Liu Shaoqi
.svg){kind=small}
Liu Shaoqi (chinu simplificáu: 刘少奇; chinu tradicional: 劉少奇; pinyin: Liú Shàoqí; Wade-Giles: Liu Shao-ch'i; 24 de payares de 1898, Ningxiang – 12 de payares de 1969, Kaifeng) foi un políticu chinu, unu de los máximos dirixentes del Partíu Comunista de China (PCCh) y Presidente de la República Popular China.
En convirtiéndose nel principal dirixente políticu de la República Popular, cayó en desgracia tres los ataques que sufrió mientres la Gran Revolución Cultural Proletaria, la violenta campaña de reafirmación ideolóxica promovida por Mao Zedong, líder ideolóxicu del partíu. Mientres la Revolución Cultural, Liu foi depuestu de los sos cargos y acusáu de "escoria", "traidor" y d'incursionismu nel capitalismu. Numberosos cartelos públicos nos que se-y atacaba a él y al so collaborador Deng Xiaoping espusiéronse en toa China.
Desapaecíu de la vida pública a partir de 1968, finó en 1969, de resultes de los malos tratos sufríos en prisión. La so muerte, sicasí, nun se conocería hasta dempués de la muerte de Mao Zedong. La rehabilitación póstuma de la so figura tendría llugar tres l'ascensu al poder de Deng Xiaoping. Na actualidá, Liu Shaoqi ta consideráu na República Popular China como unu de los grandes dirixentes históricos del Partíu Comunista.
Infancia y mocedá
[editar | editar la fonte]Nacíu nuna familia de la burguesía llabradora nel condáu de Níngxiāng (宁乡/ 寧鄉), provincia de Hunan, Liu asistió a la mesma escuela que Mao Zedong en Changsha, la capital provincial, y siguió los sos estudios na Xunión Soviética, onde se llicenció na Universidá Llaboral Oriental en Moscú, onde estudiaron otros munchos comunistes chinos. En 1921, mientres taba en Moscú, xunióse al acabante fundar Partíu Comunista de China. Al añu siguiente, tornó a China y participó en fuelgues y movilizaciones obreres en Shanghai y na provincia de Hubei. En 1927, mientres el congresu estraordinariu qu'acabó col lideralgu de Chen Duxiu, foi escoyíu miembru del Comité Central del partíu, so la direición de Qu Qiubai.
Trayeutoria nel Partíu Comunista
[editar | editar la fonte]En 1932, Liu convirtióse en secretariu del partíu na provincia de Fujian. Dos años más tarde participó na Llarga Marcha, el periplu pela China interior de los comunistes chinos, qu'escorríos pol exércitu de la República de China, acabaríen llegando a la provincia de Shaanxi nel norte, onde s'establecería'l cuartel xeneral comunista. Mientres la Llarga Marcha, celebróse la famosa Xunta de Zunyi, na que Liu sofitó a Mao Zedong, que se convirtió nel nuevu líder del partíu, moviendo del poder a los 28 bolxeviques, sofitaos pola Xunión Soviética y lideraos por Wang Ming y Bo Gu. En 1936, Liu convirtióse nel secretariu del partíu nel norte de China, encabezando la llucha escontra la invasión xaponesa. Foi escoyíu como secretariu xeneral del PCCh en 1943, cargu namái inferior al de presidente del partíu, ocupáu por Mao. Mientres la Guerra Civil, Liu pasó a ocupar tamién el cargu de vicepresidente del partíu, consolidando la so posición como segundu líder máximu del partíu.
Ascensu al poder na República Popular
[editar | editar la fonte]Tres l'establecimientu de la República Popular, Liu encargóse de la política económica. Por cuenta de la so formación soviética, vía na industria pesao y la planificación económica les prioridaes pal desenvolvimientu de China, y vio con escepticismu la iniciativa del Gran Saltu Alantre, programa de crecedera económica impulsáu por Mao que resultaría un desastre. Tres el fracasu del Saltu Alantre, Liu Shaoqi y l'entós secretariu xeneral del partíu Deng Xiaoping tomaron les riendes de la política económica, refugando les idees de Mao. Nesa dómina, Liu asumió'l cargu de presidente de la República Popular China.
La Revolución Cultural
[editar | editar la fonte]En 1966, llanzóse la Gran Revolución Cultural Proletaria, campaña de movilización de les mases que'l so oxetivu yera esmazcarar a los capitalistes infiltraos nel partíu y recuperar lo que na ideoloxía maoísta considerábense les esencies del comunismu chinu.
Mientres la Revolución Cultural, Liu y Deng foron denunciaos como capitalistes. Numberosos cartelos propagandísticos acusaben a dambos dirixentes de reaccionarios, con epítetos tales como "escoria", "traidores" y "incursionistes nel capitalismu" (走资派 zǒuzīpài). Nesta dómina, China frañara les sos rellaciones cola Xunión Soviética liderada por Nikita Khrushchov, a la que Mao acusaba de revisionismu y de traicionar los ideales comunistes. Munchos cartelos propagandísticos referíense a Liu como "el Khrushchov de China", identificándolo asina col desfamáu revisionismu soviéticu.
En xunetu de 1966 foi releváu como vicepresidente del partíu por Lin Biao, unu de los principales ideólogos de Mao. En 1967, a Liu y la so esposa Wang Guangmei (王光美) punxéronlos so arrestu domiciliariu en Beixín.
Apartáronlu de tolos sos cargos y espulsáronlu del partíu n'ochobre de 1968, sumió de la vida pública. Tres la muerte de Mao sabríase que finara en 1969, en sufriendo dures condiciones nuna celda aisllada en Kaifeng, que-y provocaríen la muerte per neglixencia médica al nun recibir tratamientu pal so diabetes y neumonía.
Tapecimientu de la so muerte
[editar | editar la fonte]Anque Liu Shaoqi morriera en 1969, Mao dio órdenes a los sos siguidores nos servicios de seguridá chinos d'esconder el fechu pa caltener al públicu na creencia de que Liu inda taba vivu. Según los autores d'una biografía de Mao, Jung Chang y John Halliday, Mao aprovechó la figura de Liu Shaoqi dende'l so arrestu en 1967 hasta la muerte de Mao en 1976 (seis años tres la de Liu) como chivu espiatoriu responsable de les pésimes condiciones de vida ente'l pueblu. La familia Liu nun recibió noticies de la so muerte hasta 1972, y nun foi reveláu al pueblu de China hasta 1979. En 1978 el nuevu secretariu xeneral del PCP, Deng Xiaoping dexó la rehabilitación de Liu Shaoqi na hestoria del partíu y l'estáu comunista de China.
Rehabilitación póstuma
[editar | editar la fonte]Tres la muerte de Mao, la llucha pol poder ente'l socesor designáu per este, Hua Guofeng, y Deng Xiaoping acabaría saldándose cola victoria d'esti postreru, víctima xunto con Liu de la Revolución Cultural. Tres l'ascensu de Deng Xiaoping al poder, rehabilitóse la figura de Liu Shaoqi de manera póstuma y, más d'una década dempués de la so muerte, rindiéronse-y honores nun funeral d'Estáu.
Ver tamién
[editar | editar la fonte]Bibliografía
[editar | editar la fonte]- Chang, Jung and John Halliday. Mao: The Unknown Story. Nueva York: Knopf, 2005.
- Spence, Jonathan D: The Search for Modern China, Nueva York 1999 (ISBN 0-393-97351-4)
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ Afirmao en: SNAC. Identificador SNAC Ark: w632453c. Apaez como: Liu Shaoqi. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ 2,0 2,1 Afirmao en: Mao: A Life. Capítulo: 15. Páxina: 585. Editorial: Hodder & Stoughton. Llingua de la obra o nome: inglés. Data d'espublización: 1999. Autor: Philip Short.
- ↑ Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12086488w. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ Afirmao en: Q93404994.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Liu Shaoqi.- «Liu Shaoqi». en Find a Grave. (n'inglés)
- The Liu Shaoqi Reference Archive en marxists.org
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q16988- Multimedia: Liu Shaoqi