Raúl Alberto Lastiri

Raúl Alberto Lastiri
Presidente d'Arxentina

13 xunetu 1973 - 11 ochobre 1973
← Héctor José Cámpora - Juan Perón →
diputáu d'Arxentina

Vida
Nacimientu Buenos Aires, 11 de setiembre de 1916[1]
Nacionalidá Arxentín
Muerte Buenos Aires, 11 d'avientu de 1978[1] (62 años)
Sepultura Cementeriu de la Chacarita
Causa de la muerte linfoma
Estudios
Llingües falaes castellanu
Oficiu Alministrador públicu
Llugares de trabayu Buenos Aires
Premios
Miembru de Dolce vita (es) Traducir
Creencies
Partíu políticu Partido Justicialista (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Raúl Alberto Lastiri (11 de setiembre de 1916, Buenos Aires – 11 d'avientu de 1978, Buenos Aires) foi un políticu arxentín, que desempeñó interinamente les funciones de presidente de la Nación tres l'arrenunciu al so cargu de Héctor José Cámpora y del vicepresidente Vicente Solano Lima en 1973, mientres lo que dio en llamase'l tercer peronismu. Perteneció al Partíu Xusticialista, que de la mesma formaba parte de Frente Xusticialista de Lliberación (Frejuli).

Biografía

[editar | editar la fonte]

Nacíu nel barriu porteño de Parque Patricios, Raúl Alberto yera fíu de José María Lastiri y María Ferrari. Depués de desempeñase como emplegáu de la empresa petrolera, entós de capital estatal, Xacimientos Petrolíferos Fiscales (YPF), Lastiri desempeñóse como secretariu priváu del Direutor Xeneral de Radiodifusión mientres el gobiernu de facto del xeneral Edelmiro Farrell. Esi repartu tenía al so cargu la conducción del sistema de medios controlaos pol Estáu nacional, lo que-y dexó rellacionar se con munches figures del ambiente periodístico y artístico, incluyendo aparentemente a Eva Duarte. Lastiri señalaría darréu qu'él en persona diera autorización a distintes emisores de radio por que tresmitieren en direuto los sucesos del 17 d'ochobre, nos qu'una masiva manifestación reclamó la lliberación de Juan Domingo Perón, quien fuera deteníu pol réxime militar. En 1943 casóse con Amelia Concepción Martino Posterivo (1920-2009), cola que tuvo trés fíos: Raúl Oscar, María Victoria y María Viviana Lastiri Martino. El matrimoniu dixebrar a empiezos de los años 1970.

Al asumir Perón como presidente, Lastiri pasó a ser secretariu priváu del Alministrador Nacional de Correos y Telégrafos y dende 1949 del Ministru de Comunicaciones de la Nación, Oscar Nicolini. Foi miembru del direutoriu de la Mutual de Previsión Social del organismu.

Na segunda presidencia de Perón, Lastiri incorporar al Serviciu Esterior de la Nación, nome oficial del cuerpu diplomáticu, y cumplió misiones n'Estaos Xuníos, Paraguay y Chile. En 1955 con rangu de secretariu d'embaxada desempeñóse como cónsul xeneral en Santiago.

Al producise'l golpe d'Estáu conocíu como la Revolución Llibertadora, tornó al país y permaneció un mes deteníu na Penitenciaría de l'avenida Las Heras, na ciudá de Buenos Aires.[2]

Tres el derrocamientu de Perón foi emplegáu na Revista Xurídica “La Llei” de propiedá del ex-canciller peronista Jerónimo Remorino, y trabayó pa empreses constructores.

Lastiri caltener en contautu con grupos que favorecíen la torna del xusticialismu al poder. D'esa manera conoció a José López Rega, de la loxa ANAEL, y a la so fía Norma, quien yera 30 años menor qu'él. Poco dempués, López incorporar a la redolada de Perón y la so esposa María Estela Martínez de Perón, y dende esi llugar asumiría la direición periodística de la revista Les Bases, onde Lastiri desempeñar na cobranza de los avisos publicitarios y Norma en distintes xeres editoriales y polítiques, según constaba na nómina. Ellí Lastiri convertir en noviu y depués maríu de Norma Beatriz López Rega lo cual selló la so incorporación al círculu d'estrechu enfotu del ex-presidente en l'exiliu. Aportó a secretariu priváu d'Isabel Perón y más tarde direutor de la revista. N'ocasiones cuando'l so suegru viaxaba a Arxentina, Lastiri ocupaba'l so llugar como asistente de Perón en Madrid controlando por casu les comunicaciones por telex colos dirixentes peronistes.[3]

Cuando se convocaron nuevamente comicios n'Arxentina, López Rega llogró que Cámpora incluyera a Lastiri na llista de candidatos a Diputáu Nacional, y tres el trunfu eleutoral del FREJULI, foi designáu presidente de la Cámara de Diputaos de la Nación, cargu nel que s'atopaba hasta l'arrenunciu de Cámpora y Solano Lima.

Foi incorporáu al Serviciu Esterior de la Nación y cumplió misiones diplomátiques n'Estaos Xuníos, Paraguay y Chile. Nesti últimu país ente mayu y setiembre de 1955 con rangu de secretariu d'embaxada desempeñóse como cónsul en Santiago de Chile. Tamién ente 1949 y 1951 foi miembru del direutoriu de la Mutual de Previsión Social del Ministeriu de Comunicaciones. Tres la cayida de Perón foi emplegáu na Revista Xurídica La Llei de propiedá del ex ministru Jerónimo Remorino. Darréu dedicóse a la industria de la construcción.[4]

Coles mesmes, acusóse a Lastiri de tener venceyos cola loxa masónica P2 de Liciu Gelli.[5]

Llegada al poder

[editar | editar la fonte]

Nesi momentu, por influencia de José López Rega –ministru de Bienestar Social–, consideróse conveniente interferir el dispositivu constitucional de socesión presidencial, pa lo cual al vicepresidente provisional del Senáu, Díaz Bialet (2º na llinia socesoria), precipitadamente embarcar nel primer avión p'Arxelia al cargu de una misión inesistente. D'esta miente, Lastiri (el terceru na llinia constitucional por ser presidente de la Cámara de Diputaos) pudo asumir provisionalmente la presidencia y convocar a nueves eleiciones onde apurrió'l mandu a Juan Domingo Perón, electu pal so tercer mandatu.

Xestión presidencial

[editar | editar la fonte]
Añu Crecedera
del PIB
1973[6] Creciente 3,7%

Mientres el curtiu gobiernu de Lastiri —que fuera electu diputáu pol Frente Xusticialista de Lliberación magar pertenecer a l'ala conservadora del xusticialismu produció un xiru a la derecha nel gobiernu peronista.

Producíu pol ERP l'asaltando'l Comandu de Sanidá del Exércitu, na Capital Federal pa robar armes y material de sanidá, Lastiri emitió un decretu que ilegalizaba al ERP (dende entós non podía faese referencia al so nome y denominar "la organización declarada illegal" ODI), el mesmu día en que Juan Domingo Perón ganaba les eleiciones del 23 de setiembre de 1973.[7][8]

Alberto Juan Vignes, reemplazó a Juan Carlos Puig nel Ministeriu de Rellaciones Esteriores. Amás, el nuevu ministru del Interior foi Benito Llambí, tres la salida Esteban Righi, consideráu allegáu a Montoneros.

A pesar d'ello, la política esterior siguió un perfil tercermundista. N'agostu de 1973, l'Arxentina concedió a Cuba un préstamu de 200 millones de dólares p'adquirir maquinaries y automóviles. José Ber Gelbard, tamién confirmáu como ministru d'Economía, siguió cola so política anterior, nacionalizando los depósitos bancarios y anunciando un Plan Trienal de desenvolvimientu.

El 10 d'agostu de 1973, pa celebrar el Día de la Fuercia Aérea Arxentina, viaxó a la base Marambio nel territoriu antárticu reclamáu pola Arxentina, xunto a la so esposa, Norma López Rega, Isabel Perón, miembros del so gabinete, titulares de les fuercies armaes y llexisladores nacionales.[9]

Lastiri, sicasí, detuvo les midíes d'amnistía y pacificación de los presos políticos del réxime de Lanusse qu'había tomáu Cámpora ensin sofitu popular.

El 25 de setiembre de 1973, el secretariu xeneral de la Confederación Xeneral del Trabayu (CGT), José Ignacio Rucci foi asesináu. Anque en primer instancia negaron l'autoría, finalmente afayóse la implicación de miembros de Montoneros nel fechu. Esi mesmu mes, l'ERP había Asaltu al Comandu de Sanidá del Exércitu asaltáu'l Comandu de Sanidá del Exércitu nel barriu de Parque Patricios de la ciudá de Buenos Aires, con un saldu d'un muertu, lo que s'utilizó pa xustificar la so illegalización y la clausura del diariu El Mundo.[ensin referencies]

Anunció de la preparación d'un Plan Trienal de desenvolvimientu, de 1974 a 1976. Señalábase que Lastiri desempeñara xeres na función pública y na actividá privada; que xuntara al peronismu casi dende los sos oríxenes y que tuviera al so cargu misiones d'importancia nos medios partidarios. “La Nación” (14/07/73:1) calificar de “equilibráu” y “mesurado”.[ensin referencies]

 Estandarte presidencial
Ministerios del Gobiernu de
Raúl Alberto Lastiri
Titular Periodu
Ministeriu del Interior Benito Llambí 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu de Rellaciones, Esteriores y Cultu Alberto Juan Vignes 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu d'Economía José Ber Gelbard 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu d'Educación Jorge Alberto Taiana 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu de Bienestar Social José López Rega 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu de Defensa Nacional Ángel Federico Robledo 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu de Xusticia Antonio J. Benítez 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973
Ministeriu de Trabayu Ricardo Otero 13 de xunetu de 1973 – 12 d'ochobre de 1973

Post-presidencia

[editar | editar la fonte]

Tres el golpe militar de 1976, Lastiri foi deteníu polos militares y morrió en prisión dos años más tarde, por causa de un linfoma.

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Referencies

[editar | editar la fonte]
  1. ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Munzinger Personen. Identificador Munzinger: 00000014287. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Apaez como: Raul Lastiri. Llingua de la obra o nome: alemán.
  2. ↑ Galasso, Norberto. "Perón", https://books.google.com/books?id=gcYPv-q41c4C&lpg=PA1215&ots=UppPSEfQkf&dq=%22raul%20lastiri%22*nicolini&hl=es&pg=PA1215#v=onepage&q&f=false
  3. ↑ Larraquy, Marcelo. "López Rega"
  4. ↑ http://www.revcienciapolitica.com.ar/num12art8.php
  5. ↑ «Llista del Gran Maestre Liciu Gelli atopada en 1981». Archiváu dende l'orixinal, el 25 de marzu de 2015. Consultáu'l 21 de febreru de 2016.
  6. ↑ https://www.datosmacro.com/pib/argentina?anio=1973
  7. ↑ Invernizzi, Hernán (2006). escritu en Buenos Aires. «L'asaltu al Comandu Sanidá del exércitu». Llucha Armada (Llucha Armada n'Arxentín) (n° 5):  páxs. 54-61. 
  8. ↑ Anzorena, Oscar R. (1988). Tiempu de violencia y utopía (1966-1976). Buenos Aires: Editorial Contrapunto, páx. 275/6.
  9. ↑ Primer aterrizaxe d'un reactor en L'Antártida. Fundación Marambio.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]