Palazzo Montecitorio


Palazzo Montecitorio
palazzo (es) Traducir
Llocalización
PaísBandera d'Italia Italia
RexónBandera de Laciu Laciu
Ciudá metropolitana Ciudá metropolitana de Roma Capital
Comuña Roma Capitale
Conceyu Municipio Roma II (es) Traducir
Direición Plaza de Montecitorio (es) Traducir
Coordenaes 41°54′04″N 12°28′43″E / 41.90106127°N 12.47865025°E / 41.90106127; 12.47865025
Palazzo Montecitorio alcuéntrase n'Italia
Palazzo Montecitorio
Palazzo Montecitorio
Palazzo Montecitorio (Italia)
Historia y usu
Dueñu Italia
Arquiteutura
Arquiteutu/a Gian Lorenzo Bernini
Carlo Fontana
Estilu arquiteutura barroca
Cambiar los datos en Wikidata

El Palazzo Montecitorio ye un edificiu históricu de Roma asitiáu ente la Piazza del Parllamentu y la Piazza di Monte Citorio, qu'alluga la sede de la Cámara de Diputaos de la República Italiana.

Historia

[editar | editar la fonte]

Orixe y dómina pontificia

[editar | editar la fonte]

La historia del palaciu empieza en 1653, cuando Inocencio X encargó a Gian Lorenzo Bernini la construcción d'una residencia pa la familia Ludovisi.[1] Fálase inda de la modesta llomba sobre la que se construyó'l palaciu: hai quien considera qu'en dómina romana celebrábense equí les asamblees eleutorales (d'onde provendría mons citatorius) y hai quien piensa que'l nome procede del fechu de qu'equí se descargaben los escombros de la remodelación del vecín Campu Marzio (mons acceptorius).

Bernini, estraordinariu intérprete del barrocu romanu, diseñó un edificiu que s'afai a la estructura urbanística presistente, tantu na estructura como nes decoraciones. L'únicu testimoniu del proyeutu de Bernini ye'l cuadru atribuyíu a Mattia de' Rossi, alumnu predilectu de Bernini, calteníu na coleición Doria-Pamphili de Roma. La fachada del palaciu, constituyida por una poligonal de cinco segmentos que sigue'l percorríu curvu de la cai y elementos de piedra casi ensin llabrar, de los que remanecen fueyes y cañes rotes, qu'asemeyen un edificiu construyíu na roca viva.

La Piazza di Monte Citorio col obeliscu.

Les obres sufrieron una sópita ralentización en 1654 por causa de una guerra por razones diplomátiques ente Inocencio X y el príncipe Niccolò Ludovisi, que se casara cola nieta del papa, Costanza Pamphili. Tres la muerte de Ludovisi en 1664, les obres atayáronse definitivamente, pa ser retomaes unos venti años dempués pol arquiteutu Carlo Fontana, que convenció a Inocencio XII (famosu pol so anti-nepotismu), por qu'instalara ellí dos actividaes importantes: el máximu organismu de l'alministración de xusticia, la Curia Pontificia (que se denominó mientres enforma tiempu Curia innocenziana) y l'oficina d'aranceles.[2] Los ingresos d'estes actividaes diben a beneficiu del Hospiciu Apostólicu de los Probes Inválidos San Michele. Esti destín ye recordáu inda na actualidá por un baxorrelieve cola efixe del Salvador y el testu «Hospitii apostolici pauperum invalidorum», treslladaos a la esquina derecha de la fachada dende'l patiu onde taben asitiaos orixinalmente.

Carlo Fontana caltuvo la carauterística fachada convexa añadiendo'l campanariu y modificó el proyeutu de la entrada, añadiendo dos puertes al llau de la entrada principal. La Curia foi inaugurada nel 1696. Amás de los tribunales pontificios, el palaciu tamién foi sede del Gobernador de Roma y de la direición de policía,[3] asumiendo asina un papel protagonista na vida xudicial y alministrativa del gobiernu pontificiu.

Tres la unificación italiana

[editar | editar la fonte]
La fachada escontra la Piazza del Parllamentu, edificada por Ernesto Basile a principios del sieglu XX.
L'hemiciclu proyeutáu por Ernesto Basile.

Tres la unificación italiana, el Palazzo Montecitorio foi espropiáu pol Reinu d'Italia y destináu a allugar la Cámara de Diputaos (fueron refugaos el Palazzo Venezia y el Campidoglio). Los cambeos necesarios pal nuevu usu del palaciu fueron realizaes rápido, y la xera d'edificar l'hemiciclu de l'asamblea confiar a un pocu conocíu inxenieru d'obres públiques, Paolo Comotto, que construyó nel patiu una sala semicircular gradiada sobre un armazón de fierro dafechu recubiertu de madera, inaugurada'l 27 de payares de 1871. El nuevu hemiciclu demostróse sicasí non aparente, con una pésima acústica, bien fríu pel hibiernu y demasiáu calorosu pel branu. Amás, por causa de les abondoses infiltraciones d'agua, foi declaráu peligrosu y zarráu en 1900. Mentanto, fracasáu l'intentu de construyir un nuevu edificiu del Parllamentu na Via Nazionale, construyóse un nuevu hemiciclu provisional na Via della Missione, y nun foi hasta 1918 cuando s'inauguró la sede definitiva nel Palazzo Montecitorio.

Les obres d'ampliación del palaciu fueron encargaes al arquiteutu palermitano Ernesto Basile, esponente de primer planu del modernismu italianu, que realizó importantes intervenciones construyendo un nuevu edificiu de llombu del orixinal. Basile caltuvo solo la parte frontera del palaciu de Bernini, amenorgando'l patiu y baltando les ales y la parte posterior. Alzó sobre la Piazza del Parllamentu'l nuevu cuerpu carauterizáu por cuatro torres angulares revistíes en lladriyos coloraos y travertino. Nel interior d'esti bloque Basile asitió l'hemiciclu, allumáu por un estraordinariu lucernario d'estilu modernista con forma de ventilador, el famosu velario de Giovanni Beltrami.

Sol velario de Beltrami asitióse un frisu pictóricu, qu'arrodia l'hemiciclu penriba: el so autor yera Aristide Sartorio y taba dedicáu a la historia del pueblu italianu.[4] Con Basile collaboraron tamién otros inxenieros, ente los cualos Gioacchino Luigi Mellucci, Giuseppe Mannajuolo, Leonardo Bistolfi y Domenico Trentacoste, autores de los grupos de mármol y de la fachada posterior. El panel de bronce del hemiciclu, asitiáu de llombu del escañu del Presidente titúlase La glorificación de la dinastía de Saboya, ye obra del turinés Davide Calandra y foi fundíu en Pistoia.[5]

Tamién se debe a Basile el gran salón llamáu Transatlantico, llargu y pimpanu, asitiáu sobre'l diámetru del hemiciclu y centru informal de la vida política italiana,[6] carauterizáu pol so pavimentu de mármol siciliano, que debe la so interesada denominación al moblame típicu de les grandes naves de principios del sieglu XX.

Descripción

[editar | editar la fonte]
La cámara de los diputaos mientres el fascismu, enriba nel centru'l presidente de la Cámara Alfredo Rocco mientres un discursu, embaxo nel centru'l presidente del Conseyu Benito Mussolini.
L'hemiciclu con ocasión del xuramentu del presidente Giovanni Leone (29 de dicembre de 1971).

Na primer planta atópense:[7]

  • la entrada del hemiciclu, qu'ocupa toes los trés plantes;
  • el Transatlantico, un luxosu pasiellu llamáu asina pol so moblame, que recuerda al de nevar tresoceániques;
  • delles sales de prensa;
  • la sala de ministros, utilizada pa les xuntes ente los ministros y los subsecretarios d'estáu nes ocasiones nes que s'atopen na Cámara de los Diputaos;
  • el Casellario, onde se clasifica'l corréu de los diputaos;
  • la sala verde, utilizada pa la llectura de la prensa y llamada asina pol particular color de los sos muebles;
  • el patiu d'honor;
  • l'archivu llexislativu;
  • la sede de la xunta eleutoral

Les sales de representación más importantes atópase na segunda planta, xunto coles oficines del presidente, del secretariu xeneral y de los componentes de la oficina de presidencia. Al traviés d'una escalera monumental aportar al llamáu «pasiellu de los bustos» (corridoio dei busti), a lo llargo del cual tán espuestos una trentena de bustos de bronce y mármol de pernomaos diputaos y presidentes de la cámara. Otra sala ye la llamada «sala de la lloba» (sala della lente), la estancia más amplia de l'ala berniniana, que debe'l so nome a la presencia d'una escultura de bronce de la lloba capitolina. Equí proclamóse la resultancia del referendu institucional del 2 de xunu de 1946 y realícense inda na actualidá xuntes importantes.

A la izquierda de la sala de la lloba atopa la biblioteca del presidente, onde se celebren les xuntes de la oficina de presidencia y de los otros órganos de la Cámara. Nel llau derechu atópase pela so parte la sala Aldo Moro, apoderada por una representación de les bodes de Caná de Paolo y Benedetto Caliari. Esta histórica sala dedicar a Aldo Moro'l 13 de mayu de 2008, cola presencia del presidente de la cámara Gianfranco Fini, nel trentenu aniversariu de la desapaición del políticu. La sala, qu'antes yera moteyada «sala mariella» (sala gialla) pol color de la tapicería, ta decorada con muebles d'estilu rococó provenientes del Palaciu Real de Caserta.

Patrimoniu artísticu

[editar | editar la fonte]
Ulises y Nausícaa, Michele Desubleo.

Nel Palazzo Montecitorio atópense más de mil cuadros y escultures dataos ente los sieglos XVI y XX, dellos miles de grabaos de delles dómines, un conxuntu d'afayos arqueolóxicos y una discreta cantidá de bienes artísticos como relós, muebles de dómina, tapices y bustos.

Una bona parte d'estes obres ye propiedá de les varies Superintendencias y atópase en depósitu temporal na Cámara de los Diputaos. El restu del patrimoniu artísticu, representáu sobremanera por obres d'arte moderno y contemporaneu, foi mercáu direutamente en propiedá pola Cámara a partir de los años trenta. Amás, una pequeña parte del patrimoniu artísticu ta constituyida por donaciones feches tantu por artistes como por herederos.

Mientres la XIII llexislatura de la República Italiana, decidió dar# en la restitución a les varies Superintendencias d'un bon númberu d'obres asitiaes temporalmente na Cámara de los diputaos pa favorecer la reconstitución del patrimoniu artísticu d'estes instituciones. Sicasí, el palaciu alluga inda delles obres d'arte de gran valor, axuntaes en bona parte pa enguapecer l'edificiu tres les obres d'ampliación de 1918; ente elles atopa la obra Buelgues de lleis de Maria Lai, asitiada na nueva sala de los grupos parllamentarios. Ente les obres más famoses devueltes atópense:

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Bibliografía

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ Los cimientos del edificiu resultaríen insuficientes al respective de l'altor y les dimensiones del palaciu, construyíu amás sobre un terrén particularmente blandiu; dempués del 8 de setiembre de 1943, foi precisamente la exhibición de los resquiebros sobre los murios per parte d'un funcionariu que trabayaba nel edificiu lo que bloquió la ocupación de la cámara per parte de les tropes alemanes: cfr. M. Pacelli, Internu Montecitorio, Storie sconosciute, Franco Angeli, 2006.
  2. ↑ Rendina, Claudio (1990). I papi (n'italianu). Newton Compton.
  3. ↑ Na prisión soterraña de la dómina pontificia abellugaríase (buscáu polos fascistes, que-y espulsaren del hemiciclu) el diputáu comunista Francesco Misiano: cfr. M. Pacelli, Internu Montecitorio, Storie sconosciute, Franco Angeli, 2006.
  4. ↑ Este decora tola parte alta del hemiciclu en círculu y amuesa figures d'homes y muyeres, dalgunos d'ellos desnudos, con caballos; foi executáu con tanta priesa qu'esixó l'usu d'una especie de proyeutor. Sartorio dibuxó les cares basándose en diapositives qu'amosaben a los enfermos mentales del Policlinico: M. Pacelli, Internu Montecitorio, Storie sconosciute, Franco Angeli, 2006.
  5. ↑ (n'italianu) Quel bronzo a Montecitorio è un pezzo di storia pistoiese. Il Tirrenu. 30 d'abril de 1999. Archivado del original el 2017-10-14. https://web.archive.org/web/20171014034904/http://ricerca.gelocal.it/iltirreno/archivio/iltirreno/1999/04/30/LF204.html. Consultáu'l 13 d'ochobre de 2017. 
  6. ↑ Miriam Mafai, Come sostenere le donne in Italia (en: S. Bianchi,a cura di, Emily. Come eleggere più donne, Reset, Roma, 1999, p. 105) repara nesti sentíu: «Los homes quedar de bona gana en Montecitorio, tamién fuera del necesariu horariu de trabayu porque s'atopen bien ellí como nun club, porque nun tienen otra cosa que faer y el Transatlantico conviértese nel so puntu d'alcuentru onde fumen, intercámbiense informaciones y esperiencies [...], que sirven pa establecer conciencies de grupu más o menos estreches hasta formar verdaderes aliances que darréu van ser puestes a prueba hasta les meses de negociación. Nun se trata solu y siempres d'afinidaes polítiques. Hai una gran transversalidad nel intercambiu d'estes esperiencies y na constitución d'estes aliances».
  7. ↑ «Visita virtuale alla Camera dei deputati vedi primo piano» (italianu). Archiváu dende l'orixinal, el 2018-07-11. Consultáu'l 13 d'ochobre de 2017.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]