Luis Antonio de Francia

Luis Antonio de Francia
Grand prior of France ^(en) 1777 - 1789 ← Luis Francisco I de Borbón-Conti ^(es) - Carlos Fernando de Artois ^(es) → par de Francia ^(es)
Vida
Nacimientu	Versalles[1], calendario no especificado, se presume gregoriano ^(es) 6 d'agostu de 1775[1]
Nacionalidá	Francia
Muerte	Gorizia, 3 de xunu de 1844[2] (68 años)
Sepultura	Annunciation Parish Church (Nova Gorica) ^(en)
Familia
Padre	Carlos X de Francia
Madre	María Teresa de Saboya
Casáu con	María Teresa de Francia (1799 – )[3]
Hermanos/es	Carlos Fernando de Artois ^(es) Sophie d'Artois ^(es)
Pueblu	Casa de Borbón
Estudios
Llingües falaes	francés[2]
Oficiu	políticu, militar
Premios	ver Decoración del Lis Orde de San Andrés Orde de San Alexandru Nevski Almirante de Francia Caballeru de la Orde del Toisón d'Oru  (23 setiembre 1814) Gran Cruz de la Orde Militar de William  (13 mayu 1825)
Graduación	almirante
Creencies
Relixón	Ilesia Católica

Luis Antonio de Francia (francés: Louis-Antoine de France; Versalles, 6 d'agostu de 1775 - Gorizia, Austria, 3 de xunu de 1844) foi'l postreru delfín de Francia ente 1824 y 1830, fíu primoxénitu de Carlos X y María Teresa de Saboya. A la so nacencia, el so tíu, el rei Lluis XVI de Francia, dio-y el títulu de duque d'Angoulême.

Infancia, primer exiliu y Restauración

Corona de Luis Antonio como delfín de Francia (data de 1824), semeya de 1906.

Nació en 1775, fíu de Carlos Felipe de Borbón, Conde d'Artois y hermanu menor del entós nuevu rei Lluis XVI y de María Teresa de Saboya.

Abandonó Francia colos sos padres en 1789, por cuenta de los acontecimientos revolucionarios y pasó gran parte de la so vida nel exiliu. Casóse cola so prima hermana María Teresa de Francia con quien nun tuvo socesión, anque años más tarde la pareya crió como fíu al so sobrín Enrique de Artois, duque de Burdeos y conde de Chambord. Tornaron a Francia cuando cayó'l Primer Imperiu Francés (Napoleón I) y el so tíu Lluis XVIII xubió al tronu.

Yera primu de Fernandu VII, y en 1823 encabezó l'exércitu de los Cien Mil Fíos de San Luis, unviáu a España p'ayudar a Fernandu VII a restablecer la monarquía absoluta. La espedición nun atopó nenguna oposición militar importante, salvu a la de sitiar Cádiz onde salió victoriosu de la batalla de Trocadero, que favoreció la finalización del Trieniu Lliberal español y la vuelta del absolutismu del rei Fernandu VII. Asina nel manifiestu del Puerto de Santa María, fecháu a 1 d'ochobre de 1823, que dirixó a D. Víctor Sáez, el rei dicía:

El mio augusto y amáu primu'l duque d'Angoulême al mandu de un exércitu valiente, vencedor en tolos mios dominios, sacóme de la esclavitú en que ximía, restituyéndome á los mios amaos vasallos, fieles y constantes.

Fernandu VII ufiertó-y el títulu de príncipe de Trocadero y ufiertó-y el palaciu de Buenavista^[4], ufiertes ambes que refugó'l duque d'Angoulême,^[5] diciendo nel casu del títulu que xulgaba que:^[5]

"Un Fils de France est au dessus de cela"^[5] (Un fíu de Francia taba percima d'eso)

De siguío nuna carta llevada al so primu per mediu de Louis Justin Marie de Talaru, embaxador de Lluis XVIII de Francia en Madrid, refartaba en términos bien duros al monarca los escesos del so reináu y encamentába-y a redimilos, una vegada recuperáu'l poder absoluto.^[6] Ente otros tuvo como menino al conde de Osmond, hermanu de la célebre memorialista Mme. de Boigne.

El 16 de setiembre de 1824, al xubir el so padre al tronu como Carlos X, convertir en delfín de Francia, y por tanto herederu de la corona. El 30 de xunetu de 1830, nel ámbitu de la Revolución de xunetu, Carlos X foi depuestu.^[7] El 2 d'agostu de 1830, Carlos abdicó en Rambouillet los sos derechos en favor del so nietu'l duque de Burdeos, Enrique de Artois; minutos más tarde, Luis Antonio tamién arrenunció los sos derechos en favor de dichu duque.^[8] Esto provocó la división nos monárquicos legitimistas ente los que consideraben dicha abdicación como nula (carlistes) y por tanto Carlos X siguiría siendo'l rei llexítimu; y los que la consideraben válida (enriquistas), y por tanto, el so nietu Enrique sería'l rei llexítimu.^{[9][10][11][12]}

Segundu exiliu y muerte

La familia real hubo de colar al exiliu mientres el duque d'Orleans y Llugarteniente Xeneral del Reinu foi escoyíu poles Cámares y proclamáu rei de los franceses como Lluis Felipe I.

Al morrer el so padre Carlos X en Praga en 1836, una parte de los legitimistas consideráron-y como nuevu rei col nome de Lluis XIX, por considerar inválides les abdicaciones de 1830. A pesar d'adoptar la xefatura de la Casa real y la titularidá de rei, caltúvose estremáu de la política y emplegó el títulu de conde de Marnes.

Morrió nel exiliu en 1844. Ta soterráu na cripta de la ilesia del monesteriu franciscanu de Kostanjevica (Nova Gorica, Eslovenia).

Títulos, órdenes y emplegos

Títulos

• 6 d'agostu de 1775 - 16 de setiembre de 1814: La so Alteza Real Luis Antonio de Artois, fíu de Francia, duque d'Angoulême. (Son Altesse Royale Louis Antoine d'Artois, fils de France, duc d'Angoulême)
• 16 de setiembre de 1824 - 6 de payares de 1836: La so Alteza Real el delfín de Francia. (Son Altesse Royale le dauphin de France)
• 2 d'agostu de 1830: La so Maxestá el rei de Francia y de Navarra (Sa Majesté Le roi de France et de Navarre )
• 6 de payares de 1836 - 3 de xunu de 1844: La so Maxestá Cristianísima el rei de Francia y Navarra. (Sa Majesté Trés Chrétienne Le roi de France et Navarre). Prefirió usar el títulu de incógnito conde de Marnes^{[Nota 1]}.

Órdenes

Reinu de Francia

• 27 de mayu de 1787: Caballeru de la Orde del Espíritu Santu.^[13] (Capiya del Palaciu de Versalles)
• 27 de mayu de 1787: Caballeru de la Orde de San Miguel.^[13] (Capiya del Palaciu de Versalles)
• Caballeru gran cruz de la Orde de San Luis.^[13]
• Categoría:Grandes cruces de la Lexón d'Honor Caballeru gran cruz de la Lexón d'Honor.^[13]
• Categoría:Condecoraos cola Decoración del Lliriu Condecoráu cola Decoración del Lliriu.
• Condecoráu cola Decoración del Brazalete de Burdeos.

Estranxeres

• 1777-1789: Gran prior de Francia na Orde de San Xuan de Xerusalén vulgo de Malta.
• 1814: Caballeru de la Orde del Toisón d'Oru (Diploma Nº870)^[13][5] (Reinu d'España)
• Caballeru gran cruz de la Orde de Carlos III.^[5][13] (Reinu d'España)
• Condecoráu cola Banda de los Trés Órdenes.^[14] (Reinu de Portugal)
• Caballeru de la Orde de l'Águila Negra. (Reinu de Prusia)
• 1823: Caballeru gran cruz de la Orde Militar de María Teresa.^[13][15][5] (Imperiu Austriacu)
• Caballeru de la Orde de San Jenaro.^[13] (Reinu de les Dos Sicilies)
• Categoría:Caballeros grandes cruces de la Real Orde de San Fernando del Méritu Caballeru gran cruz de la Real Orde de San Fernando y del Méritu Real Orde de San Fernando del Méritu.^[13][16] (Reinu de les Dos Sicilies)
• Caballeru de la Orde de San Andrés .^[13] (Imperiu Rusu)
• Caballeru de primer clase de la Orde de San Jorge.^[13] (Imperiu Rusu)
• Caballeru de la Orde de la Corona d'Arruda. (Reinu de Saxonia)

Predecesor: Luis Carlos de Francia	Delfín de Francia 1824 - 1830	Socesor: Fernando Felipe d'Orleans (como Príncipe Real de Francia)
Predecesor: Apostáu ente Carlos X y Enrique de Artois (Enrique V)	Pretendiente al tronu de Francia (como Lluis XIX de Francia) 1836-1844 Apostáu con Enrique de Chambord (Enrique V)	Socesor: Enrique de Artois (como Enrique V)
Predecesor: Luis Francisco de Borbón, príncipe de Conti	Gran prior de Francia de la Orde de San Juan vulgo de Malta 1777 - 1789	Socesor: Carlos Fernando de Artois, duque de Berry

Notes

1. Ye de notar que finalmente esti títulu de conde de Marnes, acabó siendo'l títulu que los gobiernos que reconocíen al so primu Lluis Felipe acabaron imponiéndolu. Por casu pa la corte de Viena yera Seine Königliche Hoheit Ludwig Anton von Bourbon, Graff von Marne, esto ye, La so Alteza Real Luis Antonio de Borbón (Notése que nun se-y apela yá col de Francia), conde de Marne. (Vease'l Hof- und Staats-Schematismus des Österreichischen Kaiserthumes de 1834)

Referencies

1. «Q49409096» (en rusu). Encyclopedic lexicon. Volume II, 1835. 
2. Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12542166t. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
3. «Q49409096» (en rusu). Encyclopedic lexicon. Volume II, 1835. 
4. (1831) Fac-simile de trois lettres autographes: de Charles X (alors Monsieur), addressée à son fils, après son départ pour Bayonne en qualité de généralissime de l'armée d'Espagne; du duc d'Angoulême au roi d'Espagne Ferdinand VII; du roi d'Espagne au duc d'Angoulême. Suivies de quel ques fragmens curieux également autographes. Extrait de la correspondance secrète, familière et politique d'ente tous les personnages, rois, princes, ambassadeurs, ministres et généraux français et étrangers qui ont participé à la Guerre d'Espagne de 1823 (en francés). chez Dondy-Dupré père et fils. Consultáu'l 6 de payares de 2017.
5. Pinoteau, Hervé (1 de xineru de 1983). Etat de l'Ordre du Saint-Esprit en 1830 ; et, La survivance des ordres du roi (en francés). Nouvelles Editions Llatines. ISBN 9782723302135. Consultáu'l 9 de mayu de 2017.
6. Duvergier de Hauranne, Prosper (1857). Michel Lévy Frres: Histoire du gouvernement parlementaire en France, 1814-1848reference (en francés), páx. 221. Consultáu'l 3 d'agostu de 2013.
7. Haydn, Joseph (1844). Bradbury y Evans: Dictionary of dates, and universal reference, segunda (n'inglés), páx. 221. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
8. Blancs, Louis (1848). «Chapter VIII», History of ten years, 1830-1840, Vol I, traductor: Walter K. Kelly (n'inglés), Filadelfia: Ed. Lea & Blanchard, páx. 214. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
9. (2011) Dictionnaire de la Contre-Révolution (en francés). EDI8, páx. 253. ISBN 9782262037918.
10. BECQUET, Hélène (2012). Marie-Thérèse de France: L'orpheline du temple (en francés). EDI8, páx. 177. ISBN 9782262039561.
11. Xible de Ventavon, Jean (1989). «Capitre troisème: les chefs de la maison de France ou de Bourbon de Charles X a Jacques II/Henry VI», La légitimité des lys et le duc d'Anjou (en francés). Fernand Lanore, páx. 94-95. ISBN 9782851570604.
12. (1852) The Men of the time: or, Sketches of living notables ... (n'inglés). Redfield, páx. 143.
13. «Almanach royal... : présenté à Sa Majesté par Testu» (1 de xineru de 1830). Consultáu'l 23 de febreru de 2017.
14. «Almanach royal... : présenté à Sa Majesté par Testu» (1 de xineru de 1830). Consultáu'l 23 de febreru de 2017.
15. (1 de xineru de 1834) Hof- und Staats-Schematismus des Österreichischen Kaiserthumes: 1834, 1 (n'alemán). Consultáu'l 21 d'abril de 2017.
16. (Stato), Napoli (1841). Almanacco reale del Regno delle Due Sicilie: per l'anno .... 1841 (n'italianu). Stamp. Reale. Consultáu'l 28 d'avientu de 2017.

Enllaces esternos

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Luis Antonio de Francia.