción	1978 (II Sesión)
Área	África

La Islla de Gorea^[1] (en francés, Île de Gorée; en portugués, Ilha de Goreia) ye una islla allugada en Senegal, África, con una superficie de 17 hectárees, allúgase frente a la mariña del país, a tres quilómetros frente a Dakar, la capital. En 1978 foi declarada Patrimoniu de la Humanidá pola Unesco.

Historia de la islla y del mercáu d'esclavos

Mientres más de tres sieglos foi'l más importante mercáu d'esclavos pa suministrar d'ellos a Estaos Xuníos d'América, al Caribe y a Brasil, principalmente. La islla foi invadida por portugueses en 1444, so que la so bandera en 1536 construyóse la primera Casa d'esclavos. Dende entós y hasta 1848, añu en que Francia abolió la esclavitú, nesta islla estableció la base más activa del comerciu d'esclavos. La casa que construyó un holandés en 1776, qu'entá se caltién, ta convertida na actualidá en muséu pola Unesco.

La casa de los esclavos

Ye imposible precisar anguaño los enormes costos que pa les naciones africanes significó esti comerciu. Calcúlase que siquier venti millones de persones, tanto homes, como muyeres y neños, fueron secuestraos nes sos aldegues, treslladaos y vendíos a tratantes que s'establecieron abiertamente na islla de Gorea. Equí los secuestraos yeren prindaos en cuartones, encadenaos como animales y asitiaos llombu con llombu, como sardines enllataes, pa esperar a que fueren vendíos, primero que decayeran físicamente y fueren sacaos d'esi llugar.

El diseñu de la Casa d'esclavos, como la qu'esiste na actualidá convertida en muséu, incluyía una sala pa homes, otra pa muyeres, otra pa muyeres nueves, otra pa neños, y otra pa recuperar pesu. Teníase especial curiáu en que los lloros de los neños nun pudieren ser escuchaos poles sos madres, pa evitar qu'éstes sufrieren y perxudicaren el so estáu de salú.

Nesti mercáu de persones, les muyeres teníen un valor mayor que los homes, siendo'l factor determinante la salú, el bustu y el dentame, los neños yeren evaluaos pol so dentame y les condiciones en que s'atopaben nel momentu de la transaición. Los neños escarecíen de nome individual y llamábase-yos poles carauterístiques de la dentición. Los homes tendríen de pesar siquier 60 quilos. Tolos esclavos yeren exhibíos nes escalinates esteriores de la Casa de los Esclavos, onde yeren remanaos como animales p'analizar y aldericar el so preciu. A lo cimero de les escalinates hai un balcón dende onde los mercaderes y tratantes aldericaben del preciu.

Finalmente, los esclavos yeren llevaos dende los cuartones al puntu en que seríen embarcaos. El pasiellu que los conducía yera conocíu como El llugar d'onde nun se torna, nun yera bien anchu, pa facilitar el manexu de les persones y na escuridá del túnel, a la fin, apreciábase la lluz del sol y el mar. Esti llugar yera'l postreru en que la familia podía trate, pos en delantre cada unu sería treslladáu a distintos llugares d'América. Yeren embarcaos en botes pa xubilos dempués a los barcos y los esclavistes frecuentemente utilizaben esti momentu pa faer llimpieza y esaniciábense llanzando al mar los esclavos que taben enfermos o nun yeren fácilmente vendibles.

Llugar d'interés históricu

Dende 1960, añu en que Senegal adquirió la so independencia, la islla forma parte importante de l'activa vida turística d'esti país.

Referencies

↑ Como islla de Gorea apaez na versión n'español de la Llista del Patrimoniu de la Humanidá de la Unesco. Dellos otros exemplos d'usu modernu del nome tradicional de Gorea: SACU, Juan Antonio: Historia de la esclavitú nes colonies franceses. Sociedá Económica d'Amigos del País, Editorial de Ciencies Sociales, 2002; páx. 139; HEREDIA ZUBIETA, Fernando: Los derechos humanos nes conferencies xenerales del episcopáu, 2004; páx. 501; ESQUIVIAS, Oscar: «El mozu de Gorea» en Dos microrrelatos y un miniepílogo, revista Subverso, 13 de mayu de 2013.

Enllaces esternos

(n'inglés) La Islla de Gorea nel catálogu de la Unesco

[1] Como islla de Gorea apaez na versión n'español de la Llista del Patrimoniu de la Humanidá de la Unesco. Dellos otros exemplos d'usu modernu del nome tradicional de Gorea: SACU, Juan Antonio: Historia de la esclavitú nes colonies franceses. Sociedá Económica d'Amigos del País, Editorial de Ciencies Sociales, 2002; páx. 139; HEREDIA ZUBIETA, Fernando: Los derechos humanos nes conferencies xenerales del episcopáu, 2004; páx. 501; ESQUIVIAS, Oscar: «El mozu de Gorea» en Dos microrrelatos y un miniepílogo, revista Subverso, 13 de mayu de 2013.

[1]