El mariscal Kliment Efrémovich Voroshílov (rusu: Климе́нт Ефре́мович Вороши́лов; 23 de xineru de 1881 (xul.), Verkhnee (en) – 2 d'avientu de 1969, Moscú) foi un destacáu militar y políticu de la Xunión Soviética.
Kliment Voroshílov nació'l 4 de febreru de 1881, na aldega de Vérjnee de la gubernia d'Ekaterinoslav, Imperiu rusu (agora Lysychansk, Lugansk, Ucraína). Fíu del ferroviariu Efrem Andréyevich Voroshílov (1844-1907) y la xornalera María Vasílievna Agafónova (1857-1919). Con 7 años trabayó como mineru. En 1893-1895 estudió na escuela nacional de l'aldega de Vasílevka (güei parte d'Alchevsk). En 1896 trabayó na planta metalúrxica Yúrievski (güei día Alchevski); en 1903, na fábrica llocomotora Hartmann de Lugansk.
En 1903 xunir al Partíu Bolxevique, participando mientres la Revolución rusa como miembru del Gobiernu Provisional d'Ucraína, col cargu de Comisariu del Pueblu pa los Asuntos Internos. Nos años 1908-1917, llevó a cabo trabayos pal partíu clandestinamente en Bakú, Petrográu y Tsaritsyn. Foi deteníu delles vegaes y exiliáu.
En payares de 1917, nos díes de la Revolución d'Ochobre, Voroshílov yera comisariu del Comité Revolucionariu Militar (Voenrevkom) de Petrográu (vease Soviet Militar Revolucionariu). Xunto con Félix Dzerzhinski lideró los esfuercios pa entamar la Comisión Estraordinaria» (Cheka). A principios de marzu de 1918, Voroshílov entamó'l primer partíu socialista de Lugansk, y dirixó la defensa de la ciudá de Kharkiv de les tropes alemán y austriacu. Tamién preparó y dirixó la defensa de la ciudá de Tsaritsyn mientres la Guerra Civil Rusa.
En 1921 foi escoyíu miembru del Comité Central del Partíu Comunista de la Xunión Soviética (PCUS), al que perteneció hasta 1961. Dempués de la muerte de Mijaíl Frunze en 1925, foi designáu "Comisariu del pueblu p'Asuntos Militares y Navales", amás de ser presidente del Soviet Militar Revolucionariu (Revvoensoviet) dende payares de 1925 hasta xunu de 1934. Dende esta posición llegó al Politburó como miembru plenu en 1926, dende onde reforzó la so alianza con Stalin, participando na Gran Purga. La so carrera viose bien beneficiada cola cayida y execución de Mijaíl Tujachevsky.
Dende'l puestu de Comisariu del pueblu Comisariu del Pueblu pa la Defensa (1934) y col so grau de mariscal de la Xunión Soviética (1935) afitó'l so propiu poder, lo que-y dexó comandar les tropes soviétiques mientres la Guerra d'Iviernu contra Finlandia, ente payares de 1939 y xineru de 1940. Productu de la poca preparación y la relativa incompetencia de los mandos del Exércitu Coloráu, recién purgado, sufrió una gran cantidá de perdes en vides humanes. Nikita Khrushchov tenía una opinión particularmente mala de Voroshílov, del que llegó a dicir que yera "la bolsa de mierda más grande del Exércitu".
Una vegada empecipiada la invasión alemana a la Xunión Soviética en xunu de 1941, Voroshílov foi designáu xefe del Exércitu del Norte, onde magar el so valor personal —nun momentu dirixó personalmente un contraataque contra los tanques alemanes armáu namái d'una pistola— nun pudo evitar que Leningráu fuera abarganada. Namái por ser amigu de Stalin, salvar del destín común de la mayoría de los comandantes derrotaos, que yera la degradación, el destierru o la condena a muerte. Foi destináu a la Stavka soviética, ensin asumir nuevamente mandu de tropes nel frente: Ente 1945 y 1947 encamentóse-y supervisar l'establecimientu del Gobiernu socialista n'Hungría.
En 1952 Voroshílov foi designáu como miembru del Presidium del Comité Central del PCUS. La muerte de Stalin traxo consigo grandes cambeos na dirigencia soviética, y en marzu de 1953 foi escoyíu presidente del Presidium del Sóviet Supremu de la URSS (esto ye, Xefe d'Estáu), con Nikita Khrushchov como Primer Secretariu del PCUS y Gueorgui Malenkov como Presidente del Conseyu de Ministros de la Unión. Esti triunviratu dexó-yos desfacer de la influencia de Beria una vegada muertu Stalin.
Antes de la denuncia contra'l estalinismu nel XX Congresu del PCUS (conocíu como'l "discursu secretu") en 1956, Voroshílov sofitó mientres un tiempu a la facción dura estalinista xunto con Malenkov, Kaganóvich y Mólotov (el llamáu "Grupu antipartido"), nel so intentu de sacar a Khrushchov del poder en xunu de 1957, antes de camudar de bandu al alvertir que les posiciones "continuistas" de Mólotov yá nun yeren bienvendias nel PCUS.
El 7 de mayu de 1960, el Sóviet Supremu aceptó la "solicitú de retiru" del mariscal Voroshílov, reemplazándolo por Leonid Brézhnev como presidente. De la mesma, el Comité Central relevar de los sos cargos como miembru del Presídium del C.C. (como yera llamáu dende 1952 el Politburó) el 16 de xunetu del mesmu añu. En 1961 la so derrota política foi absoluta cuando foi escluyíu na eleición del Comité Central. Una hestoria interesada arrodia los últimos díes de Voroshílov como presidente. Mientres una xunta-xinto del C.C. tolos presentes ignorar, dexándo-y dase cunta que tolos sos colegues decidieren despidilo, lo que-y dexó adelantrar se a los fechos "retirándose" de la xinta.
Con posterioridá a la so cayida, mientres el gobiernu de Brézhnev foi rehabilitáu, pero solamente dexóse-y exercer cargos menores. Foi reelecto como miembru del C.C. en 1966, y dióse-y per segunda vegada la condecoración de "Héroe de la Xunión Soviética" (1968). Morrió en Moscú en 1969.